Een gedeelte van de Floridatrail

Inleiding:

In de kerstvakantie van 2007/2008 hebben Hanneke en Jan een flink gedeelte van de Floridatrail gelopen. Een wandeling met een aantal hoogtepunten, maar soms ook wat saaie stukken. Hieronder volgt het reisverslag van die vakantie.

Dag 1

(zaterdag 22 december 2007) De Floridatrail is goed gemarkeerd.

Weer vroeg opgestaan deze reis. Al om zes uur zitten we in de tram om naar Schiphol af te reizen. Met het kleinste toestel dat we ooit tijdens een internationale vlucht hebben gehad (slechts drie stoelen op een rij) richting Londen. Nederland onder een dun laagje sneeuw is ook vanuit de lucht prachtig.
Met vertraging komen we aan, maar omdat ook de vlucht naar Washington vertraging heeft haasten we ons voor niets. Lezen en muziek luisteren en tussendoor wat slapen. De lunch bestaat uit een broodje, een Kitkat en een zakje chips. Geen wonder dat Amerikanen zo dik zijn.
Op Washington is het megadruk, maar de douane erg vriendelijk. We denken ons vliegtuig gemist te hebben, maar ook hier een uur vertraging. Veel andere Nederlanders aan boord.
Op Orlando blijkt alleen mijn rugzak het te hebben gehaald. De rest komt hopelijk later, want anders wordt wandelen wel heel erg lastig.
Met een taxibusje naar het hotel en dan eerst wat eten. Grote porties, bijna overdreven vriendelijk personeel en alweer veel te dikke mensen. Veel vooroordelen over Amerikanen blijken waar te zijn.
Tegen elf uur zijn we terug in het hotel. Gevoelsmatig bijna ochtend. Douchen en naar bed.

Dag 2

(zondag 23 december 2007) 10 km

Goed geslapen en langer dan verwacht. Om acht uur zijn onze rugzakken er nog niet, dus eerst maar met pannenkoeken ontbijten aan de overkant. T-bonesteak als ontbijt gaat ons wat te ver. Het stikt hier van de horeca, maar wel allemaal van die typisch Amerikaanse.
Tot onze positieve verrassing is om tien uur de rugzak van Hanneke gearriveerd. Alleen de tas met daarin de spullen voor de laatste dagen, wat boeken, de regenjas van Hanneke en mijn kleding voor deze wandeldag ontbreken. We kunnen onze plannen dus handhaven. De luchthaven te pakken krijgen lukt niet meer, dus we hopen maar dat alles goed komt.
We nemen de bus naar een mega-outdoorshop om in elk geval een brander, matje en een korte broek voor mij te kopen. Alleen dat laatste was ongepland; met een brander naar de USA vliegen leek ons iets te risicovol en ons matje was kapot gegaan toen het zeven weken opgerold had gezeten toen we terug uit Madagascar onze rugzak kwijt waren. Thuis op Internet hadden we deze winkel gevonden en gezien dat we daar de spullen konden kopen die we nodig hadden.
We lopen zoekend naar bus of taxi rond en Gary, een hele aardige Amerikaan, spreekt ons aan. Het eindigt er mee dat hij ons naar het beginpunt van onze wandeling brengt. We gaan ruim een week op de Florida trail lopen. Het is wat zoeken, maar voorbij Lake Mary nemen we afscheid. Gary: nogmaals dank je wel!
Het is kwart voor twee als we eindelijk onze rugzakken omhijsen. Met zeven dagen eten erin flink zwaar. Het is vrij warm en vochtig, dus ik ben heel blij met m'n korte broek. De route is wat saai. Veel tussen en langs huizen en gated communities en soms langs een drukke weg. We waren gewaarschuwd dat dit niet het mooiste stuk zou zijn. Enfin, we lopen verder tot een uur of half vijf.

Onze eerste kampeerplek van deze wandeling. Onze eerste kampeerplek van deze wandeling.

Bij een meer in een natuurpark zetten we de tent op. Genoeg water om even af te spoelen. De brander doet het gelukkig direct. (Tip: natuurlijk eerst testen voor je gaat kamperen; da's wel zo slim). Al snel zitten we aan de thee. Na de spaghetteria drinken we nog wat, maar omdat we op het vliegveld geen tijd hadden om een fles whisky aan te schaffen hebben we geen afzakkertjes deze reis. Nog vroeger naar bed dus.

Dag 3

(maandag 24 december 2007) 33 km

Een erg lange dag vandaag, want we hebben gisteren gezien dat we dit 30 kilometer moeten lopen voor een supermarkt. Morgen is het kerstmis en dan komen we dagen niks tegen, dus we hebben geen keus. We hebben wel redelijk wat eten bij ons, maar met name brood gaan een probleem worden.
Om zeven uur gaan slapen heeft z'n voordeel: toch nog bijna twaalf uur geslapen. De korte broek gaat gelijk aan, maar het is iets minder warm en vochtig dan gisteren. Na het ontbijt en inpakken snijden we een kilometer af. De brede zandweg is wel wat saaier, maar we hebben toch wat haast vandaag. Het stuk daarna is een hoogtepuntje. Kronkelend door palmbossen, cactussen, heel veel plantensoorten die we niet kennen, vlinders en onvoorstelbaar veel vogels. De ene nog kleurrijker dan de andere. Ik herken maar weinig soorten.

Andere begroeiing dan in Europa. Andere begroeiing dan in Europa.

Ruim twee mijl langs een asfaltweg is minder. Gelukkig is de berm erg breed en het verkeer niet al te druk. Via wat rustige asfaltwegen en een woonwijk lopen we het bos weer in. De route is gelijk een stuk aantrekkelijker. Over het algemeen is de markering, oranje verf, zeer goed, maar in een afgebrand bos is het wat lastiger. Er hangen oranje lintjes, maar we hebben het kompas toch nodig. De kaart is helaas wat minder duidelijk. Lopen door zo'n bos is erg lastig. Geen paden en overal lage en soms ondoordringbare begroeiing. Veel schrammen op de benen. We zijn blij als we op een breed zandpad eindigen. Dat loopt wel wat saaier, maar na een half uur mogen we weer door het bos kronkelen. Een grote plas met waterlelies en weer erg afwisselend. Toch maak ik maar weinig foto's.
In Paisley is de supermarkt bij de benzinepomp open; morgen trouwens ook. Wat luxe boodschappen en brood gekocht en na een koude cola en een broodje in het restaurant naast de winkel. Heerlijk. Een half uur aan de telefoon gehangen (wat een frustratie zo'n computer aan de lijn die je niet verstaat) en dan weten we dat onze bagage nog zoek is. We hopen maar dat alles in ons hotel ligt volgende week.
We lopen naar de camping vlakbij en de eigenaar brengt ons met een golfkarretje naar ons plekje. Tent opzetten en wat drinken. Het is bijna donker en honger hebben we niet. Tot half acht redden we het en dan duiken we de tent in.

Dag 4

(dinsdag 25 december 2007) 29 km

's Nachts wat regen, maar 's morgens is het gelukkig droog; Hanneke heeft immers geen regenjas bij zich. Na de tweede kop koffie of thee zijn we weer onderweg.. Het is wat minder warm, dus we starten in lange broek. Later zal de temperatuur weer stijgen en aan het einde van de dag plakt alles van het zweet.
Alleen maar bos vandaag en af en toe een weg kruisen. We zien soms een enkele auto, maar verder helemaal niemand. Het bos varieert een beetje. Soms wat opener en soms wat gesloten. Ook soms verbrande stukken, maar naaldbomen lijken daar tegen te kunnen. Jammer alleen dat de oranje verf er soms afbrandt, maar echt verdwalen of zoeken hoeft niet. Veel palmbomen en meestal lopen we daar over plankieren. Niet de lelijkste stukken van de route.

Onze kerstlunch. Onze kerstlunch.

En paar lange pauzes, maar toch lopen we door tot vijf uur. De eerste kampeerplek heeft geen lekker water. We eindigen weer op een camping. Wel gratis deze keer. Tenminste: voor voetgangers. Water halen doen we bij een pomp.
En zo zit er weer een lange wandeldag op. Geen kraanvogels, maar wel heel bijzondere wandelende takken. Tijd voor een warme choco en de rest van het ritueel: tent opzetten, wassen, eten koken en drinken.

Dag 5

(woensdag 26 december 2007) 29 km 

Ondanks de niet eens overdreven lange afstand wordt het weer een lange wandeldag en zijn we pas net voor het donker op onze kampeerplek. Hidden Pond was blijkbaar zo goed verborgen dat we die hebben gemist en zijn voorbij gelopen. Het plekje waar we nu eindigen is overigens ook prachtig. Vlak en zeer dichtbij een poel met heerlijk drink- en waswater.
De route er naar toe was ook al erg mooi. Veel meertjes; al dan niet drooggevallen. We lopen nu door het hart van nationaal park Ocala. In dat gebied vindt geen onderhoud plaats, behalve het (zeer goed) onderhouden en markeren van paden. Veel stukken zijn omgewaaid, verbrand of onderlopen geweest. Ook het weer zit mee: 's morgens is het vrij fris en later zonnig, maar niet al te warm.

Soms moeten we onder bomen doorkruipen. Soms moeten we onder bomen doorkruipen.

Lunchen doen we op een recreatiepark. De kleinste cola is een halve liter en de broodjes uit de magnetron zijn erg klef. De wasbeer vist het afval uit de vuilnisbak en is er blij mee.
Op het volgende stuk ontmoeten we een stel medewandelaars, maar die zullen we waarschijnlijk niet meer zien. Zij zullen vast wel ruim voor zes uur stoppen.

Wasbeer Wasbeer.

De laatste kilometers lopen we in zeer hoog tempo en wij zijn blij als de tent eindelijk staat. De spaghetteria die we uit Engeland hebben meegenomen is niet echt lekker. Dan nog maar een stroopwafel bij de oploskoffie en wat pinda's bij de oploslimonade. Ook nu liggen we voor half acht in de tent.

Dag 6

(donderdag 27 december 2007) 28 km

Ruim elf uur goed geslapen. Je rust wel uit van zo'n wandelvakantie. Da's maar goed ook, want vandaag lopen we alweer langer dan gepland. Bij de winkel langs de FR88 mogen we, in tegenstelling tot wat in ons boekje staat, niet de tent opzetten, maar moeten we bijna drie mijl verder. De kampeerplek waar we eindigen ligt bij een meertje waar het lastig waterhalen en wassen is. Verder zitten er veel steekmuggen. Ook ligt er veel afval. Het lijkt of alleen wandelaars dat hier zelf meenemen.
Voor die tijd natuurlijk nog een lange en warme wandeling. Zeker het eerste stuk is prachtig. Prairie, af en toe waterpoelen en een kronkelend pad. Af en toe over omgewaaide bomen klimmen, er onderdoor kruipen of er omheen gaan.

Het eerste stuk is prachtig. Het eerste stuk is prachtig.

De tweede helft van de route voert weer door bos. Soms heel open en soms gesloten. Opvallend: hoge dennen en kleine eiken. Je zou toch ook kleine dennen en grote eiken verwachten.

Zo'n typisch Amerikaanse winkel. Zo'n typisch Amerikaanse winkel.

Bij de winkel drinken we een koude limonade en doen wat boodschappen. Bier, chips, koekjes, maar ook brood en avondeten. Dan nog de laatste kilometers voor we op onze kampeerplek zijn. In het donker koken. De chilibonen smaken niet echt slecht. Budweiser bier is niet mijn favoriet, maar het is wel weer eens prettig om iets anders te drinken dan de oplosdranken of water.
Ons afval leggen we een flink stuk bij de tent vandaan vanwege de beren. Er schijnen hier zwarte beren te zitten. Volkomen ongevaarlijk voor mensen, maar dol op etensresten.

Kamperen bij een meertje Kamperen bij een meertje.

Dag 7

(vrijdag 28 december 2007) 22 km

Blijkbaar houden beren niet van bonen, want ons afval is onaangeroerd als we om zeven uur opstaan. Het is dan nog wat mistig en de hele dag zal het warm en plakkerig blijven. Niet het meest aangename wandelweer. Ook de omgeving is vaak wat saaier: kilometers dennenbossen met vrijwel geen hoogteverschillen en een kronkelend paadje. Florida is ongeveer net zo plat als Nederland.

Kilometers door open dennenbossen. Kilometers door open dennenbossen.

Op de camping van Lake Delancy zetten we koffie. Een heel ander soort kampeerders dan we gewend zijn. Jeeps, Hummers en dat soort auto's met aanhangers van een meter of tien lang, al dan niet gesloten, en vaak vol met ''mannenspeelgoed''. Crossmotoren, traiks, visgerei, jachtgeweren en meer van dat soort zaken. De Floridatrail is overigens echt alleen voor wandelaars, dus veel last hebben we er verder niet van.

Bomen met baardmossen Bomen met baardmossen.

Ook de rest van de dag gaat grotendeels door open bos. Het Rodmanreservoir is een welkome afwisseling. Over een warme asfaltweg, voor het eerst in dagen lopen we op asfalt, verlaten we Ocala. Nog een klein stukje naar Rodman Campground. Vroeg stoppen vandaag, zodat we alles kunnen drogen en vooral luchten. Helaas geen cola, maar wel veel steekmuggen en een heerlijke douche.

Lekker alles laten luchten Lekker alles laten luchten.

De Belgische spaghetteria met spinazie smaakt beter dan verwacht; niet in het minst door de rookworst die we toevoegen natuurlijk. Nog wat drinken en weer vroeg naar bed.

Dag 8

(zaterdag 29 december 2007) 26 km

Om half acht zijn ook de muggen weer wakker. Gelukkig hebben we er tijdens het wandelen geen last van. De eerste anderhalve uur lopen we over een grasdijk langs een kanaal. Heerlijk wandelen en niet al te warm. Dat zal later wel veranderen; het is de warmste dag tot nu toe.

Op de dijk. Op de dijk.

Bij de sluis bellen we aan en iemand komt het hek opendoen. Maar goed dat het geen woensdag is, want dan moet je omlopen. Het gebied ten noorden van de sluis is een beetje een afknapper.

Aanbellen bij de sluis. Aanbellen bij de sluis.

 Rechte brede zandwegen en onvoorstelbaar veel troep. Mensen nemen zelfs de moeite om hier vuilniszakken en bankstellen te gaan dumpen. Je vraagt je af waarom.
Gelukkig is het laatste stuk iets beter en na het oversteken van een grote weg gaan we een ander gebied in. Weinig eten en veel drinken.

Jan in Hoffmans crossing Jan in Hoffmans crossing

Hoffmans crossing is een hoogtepunt van de hele wandeling. Een route over planken door een moerassig gebied. Soms lijkt het zelfs een regenwoud met mangroven. 

Net een regenwoud. Net een regenwoud.

Helemaal hoogtepunt is de kampeerplek in dit gebied. Ze noemen het Rice Creek Hilton; en terecht! Afgezien van de vele muggen is alles perfect. Een pomp, een muggenvrij gebouwtje (!), banken, een picknicktafel, een kampvuurplek met voldoende hout en kranten om het vuur aan te steken en als klap op de vuurpijl zelfs twee campingstoelen. Lekker voor je rug na een dag lopen. Kortom: een waar paradijs voor wandelaars en kampeerders, hoewel de muggen flink hun best doen om het paradijs te verzieken.

Zo'n perfect kampeerplekje vind je maar zelden. Zo'n perfect kampeerplekje vind je maar zelden.

De trailbeheerder van dit gedeelte komt ook nog even langs als we net in het muggenvrije gebouwtje hebben gegeten. We maken een praatje en hij dringt er op aan dat we het flessenwater dat er staat ook meenemen.
Dan nog even kampvuurtje stoken, maar veel later naar bed dan anders doen we ook vandaag niet.

Dag 9

(zondag 30 december 2007) 25 km

Een klamme nacht. Wie zei ook alweer dat het 's nachts koud zou zijn in Florida?
Op advies van de trailbeheerder lopen we een klein stukje terug om daar de route te vervolgen in plaats van het afsnijstukje waaraan de campsite ligt te vervolgen. De achtste grootste boom van Florida zien we op die manier, maar eerlijk gezegd valt tie flink tegen. En dat komt echt niet alleen door de kauri's die we in Nieuw Zeeland gezien hebben. Wel zien we dankzij dit omlopen een moederzwijn met een stuk of zeven jonkies en zelf zie ik later op een paar meter afstand een hert voorbij springen. Toch nog wild gezien. Verder een slang en veel (roof)vogels. 

Niet de meest spannende kilometers. Niet de meest spannende kilometers.

Gelukkig passeren we een bordje waarop staat dat de supermarkt op zondag gesloten is; scheelt toch weer twee mijl onnodig heen en weer lopen. Na dit eerste mooie stuk volgt er een erg saai stuk. Zeker de 3,2 mijl over de brede zandweg zijn geen hoogtepunt. Nog een meevaller dat de zon niet schijnt. Dan nog een paar mijl een iets minder saai zandpad om weer in een prachtig gebied te gaan lopen. Enkele meters beneden ons kronkelt een heldere beek. Het lijkt wat op de Ardennen, maar natuurlijk met heel andere begroeiing (baardmossen en palmen bijvoorbeeld) en ook geen heuvels.
Vlak voor de kampeerplek begint het ongelooflijk te hozen. Gelukkig kunnen we schuilen onder een afdakje. Een kwartiertje later is het droog en lopen we nog een paar honderd meter naar een picknickplaats met overkapping, toiletgebouw en kraanwater. Een prima plek voor ons en we later krijgen we zelfs nog officieel toestemming ook. Van wildkamperen naar legaal staan.
Het is flink afgekoeld, wat wel zo aangenaam is. Toch zal het de warmste nacht tot nu toe worden. We slapen vrijwel de hele nacht onder de hoes en niet onder de donzen slaapzak. Voor die tijd genieten we nog van boerenkool met worst.

Dag 10

(maandag 31 december 2007) 30 km

De laatste dag van 2007 en voor ons tevens de laatste op de Floridatrail. Niet de mooiste overigens. Ook vandaag hebben we voor half negen de hartkeks op, alles ingepakt en de rugzakken omgehesen. De eerste dag deze reis dat we niet echt zullen zweten en Hanneke haar korte broek niet aandoet.

Onderweg af en toe een brievenbus met een routeboek Onderweg af en toe een brievenbus met een routeboek (Noot: deze foto is op een andere dag genomen)).

Na een paar mijl bospad gaan we uren over asfaltwegen lopen. Gelukkig niet al te veel verkeer, maar mooi of spannend wordt het nergens. Na de zandweg bij Christian Camp Road kiezen wij een andere route dan het pad. We moeten langs de supermarkt en die ligt een paar mijl van de Floridatrail af en dit is korter. Boodschappen gedaan en gevraagd naar een camping. De dichtstbijzijnde is ruim twee keer zo ver als de winkeleigenaar schatte en blijkt tenslotte gewoon aan de Floridatrail te liggen. Hadden we achteraf toch beter gewoon de route kunnen vervolgen en de rugzakken op de camping achterlaten. Enfin; gewoon drie mijl langs een drukke weg lopen en inchecken bij de camping. Dat heeft wat voeten in aarde, want tot onze stomme verbazing zitten ze vol. Met wat geregel vanachter de balie krijgen we toch nog een plekje; met stroom. Maar goed: voor 16 dollar mag je niet klagen. Campings zijn erg goedkoop valt ons op.
Van de incheckbalie is het nog zo'n drie kwartier (!) lopen naar de daadwerkelijke camping. Nooit eerder een camping met zo'n lange oprit gezien. 
Tentje opzetten, douchen en noodles eten. Chips en cola maken onze oud en nieuw compleet, maar als om negen uur het eerste vuurwerk begint liggen wij al in de tent.

Dag 11

(dinsdag 1 januari 2008) 5 km

Ook nu staan we om een uur of zeven op. We verlaten de camping via de Floridatrail en niet via de oprit van de camping. Een goede keuze: zo zijn onze laatste kilometers toch nog hele mooie kilometers. Onverhard, door bos met af ent toe een meertje en zelfs herten.

De laatste kilometers. De laatste kilometers.

Bij de grote weg steken we onze duim op en ondanks dat er amper verkeer rijdt (geen wonder op dit tijdstip en op deze dag) hebben we binnen enkele minuten een lift. Bij de splitsing gaan we eruit en opnieuw stopt er al heel snel een auto. De bestuurster biedt aan om ons voor acht dollar benzinegeld naar het station van Palatka te brengen. We gaan akkoord; alweer een goede beslissing. Als we daar na een wat vage rit aankomen blijkt over twintig minuten één van de twee treinen per dag naar Orlando te komen. Nog net even tijd om koffie te halen.
In ruim anderhalf uur brengt de trein ons terug de beschaving in. Ruime zitplaatsen, redelijke horeca en vriendelijk personeel.
Met een taxi eerst naar de buitensportwinkel. Helaas: geen teva's, maar we slagen wel voor wat andere zaken. Weinig voor ons bekende outdoor-merken, maar het grote geld uitgeven is begonnen.
Bij het hotel blijkt onze tas helaas nog steeds niet terecht. Wat een gedoe zo'n sprekende computer die moeite heeft met Nederlandse accenten. Enfin, formulieren invullen en er maar het beste van hopen.
Spullen uitpakken en -hangen, douchen en wat eten. Het is niet echt warm; zelfs het fleece-vest gaat aan. De rest van de middag en avond nemen we alvast een voorschot op de dag van morgen. Een flink gedeelte van onze kerstbonus wordt er doorheen gejaagd; in een paar uur geven we meer uit dan in de rest van de vakantie tot nu toe. Enfin; we hoeven er geen boterham minder om te eten zullen we maar zeggen.
Tegen tien uur zijn we doodmoe terug op de hotelkamer.

Dag 12

(woensdag 2 januari 2008)

Een dag van shoppen, eten en drinken. Aan het einde van de dag komt er bijna rook uit de creditcard, maar pinnen is hier duurder dus we betalen alles met plastic. Veel spullen (vooral kleding en schoenen) voor weinig geld.

Orlando is een bijzondere stad. Orlando is een bijzondere stad.

Dag 13

(donderdag 3 januari 2008)

Vandaag Seaworld. Net zoiets als het Dolfinarium, maar alleen dan ook met een show met orka's. Verder zijn de zeekoeien erg leuk om te zien. Dan nog even wat shoppen en heerlijk gegeten. Ook dat is hier goedkoop. Net als gisteren was het vandaag een erg gure dag met veel wind.

Orka's zijn echt héél groot. Orka's zijn echt héél groot.

Dag 14

(vrijdag 4 januari 2008)

Vandaag een dag naar Kennedy Spacecentre. Een dag is eigenlijk te kort om alles te zien. Meeste indruk maken de Apollo, de spaceshuttle en de launchbriefing. Hoewel wij er te jong voor zijn om het (bewust) te hebben meegemaakt vond ik het zeer bijzonder om over dezelfde loopbrug te mogen lopen als waarop Armstrong en de andere astronauten destijds de raket is ingestapt die hen naar de maan bracht.

Een echte spaceshuttle Een echte spaceshuttle.

's Avonds eten bij een kreeft/oester/zalm/garnalen en weet-ik-wat-nog-meer-buffet. Als je ziet hoeveel kreeften er hier op een avond doorheen gaan is het bijna een wonder dat die beesten nog niet met uitsterven bedreigd zijn.
Terug in het hotel alles inpakken. Ondanks de vele aankopen past alles nog net in de twee rugzakken.

Dag 15

(zaterdag 5 januari 2008)

Om half drie opstaan. Zo vroeg op de luchthaven dat de balie pas een uur later opengaat. 
In tegenstelling tot de heenweg gaan inchecken en door de douane op beide luchthavens erg snel. Jammer voor Lisanne: geen iPod te koop. De vlucht van Orlando naar Washington en van Washington naar Londen verlopen erg rustig. Om half tien zijn we in Londen. De taxi naar het hotel kost bijna net zoveel als de kamer. Gelukkig gaat er morgenochtend een pendelbus.
Nog even een biertje in de pub en dan, ondanks het tijdverschil, naar bed.

Dag 16

(zondag 6 januari 2008)

De pendelbus van het hotel van zes uur naar het vliegveld. Toch nog een iPod voor Lisanne gekocht en na een rustige vlucht landen we op zonnig Schiphol. Lang wachten op de bagage, maar om iets over één zijn we thuis.
Reizen is niet meer dan een ingewikkelde manier om er achter te komen dat het nergens zo goed is als thuis.

 

Terug naar hikes buiten Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.