Wandelen op de Kellerwaldsteig en Urwaldsteig Edersee (Duitsland)

Inleiding:

Eind 2014 hebben Sven, Mark, Jolanda en Jan een paar dagen in Duitsland gelopen. Ze maakten een rondje rond de Edersee en volgden daarbij grotendeels de Kellerwaldsteig en Urwaldsteig. Een prachtige wandeling waarbij ze amper mensen tegenkwamen, maar wel genoten van kampvuur, de mooie omgeving en zelfgebakken appeltaart. Hieronder volgt het reisverslag van die vakantie.

Mannendag. Maar als Hanneke thuiskomt volgen Sven, Mark en Jolanda ook al snel. Lekker eten, Eljer, Jilke en Hanneke gedag gekust en de auto inladen. Het is een uur of zeven als we wegrijden en in het donker rijden we naar Duitsland. Tussendoor één keer stoppen voor een kop koffie en om een uur of elf zijn we in Waldeck.

Op pad

De rugzakken opgehesen en en de eerste stappen op de Urwaldsteig. De route is erg goed gemarkeerd en zelfs met een hoofdlampje op goed te volgen. Na de bebouwing een bos en het pad langs de bergwand om daar een half uurtje later een plekje voor onze twee tentjes op te vinden.

Al snel staan de tentjes en in de tent van Mark en Jolanda zitten we met z'n vieren aan de borrelnoten en whisky. Het wordt half drie. Tijd om de slaapzak in de duiken en nog vijf uur te slapen. Het is minder koud dan gedacht.

Aan markeringen geen gebrek.

Bij het eerste licht staan we op en pakken alles in. Ontbijten en verder lopen. Een zeer goed gemarkeerd pad op een helling tussen vooral beuken en eiken. Het is een grauwe dag en de bomen zijn over hun herfstkleurtop heen, maar het is heerlijk wandelen. We zien de hele dag vrijwel geen mens. Wel na een uurtje lopen de enige beschaving van de hele dag: een dorpje met de nodige horeca. Veel daarvan is dicht zo buiten het seizoen. Gelukkig vinden we nog wel een plek waar ze koffie en apfelstrudel hebben. Een lange pauze.
Verder de hele dag geen huis meer en slechts twee keer zien we andere mensen. We slingeren wat om de Edersee heen. Soms pittig klimmen en soms kilometers vlak. Wel constant de moeite waard. Bovenop tot onze verbazing ineens een berijpt landschap. Mooi en een prachtig moment om de nieuwe camera met macrolens eens goed uit te proberen.

De Edersee.

Behalve een lunchpauze in een schuilhut houden we amper pauzes. Toch te koud en door het korte daglicht hebben we ook niet heel veel tijd over. Een stukje loopt de route over een kunstroute. Wat is meer kunst: de witte wieven , de grasheuvel of het uitkijkpunt?

Berijpte takken

Nog een paar kilometer bos en dan een plekje voor twee tentjes. Snel warme kleren aan en hout sprokkelen voor het kampvuur. In het donker eten koken en dan kampvuur. Jolanda zorgt voor de grootste verrassing van de hele tocht: een oven voor op het kampvuur én appels en appeltaartmix.

Appeltaart bakken bij het kampvuur.

Nog een uurtje later komt het echte succes: de appeltaart smaakt zoals tie er uitziet: fantastisch! En als er dan ook nog met de hand geklopte slagroom opgaat is het feest helemaal compleet. Nog een, voor de liefhebbers, Irish Coffee erbij en even later whisky en worstjes. Niet die van slagerij Jonkers uit Est: die zijn voor tijdens het lopen. Om half elf duiken we de slaapzak in. Een mooie dag zit erop.

Het resultaat mag er zijn!

Half acht op. Het lijkt iets helderder dan gisteren, maar later wordt het juist wat mistiger en neemt het zicht sterk af. Opnieuw een temperatuur van rond het vriespunt. Als er hoger lopen er net iets onder. Na het ontbijt pakken we in. We beginnen met klimmen. Fijn: gelijk warm worden. Veel beukenbos en geen mens te zien.

Afwisselende route.

Bospaadjes, maar vrijwel altijd breed genoeg om met meer mensen naast elkaar te lopen. De Urwaldsteig wordt Kellerwaldsteig.
We houden twee keer een pauze waarbij we de brander starten. De horeca komt pas aan het einde van de dag: een koffietentje in een bakkerij. Prima espresso en dito taart. Verder vrijwel alleen maar bos. In een dorpje is alles gesloten: het toeristenseizoen is duidelijk achter de rug.

Mistig vandaag.

Na de eerder genoemde koffie mét nog een heel klein stukje lopen tot we weer een kampeerplekje vinden. Tentjes bouwen, hout sprokkelen, eten koken en kampvuur stoken. Geen dingen om te bakken, wel port en kaas.

Onze twee tentjes.

Een lange en goede nacht geslapen en als het weer licht begint te worden om half acht staan we op. Zo'n anderhalf uur later lopen we weer. Gelukkig minder mistig dan gisteren, maar de zon zullen we ook vandaag niet zien. Met een temperatuur van rond het vriespunt is het, zeker op de open en winderige stukken, niet echt warm.

Groepsfoto in de horeca. Van links naar rechts: Mark, Jolanda, Sven en Jan

De route is erg afwisselend: vooral de verschillende typen bos maken het interessant. Amper asfalt of beschaving. Wel ook nu weer na een uurtje horeca. Zo'n plek waar alles klopt. Wandelaars welkom!
Wat wandelen in dit gezelschap extra leuk maakt zijn de gesprekken. Van bloedserieus naar de grootste onzin en alles er tussen. Want wie had gedacht dat Mark ooit nog eens Jolanda de engste uit het bos zou noemen of dat Mark in één rijtje met Hitler, Benno L, Mao en Stalin zou worden gezet. Dat krijg je als je met vier personen bent die allevier ''nogal'' praatgraag zijn (en misschien soms ook de neiging hebben dingen wat uit hun verband te rukken ;-)).

Maar weinig beschaving onderweg vandaag.

Onze benzine is bijna op (oorzaak: lage temperatuur en weinig horeca) en tegen de avond zijn we in Herzhausen waar we kunnen tanken. Geen horeca die open is, dus dan maar een stukje verder lopen en zelf koken. Prima plekje voor de tentjes gevonden. Eten en kampvuur stoken. Whisky, borrelnoten, stroopwafels warmen boven het vuur en een appel poffen. Het leven is mooi. Voor half elf duiken we weer de slaapzak in voor een lange laatste nacht.

Half acht op en alles inpakken en afbreken. De wind is weg, dus het voelt minder koud aan.

Ontijten.

We zijn snel weg: in nog geen vijf kwartier lopen we. Tip: leg niet je tentstokken op de grond als het onder nul is: dan vriezen ze vast. De route van vandaag is minstens net zo mooi en afwisselend als de voorgaande dagen. Minder beukenbos, maar meer open velden. De Kellerwaldsteig wordt weer Urwaldsteig. Ook op onze laatste wandeldag zullen we zon niet zien.

Minder beukenbos, maar hiet dus wel.

Na een uurtje weer een dorp. De horeca is niet open, maar de eigenaar opent direct de deur als hij ons ziet en zo zitten we na een uur al aan de koffie.
Na het volgende dorp snijden we een stuk van de route af. We willen toch op tijd weer naar huis gaan. In Nieder-Werbe zoeken we een restaurant wat open is. Dat valt nog tegen zo buiten het seizoen, maar ons horeca-optimisme heeft gelijk: snitzel eten rules. Na nog een gerookte forel voor thuis gekocht te hebben vervolgen we onze wandeling. De rivier waarin de forellen gevangen worden staat nu bijna droog.

Sleedoornbessen plukken.

De laatste vijf kilometer van de route. Alweer de moeite waard. Extra leuk: we vinden sleedoornbessen en plukken een pan vol voor Sven, die ze al heel lang zocht voor een recept.

Bijna bij het eindpunt.

Nog een laatste klimmetje en dan zicht op Waldeck. Tot mijn verbazing al snel de auto. Eerst nog even een koffie mét en dan naar huis rijden. Onderweg nog een tussenstop om wat te eten en tenslotte zijn we tegen tien uur thuis. Eljer en Jilke slapen natuurlijk al, maar Hanneke is gelukkig nog wakker.
Alles bij elkaar kunnen we niets anders concluderen dan dat je op een paar uur rijden van huis niet heel veel afwisselender en mooiere wandelingen kunt maken.

Terug naar hikes in Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.