wandelen op de John Muir Trail in Amerika

Inleiding:

In de zomervakantie van 2011 reisden Hanneke en Jan eerst naar IJsland (klik hier als je dat verslag wilt lezen) en gingen daarna eerst een paar dagen naar San Francisco. Aansluitend hebben ze acht dagen gewandeld op, volgens velen, één van de mooiste trails van Amerika gewandeld: the John Muir Trail. Hun reis sloten ze af met een paar dagen Boston. Hieronder volgt het reisverslag van het Amerikaanse deel van die vakantie.

Samen met Mark en Jolanda ontbijten we in de hostel in Reykjavik en dan nemen we afscheid van elkaar en gaan Hanneke en ik naar het vliegveld. Zoals altijd snel en efficiënt geholpen op Keflavik.
In een paar uur vliegen we naar Boston. Een bijzonder rustig vliegveld midden op de dag. We zaten achterin het vliegtuig en zijn letterlijk de laatste bij de douane.
Met de metro en taxi gaan we naar ons hotel. Dat laatste heeft nog wat voeten in aarde: er is haast geen taxi te krijgen. Enfin, na de nodige sores komen we dan toch aan in ons hotel. Een taxi rechtstreeks vanaf het vliegveld was achteraf een stuk goedkoper en sneller geweest.
Het hotel ligt in het midden van nergens en we besluiten met bus en metro naar het centrum te gaan. Drie kwartier wachten op een bus die één keer per uur blijkt te gaan en na ruim anderhalf uur moeten we terug vanwege de laatste bus. Precies genoeg tijd voor een prima Italiaanse maaltijd.
Terug op de kamer herpakken en nog wat drinken. Douchen en ''verdwalen'' in het hele grote bed.

Amerika is groot: een binnenlandse vlucht van zo'n zes uur naar San Francisco. Daarvoor moeten we wel om half zes met een taxi naar het vliegveld. Daar ontbijten en vliegen maar weer.
Rond lunchtijd plaatselijke tijd landen we. Met de metro naar het hotel. Veel daklozen en zwervers op straat. We dumpen de bagage op de kamer en eerst maar eens lunchen. Een sandwich met een paar ons vleeswaren.
Een beetje door het centrum struinen, naar de cheesecakefactory (ik krijg de slagroom niet op; alles is hier groot en veel) en dan, zoals alle toeristen, met de cablecar naar de waterkant. Drie kwartier wachten en een net zo'n lange rit door steile straten.

De cablecar wordt op de draaischijf met de hand gekeerd.

Het begint, door de mist, flink af te koelen dus in plaats van een biertje op een terras doen we een wijnproeverij in een wijnbar. Nog nooit eerder wijn van 75 dollar per fles gedronken. Ik drink het er eerlijk gezegd ook niet aan af.
Inktvis en garnalen gegeten (lekker) en terug naar het hotel. Het is een uur of tien, maar door alle tijdverschillen voor ons gevoel ergens halverwege de nacht.

Een dagje SF. Relatief veel tijd doorgebracht in bus en cablecar. 

Meeuwen in San Francisco

Fijn zo'n OV-kaart, want door de hoogteverschillen is alles lopen niet echt een optie. Verder vooral veel toeristische dingen gedaan. Diverse wijken en gebouwen uit de reisgids bezocht en nog heel even geshopt. Tussendoor nog wat eten en drinken, maar niets dat echt heel bijzonder is, of het zou de smaak moeten zijn. Willen we normaal na een paar dagen Amerika nog wel eens snakken naar ''gewoon'' eten: hier is dat zeker niet het geval. Lang niet alles smaakt naar frituur in deze stad.

In de fortune cookies fabriek

Alcatraz

Een cultureel dagje. Eerst naar Alcatraz. Samen met heel veel andere Nederlanders. Het lijkt wel of half Nederland hier ook op vakantie is. We komen zelfs een collega van Hanneke tegen. Tip: reserveer de boot ruim (=maanden) van te voren. Voor de komende weken zijn geen tickets meer te krijgen. Het eiland vond ik niet zo heel veel voorstellen, maar de audiotour is een aanrader.

cel op Alcartraz

Met de boot terug naar het vaste land en na een lunch gaan we met de bus naar het sciencemuseum. Dat is één dag per maand gratis; toevallig vandaag. Gevolg is wel dat het (veel) te druk is. Verder nog een bezoekje aan de gratis delen van het Youngmuseum (mooi gebouw) en dan via de alternatieve buurt Haight nog een eindje lopen. Een lekker biertje in een brouwerijkroeg gedronken. Nog even zoeken naar een restaurant en weer niet al te laat naar bed.

De wasmachine aangezet en ontbijten. Tot onze verrassing komen we daar weer een andere collega van Hanneke tegen. Heel bijzonder: zo'n grote stad, met zoveel eettentjes en dan beiden op dezelfde plaats en dezelfde tijd eten. En het tentje (David) stond in elk geval niet in onze reisgids.

SF: een relaxte stad

Verder een dag zonder al te veel bijzonderheden. Een beetje winkelen, een beetje slenteren, wat drinken, regelmatig een stukje in bus of tram zitten en zo komt er ook aan deze dag weer een einde.

Alles herpakken en flink wat bagage achterlaten. De komende dagen gaan we weer wandelen. Om precies te zijn: het eerste deel van de John Muir Trail vanaf Yosemite.
Rond de middag pakken we de bus, trein en bus. Volgens onze reisgids is de treinreis een hoogtepunt. We hopen dat dat niet waar is. Wel een erg ruime en luxe trein overigens. We hadden ook beter wat kunnen eten en drinken in de trein, want ons uur wachten in Merced op de bus naar Mariposa levert wat dat betreft geen mogelijkheden op.
In Mariposa is het ook al erg warm. Bagage achtergelaten op de hotelkamer, korte broek aan en eerst eten. We slenteren nog even wat door het dorp en eindigen, met een ''illegaal'' biertje in een bruine papieren zak op het gras in een park terwijl we met heel veel gelijkgestemden in een bijzonder relaxte sfeer naar een bandje luisteren. Leuk.

Heel vroeg op om met de eerste bus naar Yosemite te gaan in de hoop permits voor de John Muir Trail te scoren. Van te voren reserveren is niet gelukt. Het komt goed: we hebben de eerste twee (van de vier) beschikbare doorgaande permits voor de volgende dag. Sterker nog: als we om negen uur waren aangekomen was het ook nog goed gekomen. Enfin, maakt niet uit: ons doel is bereikt en we hebben permits.

de echte North Face

Dat is pas om elf uur en vervolgens gaan we eerst wat eten en drinken en vervolgens een paar uur in het nationale park doorbrengen. Een hoogtepunt. Watervallen, rotsformaties en ook veel mensen. Toch valt het eerlijk gezegd mee met de drukte. Hoewel het hoogseizoen en weekend is, is het toch niet één grote mensenmassa. Ook de ''ver-macdonald-isering'' valt 200% mee. Sterker nog: er ís niet eens een fastfoodtent.
Om vijf uur gaan we terug en na nog wat gegeten te hebben gaan we opnieuw naar het park om weer naar een bandje te luisteren.
Dan naar het hotel om alle eetbare dingen en toiletartikelen in drie berentonnen te stoppen. Het past net. Gelukkig wel, want die dingen zijn bijzonder onhandig in je rugzak en nog een ton had echt niet gepast.

De rugzakken zijn zwaar en vol. Maar goed: ze worden de komende tijd elke dag lichter en leger als het goed is. Goed ontbijten in het hotel (je kan zelfs wafels bakken) en dan weer ruim anderhalf uur in de bus naar Yosemite. Nog een laatste koffie mét en een paar broodjes voor de lunch gekocht. Eten voor vandaag hoeft gelukkig niet in de berenton. En lopen maar. 

Het startpunt van de John Muir Trail

Het eerste stuk naar de waterval is redelijk druk en een, min of meer, geasfalteerd pad. De John Muir Trail (JMT voor insiders) loopt dag 1 over een, ook bij dagwandelaars, populaire trail, namelijk die om Half Dome te beklimmen. Het logo van North Face, maar wij laten de beklimming voor wat die is.
Vrijwel de hele dag non-stop klimmen, maar niet altijd even steil. Nog een waterval, een grote beek en veel mooie uitzichten op hoge, kale domes. Zeker wat hoger bloeien er heel veel bloemen en lijkt het wel voorjaar. De temperatuur zegt iets heel anders: het is bijna 30 graden. Gelukkig lopen we veel in de schaduw van bergwand of bomen.

Halverwege de klim kijkt Jan achterom.

Als dag 1 van de trail stopt gaan wij nog een flink stuk verder. Ons eerste plan was zelfs, omdat wij Half Dome niet zouden beklimmen, dag 1 en 2 te combineren. Dat is toch wat te hoog gegrepen, zeker omdat we pas om half elf startten.
Lang zoeken naar een vlak plekje vlakbij water en zonder muggen. Dat laatste mislukt overigens gigantisch. Er blijven wandelaars passeren. Tent opzetten, een flink stuk verderop koken (vanwege de beren) en na afloop alle eetbare spullen, toiletspullen en afval weer in de berentonnen stoppen. We zijn zo rond zeven uur op de campsite en omdat het om half negen donker wordt snel hout sprokkelen voor kampvuur. Donker of rook? De muggen zijn in elk geval weg. Alles bij elkaar een mooie wandeling vandaag, met ondanks de hoge temperatuur zelfs nog wat sneeuw op het pad.

Voor acht uur op. Het is nog niet heel warm en het zal sowieso minder warm worden dan gisteren. Komt waarschijnlijk ook omdat we minstens 1500 meter hoger zitten. Dat worden er nog meer. Gelukkig hoeven we niet zo steil te klimmen als gisteren. Al snel zijn we bovenop de eerste pas. Veel besneeuwde toppen om ons heen.

Niet alle bergen zijn hetzelfde

Een stukje dalen naar Sunrise. We waren al gewaarschuwd voor de muggen daar. En terecht. Nog nooit zoveel van die beesten gezien én doodgemaakt. Zelfs een foto maken is al een drama. Ook wij zullen de tegenliggers waarschuwen niet op deze plaats te kamperen. Het aantal tegenliggers verbaast ons sowieso heel erg. Ik geloof niet dat we een kwartier zonder lopen vandaag.
Vanaf Tuolumne Meadows, ons eindpunt voor vandaag, lopen er de nodige trails deze kant op. Het is dan ook een heel mooi wandelgebied. Vooral de meertjes zijn fotogeniek.

Eén van de vele meertjes onderweg

We dalen en klimmen redelijk wat, maar nergens wordt het zo steil als gisteren. Met af en toe een lange of korte pauze (en als je erg bang bent voor de muggen zet je desnoods even de binnentent op) komen we rond een uur of vijf op ons eindpunt. Even chips, cola, bier en toetjes halen in de supermarkt en dan de tent op de camping opzetten. Erop gokken dat je hier voor de rest van de trekking eten kunt halen zal ik niet aanraden.
De tent staat op een veld bestemd voor mensen zonder auto, maar het zijn zeker niet allemaal wandelaars. Op deze plek komt ook de Pacific Crest Trail er (af en toe) bij.
Na het eten gaan we naar het grote kampvuur, maar al snel gaan we terug naar onze eigen tent voor een eigen kampvuur. Daar zijn chips en bier wél gepast.

En dit past allemaal ook nog in één berenton

Ontbijten bij een ontbijttentje. Gewoon omdat het kan. Niet heel geweldig, dus snel verder wandelen maar. Dat is wel heel geweldig! De mooiste en makkelijkste kilometers tot nu toe op de JMT. Vanaf de camping lopen we min of meer langs een snelstromende rivier door een vallei. Kilometers lang. Soms door een naaldbomenbos. Het water heeft soms die typisch blauwe gletsjerkleur. Overal om ons heen besneeuwde toppen die de rivier vullen.

Een karakteristiek JMT-plaatje

Opnieuw zijn we niet de enige wandelaars. Het is opvallend hoeveel grote rugzakken je op een dag ziet. Ook zien we paarden en mensen die aan de trail werken; zij liever dan ik, maar we zijn ze zeker dankbaar! Zwaar werk en het is best warm.
De laatste kilometers gaan we weer klimmen. Ook zwaar, maar mooi. Eerst overwegen we ook nog de pas over te gaan, maar om half vijf vinden we het mooi geweest, zeker omdat er aan de andere kant nog veel meer sneeuw schijnt te liggen.
Een kampeerplekje om van te dromen. Overal om ons heen besneeuwde toppen, vlak, plek voor een kampvuur en, last but not least, een meertje met lauw (!) water om te wassen. Stilstaand water drinken is niet erg verstandig, maar om te wassen kan het vast geen kwaad. Drinkwater halen we wel uit de snelstromende smeltwaterrivier.

Heerlijk zo'n warme poel

Lekker eten koken en kampvuur stoken. Ondanks dat we redelijk wat hout verzameld hebben liggen we toch vroeg in bed.

Ook heerlijk zo'n kampvuur

Zoals altijd in deze periode in dit gebied weer een zonnige dag. Wel zal het de hele dag erg heiig (bosbranden?) blijven. Jammer voor de foto's, want verder is dit een dag om van te dromen. Het begint weliswaar met een rivierdoorsteek op teva's direct bij de tent, maar daarna gaan we omhoog. 

Rivierdoorsteek

Soms door de sneeuw klimmen we naar het hoogste punt van onze route. Donohue Pass ligt op ruim 11.000 feet. Hier geen herten of eekhoorns, maar wel marmotten.
Aan de andere kant van de pas ligt inderdaad nog veel meer sneeuw en lopen we zeker wel een kilometer over sneeuwvelden. Toch fijn zo'n zonnebril! Als je valt wordt je broek rood van de algen die op de sneeuw groeien (geen grapje, maar echt waar).

Grote sneeuwvelden (let ook op de rode gloed op de sneeuw).

Beneden is maar even: een nieuwe klim volgt. Iets minder hoog. Bovenop de pas zo'n heel klassiek uitzicht: gletsjers weerspiegeld in meertjes met eilandjes. Wandelen zoals wandelen bedoeld is. Zien we ook daarom vandaag weer zoveel rugzakkers?

Mooier dan dit zal het niet snel worden.

De rest van de middag dalen we naar het ene meer, klimmen over een topje en dalen weer naar een volgend meer enzovoorts. Bij Garnet Lake vinden we het mooi geweest en zetten de tent op. Het staat er vol met tentjes en een goed plekje vinden is daardoor nog lastig.
IJskoud meerwater om te wassen en om oploskoffie en spaghetteria te warmen. Kampvuur lukt niet: er is nergens hout te vinden. Na nog wat nootjes en een drupje whisky liggen we dan ook weer vroeg in bed.

Bij het opstaan een paar hele mooie foto's van weerspiegelende gletsjers in een blauw meer gemaakt. Helaas staat de tent zo dat die niet te zien is op die foto's.

Net na de start

Over het algemeen is het vandaag iets minder warm, waardoor Hanneke haar lange broek en mouwen kan aanhouden om niet verder te verbranden.
Het wandelen begint met een klim en na de pas dalen naar een volgend meer. Na nog zo'n ''sessie'' volgt een lange klim. Gletsjermeertjes blijven komen. Wel veel muggen door al dat water. Lastig als je een plekje zoekt om wat te eten.
De laatste helft van de dag bestaat uit een lange afdaling. Niet het mooiste stuk van de route. Een droge helling met naaldbomen en geen onderbegroeiing. Beneden is water en ligt, tot onze verbazing, zelfs nog wat sneeuw en ziet alles er een stuk mooier uit.

Niet het mooiste deel van de route.

Een stukje voorbij Johnston Meadow, waar we met een brug de rivier overgaan, vinden we een prima plekje voor de tent. Eerst redelijk mugvrij, maar helaas blijft dat niet de hele tijd zo.
Na het eten steken we nog een kampvuurtje, maar zelfs als het donker wordt verdwijnen de muggen niet, dus verdwijnen wij maar in de tent.

En ook 's morgens zitten er bizar veel muggen. Zoveel dat we in de tent ontbijten en ik bij het opruimen en inpakken m'n muggennetje opdoe.
Een paar makkelijke kilometer volgen. Afdalen over, zoals altijd, een goed begaanbaar pad. Al snel Devil's Postpile. Zeshoekige ''basalttorens'' waar we ook, zonder rugzak, even bovenop gaan kijken. Grappig: hier een toeristische attractie van jewelste, in IJsland op ''elke straathoek'' te zien. Ook lavavelden zien we hier vandaag.
Helaas zijn de in het boekje beloofde hete douches bij Reds Meadow buiten gebruik, dus lopen we maar snel door naar de winkel en het café. Pas om elf uur is het lunch, dus beginnen we maar met een ontbijt. Gelukkig kan dat met appeltaart en ijs. Nog een paar boodschapjes gedaan en dan is het lunchtijd. Een overheerlijke hamburger met chips. Terecht dat deze werden aangeprezen in de routebeschrijving!

Zo'n negen jaar na de bosbrand zie je de sporen nog steeds.

In de hitte lopen we verder. Door een in 1992 door een bosbrand afgebrand bos wat nu uitloopt en vol staat met bloemen. Van meerdere mensen horen we dat we op tien minuten een beer hebben gemist. Erg jammer!
Een makkelijke klim brengt ons verder. Veel mooie uitzichten op de bergtoppen aan de andere kant van het dal. We lopen min of meer gelijk op met twee andere wandelaars.
Bij de laatste campingplek van deze dag zitten weer veel muggen en omdat het toch pas een uur of drie is besluiten we verder te gaan. Vrij flauw verder klimmen over een prachtige helling. Er beginnen onweerswolken te ontstaan en in eerste instantie lijkt het erop dat er slechts een paar spatjes gaan vallen. 

Er beginnen buien te groeien.

Later wordt het echt noodweer. Een centimeter hagel maakt de grond wit en even later gaat het stortgieten. Verkleumd schuilen we onder en tegen een paar grote bomen. De regenpakken liggen in San Francisco: het zou hier immers nooit regenen in de zomer...

Grote hagelstenen

Na een half uur of zo is het min of meer droog en zodra we een heldere beek zien (overal komen nu modderstromen omlaag) zoeken we een vlak plekje voor de tent. Dan eerst warme koffie en daarna snel wassen (vanmorgen hebben we immers flink gezweten) en warme en droge kleren aan.
De lucht klaart weer helemaal op en na het eten steken we toch maar weer een kampvuur aan. Best lastig met al dat natte hout. Alles bij elkaar toch een mooie fik en we gaan dus pas laat naar bed.

Alles ingepakt en afgebroken en pas laat op stap. We hebben uitgeslapen. Min of meer vlak lopen we langs een berghelling. Ondertussen zien we zwarte luchten binnendrijven. Niet goed. En inderdaad: rond kwart voor één begint het slechte weer. We zetten de tent op bij Lake Virginia op misschien wel de mooiste tentplek van deze vakantie. Twee uur wachten tot het weer droog is, tent afbreken en inpakken en dan weer verder lopen. Een goede beslissing, want daarna gaat de zon weer schijnen.

Kort na de bui schijnt de zon weer.

We vervolgen de misschien wel mooiste etappe tot nu toe. Aan de rechterkant de besneeuwde steile wand en af en toe een gletsjermeer.

Wandelen langs een volgend meer.

Het pad is in het begin erg makkelijk en later een steile afdaling. Na de rivieroversteek een lange klim. Pittig. Bij Squaw Lake stoppen we en zetten de tent weer op. Na wassen en eten koken begint het overal om ons heen geel, zwart en oranje te worden. We staan boven de boomgrens op een plateau samen met een aantal andere tentjes en wachten op het noodweer. Overal om ons heen barst dat los, maar wij houden het op een paar druppels na helemaal droog. De geultjes rond de tent hebben we gelukkig voor niets gegraven.

De tent voor de bui die gelukkig ergens anders viel.

's Nachts ontelbaar veel sterren en bij de start perfect wandelweer. Het laatste stuk Silverpass omhoog horen bij de mooiste ooit door ons gelopen kilometers. 

's Morgens is het weer mooi weer.

Een fotodichtheid zoals onze eerste keer Landmannalaugar op IJsland. Die meertjes, die besneeuwde toppen, die blauwe lucht: alles klopt. Er ligt erg veel sneeuw dit jaar, waardoor het extra mooi is. Op sommige stukken zijn we de eersten die over de maagdelijke sneeuw lopen.

Misschien wel de mooiste kilometers van de route.

Na de pas omlaag. Ook mooi. De eerste kilometers gaan redelijk makkelijk, maar daarna wordt het heel steil. Dat niet alleen: ook nog een paar hele pittige rivierdoorsteken. Dat is het nadeel van veel sneeuw: ook veel smeltwater. De schoenen kunnen aanblijven, maar springen over stenen en boomstammen is lastig. Hanneke valt er zelfs een keer af en krijgt natte voeten.

Bij de waterval net voor Hanneke valt.

Na de laatste rivierdoorsteek begint het te gieten. En zoals gezegd: onze regenpakken zijn niet mee, omdat het hier in juli nooit zou regenen... We raken compleet doorweekt. Zonder te stoppen lopen we naar ons eindpunt bij Lake Edison.

En dan is het slecht weer.

Als we daar zijn begint het op te klaren en dus wachten we op de boot in plaats van nog vier mijl te lopen. Op zich gaan de JMT en PCT hier verder, maar vrijwel alle wandelaars stoppen hier één of meer dagen. De laatste kans op ''echt'' eten op de JMT. Voor ons het geplande eindpunt. Het waren acht prachtige wandeldagen met veel, letterlijk en figuurlijk, hoogtepunten. Terecht dat deze hike tot één van de mooiste van de Verenigde Staten wordt gerekend.
De boot gaat om kwart voor vijf en in die tijd dat we zitten te wachten neemt het aantal wandelaars flink toe. Veel JMT'ers en PCT'ers.
Voor thru-hikers is het één nacht gratis kamperen en ook een gratis biertje. Dat geldt ook voor ons, ook al zijn we dan geen end-to-enders. Als de tent staat en de eerste kop koffie gedronken is eerst douchen en dan eten. Keuze uit drie gerechten, waaronder twee pasta's. De spaghetti is in elk geval lekker. Geen toetje vandaag. 
's Avonds met een zak chips en een whisky-cola nog uren rond het kampvuur gezeten met andere wandelaars.

Om half negen staan we met de duim omhoog langs de zandweg. Er blijkt toch geen shuttleservice te zijn, tenzij je die al van te voren reserveert. De kosten zijn $185,-- en dat lijkt erg hoog, maar na een paar uur wachten zouden we ze graag betalen. Ongeveer één auto per uur, die dan ook nog vol zit of slechts een klein stukje verder moet schiet niet echt op.

Lang wachten op een lift op een doodlopende zandweg.

Gelukkig net na de middag dan toch een lift. Dan pas blijkt hoe Vermillion Valley Resort écht in the-middle-of-nowhere ligt. Vijfentwintig mijl zandweg, waar je echt niet harder dan 10 mijl per uur kunt rijden. Dan nog een redelijke asfaltweg en na totaal zo'n drie uur staan we pas op een ''echte'' weg. Een klein stukje verder stopt onze lift.  Vooropgesteld: we waren ontzettend blij met deze lift, maar onze chauffeur had wel een aantal heel bijzondere (politieke) opvattingen.
Er rijden gelukkig zoveel auto's op deze weg dat we eerst kunnen gaan lunchen. In twee no-time liften staan we op het busstation van Fresco. De bus staat er ook en zonder goed na te denken kopen we twee tickets. Achteraf was de trein een stuk sneller geweest, maar goed: om twaalf uur vanmorgen hadden we hier graag voor getekend!
Het punt is vooral de overstap in San Jose: drie uur wachten voor nog één uur bussen. We besluiten daar even naar het station te lopen. Een goede beslissing: net genoeg tijd om even eten te halen en dan brengt de trein ons net voor elf uur in San Francisco. Nog een taxiritje en dan zijn we tien minuten later in ons hotel. Alles snel uitpakken, douchen, scheren (!) en naar bed.

Kwart over zeven op, wasmachine gestart, natuurlijk ontbijten bij David, was in de droger, spullen inpakken en opzoek naar een postkantoor om onze berentonnen terug te sturen. Het postkantoor is nog niet open, dus dan eerst maar een espresso op een terrasje.
Nog even de laatste boodschappen (modeltram als restaurant voor bij m'n modelbaan thuis en een kerstbal voor m'n vader; helaas geen schaal voor Hanneke, want die was uitverkocht), een foto maken van mijn ''eigen'' tram (best bijzonder: er rijden zo'n zestig verschillende historische trams en precies die ene komt net langs) en dan richting de luchthaven.

En deze tram is dus ook in model te koop.

Heerlijke salade gegeten en dan vliegen. Lezen en muziek luisteren en plaatselijke tijd tien voor elf landen we in Boston. Een stukje metroën en dan opzoek naar ons hotel. We weten niet precies waar het ligt, maar allerlei vriendelijke mensen helpen ons. Een ''hangjongere'' wil zelfs kwartjes geven om te bellen. Er blijkt, minstens twee keer per uur, een pendelbusje de twee kilometer tussen de metro en ons hotel te rijden. En als dan ook blijkt dat het een heerlijk ruime kamer is en de, 24 uur per dag open, kleine supermarkt op twee minuten lopen ligt zodat we ook nog wat eten en drinken kunnen scoren, komt alles weer meer dan op z'n pootjes terecht.

De wekker gezet, want we hebben een paar uur tijdverschil. Het ontbijt in het hotel is ook goed geregeld. Dan met busje en metro naar de stad, voor één van de bekendste wandelingen die er is: de Freedomtrail. Slechts vier mijl lang, maar we voltooien hem toch niet helemaal vandaag. Langs allerlei historische gebouwen en locaties, door mooie parken en langs het indrukwekkende holocaustmonument.

Het indrukwekkende holocaustmonument

Na een prima steak halen we warme kleren in ons hotel om vervolgens naar het stadion van de Red Sox te gaan. Het lukt om kaartjes voor de uitverkochte baseballwedstrijd te kopen. Een bijzonder (Amerikaanse) happening zo'n wedstrijd en ontzettend leuk om mee te maken. Sterker nog: één van de hoogtepunten van onze vakantie. Zeker als de Red Sox dan ook nog, met twee out, met een homerun de ongeveer drie uur durende wedstrijd winnen. We kunnen het allemaal erg goed zien: we zitten vrijwel recht achter de werpplaat. Nooit geweten dat het zo'n psychologisch spelletje is waarin relatief weinig wordt gescoord. We zijn in elk geval groot fan geworden en volgen niet alleen de komende dagen de Red Sox, maar kijken de eerste paar dagen thuis ook nog af en toe even hoe ''onze'' club het heeft gedaan.

De Red Sox in actie

Met de metro en bus terug en na nog een biertje op een terras naast het hotel een douche en lekker slapen.

We beginnen met het restant van de Freedomtrail, inclusief een bezoek aan de USS Constitution, het oudste nog varende oorlogsschip. Waarom willen ze je paspoort zien voor je aan boord mag?
Na de lunch en wandeling naar het wetenschapsmuseum. Leuk en interessant. Nog een uurtje wandelen langs het water en dan eten.

Boston

Weer een afzakkertje in de bar naast het hotel. Bijna niet gelukt: onze paspoorten liggen al op de kamer en men denkt dat wij de leeftijd hebben dat je je nog moet legitimeren om alcohol te mogen drinken. Zucht.

We beginnen met een bezoek aan het aquarium. Als je er heen wilt: ga ook vroeg. Later wordt het loeidruk. 

Kwallen in het aquarium

Verder nog wat stukken stadswandeling gedaan en wat geshopt. En na nog een prima Italiaanse maaltijd en een afzakkertje is het tijd om naar bed te gaan.

Nog een dagje Boston met veel wandelen door de stad. Boston is vooral een ontzettend groene stad. Een aanrader: het Mappurium. De enige glazen wereldbol waar je echt in kunt.

Eén van de bekendste toeristische attracties in Boston.

Een heerlijke pastamaaltijd met zeevruchten en 's avonds naar de Blue Men Group Zoals ze hier zeggen: You haven't seen Boston if You've haven't seen the Blue Men Group. Een erg goede show, maar soms iets teveel ''goedkope'' humor naar mijn smaak.

De laatste echte dag van de vakantie. Een dag met veel regen. 

De bakker maakt mooie én lekkere producten.

De geplande wandeling op Harvard wordt dan ook al heel snel een bezoek aan het natuurhistorisch museum. Het museum voor Fine Art skippen we: de rij is te lang naar onze zin, zeker in de regen.
Nog een rondje door een overdekt winkelcentrum, een hapje eten en tenslotte richting vliegveld.

Via een overstap in Reykjavik vliegen we naar Amsterdam. Zoals altijd weer heel erg blij om thuis te komen.

Terug naar hikes buiten Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.