Enfin, dat mag de pret niet drukken en na een nachtje slapen reizen we de volgende dag door naar Tralee. Daar is het startpunt van de Dingleway. We hijsen de rugzakken (circa 12 en 16 kilo) op en al snel vinden we de eerste merktekens. Zoals met de meeste routes is het eerste stuk niet echt mooi, maar al heel snel verandert dat. We lopen over bloemrijke gras-paden met gigantische fuchsia-hagen. Ook het weer werkt redelijk mee: bewolkt met af en toe zon. Wel vrij veel wind, wat natuurlijk logisch is zo vlak bij zee. Gelukkig kunnen we de tent redelijk beschut opzetten en na (oplos)boerenkool met worst en een kopje oploskoffie duiken we vroeg de slaapzak in, met vandaag 19 kilometer 'op de teller'.
Voor het zover was hadden we eerst nog een stuk verkeerd gelopen en daarom maar een cola in Anascaul gedronken om onszelf te troosten.
Een groot gedeelte van de route van deze dag liep over (kale) bergen met veel schapen. Dit hield ook in dat er vandaag veel geklommen en gedaald moest worden en toen we tegen de avond een paar huisjes zagen waren we erg blij dat we daar de tent mochten opzetten.
In Dingle besloten we, na 14 kilometer gelopen te hebben, te stoppen. Eerst een plekje voor de tent gezocht (naast een hotel, want campings zijn er niet) en daarna eerst naar de snackbar voor ons broodnodige portie vet. Verder heeft Dingle een erg hoog 'Volendam-gehalte', maar was het voor ons een prima plek om de was te laten doen, te douchen, fourage in te slaan en lekker 'niets' te doen.
Na nog een stukje stevig doorstappen vonden we het na 23 kilometer welletjes voor vandaag en zochten we weer een plekje voor de tent. We vroegen het aan een plaatselijke bewoner en natuurlijk was het geen probleem. Zelfs het gras werd voor ons gemaaid!
Het meest westelijke puntje van Ierland in een regenwolk.
Vandaag was het een makkelijke route, met heel weinig hoogtelijnen te kruisen. Een stuk van de route liep zelfs over een golfbaan. En hoewel het ook nog prachtig weer was (de korte broek ging vrijwel de hele dag aan) liepen we niet echt door. Er viel ook zo veel te genieten.
's Middags is Jan nog een stuk heen en weer wezen liften voor benzine voor de brander (het blijft leuk om toch zo'n pompbediende te zeggen: gooi maar vol en dan voor een gulden te tanken), terwijl Hanneke op een terrasje op de rugzakken paste. Het leven is soms zwaar...
Aan de voet van Mount Brandon zetten we de tent op en keken terug op 24 mooie kilometers.
Tijd voor een pauze.
In het dal aan de andere kant van de berg schijnt de zon en hoera, hoera: in Brandon is een pub met koffie en appeltaart. Dat smaakt toch beter dan de lunch met hartkeks zullen we maar zeggen.
Vandaag wat langer moeten zoeken voor een plaatsje waar we de tent mogen opzetten, maar gelukkig wel op loop-afstand van een echte Ierse pub; zo'n pub die voldoet aan alle clichés! Na het avondeten brengen we daar dan ook een paar gezellige uren door, met 21 kilometer in de benen.
Mount Brandon, de hoogste berg van Ierland wordt ook 'genomen'.
En zoals je verwacht in Ierland kom je af en toe een schaapskudde tegen.
Mount Brandon op de achtergrond, met tussen je voeten wier, schelpen en zand en in de lucht boven je de nodige vogels. Op zo'n moment weet je waarom wandelen je grootste hobby is!
Na 22 kilometer zweten hielden we het voor gezien en onder het genot van een in Castlegregory gekocht blikje fanta zagen we de zon ondergaan. Het leven is zo slecht nog niet...
Vlakbij ons kampeerplekje van afgelopen nacht.
Rollende stenen.
Op de doorgaande weg voltooiden we ons rondje Dingleway en daarvandaan pakten we de bus naar Tralee. Daar gebruik gemaakt van de geneugten van de beschaving (snackbar, douche en wasserette) en verder een beetje door het dorp lopen slenteren.
Zoals je van een bioloog verwacht moeten de koeien geaaid worden.
Bij de Dingleway loop je kilometers over (zand)strand.
Terug naar hikes in Europa.
Terug naar (wandel) vakanties.