wandelen op Tenerife

Inleiding:

Net na Kerst reisden we met een stel vrienden naar Tenerife om daar Oud en Nieuw 2009/2010 te gaan vieren. Ook deze keer namen we natuurlijk weer de tent en rugzak mee. Een reis met erg mooi wandelweer, minder mooie en erg mooie stukken en natuurlijk vooral erg gezellig. Hieronder volgt het reisverslag van die wandeling.

Lang geleden dat we met Kerst thuis waren, maar met z'n zessen (Dave, Lauré, Morgan, Sven, Hanneke en Jan) op wandelvakantie naar Tenerife zou alleen lukken als we de 27e zouden vertrekken. Geen probleem. Na de kou en sneeuw in Nederland lijkt 22 graden best aantrekkelijk.
Zo'n dag reizen is vooral een dag wachten. Een taxichauffeur die verkeerd rijdt en vertraging met een vliegtuig omdat er geen bemanning was. Daarnaast was het toch een beetje spannend of we überhaupt zonder problemen zouden kunnen vliegen, vanwege allerlei perikelen met (door mij) fout geboekte tickets, maar gelukkig is het allemaal toch nog goed gekomen (met heel veel dank aan OpenJet).
Maar goed: op Madrid loopt de vertraging nog veel verder op: de verkeersdienstleiders op de Canarische Eilanden staken. Gelukkig smaken de steak en friet op de luchthaven erg goed. Voor het donker aankomen lukt duidelijk niet: we landen pas om iets over negen. Bagage pakken, veldflessen vullen en op zoek naar benzine voor de branders. Lopend een luchthaven af is wat lastig: ze zijn duidelijk niet ingesteld op wandelaars die gelijk met wandelen willen beginnen. Vreemd, want volgens de kaart begint er een route slechts een paar honderd meter van het vliegveld vandaan.
Enfin, dat is voor morgen. Nu eerst een kampeerplekje. Dat lukt redelijk snel. Een soort gravelveld waar de haringen niet echt de grond ingaan. Net voor middernacht staan we.

Slecht geslapen: we bleken erg dicht langs een drukke weg te staan. Bij het krieken van de dag staan we dan ook al op en pakken alles in. Het is al vrij vroeg redelijk warm. Het is wat zoeken voor we de route hebben gevonden. Later blijkt dat onze 1:50.000 kaart beslist niet altijd klopt. Het zal veel keer ''gokken'' en gebruik van het kompas worden.

In het begin veel asfalt en bebouwing.

De eerste paar uur is het veel asfalt en bebouwing. Opvallend hoeveel barretjes er zijn. Waar bestaan die van? Duur is het ook al niet. Wel prima espresso en dito broodjes.
Een pittige klim en dan gelukkig redelijk lang op hoogte. Nog even een ijsje eten en dan al snel het bos in. Niet het mooiste bos, maar wel lekker in de schaduw lopen. Lunchen doen we op een picknickplek met bankjes en water. Waarom gooien zoveel mensen hun troep niet gewoon in de afvalbak?

Later lopen we vooral door bossen.

Verder maar weer. Al snel blijkt dat we min of meer verdwalen. Maar goed, zo lang we de juiste richting op gaan zal het vast wel goed komen. Drinkwater vinden lijkt wat lastiger, maar richting kust zullen zeker huisjes staan. Sterker nog: we vinden tegen half zes een prima plekje voor de drie tentjes en met stromend water.
Na een kop oploskoffie, de warme maaltijd en nog een kop oploskoffie is het tijd voor borrelnoten en port. Echt laat maken we het niet. Al voor acht uur liggen we in de tent en slapen we.

Bij het ochtendkrieken staan we op. Meer dan elf uur in de slaapzak is genoeg. Ontbijten met warme pap en inpakken. Het is erg warm. We hebben de plannen wat gewijzigd en hebben besloten met de bus naar het westen te gaan. Zo heel bijzonder mooi is de omgeving hier niet en willen de vulkaan halen. We moeten daarvoor eerst naar het dorp. Een stukje struinen en dan een steile asfaltweg naar beneden.

Bijna weer bij de oceaan.

De bus komt er gelijk aan dus koffie komt pas bij de overstap. Daar blijkt onze vervolgbus pas over drie uur te gaan, dus besluiten we toch iets minder westelijk te gaan en stappen direct in een andere bus. Een uurtje later zijn we in La Guancha. Tijd voor een maaltijd in de kroeg.
We lopen over een zeer rustige asfaltweg omhoog. 26 procent. Volgens mij hebben we nog nooit eerder zó'n hoog cijfer op een dergelijk bord zien staan. Gelukkig wordt de weg op een gegeven moment wat minder steil. Opvallend genoeg zijn overal wegwerkers aan de gang. Betaald met EU-subsidie. Niet de meest inspirerende tocht door zo'n dennenbos.

26 procent omhoog is best steil...

Iets over vijf hebben we een rustplaats bereikt. Heerlijk zo'n kampeerplekje met kraan, picknicktafels en een vlak stuk voor de tentjes. Na een kop koffie eerst wassen. Hoewel het vanmiddag vrijwel helemaal bewolkt was hebben we flink gezweten tijdens het klimmen. 
Eten koken doen we onder een afdakje: de wolken zijn naar beneden gekomen en zorgen voor een vochtige lucht. Het weer is niet zo slecht dat Sven het kampvuur niet kan aankrijgen, dus al snel genieten we van de warmte en de vlammen. Toch liggen we weer voor tien uur te slapen.

Sven maakt graag een kampvuur.

Voor half acht staan we op we op. We zitten nog onder de wolken, maar als we lopen doen we dat al snel in de wolken. Tot tegen vier uur is het eigenlijk alleen maar klimmen vandaag. Dit over een breed pad en door een dennenbos. Niet heel bijzonder deze omgeving. Af en toe een pauze om wat te eten of drinken, maar alles bij elkaar lopen we goed door.

Samen in de wolken.

Een echte route op de kaart vinden lukt niet, maar op een gegeven moment komen we toch boven de boomgrens en in het nationale park. Daar is het wel heel erg mooi. Een kale vlakte met lage begroeiing en uitzicht op de vulkaan El Teide; de hoogste berg van Spanje. Na een kapelletje duiken we naar beneden een woestijnachtig landschap in.

Beneden ligt een woestijnachtig landschap.

Bij een gesloten bezoekerscentrum vullen we de veldflessen en zetten vlakbij de tent op. Het is heel koud en al snel duiken we met z'n allen de tent van Sven en Morgan in om daar te eten. Nog wat drinken en borrelnoten, maar toch weer vroeg slapen.

's Morgens staat het ijs centimeters dik op de tent. Geen wonder dat we vannacht last van koude voeten hadden. Sommigen uit ons gezelschap hebben een koude nacht achter de rug bij gebrek aan winterslaapzak. Warme pap en koffie of thee smaken dan extra lekker!

Uitzicht op El Teide.

We lopen een paar honderd meter voor we bij een restaurant zijn. Daar nuttigen we op een zonnig terrasje koffie met een broodje. Dan volgen we een pad door de caldera heen. We hebben ons vergist in de schaal van het kaartje en lopen geen 8, maar 16 kilometer. We lopen ons daardoor een beetje stuk, maar de omgeving maakt alles goed. Een onverhard en bijna vlak pad door een vulkanisch landschap. Afgezien van de begroeiing zou dit zo IJsland kunnen zijn. Dat alles onder een heerlijk zonnetje, zodat we allemaal min of meer verbranden.

Een makkelijk pad door de caldera.

Rond een uur of vier zijn we aan de andere kant en ook daar zit horeca. Vlakbij is een plekje voor de tentjes, maar voor we die opzetten moeten we wachten tot de vele toeristen weg zijn. Officieel zal wild kamperen hier wel niet mogen. Dan maar een lekker biertje en wat kaarten.
Een paar honderd meter verder staan we, qua omgeving, op één van de mooiste kampeerplekjes ooit. Tussen de bizarre lavaformaties en onder de volle maan. Het waait niet en daarom kunnen we, ondanks de kou, buiten zitten om te koken en eten. Toetje en appeltaart hebben we uit de horeca meegenomen. Nog wat chips en whisky voor we de tent ingaan. Het zal een nog koudere nacht worden dan gisteren.

Uitzicht vanaf de kampeerplek.

Voor de zoveelste keer in ons leven brengen we oud en nieuw slapend door. Deze keer alleen met vrienden. Ondertussen bevriest het water in de veldflessen. Met handschoenen aan en muts op zitten we aan ons ontbijt en pakken we de spullen in.

Groepsfoto. Van links naar rechts: Sven, Dave, Lauré, Hanneke, Morgan en Jan.

We klimmen driehonderd meter omhoog de krater uit. Gelukkig nog in de schaduw, want het wordt weer een warme dag. De wandeling en het uitzicht zijn geweldig. Bovenop eten en drinken we wat. 
Aan de andere kant naar beneden. Een heel ander uitzicht en omgeving daar aan de andere kant. 

Op het hoogste punt van de route.

Eerst kaal en rotsig en later wat meer bomen. Het eerste stuk van het pad is weer heel breed, maar op een gegeven moment wordt het steeds smaller. Maar goed, op een gegeven moment komen we toch weer uit op een druk en veel belopen pad. We blijken weer eens anders te zijn dan we dachten. Achteraf blijken we het Lunar Landscape met een paar honderd meter misgelopen te hebben.

Geen Lunar Landscape, maar er wel dichtbij.

Nog een paar honderd meter steil dalen naar Vila Flor. Het is een warme afdaling. In het dorpje is gelukkig nog een restaurantje open. Tijd voor koffie, bier, wijn en tapas. Wat een mooie tocht vandaag. En wat past het restaurant daar precies goed bij! Geweldige bediening, heerlijk eten en drinken en dat voor heel weinig geld.
We kopen nog twee flessen wijn voor bij de tent en als het net donker is lopen we nog een klein stukje terug om aan de rand van het dorp voor de laatste keer deze reis te wildkamperen. Honger hebben we niet meer, dus houden we het bij nootjes en wijn.
Het wordt een zwoele nacht.

Hanneke is jarig. Er wordt voor haar gezongen. Een heerlijke (wandel)temperatuur vandaag. Mede daardoor zijn we redelijk snel weg. In het dorp ook vandaag weer een tweede ontbijt met een broodje en een espresso.

Ons laatste warme ontbijt deze reis.

De route is erg simpel: zo'n tien kilometer dalen over een onverhard pad. Geen topwandeling, maar wel een heerlijk stuk om de wandelvakantie mee af te ronden. Tussen cactussen, vetplanten en amandelbomen door zien we de oceaan en het dorpje waar we willen eindigen. 

Nog een paar kilometer wandelen.

Net voor de middag arriveren we daar en na wat heen en weer lopen en in eerste instantie op de verkeerde bus te hebben gewacht komen we tenslotte toch na twee keer overstappen op de luchthaven. Ondanks dat de tweede bus een snelbus was zijn we toch een paar uur onderweg,
Bij de luchthaven lopen we wat rond, maar ontdekken dat er nergens in de buurt een hotel zit. Dan maar weer per bus een dorp terug. Ook daar even wat zoeken en dwalen voor we tenslotte toch een hostel vinden. Inschrijven kost wat tijd, maar ze hebben in elk geval nog drie kamers beschikbaar. Lekker douchen.
We lopen naar het centrum om wat te eten. Een restaurant vinden valt niet mee, maar als het gelukt is zitten we goed. De schalen met eten gaan in snel tempo leeg; net zoals de bier- en wijnglazen. Morgan is doodmoe, dus een afzakkertje in een barretje doen we maar met z'n drieën.

Half acht op, met de bus naar het vliegveld om daar te ontbijten. Inchecken kost wat moeite: het aparte ticket van Morgan zorgt voor wat onduidelijkheid, maar alles komt weer goed. Enfin, zo'n dag reizen bestaat toch voornamelijk uit wachten. En op Madrid is dat wachten (alweer) veel langer dan gedacht. In plaats van om een uur of vijf vliegen we pas om half elf. Veel kaarten, eten en drinken om de tijd te doden. Het is gelijk verreweg de duurste dag van de vakantie. Dit ondanks het feit dat het vliegveld van Madrid qua winkelaanbod niet echt bijzonder is.
Iets over één rolt de bagage van de band op Schiphol. De nachttrein is net weg. Met de twee keer 45 euro van KLM nemen we een taxi naar Sven. 180 kilometer per uur en de kosten bijna dubbel zo hoog als de chauffeur gezegd had.
Sven schrapt het ijs van de ramen van z'n auto en brengt ons naar huis. Om half drie liggen we eindelijk in bed. Jetlag zonder tijdverschil.

Vrienden bedankt! Het was een mooie week.

Terug naar hikes buiten Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.