Tongarira Northern Circuit

< klik hier om de inleiding over te slaan >

Inleiding:

Begin november 2004 reisden Hanneke en Jan eerst een week naar Bali. Ze maakten daar een individuele rondreis met een paar korte wandelingen. Vervolgens verbleven ze ruim zes weken in Nieuw Zeeland. Ook daar maakten ze een, maar nu zelf geregelde, individuele rondreis (met het openbaar vervoer) en liepen ze onder andere een drietal meerdaagse trekkings. Tenslotte eindigde hun reis met een paar dagen Singapore. Op deze site kunt u een verslag van die reis lezen.
De reis is in de volgende onderdelen 'geknipt':

terug naar index

Om negen uur brengen we de bagage die we niet meenemen op trekking bij de DOC en gaan dan beginnen met de driedaagse Tongarira  Northern Circuit. Onvoorstelbaar lekker wandelweer; ik loop zelfs een stuk in mijn korte broek. 

Vulkanen om ons heen

Het eerste stuk van de route wordt wat minder mooi gevonden, maar wij genieten. Leeg, kaal, ruig en besneeuwde vulkanen om ons heen. Tot de hut, zo'n drie uur lopen, is het glibberen en af en toe gaan we onderuit. Geen hoogteverschillen van betekenis, waardoor het toch niet echt zwaar is.
Bij de hut zetten we een kop oploskoffie en gaan dan weer verder. Het eerste stuk is redelijk vlak, maar dan over de lava omhoog. Bovenop een grote vlakte met veel sneeuw en dan nog een stevige klim. Die wordt echter ruimschoots beloond: een rode krater, groene meertjes, een blauw meer en overal sneeuw en lava. Het heeft wel iets weg van IJsland. Dit stuk, vanaf de hut, wordt wel de mooiste eendaagse wandeling van Nieuw Zeeland genoemd en we snappen waarom. Sterker nog: als iemand ergens op deze wereld een mooiere wandeling weet horen we het graag!

In een vulkaan

Op de vulkaan omhoog

Red Crater

Een redelijk eenvoudige afdaling en 80 (!) foto's later zijn we bij de hut. De dagwandelaars moeten nog een stukje verder. De hut is erg klein en overvol: er is geen bed meer over. Dat wordt dus inschikken of op de grond liggen. Er was ons verteld dat een tent of matjes meenemen niet nodig was; een vergissing. Enfin, we hopen het beste er maar van.
Om een uur of acht, negen gaat iedereen naar bed. Voor die tijd heeft iedereen (noodles of pasta uit een pakje) gekookt en de nodige koffie en thee gezet. Gelukkig kunnen we een paar driekwart therm-a-restjes en ''gewone'' campingmatjes lenen, zodat we toch nog redelijk comfortabel kunnen liggen. De kachel is ook uitgezet, dus overdreven warm wordt het gelukkig niet.

Zonsondergang bij de hut

Onvoorstelbaar goed geslapen; een fikse meevaller. Zo rond half zes staan de eerste mensen op en rond half zeven is iedereen uit bed. We lopen dus al voor half acht en het is weer stralend mooi weer.
Eerste de makkelijke klim, terug, omhoog en dan zijn we weer in de omgeving van Red Crater. Nog mooier dan gisteren met de zon er zo op. Hoewel we het aantal foto's van gisteren niet evenaren zijn we ook vandaag weer blij met de digitale camera en (vrijwel) onbeperkte opslagcapaciteit van foto's die we bij ons hebben. Omdat de dagwandelaars nog niet gearriveerd zijn en we als één van de eerste wandelaars de hut hebben verlaten lijkt het net of we de enige mens op aarde zijn. We horen alleen de wind en onze eigen ademhaling.

Nog een keer Red Crater

Ongeveer één op de drie zinnen luidt: wat is het hier mooi. Ook als we bij de afslag de andere kant opgaan dan gisteren blijft dat zo, hoewel het landschap heel snel verandert. We gaan dalen en volgen een oude lavastroom. Veel bizarre vormen. Ook hier dringt de vergelijking met IJsland zich op. En iedereen die weet hoe ik over IJsland denk weet nu voldoende...

Conische vulkaan

Bij een volgende hut zetten we een kop oploskoffie en kletsen wat met een stel Engelsen, die vandaag dezelfde route volgen als wij. Tegen elf uur lopen we weer verder. We hebben nu uitzicht op de grote berg waar we de eerste dag ook al op uitkeken. Weinig hoogteverschillen en veel grindvlaktes op dit stuk. Lekker naast elkaar lopen en het pad is goed gemarkeerd met palen.
Nog een afdaling, dan door een inheems bos flink klimmen en aan de andere kant van de heuvel, ook door het bos, weer naar beneden. Daar staat de Waihohonu-hut. Er zijn al een paar andere mensen, maar we kunnen nog kiezen in welk bed we slapen. Het is dan pas half twee en mooi weer. Tijd genoeg om een wandeling naar een bron te maken. De bron stelt niet zo heel veel voor, maar de wandeling er naartoe is wel een aanrader. Door het wegspoelen van de aarde zijn er wat bizarre vormen en kleuren tevoorschijn gekomen.
Ook deze avond weer pasta uit een pakje eten. Net na het eten wordt het druk in de hut: er arriveert een groep van tien personen. Voornamelijk meisjes van een jaar of twintig die bezig zijn met het halen van een soort nationale medaille en daarom een vijfdaagse trekking maken. Een aantal vaders is mee als begeleiding. Ook zij liggen allemaal voor negen uur in bed.

Vroeg naar bed is vroeg op. Om zeven uur hijsen we de rugzakken op en gaan op pad. Het is dan nog prachtig weer, hoewel er een ontzettend harde wind staat. Verderop wordt het al grijs en na een uurtje lopen we daarin. Mist en wolken, maar geen regen. De fleece wordt vervangen door gore-tex. Lekker winddicht en niet erg als tie wat vochtig wordt.
Het landschap is weer compleet anders dan de voorgaande dagen. Het heeft wel iets weg van Lapland. Ondanks dat het begin zomer is lijken de kleuren op die van de herfst: veel geel en roodbruin. We kunnen niet echt ontdekken of de planten nog moeten uitlopen of dat ze alweer aan het afsterven zijn.
Via korte klimmetjes, afdalingen, droge rivierbeddingen, brede ''grindpaden'' en modderige stukken komen we bij een waterval. Deze maakt deel uit van een rondwandeling van twee uur vanaf Whakapapa. En omdat het weer en het zicht te slecht is voor de Tongarira Crossing (de eendaagse wandeling) zijn er vandaag extra veel dagjeswandelaars. Ook is het pad beter begaanbaar; we wennen dus langzaam aan de beschaving. Als we die bereikt hebben halen we de rest van onze spullen op en gaan naar het café voor een kop koffie. Veel medewandelaars van de Tongarira Northern Circuit zien we daar terug.
De wandeling bleek overigens achteraf ook uit te breiden zijn tot een vijfdaagse. Omdat we echter niet genoeg eten bij ons hadden hebben wij de tocht beperkt tot de, meest bekende, driedaagse trekking. Jammer dat we dit pas onderweg hoorden.
De bus gaat pas uren later, dus gaan we maar liften. Het miezert wat, maar zo'n twintig auto's en drie kwartier later zijn we weg. Een half uur later verderop komt de chauffeur er achter dat hij iets vergeten is en terug moet. Wij stappen uit op een volkomen verlaten plaats en hij belooft ons, indien nodig, straks weer mee te nemen. Het is dan nog kurkdroog, maar al snel gaat het ook hier miezeren. Gelukkig hoeven we niet zo heel lang te wachten op een lift naar Turangi. Een leuke lift en precies op tijd om de bus naar Rotarua te halen. Een koffiepauze en overstap in Taupo. Zo rond vijf uur lopen we de zonnige camping op. Eerst douchen.
Eten doen we in een Italiaans tentje. Ook hier eerst bestellen en betalen aan de balie, nummer in een standaard mee naar je tafel en wachten tot je eten gebracht wordt. Volgens mij niet zo'n handig systeem: als je wat wilt drinken moet je weer naar de balie en als er een groep gaat eten staan er dus tien man één voor één te bestellen en af te rekenen. Voor ons de reden om de espresso maar ergens anders te gaan drinken. Tussendoor even boodschappen gedaan en dan terug naar de camping. Nog even wat reisgidsen en folders bekeken om het programma voor de komende dagen vast te stellen en dan naar bed. 

terug naar index

Klik hier om te lezen hoe deze reis verder is verlopen.

Terug naar hikes buiten Europa.

Terug naar de startpagina.