Kintyreway in Schotland

Inleiding:

Eindelijk was het weer eens zover: David, Sven, René en Jan (samen ook wel WAU genoemd) zijn een week wezen wandelen met de rugzak. Deze keer zo'n 130 kilometer op de Kintyreway in Schotland. Een prachtige wandeling. Hieronder volgt het reisverslag van die vakantie.

Het onmogelijke lijkt te gaan gebeuren: WAU gaat weer eens een week echt wandelen met z'n vieren. De Kintyreway in Schotland.
Rond half negen kus ik Hanneke gedag (Eljer en Jilke zijn een weekendje bij de Bevers van Scouting Klaas Kitten logeren) en loop naar de metro. Met trein en Sven naar Schiphol en daar samen met David en René inchecken. Het is gelukkig, ondanks dat de zomervakantie vandaag is begonnen, niet heel druk en al snel zitten we aan de koffie en een broodje.
Anderhalf uur vliegen en dan Glasgow. Het weer is zoals voorspeld: 24 graden en half bewolkt. We weten de benzinepomp nog te zitten en als ook de brandstof voor de brander is getankt nog even een kopje koffie en dan de enige rechtstreekse bus naar Tarbert van vandaag. Dezelfde route als met Sven toen we naar de Cowalway gingen. Bijna drie uur bussen.

Het startpunt in Tarbert.

Om vijf uur zijn we in het nog steeds pitoresque plaatsje en na nog wat eten en drinken starten we dan toch echt. Bij de start een mooie routepaal en een groepsfoto. Sowieso is de route goed gemarkeerd met blauwe palen en af en toe een bord.
Over een onverhard pad en een paar honderd meter klimmen. Schotland zoals je je Schotland voorstelt. Kaal, leeg, hier en daar wat naaldbossen en verderop zee-armen en (schier)eilanden. We zien Arran heel mooi liggen.
Bovenop een onverharde weg. Gelijk het hoogste punt van de route. Waar het landschap kaal is is het het mooist. Door de droogte bloeit de heide hier en daar al. Later weer een onverhard pad. Een kampeerplekje vinden is wel een issue en we lopen daardoor langer door dan van te voren verwacht. Geen vlak stukje voor een grote tent te vinden. Gelukkig is het lang licht.

Wel mooi, weinig kampeerplekjes.

Maar goed, na tien kilometer dan toch eindelijk een prima vlak stuk gras. We worden alleen gek van de midges dus snel de tent in. Wel erg warm en plakkerig.
Zin in eten (koken) hebben we niet, dus dan maar nootjes, worstjes en borrelnootjes. Zelfs dat eten we niet echt veel. Sven heeft wat blikjes tonic en cola bij zich, dus gin-tonic en whisky-cola zorgen dat we nog wat drinken. Veel lachen en kletsen en rond middernacht gaan we op de slaapzak liggen. Er in is te warm.

Om half vijf is het al licht, maar we blijven tot een uur of zeven liggen. Een half uur later zijn we op stap. Door de midges willen we maar één ding: wegwezen. Onder een bewolkte lucht en vrij hoge temperatuur vervolgen we het pad. Na een half uurtje stoppen we: er zijn daar geen midges. Tijd voor ontbijt. Pap en oploskoffie. Lekker zo zonder die beesten en met een klein beetje wind.

Zonder ontbijt op stap.

We lopen weer verder en al vrij snel dalen we af richting zee. Uitzicht op Arran. Daar zit een klein dorpje waar we water halen. Via een rustige asfaltweg volgen we de kust en na een paar kilometer weer onverhard omhoog..

.Verkeer in Schotland.

Bovenop kaal en leeg. Veel uitzicht, gras, varens, schapen en bloemen. Niet alleen vingerhoedskruid, maar ook orchideëen. Op de winderige top geen insecten, maar wel een pauze met hartkeks en cup-a-soup.

Bovenop ook een paar meren.

We slingeren wat door het landschap en steken over naar de andere kant van het schiereiland. Soms een stukje onverharde weg, maar meestal smalle paadjes. Soms een stukje naaldbos en later zelfs loofbos. Een afwisselende route. Aan de andere kant weer een paar huisjes en een benzinepomp met een winkeltje. Een ruim assortiment en we houden het bij koek, cola, chips en een ijsje. Een lange pauze. De zon komt er ook steeds meer door, dus toch weer flink zweten.
Een trottoir langs een wat drukkere weg met soms onverhard. Door hoge varens, maar ook langs grote fuchsia's.

Op een aantal plaatsen is het pad heel erg overgroeid met varens en een enkele braam of distel.

Een plekje voor de tent vinden is weer wat lastiger. Of niet vlak of te dicht bij huizen. Maar goed, tenslotte staan we toch in een groot weiland op een mooi vlak stuk. Gelukkig meestal met wat wind en daardoor geen insecten.
Slokje whiskey, tentje bouwen, spagheteria eten en weer whiskey. Het wordt weer een mooie avond.

We beginnen met wat bewolking, maar eindigen de dag met een strakblauwe lucht. Zelfs de Schotten beginnen te hopen op regen: het heeft ook hier al weken niet geregend. We staan vrij vroeg op en na het ontbijt is het tijd om te vertrekken. We beginnen nog in lange broek, maar al heel snel gaat de korte aan.
Eerst over het strand. Lastig lopen over kiezels. Het uitzicht maakt veel goed. Ook lopen we af en toe een stukje over de drukke weg, maar al snel gaat die van het water af. Er zijn stukken waar we door een heel hoge begroeiing een pad moeten volgen. Het pad wordt hier blijkbaar (nog) niet vaak belopen. Langs en door de duinen. Het strand wordt zand.

Soms lopen we een stuk over het strand.

Bij de ferry van Tayin Loan zit een restaurant. Helaas gesloten op maandag. Gelukkig zit er verderop wel een winkeltje, zodat we toch nog koeken bij de oploskoffie hebben.
Via een onverharde weg gaan we klimmen. Het uitzicht is fantastisch, maar de weg eigenlijk te breed om echt mooi te zijn. Gelukkig is er heel erg weinig verkeer. Een pauze voor hartkeks en weer afdalen richting de andere kant van het schiereiland. We lopen door een windmolenpark en de omgeving lijkt wel wat op de Ardennen.

Lopen door een windmolenpark.

Bij een boerderij, de enige in de verre omgeving, willen we nog wat water halen en mogelijk de tent opzetten. Het eindigt zoals je alleen maar kunt dromen. Niet alleen een prachtig grasveld met picknicktafel, maar na een koude spa rood tegen de dorst volgt al snel een koud biertje en later een whisky. En tussendoor nog een (steenkoude) douche. De boer en zijn vrouw zijn, maar dat zal je niet verbazen, onvoorstelbaar aardig en gastvrij. We mogen 's avonds zelfs in de cottage zitten en als na de spagheteria de midges verschijnen doen we dat ook maar. De koffie die we krijgen zetten we ook maar. Nog een biertje uit de rugzak (wel gekoeld inmiddels), chips en zelfs kaarten voor we rond een uur of elf naar bed gaan.

Om een uur of zeven worden we wakker door de zon. Nog even rustig aan doen, want om acht uur krijgen we ons Schotse ontbijt. Geen pap, maar onder andere eieren, spek, worstjes en witte bonen in tomatensaus.

Heerlijk Schots ontbijt.

We nemen meer dan hartelijk afscheid van het gastvrije echtpaar en vervolgen de Kintyreway. Eerst nog een stukje over de weg, maar al snel een wandelpad. Klimmen, maar niet al te stijl. Het uitzicht is één van de mooiste van de route. Een hoogtepunt deze wandelochtend.
De tearoom in Carradele is dicht, maar gelukkig is de pub wel open. De applecrumble smaakt er gelukkig goed. We gaan binnen zitten, want de zon brandt stevig. Later wordt het gelukkig weer wat bewolkter.

Langs het water.

En weer een mooi stukje omhoog. Langs een oud kerkhofje en het strand. Geen keien of zand, maar rotsen. Bij hoogwater moet je hier een andere route volgen. Nog een klein stukje verder en langs een andere begraafplaats en een kasteel voor we bij een gindistellerij uitkomen.

De Kintyreway heet hier zelfs officeel de Gintyreway.

Een paar weken geleden geopend, maar een zeer enthousiast onthaal. Na het proeven kopen we alle vier een klein flesje voor thuis en ondertussen huwen we Jilke uit aan één van hun dochtertjes, zodat hij later kasteelheer wordt mét z'n eigen ginmerk.
We klimmen weer verder. De beken staan bijna droog. Bovenop bosbouw en daardoor wat minder mooi, maar het uitzicht maakt weer veel goed.
Een korte pauze voor hartkeks en dan al vrij snel naar beneden. Eerst over een onverharde weg, maar gelukkig al snel weer een smal pad. Wel erg steil. Onderaan één van de weinige huizen op dit stuk. We besluiten daar water te halen en om een kampeerplekje te vragen. Beide lukken. En zo zitten we om half vijf op het gras aan de oploskoffie. Een stel werklui graven een kabel in en wij eten onze spagheteria.
Na de oploskoffie duiken we weer snel de tent in: de midges zijn terug. En het worden er steeds meer. Kaarten en zweten in de tent. Het wordt een zeer plakkerige nacht.

Halverwege de nacht begint het te regenen. Zo'n regen waar de boeren heel blij mee zijn, maar de temperatuur niet echt omlaag van gaat en de midges niet van weggaan. Ontbijten in de binnentent en in regenpak alles inpakken.

We starten in regenpak.

Het regent niet heel hard meer en al redelijk snel gaan in elk geval de regenbroeken uit. De jassen volgen niet veel later. Een smalle weg omhoog. Later wordt de weg breder. We klimmen met om ons heen veel vergezichten. Het grote meer is een flink stuk drooggevallen, maar er zitten zoveel midges dat pauze houden er geen optie is.

Bosbouw is hier een belangrijke inkomstenbron.

Een paar kilometer op en neer door het rurale landschap met hier en daar een verdwaalde boerderij. De gravelroad wordt asfalt. Campbeltown is onverwacht toch nog snel dichtbij. Deze kant van het plaatsje lijkt wat verlopen.
Eerst hamburgers en friet. De ober wordt pas vriendelijk als hij een fout maakt met de bestelling. We laten de rugzakken even achter bij de touristinformation en na een bezoek aan de memorial van Linda McCartney is het weer tijd voor koffie met een scone. Als ook die op is halen we de rugzakken op en vervolgen onze route,

In Campbeltown worden windmolens verscheept.

Langs de kustlijn over een rustige weg. In een groot veld een plekje vol op de wind. Lekker: geen midges.
Als de tent staat gaan we er snel inzitten: het waait echt hard. Honger hebben we niet, dus laten we het bij chips, kaas en een biertje. Nog even kaarten en dan redelijk op tijd naar bed.

Onze kampeerplek voor vannacht.

Eindelijk eens geen plakkerige nacht en daardoor redelijk goed geslapen. Het is bewolkt en voor de zekerheid stoppen we de regenpakken niet te diep in de rugzak, maar het wordt steeds mooier weer en eindigt met een blauwe lucht.
Ontbijten met warme pap en verder richting Southend. Een mooie naam voor een eindpunt van een wandelroute. We komen één dag tekort om het hele pad te lopen. Vandaag alleen maar asfalt en veel klimmen en dalen. Soms wat verder bij de kust vandaan en soms er dichtbij.

Zicht op Arran.

Kaal landschap met schapen, heide en veel bloemen. Ook veel meer boerderijen dan verwacht. Ondanks de pauzes, al dan niet met oploskoffie, hebben we er een hoog tempo in. En toch hebben we geen haast.

Redelijk karakteristiek plaatje van deze wandeldag.

Iets over drieën arriveren we in Southend. Zo'n dorpje met twintig huizen en alleen omdat het al in het routeboekje stond is het geen verrassing dat er horeca zit. De tearoom schijnt erg goed te zijn en ís het ook! En druk: we moeten tot onze verbazing zelfs even wachten voor er een tafeltje vrij is. Meer dan grote stukken taart. Als deze geserveerd wordt zie je aan de gezichten van de mensen of ze hier vaker zijn geweest.
Dan nog een klein stukje naar de camping aan de kust om de tent op te zetten. Vervolgens terug naar het hotel voor een biertje en later ook avondeten. Zowaar nog wat kaarten en na het toetje een enkele whisky. David gaat naar de tent en met z'n drieën blijven we nog even zitten om om een uur of elf als laatste de kroeg te verlaten.
Op de camping redelijk wat lawaai, maar niet zo erg als voorspeld.

Na een laatste nacht in de tent staan we om zeven uur op. Kopje thee en alles inpakken om de bus van half negen naar Campbeltown te halen. Daar zijn we een half uurtje later. Tijd genoeg voor een full Scottish breakfast.
Langzaam richting Springbank voor de premium rondleiding. Eerst een wandeling door het stadje. Ooit de rijkste plaats van de UK, met meer geld in whisky dan de Engelse bank bezat. Er waren destijds bijna 40 distillerijen.

Springbank is één van de zeer weinigen die zelf z'n graan mout.

Aansluitend een rondleiding over de distillerij van Springbank. Een leuke gids en verder alleen wij met z'n vieren zorgen dat het een interessant verhaal wordt. Onze belangrijkste indruk: een ambachtelijk bedrijf met personeel wat hart voor de zaak heeft. Meer dan een aanrader!

De ketels.

Onze lunch, met whisky natuurlijk, bestaat vooral uit dingen met vis. Lekker! En dan na afloop een hele bijzondere proeverij. Uit vijf exclusieve vaten mogen we een dram proeven. Jammer dat je deze nooit op fles zult kunnen kopen, maar de ervaring meer dan waard.

Proeven uit héél speciale vaten.

(Natuurlijk) nog wel een fles ''gewone'' whisky voor thuis gekocht en dan met een taxi naar het vliegveld. Er gaan slechts twee vluchten per dag in en uit. We zijn erg vroeg, dus kaarten maar.
Met elf passagiers in een Twinotter naar Glasgow. Vrijwel net zo duur als de bus. Zelden zal de vlucht mooier zijn geweest dan vandaag met zo'n strakblauwe lucht. Van Arran herken ik de nodige plekjes.

Arran vanuit de lucht.

Op de luchthaven van Glasgow de bus naar de stad en naar het hotel lopen. Veel zwervers en een anti-Trump betoging.
Douchen en naar het Hardrockcafé om te eten. Goede muziek, prima eten, maar erg warm. Een afzakkertje en kaarten doen we daarom maar ergens anders. Wel jammer dat alle terrassen vroeg dicht gaan overal.
Om elf uur gaan we richting hotel om een laatste warme vakantienacht door te brengen.

Rond half zeven op, aankleden en wegwezen. De bus naar het vliegveld en na het inchecken ontbijten. Niet heel geweldig. Een rustige vlucht naar Schiphol. Trein en metro brengen me weer veilig thuis bij Hanneke, Eljer en Jilke.
Vrienden bedankt voor de mooie week! Ik hoop dat onze volgende reis minder lang op zich laat wachten.

Terug naar hikes in Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.