Wandelen op de Lofoten

Inleiding:

In de nazomer van 2009 zijn Sven, Sander, William en Edwin en Jan naar de Lofoten in Noorwegen gereisd om een week met tent en rugzak te gaan wandelen. Helaas moest William afhaken na twee dagen. Verder was het een reis met eigenlijk alleen maar hoogtepunten.
Hieronder volgt het reisverslag van die vakantie.

De heenweg naar de Lofoten kost een dag. Volgens Sander zou je er daarom eigenlijk geen vakantiedag moeten hoeven opnemen. Maar als je dat zegt terwijl je met een stel vrienden op een zonnig terrasje zit te kaarten onder het genot van een biertje is dat niet heel geloofwaardig. Hoe dan ook: (alweer) een wandelwens wordt werkelijkheid. De Lofoten stonden al heel lang op mijn lijstje en samen met Sander, Sven, Edwin en William gaat dat nu gebeuren.
Via Oslo vliegen we naar Bodo en met een taxi gaan we naar de boot. We hebben zo'n 40 minuten en om dan de twee, drie kilometer te lopen is vragen om de boot missen. In de nachtboot hebben we niet zo'n zin: het is vier uur varen.

Op de boot van Bodo naar de Lofoten.

Zonder veel te kaarten, maar wel met veel op het dek zitten bereiken we Moskenes. Een benzinepomp is vier kilometer de verkeerde kant op, maar we hebben geluk: bij een woonhuis krijgen we een paar liter benzine. Eigenlijk bestemd voor de grasmaaier, maar prima geschikt voor in onze branders.
Nog een klein stukje lopen langs de E10, dé doorgaande weg op de Lofoten, maar zeker in deze tijd van het jaar erg rustig, en al snel zien we een prima plekje voor de twee tentjes. In het donker en een borrel erbij. Het werd een lange en mooie avond.

Al vrij snel gaat het hard waaien. Vast één van de redenen waarom ik slecht slaap. Als we opstaan is het nog droog, maar al snel gaat het gieten. Het zal de hele dag erg wisselvallig blijven. Soms heel zonnig, maar soms ook veel regen.
We lopen naar A. Het restaurant is al gesloten. Het toeristenseizoen is al over. Bij de supermarkt verwent een vrouw ons met een paar thermoskannen koffie als ze ziet dat we onze branders starten. Gastvrijheid met hoofdletters!

Langs het meer over een modderig pad.

Rond een uur of twaalf gaan we dan toch ''echt'' lopen. Een schapenpaadje langs een meer. Soms een paar lastige stukjes, maar gelukkig hingen daar kettingen om je aan beet te houden. Aan het einde van het meer liggen hoge bergen en is een geweldige kampeerplek. Eerst de tenten opzetten, want het begint weer te regenen. Als het droog is gaan we nog een stukje aan de andere kant van het meer lopen, maar wel zonder bagage. Onderweg veel bosbessen plukken en eten. Ook verzamelen we hout voor het kampvuur in de hoop dat het 's avonds droog blijft. Veel eten doen we niet; de koers van de hartkeks zal zo niet heel hoog zijn aan het einde van de trekking.

Veenpluis

De lucht trekt helemaal open en het wordt heerlijk weer. Nog een kaartje leggen en later spaghetteria eten. Het wie-eet-wat-schema bewijst z'n diensten.
Het kampvuur brandt prima en met een beetje beerenburg erbij is het alweer een mooie avond.

Rond het kampvuur

De Lofoten staan bekend om het mooie licht om te fotograferen.

Vrijwel de hele dag perfect wandelweer, maar als we de tenten gaan opzetten begint het te spatten. We eindigen met z'n vieren, want helaas moet William vandaag afhaken. Hij heeft té veel last van z'n rug en ziet het niet zitten om deze zware tocht te vervolgen. Volgens ons routeboekje zal de tocht immers nog veel zwaarder worden. Een flinke deceptie; voor hem nog het meest.

Met z'n vijven lopen we dezelfde route terug naar de asfaltweg en daar vandaan gaat William naar de boot en wij de bergen in. Een smal en duidelijk paadje omhoog. In totaal zo'n 600 meter klimmen. Soms steil, maar over het algemeen goed te doen. Op de allersteilste stukken hangen stukjes ketting, maar echt nodig zijn ze eigenlijk maar zelden. Het uitzicht is geweldig. Kale rotsen, bergmeertjes, bergen en struikjes die al bijna herfstkleuren beginnen te tonen. Er is hier sprake van een erg kort groeiseizoen.

De eerste meters zonder William.

We volgen nog even een pad de verkeerde kant op, maar bij de koffiepauze nemen we het juiste besluit om terug te keren en via een topje de andere kant op te gaan. Daar vandaan is het nog een klein stukje naar de hut. Die hut is overigens gesloten en er zijn erg weinig droge kampeerplekjes, maar toch zetten we de tenten er vlakbij.

We klimmen af en toe een flink stuk.

Het weer wordt slechter en al snel zitten we met z'n vieren in de binnentent om te kaarten en te eten. Als we naar bed gaan valt het weer nog mee.

's Nachts veel regen en wind. De tent blijkt in een kuil te staan en alles is nat. Er liggen diepe plassen in de binnentent. Niet leuk. Buiten is het grijs en tijdens het ontbijt in de tent bij Sven en Edwin wijzigen we onze plannen. We besluiten vandaag naar Reine te lopen en daar in elk geval de (slaap)spullen te drogen.

De tentjes in de wolken, regen en mist.

Inpakken is een hoop gedoe als alles nat is en het regent, maar het moet toch maar. Gelukkig gaan we dalen waardoor we onder de wolken komen en ''alleen maar'' af en toe wat regen hebben. Later wordt het weer minder slecht en zetten we onderweg zelfs weer een kopje koffie in de buitenlucht.

Eén van de vele watervallen.

De afdaling is in eerste instantie niet zo heel erg moeilijk. Glibberen over gras en door de modder. Mijn schoenen raken doorweekt. Het landschap wordt er niet minder om. Watervallen en rotsen. Onderaan komen we bij een fjord uit en moeten we nog een paar kilometer naar de asfaltweg. Een pittig stukje door een varenbos met veel klauteren en klimmen. Oppassen dat je niet valt, want je kan smerig vallen.

Door een varenbos.

Halverwege de middag staan we op de E10 en hoeven dan nog maar een kwartiertje te lopen. Helaas begint het weer te regenen. In Reine huren we een huisje. We zijn de enige gasten; het seizoen is echt over. Zelfs het restaurant is gesloten.

Regenboog boven Reine.

Eerst maar eens de rugzak leeggooien en alles uithangen en drogen. We zullen hier zo'n 24 uur blijven, want het bootje naar het volgende punt van onze wandeling vaart nog maar één keer per dag op dit moment.
De supermarkt is een paar kilometer verderop, maar gelukkig mogen we twee fietsen lenen. Lekker toetjes, bier en chips halen. In Reine zelf ruikt het sterk naar vis. Vis is de belangrijkste inkomstenbron van de Lofoten. Veel van de oude karakteristieke rode vissershuisjes op palen worden nu overigens aan toeristen verhuurd. Sommige huisjes hebben een dak van gras. 
De rest van de dag brengen we door met kaarten, douchen, kletsen, eten, drinken en laat naar bed gaan.

Een lange dag wachten. Na een nacht bij de kachel op 30 graden zijn m'n schoenen nog steeds niet droog. Wel één voordeel dat het vrijwel de hele dag regent en miezert: we hoeven ons niet te verbijten dat we pas laat in de middag kunnen gaan lopen. Tot een uur of twaalf blijven we in ons huisje. Eieren met spek als ontbijt. Als alles is ingepakt lopen we nog even in een half uurtje naar de supermarkt. Niet dat we iets nodig hebben, maar meer om de tijd te vullen. We moeten de baai rond en hoewel Sven beweert meer mensen te kennen die over water kunnen lopen dan een meter diep in het water te kunnen kijken lopen wij toch maar liever om.

De oude vissershuisjes hebben vaak gras op het dak.

De boot gaat om drie uur en het gaat al mis bij het begin: we moeten buiten in de motregen wachten in plaats van dat we gelijk aan boord mogen. Ook moet onze bagage op het dek blijven, terwijl de rugzakken van twee jonge dames die na ons aan boord gaan wél naar binnen mag. Niet dat er geen ruimte zou zijn voor onze rugzakken: er kunnen 30 passagiers mee en er zijn er maar zes. We besluiten maar te gaan kaarten in plaats van ruzie te maken met de schipper.

Het terrein is erg nat.

Na een half uur varen zijn we in het dorpje Kirkefjord. Alleen bereikbaar per boot. Wij gaan daar vandaan nog zo'n twee uur lopen. Eerst een pasje omhoog en aan de andere kant omlaag richting oceaan. Een lastigere afdaling dan gedacht en erg nat en moerassig. Gelukkig regent het vrijwel niet tot we de tent opzetten. De brede beek oversteken is lastig.

De laatste beek overstekken is wat lastig.

Maar goed, om een uur of zes staat de tent redelijk uit de wind en op het zand. Tijd voor koffie en eten. Ook nu weer in de tent, hoewel het niet regent. Dat laatste is aanleiding voor de jongens om hout te gaan sprokkelen en een groot kampvuur te stoken. Ook dat lukt.

Prima wandelweer als we opstaan en dat blijft het tot het einde van de dag. Als alles is ingepakt zijn we zo'n anderhalf uur verder. Eerst een stukje terug en dan de pas over. Een pittige klim en bovenop een geweldig uitzicht. Tijd voor een kopje koffie en een worstje van slagerij Jonkers uit Est. De veldfles vol druppelen was achteraf niet nodig.

Groepsfoto op de top. Van links naar rechts: Sven, Edwin, Jan en Sander.

Min of meer op dezelfde hoogte naar de volgende pas en dan naar beneden. Een lastige afdaling met veel glibberen en glijden. Onderaan weer veel natte begroeiing. Hoe het kan weet ik niet, maar Edwin en Sander houden hun voeten droog.

Soms is de route gemarkeerd, meestal niet.

Langs een meer, door een minibos tot een onverharde weg. Dat loopt lekker. Na drie kilometer weer een lastiger wandelpad langs een volgend meer. Het landschap wordt niet lelijker, het weer wel. Als we bij een hutje komen besluiten we daarom te stoppen. Het is weliswaar erg tochtig, maar wel droog. Het is een uur of vijf en zeker Sander is toe aan stoppen. Maar goed, hij moet dan ook nog een berg verplaatsen. Verder heeft Sven z'n stok gebroken, maar ook dat mag de pret niet al te erg drukken. Het was een zware dag, maar wel een bijzonder mooie.
's Avonds stoken we een klein vuurtje in de hut. De gaten tussen de stenen in de muren hebben hun voordeel: de rook verdwijnt direct weer. Na de nodige chips en nootjes en een klein slokje whisky rollen we onze matjes uit. Het is wat passen en meten, maar we kunnen allemaal redelijk goed liggen.

Slapen in een tochtig hutje.

Afgezien van de harde wind is het 's nachts redelijk goed weer gebleven. Niet dat we bang waren voor lekkage, want er lag gras op het dak van de hut. Wel was het, vanwege de tocht, noodzakelijk diep in de slaapzak te kruipen.
Na ontbijt stappen we naar buiten. Het is redelijk wandelweer. Afgezien van één bui blijft het de hele dag droog en 's middags lopen we alle vier (ja: ook Sven en Sander) zelfs in korte broek. 

Na het strand volgt weer een flinke klim.

De eerste kilometers gaan door een kloof tot we bij het strand zijn. Dan een zeer steile klim naar de pas en door nat terrein naar een grote hut. Daar lopen we wat verkeerd en maken onnodig veel hoogtemeters en ''verspelen'' een uur.

Wolken, bergen en licht maken de Lofoten tot wat het is.

Tenslotte komen we toch op de weg en lopen Fredvang binnen. Het café is op slot, maar de deur gaat toch voor ons open. Hamburgers, patat, cola en koffie. Heerlijk om weer eens wat anders te hebben dan hartkeks en oploskoffie. Maar ondanks de vier vrouwen, frituurpan en koelkast met bier lopen we verder. Over de brug en een klein stukje E10 om dan via asfalt en later een half verharde weg de baai rond Skelfjorden af te lopen naar Nesland.

In korte broek op de verharde weg.

Daar vandaan loopt een gemarkeerd pad verder langs de baai. Het pad blijft over het algemeen redelijk op hoogte en is niet al te moeilijk. Alleen weinig kampeermogelijkheden. Als we rond een uur of zeven een plekje zien voor onze twee tentjes stoppen we dan ook maar.

Buiten eten.

Na de spaghetteria gaat er weer een kampvuur aan onder de sterrenhemel en de volle maan.

We staan een half uur eerder op dan de andere dagen, want het wordt een lange wandeldag. 's Avonds blijken we zelfs zo'n 11,5 uur onderweg geweest te zijn. Wel met stralend weer. De hele dag zon en blauwe lucht en we lopen uren in korte broek. Dit was echt een wandeldag uit duizenden. Onze tocht naar Napp wordt één van de mooiste op de Lofoten genoemd; en terecht.

Ook vandaag weer veel rotsen.

Na een paar kilometers baaien en kliffen komen we aan in Nusfjord. Een pittoresk vissersdorpje door Unesco uitgeroepen tot wereld erfgoed. We lijken de enige mensen te zijn. Zo stil; het had net zo goed het jaar 1843 kunnen zijn. Aan de parkeerplaatsen voor bussen en het (nu gesloten) gebouwtje waar je entreekaartjes moet kopen te zien is dat in het hoogseizoen ongetwijfeld heel anders.

Nusfjord

Een stukje asfalt en een pittig klimmetje omhoog. Het landschap verandert. Rotsen, meertjes, moeras en watervallen. Wat meer Lapland en wat minder Lofoten om te zien. Erg afwisselend.
We steken min of meer pal oost dit schiereiland over en dan gaat het mis. We raken het gemarkeerde pad kwijt en moeten flink klauteren en klimmen om terug op de route te komen. Ook daarna zullen we letterlijk onze handen en voeten overigens regelmatig nodig hebben. Het is beslist geen lichte wandeling.

Een zeer afwisselende route vandaag.

Langs de baai lopen we richting noord. Tijd genoeg en heerlijk weer voor af en toe een pauze. De voorraden raken op. Oploskoffie wordt afgepast gedronken en de snacks raken ook al op.

Soms letterlijk met handen en voeten de route vervolgen.

Het laatste stuk is afzien, vooral voor Sander die bij een valpartij z'n knie lelijk bezeerd heeft.
Na nog een paar stevige hoogteverschillen en een stuk over de kliffen komen we aan in Napp. De tent zetten we, met toestemming, op aan de rand van het dorp bij een haven. Het is mooi geweest.
Na nog een laatste spaghetteria-maaltijd, whisky en nootjes duiken we de slaapzak in. Een beetje plakkerig.

Harde wind en de haringen van de tent niet goed de grond in doen is een slechte combinatie. Gelukkig blijft onze tent ook zonder haringen staan.

Donkere regenwolken boven Napp, maar het blijft vrijwel droog.

Rustig aan ontbijten en naar de bushalte vlakbij lopen. We denken dat de bus om elf uur gaat, maar nadat Sander nog eens goed heeft gekeken blijkt die bus niet op zaterdag te rijden. Dan maar twee aan twee liften naar Moskenes. Volkomen tegen de verwachting in is het bijna meer lopen dan liften. Onze eerste lift eindigen we alle vier in dezelfde auto. Sven en ik komen als eerste aan bij de pont. Althans: de plaats waar die gaat. Een flinke deceptie: het schema van de pont is veranderd (na het zomerschema volgt één week een ander schema en daarna weer een nieuw schema) en de eerstvolgende boot gaat pas morgenmiddag om half drie. Dat is te laat. In het restaurant horen we dat er in deze periode elke dag wel een paar mensen, ook Noren, zijn die de mist in zijn gegaan met dat ''tussenschema''.

Lopen in plaats van liften levert wel mooie plaatjes op.

Al snel arriveren ook Edwin en Sander en gaan we plannen maken om te kijken hoe we op tijd in Bodo of eventueel Oslo kunnen komen. Dat valt niet mee. Maar goed, met behulp van de barman en een paar plaatselijke bewoners moet het allemaal goed komen. We nemen de bus van acht uur 's avonds naar Leknes en gaan daar vandaan met een taxi naar de ferryhaven, zo'n 15 kilometer verderop. Het zit allemaal mee en twee uur voor de boot gaat zijn we er. Tijd genoeg om nog even uit eten te gaan. Toen we overigens in de haven aankwamen en niemand zagen en alles gesloten was bekroop ons nog wel even een vervelend gevoel.
De ferry blijkt een cruiseschip. Een onderbroek is toch ook een zwembroek? In een jacuzzi op het buitendek onder een sterrenhemel boven de poolcirkel. Wie had dat ooit gedacht? Een cocktail in de bar maakt het helemaal af. Wat een onvoorstelbaar geweldige manier om deze trekking af te ronden! 

Eén van de hoogtepunten van deze reis.

Om twee uur 's nachts varen we Bodo binnen. We lopen nog een klein stukje en zetten de tent op aan de rand van een woonwijk. Nog snel vier uurtjes slapen en dan naar het vliegveld.
Daar zijn de balies nog niet eens open. Ook de rest van de dag bestaat vooral uit wachten. Op Oslo airport is het erg warm. Maar goed, tenslotte komen we toch aan in Nederland.

Vrienden bedankt! Ik heb ontzettend genoten van deze geweldige tocht.

Terug naar hikes in Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.