De Overlandtrack op Tasmanië

Inleiding:

In de winter van 2005/2006 reisden Hanneke en Jan nogmaals af naar Australië. Belangrijkste reisdoel was deze keer de Overlandtrack op Tasmanië. Wandelen op Tasmanië is (volgens ons) nergens mee te vergelijken: het gebied deed ons in ieder geval niet aan andere wandelingen herinneren.
Hieronder volgt het reisverslag van die vakantie.

Eigenlijk gekkenwerk, maar als je graag de Overland track op Tasmanië wilt lopen én je partner (of jijzelf) in het onderwijs werkzaam is zit er echt maar één ding op: in de Kerstvakantie naar Australië te gaan. Nog een geluk dat Hanneke ''maar'' vier dagen werkt en dus iedere maandag vrij is.
De dag voor Kerst is voor de meeste mensen een dag vol stress. Bij ons op Schiphol ook! Volgens het reisbureau zouden er bij Korean Air andere tickets voor ons liggen: van Schiphol naar Frankfurt vliegen we niet meer met KLM, maar met Lufthansa. Echter: de balie van Korean Air is gesloten en Lufthansa weet van niets en alle vluchten zitten ook al vol... Gelukkig komt alles toch nog goed met een stempel en formulier van de KLM, maar we zijn pas echt gekalmeerd als we onze instapkaarten hebben. Nog een geluk dat we erg vroeg op de luchthaven waren en daardoor meer speling hadden.
Lufthansa brengt ons naar Frankfurt. Kerstavond aldaar is geen aanrader: vrijwel alles is gesloten en alleen koffie en thee bestellen gaat nog net. Eigenlijk jammer, want lekker was de koffie niet en 4,40 euro voor een kop thee worden we ook al niet vrolijk van.
Drie uur wachten en dan stijgen we toch op richting Seoul.

Kerst in vliegtuigen en op een vliegveld. Bij je familie aan het Kerstdiner zitten is waarschijnlijk leuker en zeker lekkerder. Korean Air doet niet aan speciale Kerstmaaltijden.
Een paar uur wachten op Seoul. Groot, schoon en erg duur. Lunch bij de KFC; pittiger dan in Nederland. Zo'n 24 uur (tijdsverschil niet meegerekend) na de vorige incheck checken we weer in. Nog ruim 10 uur vliegen naar Sydney.

Half acht in de morgen, tweede Kerstdag, landen we. Onze aansluitende vlucht naar Hobart gaat pas om half negen 's avonds. Gelukkig kunnen we de bagage al wel inchecken en de handbagage (tegen betaling) achterlaten, zodat we met lege handen de stad in kunnen.
Ontbijten op het bekende terras op Circular Quay (we waren in 2003 ook al eens in Sydney). Het is warm in de stad; Hanneke verbrandt zelfs iets. Verder een beetje door de stad slenteren, zoeken naar een supermarkt voor dingen als broodbeleg en thee. Die mogen namelijk niet ingevoerd worden. Hartkeks en spaghetaria wel (wel aangeven bij de douane!). Verder een beetje rondhangen/liggen/slapen/zitten in het park en wat door de stad lopen. Veel winkels zijn dicht.
Na nog een lekkere salade op ''ons'' terras en daarna met de trein terug naar het vliegveld. Uurtje wachten en twee uur vliegen naar Hobart. Af en toe geslapen; de jetlag speelt aardig op. Half elf zijn we er. Geen bagagebanden, maar een trekker met aanhangers rijdt de hal binnen. Even vrezen we het ergste: de rugzak van Hanneke is er niet. Die blijkt gelukkig een vlucht eerder te zijn meegekomen.
Met de bus naar de hostel en eerst herpakken. Niet alles hoeft mee op de trekking. Dan lekker douchen. Slapen in een echt bed; voor m'n gevoel al heel lang geleden.

Weinig geslapen en om kwart over zes op. Bij het busstation kun je helaas geen broodjes kopen en alleen lauwe thee, dus ontbijten we met hartkeks en lauwe thee. Je kunt niet alles hebben. Tot half drie in de bus zitten en af en toe een korte stop. Veel haarspeldbochten en hoogteverschillen. Hanneke wordt zelfs zo wagenziek dat ze de bus laat stoppen om over te geven.
De route is wel heel erg mooi: veel meren, bossen en bergen. Toch houden we het niet de hele dag wakker.
Bij Cradle Mountain halen we de permits voor onze trekking en hebben dan zo ongeveer het laatste plekje van de camping. Het is hoogseizoen op Tasmanië. Gelukkig wisten we dat je sinds kort permits nodig hebt voor de Overlandtrack, want anders waren we zelfs voor niets afgereisd.
Tussen het visitorscentrum, de camping (waar ook een grote parkeerplaats is) en het startpunt van de wandeling rijden om de 20 minuten gratis pendelbusjes. Da's mooi als we een kop koffie willen drinken.
De kampwinkel heeft niet echt veel eten te koop, dus eten we maar spaghetaria. Maakt mij niet uit: ik eet graag en vaak pasta. Brandstof verkopen ze overigens in het visitorscentrum. Na het eten nog wat lezen en dan naar bed. We storten in.

's Nachts veel regen, onweer en wind, maar bij het opstaan is het droog en dat blijft de hele dag zo. Wel blijft het hard waaien en is het erg bewolkt. Na ontbijt en spullen pakken gaan we met de pendelbus naar de start van de Overland Track. We zijn niet de enige wandelaars. De meeste zijn dagjesmensen.
Binnen een half uur zien we een slang. Volgens mij hebben we nog nooit zo'n grote in het wild gezien. En dan te bedenken dat alle slangen die hier voor komen giftig zijn. 

Onze slang.

De eerste paar kilometers veel hoogteverschillen, maar na Mount Cradle is dit bijna over. Ook het landschap verandert dan: we lopen op een soort moors. Wat wel blijft zijn de plankieren. Die gaan de erosie tegen, maar vaak zijn ze verrot. Als je er bovenop stapt spat de modder soms een meter hoog.

Over plankieren richting Mount Cradle.

Mount Cradle beklimmen lukt niet helemaal: op de één of andere manier zijn we van het pad gegaan en via losse stenen omhoog is ook niet alles. Zeker niet omdat Hanneke dan al is teruggegaan en ik daar dus alleen loop.

Een makkelijk pad op dit stuk.

Verder weinig wandelaars meer. Wel veel foto's maken, ondanks het grauwe weer. Toch weet ik mijn nek te verbranden. Ondanks dat het terrein vrij vlak is zijn het toch zware kilometers en zijn we blij als we om zes uur bij de Windermerehut arriveren. De meeste kampeerplekjes zijn bezet, maar gelukkig kunnen we onze tent nog beschut opzetten. Koffie zetten en eten koken doen we in de hut. Daar merk je pas echt goed hoeveel herrie zo'n MSR-brander maakt.
Spaghetaria met zalm; kortgeleden uit Rome meegenomen. Niet lekker, maar omdat je geen afval of eten mag achterlaten gaat de pan toch maar leeg. Rond de hut lopen heel veel wallabees (een soort kleine kangaroe) die het vast wel hadden gelusten, maar niet mogen. 
De tent staat ook al op een plankier; hard liggen. Gelukkig niet zo hard dat ik er last van heb. Voor het eerst sinds dagen slaap ik weer eens een heleboel uur.

's Nachts regen en als we opstaan nog steeds regen. We blijven tot een uur of negen liggen, maar dat haalt ook al niets uit. We blijken zo ongeveer de laatste te zijn die starten. Regenpak aan en lopen maar. Vaak lijkt het of we door een beek lopen. De oude plankieren, vaak van boomstammetjes gemaakt, liggen regelmatig al onder water. De regen blijft de hele dag, maar als we er bijna zijn is het vrijwel droog. Weinig pauzes; het is niet echt aantrekkelijk om te gaan zitten in de regen.

Erg nat deze wandeldag.

Veel door bossen vandaag. Grote oude bomen, varens en ook weer stukken over open velden. De vele hagedissen die we gisteren zagen zijn vanzelfsprekend niet te zien. Ook veel minder hoogtemeters vandaag. Bij mooi weer is dit een relaxte wandeling, door modder en water nu een stuk zwaarder.
Bij de hut blijkt de zool van de schoen van Hanneke los te laten. Komt door het water (en hebben we wel eens eerder gehad). Hopen dat tie het houdt tot het eindpunt.
Eerst de tent opzetten en dan de klamme kleding vervangen door droge en daarna koffie zetten. Het is dan pas vier uur, dus hebben we tijd genoeg. Gelukkig hebben we nog wat te lezen bij ons. Verder een paar potjes Catan (het kaartspel) spelen, spaghetaria eten, een beetje whisky drinken en als het bijna donker is naar bed.

Om half negen staan we op. Het is al uren droog en al snel gaat de grijze lucht, toch wel een beetje tegen de verwachting in, over in strakblauw. It's a beautyful day today, zong U2.
Zo rond half tien zijn we op pad. We zijn vandaag niet de laatste. Flink klimmen, maar niet echt zwaar of moeilijk. We lopen door regenwoud en herkennen maar weinig beesten, bomen of planten. Bovenop kaal en heideachtig. De hoogste berg van Tasmanië laten we voor wat tie is. Hanneke heeft gisteren namelijk haar knie flink gestoten en die is nu blauw; niet echt lekker klimmen dan. 

Met blauwe lucht maak je toch de mooiste foto's.

Aan het aantal achtergebleven rugzakken te zien, zijn wij één van de weinige die doorlopen.
Een paar honderd meter dalen tot de hut Kia Ora. Vreemde naam: Kia Ora is namelijk welkom in Nieuw Zeelands.
Een uur pauze later gaan we weer omhoog. Een lastig pad. Veel modder, boomwortels en maar zelden planken. Dit kan wel eens het zwaarste stuk van de hele trekking zijn. En elke keer als je denkt boven te zijn moet je toch weer hoger. Maar goed, ook dit zadel is toch een keer afgerond. Het is dan minder dan drie kwartier dalen naar de hut Windy Ridge. Weinig modder of boomwortels. Eigenlijk een hele makkelijke afdaling.
De hut is oud en klein, maar er zijn ook maar weinig mensen. Buiten ons nog twee koppels en een boswachter. Die slaapt hier soms. De tent zetten we weer op een plateau, want andere vlakke plekjes zijn er niet. Met een soort ijzerdraad kun je de tent vastzetten, want haringen prikken lukt natuurlijk niet.

Kamperen op een houten plateau.

Ook vanavond staat er weer spaghetaria op het menu. Verder een spelletje spelen, maar na één keer stoppen we daarmee: het is toch nog vrij druk in de hut geworden en er staat maar één tafel. Nog wat lezen en drinken en vroeg slapen.

's Nachts weer regen dus mede daarom maar lang in bed gebleven deze morgen. Een goede beslissing: als we de tent afbreken regent het nog wat, maar verder is het de hele dag droog. Veel zon zelfs. We zweten zelfs zo erg dat we 's avonds een duik in het koude meer nemen. Lekker om daarna je fleece vest aan te trekken en een beetje whisky te drinken.

Hét voordeel van wandelen: je ziet ook de details.

Voor het zo ver is zijn we natuurlijk nog wel een paar uur en kilometer verder. Tot Narcissushut is de route goed te doen. Veel bos en weinig hoogteverschillen. 

Een makkelijk en vlak stuk; dat is dus niet overal zo!

Na de hut wordt het weer een stuk zwaarder. Het is de natste zomer in jaren horen we, en dat is aan de hoeveelheid modder goed te merken. Verder veel klimmen over boomwortels. Meestal gaat dat goed, maar soms stap je mis en in de modder. Vanaf de hut gaat het min of meer langs het meer. Mooie plaatjes. Eerst waren we van plan door te lopen tot het eindpunt, maar we zijn zo moe dat we stoppen bij Echopointhut. We zijn niet de enige: er is nog een stel mensen bij de hut. We zetten de tent daarom maar weer op.

Het meer bij de hut met de steiger voor de pont naar het eindpunt.

Een prachtig plekje; jammer van de vele (steek)muggen. Nog jammerder dat het later gaat regenen. Met z'n vieren gaan we in de hut zitten en eten koken en wat kletsen. Een tafel is er niet in deze hut. We delen onze respectievelijke toetjes en whisky, maar oud en nieuw brengen we slapend door.

De truc van lang in bed blijven werkt vandaag niet: als we om tien uur lopen hebben we onze regenpakken aan. Onze ''hutgenoten'' gaan met de boot naar het eindpunt, maar wij besluiten de Overlandtrack helemaal uit te lopen.
Het eerste stuk van de route is het zwaarste: veel boomwortels en modder en nog meer glibberen en glijden. Allebei gaan we wel een keer onderuit. Het tweede stuk van deze etappe is een stuk makkelijker begaanbaar. Ook wordt het dan droog. Met name de boomvarens maken ons dan nog wel nat. We lopen langs de heuvel langs het meer. Soms wat hoger en soms wat lager, maar veel hoogtemeters maken we niet.

Nat en varens; kenmerkend voor dit stuk van de route.

Na drie uur lopen nog een kilometer verhard en dan het visitorscentrum. De wereld van koffie en patat, maar ook van WC's en de bus reserveren. Zo'n twee en een half uur wachten we op de bus. Prima uit te houden na vijf dagen wandelen!
Was de wandeling de moeite waard? Beslist! Is het overdreven om zo'n hoop geld voor (vlieg)tickets neer te tellen om hier vijf dagen te gaan wandelen? Ook beslist. Want laten we eerlijk zijn: je hoeft echt niet helemaal niet naar Tasmanië te reizen om een mooie trekking te maken, maar de dingen die je hier kunt zien, kun je nergens anders zien. In die zin is het iedere dollar/euro meer dan waard.
Ruim drie uur bussen naar Hobart. Absolute hoogtepunt: een Tasmaanse duivel midden op de weg. Karakteristiek met z'n bek helemaal open. Verder veel bergen en bossen. Geen wonder, want op de heenweg reden we hier ook.
Tegen acht uur zijn we in de hostel. Er lijken geen bedden meer vrij te zijn, maar tenslotte vinden ze er toch nog twee. We slapen ieder op een andere kamer, maar zijn al lang blij te kunnen blijven. Het is vakantie, een feestdag, er is een festival aan de gang en de zeilrace Sydney-Hobart is zo juist geëindigd. Genoeg redenen om blij te zijn dat we überhaupt een bed hebben.
De volgende dag door reizen lijkt ook al niet te gaan lukken: er rijden dan geen bussen. De jongen van de hostel maakt echter een deal met een tour, zodat we morgen toch verder kunnen. Echt top die Australiërs!
Snel douchen en kleding wassen om dan te gaan eten. Vrijwel alles is dicht, maar in een wat chiquer visrestaurant kunnen we toch terecht. De garnalen in beslag lijken wat op oliebollen; toch nog een beetje nieuwjaarsdag.

Hanneke is jarig en wordt voor het eerst in heel veel jaar niet naast mij wakker. Haar cadeautje krijgt ze dus pas later. 
Met een klein busje gaan we richting Port Arthur. Onderweg een paar stops. De bakker in Richmond is een aanrader. Dat dorpje trouwens ook: veel oude gebouwen.
Rond de middag stoppen we op de camping en gaat de tour verder zonder ons. Met de chauffeur maken we nog een goede deal: hij komt ons woensdag weer ophalen.
Als de tent staat lopen we langs het strand naar Port Arthur. Dit blijkt eigenlijk alleen een historisch site te zijn en niet echt een dorp. In de horeca is het druk, maar de kipnuggets  en patat smaken goed.
Port Arthur is de plaats waar vroeger de gevangenen te werk werden gesteld en nu de drukste attractie van Tasmanië. Bij het entreegeld is een rondleiding en een rondvaart inbegrepen. Zelfs wij konden er een paar uur doorbrengen; de liefhebbers hebben waarschijnlijk een hele dag nodig. Leuk gedaan: iedereen krijgt een willekeurige kaart uit een kaartspel en met die kaart kun je je ''eigen'' gevangene volgen.
Tussendoor boodschappen in de supermarkt bij een benzinepomp gedaan om zelf te koken vanavond. Drie keer patat in twee dagen is voldoende. Pasta met roomkaas en tonijn is ook wel weer eens lekker. Verder een spelletje spelen, chips eten en whisky/cola drinken. Net een echte vakantie.

Harde wind en zonnig. Een mooie dag voor een dagwandeling. Openbaar vervoer gaat hier (vrijwel) niet, dus dan maar liften naar Nubeena. Een medewerkster van de bakkerij neemt ons mee; gelijk weer extra omzet.
Na de koffie met cheesecake lopen we de zeven kilometer over een onverharde weg naar Roaring Beach. Door een bos wat mogelijkerwijs gekapt gaat worden. Veel hout lijkt ons er niet te halen en de weerstand bij omwonenden is erg groot.
Op het strand stormt het en bij de zandduinen worden we gezandstraald. Uit de wind zitten en picknicken. Hopelijk dat m'n nek nu niet weer verbrandt; ik ben nog volop aan het vervellen.
Terug valt er af en toe een buitje en dus gaan we maar liften. Twee keer dezelfde weg uitlopen is ook niet echt spannend.
Weer koffie drinken in de bakkerij, boodschappen doen en terug liften naar Port Arthur. Daar vandaan lopen we weer over het strand naar de camping. De tent staat nog. Even wat lezen en dan douchen. Overal zit zand. 
Ons avondeten is een echte vakantieklassieker: witte bonen in tomatensaus met worstjes en spek. Uit eten gaan kost bijna net zo veel. Na nog een paar spelletjes vroeg naar bed.

Ongelooflijk hoeveel uur we hier slapen: elf, twaalf uur per nacht is heel normaal. Komt vandaag helemaal goed uit: om half één worden we weer opgehaald door het tourbusje, dus na ontbijt en opruimen kunnen we nog precies een keer heen en weer lopen naar Port Arthur voor een kop koffie. De wandeling van een half uur over strand en langs de kust blijft mooi.
De groep van deze tour gaat een paar uur Port Arthur bekijken en de chauffeur zet ons ergens anders af voor een wandeling van een paar uur. Vrijwel direct begint het te gieten en hagelen en we worden drijfnat. Gelukkig wordt het snel droog en de harde wind blaast onze natte kleding ook snel droog.
Wandelen door een duingebied met heel veel lage begroeiing. Eerst naar een zandstrand waar we uit de wind kunnen zitten en onze boterhammen opeten. Dan verder omhoog tot het hoogste punt. Dat is gemarkeerd zodat schepen konden zien waar ze naar ''binnen'' moesten varen. Geen idee of dat nu nog zo werkt.
Via dezelfde route weer terug. De benodigde tijd is ongeveer de helft van wat stond aangegeven; anders dan op de Overlandtrack. Nog even een half uurtje wachten en dan komt ook de bus terug.
Onderweg naar Hobart nog een paar stops bij verschillende kliffen. Zo'n 300 meter hoog en vaak heel fotogeniek.

Eén van de vele kliffen.

In Hobart terug naar de bekende hostel en dan eerst de stad in om te eten. Een wat sfeerloos restaurant, maar erg lekker eten. Om negen uur zijn we terug op de kamer. Lezen, douchen en slapen.

Spullen inpakken, rugzakken afgeven, de stad in en ontbijten. We hebben tot een uur of drie voor we de bus naar het vliegveld moeten pakken. Tijd genoeg om Hobart te bekijken. Een beetje winkelen, een beetje rondkijken (het gebied bij de haven is erg toeristisch, maar wel leuk) en lunchen met een broodje op een bankje bij het water. Zonnig en zo'n 20 graden; lekker hoor.
In twee uur vliegen we naar Sydney. Daar de bus naar de hostel geregeld. Ons hostel zit vlakbij het centraal station en de eerste indruk is erg positief. Schoon, redelijk ruime kamer en een erg vriendelijke eigenaar. 
Eerst maar eens wat eten. Een Libanees restaurant waar de eigenaar ons een menu aanraadt. Een prima tip: lekker en veel verschillende gerechtjes.
Om iets over negenen zijn we terug op de kamer. Het regent nog steeds in Sydney.

Grijze lucht, af en toe een blauwe lucht en stevige buien in de verte. We mogen niet klagen als je de hele dag in korte broek en op teva's kunt lopen, maar voor een Australische zomer is het niet echt bijzonder goed.
Na ontbijt op Circular Quay de ferry naar de dierentuin. We zijn daar drie jaar geleden ook geweest, maar Hanneke wilde in ieder geval het vogelbekdier en de mierenegel nog eens zien. Ook de rest van de dierentuin is trouwens de moeite waard.
De rest van de dag door de stad slenteren, wat eten (al dan niet in een foodcourt), wat drinken, toch maar weer foto's van de operabuilding maken en vooral: sfeer proeven. Sydney is en blijft één van onze favoriete (westerse) steden.

Sydney

Na het lekkerste ijsje dat ik in tijden gegeten heb, zijn we om half tien terug in de hostel. Lekker douchen en de voetjes wat rust geven. We hebben heel veel kilometers gelopen vandaag.

's Nachts pittige buien, overdag vrij veel zon en droog. Heerlijk weer voor in een stad. Eigenlijk een zelfde dag als gisteren, behalve dan dat we vandaag natuurlijk niet naar de dierentuin gaan. Veel slenteren, terrasjes pakken en sfeer proeven. 
Avondeten bij Darling Harbour. Kom je na acht uur dan sta je in de rij. De ''mixed gril'' voor twee personen smaakt erg goed en bestaat uit onder andere oesters (had ik nog nooit eerder gegeten), grote garnalen, kangaroe-biefstuk en lamsvlees. Vast geen logische combinatie, maar wij kunnen het aanraden.
Voor negen uur in de hostel en voor we gaan douchen eerst alle spullen inpakken. De laatste keer deze reis: bij de stop-over in Seoul pakken we immers niet alles uit en zullen zeker de tent niet meer hoeven uit te hangen. Die is kurk- en kurkdroog.

Vroeg op, naar het vliegveld, ontbijten en vliegen maar. Ruim drie kwartier vertraging en de maaltijden zijn niet eens echt slecht. Jammer dat we ook nu weer niet bij de nooduitgang zitten. Wel drie zitplaatsen met z'n tweeën, dus dat scheelt nog iets. 
Om half zeven landen we op Seoul. Het duurt ''even'' voor we de door de douane zijn. Het is erg druk. In een uur met de bus naar de stad. Heel veel kleurige lampen en vriendelijke mensen is onze eerste indruk. Het hostel dat we via Internet geboekt hebben vinden we gelukkig redelijk makkelijk dankzij het kaartje dat we geprint hebben.
Even teruglopen om wat te eten in een lokaal tentje. Inktvis en mosselensoep. Erg goedkoop, alleen gaven we 1000 Won meer uit dan gewenst: we hebben nu omgerekend 1 euro te weinig voor de bus terug morgen. Geen probleem, hier staan, in tegenstelling tot op het vliegveld, wel pinautomaten genoeg. Alleen jammer dat ze onze pasjes niet accepteren. Dit ondanks de bekende logo's.... Enfin, dat is een probleem voor morgen. Nu eerst maar eens douchen en slapen.

Uitgeslapen en op zoek naar geld. Met dank aan, alweer, vriendelijke Koreanen lukt het ons nu wel om te pinnen. Kunnen we tenminste ontbijten. Westers: ontbijt is de enige maaltijd waarbij ik graag ''bekende'' dingen eet. Nog een uurtje door de stad slenteren en dan met de bus naar het vliegveld. Seoul is ons erg goed bevallen. Misschien nog eens terug gaan, maar dan langer?
Saaie lange vlucht (maar eerst ons laatste geld opmaken aan patat en zo). Weinig lezen, veel muziek luisteren.
Op Parijs hebben we ruim een uur, maar moeten zelf onze rugzakken ophalen en inchecken. Dat halen we natuurlijk nooit. Met dank aan de transferbalie is het gelukkig niet nodig om dat te doen en komt alles toch nog goed. In een vrijwel leeg vliegtuig landen we tegen kwart voor negen op Schiphol. De rugzakken draaien al op de band; een meevaller. De douane wil onze rugzakken nog zien en dan lekker met de trein en metro naar huis. Lang leve de jetlag. 

Terug naar hikes buiten Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.