Een wandeling door de Algarve

(Op dit moment staat er één foto  op deze pagina, binnenkort (??) worden er meer  toegevoegd).

Inleiding:

In december 2002 hebben Hanneke en Jan een zelf samengestelde tocht van (geschat) 130 kilometer door de Algarve gelopen. Acht dagen wandelden ze in dit prachtige gebied in zowel het binnenland als langs de kust. Heerlijk weer, hele aardige bevolking: kortom een aanrader om hier in de winter te gaan wandelen. Hieronder het verslag van die wandelvakantie.

Om een uur of acht staan we op en na de laatste spullen te hebben ingepakt, ontbijt en de huisdieren verzorgd te hebben pakken we de trein naar Schiphol. Daar blijkt direct dat onze vlucht vertraging heeft en zo komt het dat we pas om kwart over twee opstijgen; ongeveer twee uur vertraging.
De vlucht naar Lissabon verloopt verder goed alleen daar stapt iedereen uit. Ons toestel vliegt blijkbaar niet door naar Faro en niemand heeft dat omgeroepen of zo... Enfin, we krijgen nieuwe tickets en met nog meer vertraging komen we dan toch om half acht aan. Gelukkig is de bagage wel goed aangekomen en om iets over acht nemen we voor één euro per persoon de bus naar het centrum. Daar snel een broodje gegeten en dan anderhalf uur in de trein naar Portimao zitten voor 3.20 euro per persoon. Portugal lijkt een goedkoop land te zijn. De treinen hebben overigens wel een overeenkomst met de NS: ook hier lopen we een kwartier vertraging op.
Zo rond half elf zijn we dan toch gearriveerd en lopen we de stad uit. De benzinepomp is gelukkig nog open, zodat we in ieder geval de brander kunnen gebruiken. Volgens onze kaart zou er ongeveer twee kilometer buiten de stad een camping liggen, maar die hebben we nooit meer gevonden en dus zetten we de tent maar vlak naast de weg op. Een redelijk vlak plekje maar wel met veel geluidsoverlast van het verkeer. De weg is veel drukker dan je 's nachts zou verwachten. 
Zo rond middernacht, na eerst nog een blikje bier te hebben leeg gedronken, duiken we de tent in om een nacht heerlijk te slapen. 

Om een uur of negen staan we op en ontbijten lekker buiten in het zonnetje. Als alles is ingepakt lopen we een klein stukje en steken dan de duim omhoog. Na drie kwartier wachten krijgen we een lift van twee Duitsers naar Monchique. Daar drinken we een kop koffie, eten een heerlijk broodje tonijn en gaan dan eindelijk echt op stap. We hebben op Internet en in de boekhandel geen wandelroute kunnen vinden, maar wel hebben we twee boekjes (walking in the Algarve en 22 wandelingen in de Algarve) bij ons en een kaart (met een schaal van 1:400.000 of zo; niet echt handig) en door een aantal van die wandelingen uit de boekjes te knopen en met de kaart een beetje naar de kleine dorpjes te zoeken kunnen we toch redelijk uit de voeten hopen en denken we.
Onze eerste wandeling brengt ons direct op het hoogste punt van de Algarve: ruim 900 meter. Jammer dat het zo ontzettend mist op de top. Op de top een kop espresso gedronken in een sfeerloze toeristenfuik en dan maar weer dalen. Gelukkig zitten we al heel snel onder de mist. Het waait ontzettend hard, maar nu zien we tenminste de heuvels, de eucalyptusbossen (die hier een gigantisch ecologisch probleem zijn) en de al dan niet geschilde kurkeiken. Op iedere boom staat een getal en dat geeft aan wanneer de boom geschild is. Schillen kan namelijk maar één keer per tien jaar.
Om een uur of vijf zoeken we een kampeerplek en ongeveer een kilometer voor Marmelete vinden we er één in de buurt van een huisje. Er is niemand thuis, maar omdat het bijna donker is besluiten we toch maar de tent op te zetten. Even later komen er twee dames aan, maar met handen en voeten wordt ons verteld dat we natuurlijk mogen blijven staan.
Net voor het donker zitten we aan de spaghetaria en na een kop oploskoffie en apfelcorn met chips duiken we de slaapzak in om vroeg te gaan slapen.

Na een nacht met in het begin storm en later nog wat regen staan we tegen half negen op met boven ons een grijze lucht. Gelukkig trekt de bewolking al snel op en wordt het heerlijk wandelweer, waarbij later op de dag de korte broek zelfs nog aangaat,
We volgen op goed geluk onverharde paden en het kompas bepaalt of we links of rechts gaan. De route is prachtig, maar jammer is dat we regelmatig kilometers (!) terugmoeten omdat (brede) paden ineens doodlopen. Ook zijn niet alle paden even goed begaanbaar en zo komt het dat we na twee uur in Marmelete staan. Hemelsbreed een kilometer van ons startpunt en ook niet helemaal de plek waar we gehoopt hadden uit te komen. Gelukkig was de wandeling zelf prachtig.
Na een terrasje gepikt te hebben gaan we wat meer op de kaart proberen te lopen. Door de grote schaal is dit ook niet helemaal ideaal, maar we lopen nu wel minder verkeerd en redelijk veel onverhard. De dorpjes op de kaart blijken in de praktijk overigens vaak maar uit een paar huisjes te bestaan, maar helpen ons wel de weg te vinden.
We lopen redelijk zuid en behalve een stuk door prikkelstruiken is het een prachtige route. Heuvelachtig, veel bloemen, kurkeiken en minder eucalyptussen dan gisteren.
In een klein gehucht drinken we een kop espresso. Ook hier is die erg lekker. Portugezen zijn, net als wij, grote liefhebbers van espresso.
Na nog een paar kilometer asfalt gaan we weer onverhard verder. Even lijken we watertekort te krijgen, maar gelukkig vinden we een stroompje en vlak daarna zetten we de tent op het pad op. Een beter plekje kunnen we niet vinden zo vlak voor het donker. Jammer vooral van die steekvliegen.
Na de pastamaaltijd en een kop oploskoffie is het donker en dan zijn ook die steekbeesten weg. We kijken nog een tijdje naar de sterren, drinken een slokje apfelcorn en gaan weer vroeg slapen.

Na meer dan 12 uur slaap staan we op. De lucht is grijs en heel af en toe zal er 's morgens een motspatje vallen. Later op de dag zal het weer heel wat mooier worden alleen neemt ook nu de wind weer flink toe.
Om iets over negen uur zijn we op stap en al heel snel houdt het pad op; jammer maar we moeten weer een stukje terug lopen. Al heel snel lopen we via een drooggevallen waterval omhoog en komen dan op een mooi breed en onverhard pad uit wat ook nog de juiste richting opgaat. De kilometers gaan dan best hard en na twee uurtjes kruisen we een drukke weg zonder dat we dan echt precies weten waar we zijn.
We zetten een stukje verderop een kopje thee en lopen via een aantal kleine gehuchten verder. Nog steeds onverhard. Na een paar kilometer komen we in Monto Branco, maar opnieuw blijkt onze kaart niet helemaal te kloppen, want het volgende dorpje waar we doorheen lopen ligt volgens onze kaart heel ergens anders. We moeten echter boodschappen doen vandaag, want morgen en overmorgen is het Kerst en we hebben nog maar twee warme maaltijden in de rugzak. Gelukkig vinden we een soort Staatsbosbeheer-achtige kaart en zien hoe we heel makkelijk naar Bordeira kunnen wandelen. Een mooie onverharde route met weinig hoogteverschillen. Halverwege nog wat brood en cup-a-soup genuttigd en dan komen we in het dorpje. Daar zit wel een café (jawel: weer een broodje tonijnsalade), maar geen winkel. We moeten dan nog vijf kilometer over een rustige geasfalteerde weg, maar dan zijn we in Carrapateira, waar we wel boodschappen kunnen doen.
Ook hier bezoeken we een café en eten heerlijke zelfgemaakte koeken en espresso voor nog geen anderhalve Euro per persoon. Portugal is echt heel goedkoop. 
We lopen nog een stukje door de duinen en zetten dan de tent op. Onze Kerstmaaltijd bestaat uit pasta en worstjes en cake na. En dan te bedenken dat koken één van Hanneke's grootste hobby's is...
Gelukkig hebben we in de supermarkt ook lijm kunnen kopen, want mijn schoenzool blijkt los te laten. Later in de vakantie zal ook Hanneke daar last van krijgen. Volgens de schoenmaker thuis is dit waarschijnlijk gebeurd omdat we afgelopen herfstvakantie in Schotland min of meer een week lang in het water hebben gelopen. Klinkt best geloofwaardig. Gelukkig hield de lijm zich goed en net voor het slapen gaan is de zool geplakt.
Ook deze nacht wordt het beslist weer niet koud.

We staan al voor achten op. Je kunt merken dat we uitgeslapen raken. Ontbijten doen we met cake: de supermarkt had gisteren geen brood meer. Tijdens het afbreken krijgen we een gigantische bui op ons hoofd, zodat alles nat wordt, maar verder blijft het de hele dag droog met veel zon en weinig wind. Heerlijk wandelweer!
In het duingebied zigzaggen we weer flink en ook nu moeten we natuurlijk weer een stuk terug lopen. Op een gegeven moment komen we na een flink stuk onverhard op een asfaltweg. Die is weliswaar niet erg druk, maar bij Pedralva gaan we er af en na een koffiestop vlakbij de dorpspomp lopen we al snel weer onverhard. Het pad loopt min of meer vlak door een vallei en ook nog de juiste richting op. Dit alles in een prachtige omgeving. Wandelen met hoofdletters!
Vlakbij Raposeira struinen we een klein stukje en na nog een kilometer secundair komen we in Vila do Bispa. Daar is ondanks de Kerst een café open. Tijd voor ons dagelijks broodje tonijn met Fanta.
Vanaf nu kunnen we weer op onze twee boekjes lopen. Jammer dat bij beide de kaartjes en tekst niet altijd even goed kloppen, maar het is beter dan niets. Min of meer de kustlijn volgend zonder dichtbij de kust te komen lopen we verder. Drinkwater vinden is nu ons grootste probleem, maar gelukkig is er in Vale Santo iemand thuis. We krijgen niet alleen water maar ook een kerststol. We lopen nog een klein stukje over zandpaden en door dennenbossen en om een uur of vijf stoppen we: tijd om de tent op te zetten. 
Alles is een beetje klam geworden door de bui van vanmorgen dus hangen we alle kleren een beetje in struikjes en gaan eerst warme choco maken en een stuk van de heerlijke kerststol proberen. Na dan nog een pastamaaltijd uit een pakje verorberd te hebben is het tijd voor oploskoffie en een slokje apfelcorn en dan naar bed. Hét grote nadeel van in de winter kamperen: de erg lange nachten.

Om half acht wordt het licht, zijn we uitgeslapen en staan we op. We ontbijten met de rest van de kerststol die buitengewoon lekker smaakt. Door het vele condens in de tent beginnen de vuile kleren en de slaapzak allemaal wat minder fris te ruiken, maar daar is weinig aan te doen.
Al voor half negen hebben we de rugzakken opgehesen en zijn we onderweg naar Cabo de S. Vicente; het meest zuidwestelijke puntje van Europa. In de middeleeuwen dacht men dat dit het einde van de wereld was en als we daar staan begrijpen we waarom. Afgezien van een vuurtoren is er helemaal ''niets''. De souvenirverkopers zullen pas later op de dag komen.
De eerste paar kilometers terug lopen we dezelfde route, alleen lopen we nu langs de kliffen in plaats van over de asfaltweg.  Na twee kilometer zijn we weer bij het gesloten restaurant en via een route uit ons boekje komen we voor de middag op een camping. Erg rustig, maar wel open. Alle vochtige spullen uitgehangen en toen eerst lekker douchen. We hebben toch redelijk gezweten de afgelopen dagen, dus zijn we er wel aan toe.
We lopen vervolgens naar het stadje en duiken de eerste de beste eettent in voor patat en hamburger. Lekker en vet! Vervolgens slenteren we naar Vilo do Infante. Hier was destijds de beroemde zeevaartschool van Hendrik de Zeevaarder gevestigd. Nu een burcht op een schiereiland waar niet zo heel veel bijzonders te zien is en het 's zomers waarschijnlijk stikt van de toeristen. 
We slenteren nog wat door het saaie stadje waar nu buiten het seizoen helemaal niets te beleven valt en afgezien van boodschappen en wat eten en drinken doen we verder helemaal niets voor we aan het einde van de dag terug naar de camping gaan.
We eten pasta met champignons, spek en kaas. (Inderdaad: zelfs als we boodschappen doen eten we weer pasta; we zijn nu eenmaal allebei grote liefhebbers van pasta). We hopen dat de kantine open zal gaan voor een kopje espresso, maar helaas: het wordt weer zelf oploskoffie zetten. En als die op is gaan we maar weer lekker slapen.

Een nacht met storm, regen, windvlagen en hevige buien maar als we opstaan is het redelijk droog. Na een lekkere douche en ontbijt met brood betalen we de camping en om half tien zijn we op pad. We lopen in rechte lijn naar de kust en gaan dan bovenop de kliffen lopen. Een geweldig gezicht al dat water wat op de rotsen spat. We staan dan ook regelmatig stil om naar dit natuurgeweld te kijken.
Het eerste stuk van de route gaat redelijk makkelijk omdat we constant bovenop kunnen lopen. En ook nu starten we af en toe de brander voor een kopje oploskoffie of thee om daarna weer verder te lopen. De route wordt wel steeds zwaarder: we moeten steeds vaker afdalen naar het strand en daarna weer terug de kliffen opklimmen.

Buien boven zee zorgen voor een geweldig uitzicht.

Een onverwachte horecastop zorgt voor de traditionele Fanta met tonijnsandwich en espresso na. En dan maar weer verder langs de kust lopen. Gemiddeld zitten we tussen de 2 en 200  meter bij de zee vandaan.
Later in de middag vallen er een paar pittige buien zodat we onze regenjassen aantrekken. Omdat we heel vaak langs en door (lage) prikkelstruiken lopen doen we de regenbroeken maar niet aan. In Salema houden we nog een horecastop; helaas net na een grote bui en dan lopen we nog een half uurtje voor we de tent opzetten. Deze avond hebben we spaghetti op het menu. Hier in Portugal gekocht en erg lekker. Later zullen we zelfs nog een paar pakjes kopen en importeren voor onze volgende reis. En na nog een Fanta en chips gaan we weer vroeg slapen.

's Nachts weer een paar buien en ook het inpakken stellen we even uit vanwege de regen. Die bui drijft grotendeels over en als de laatste paar spatjes gevallen zijn breken we de tent af en zal het een warme en zonnige dag worden. Het grootste gedeelte van deze dag lopen we in korte broek.
Het bruggetje wat we over moeten volgens het boekje is helaas weggespoeld en daarom moeten we een flink stuk omlopen. Op de route terugkomen is daardoor ook wat lastiger en pas na een half uur en flink wat struinen lopen we weer op het pad langs de kliffen. Het is heel wat jaren geleden dat we het kompas zo vaak gebruikt hebben.
We tippen Burgau aan en een uurtje later zijn we in Luz. Lijkt een leuk badplaatsje te zijn en in ieder geval eten wij er weer een heerlijk broodje tonijn. Omhoog bij de kliffen daar betekent ruim 100 meter klimmen en vooral het laatste stuk omhoog is ontzettend steil. De rest van de route naar Lagos is echter een makkie: een vrij breed onverhard pad met weinig hoogteverschillen. Min of meer langs de rand van de kliffen tussen oude vijgenbomen en gele klaver. Heerlijk wandelen en gezien de vele tegenliggers een populaire wandeling.
Vlak voor Lagos ronden we de laatste klif en daar is de route wat lastiger te vinden, maar ook nu komen we er wel weer uit. In Lagos zelf lopen we naar de camping aan de rand van de stad. Ik zal niet zeggen dat het de meest depressieve camping was waar we ooit gekampeerd hebben, maar ik zal het ook niet direct ontkennen geloof ik. Enfin, ook daar kwamen we wel weer overheen. De douches zijn in ieder geval wel warm.
Als we later naar de stad lopen zien we overigens nog een camping liggen en die ziet er een stuk beter uit. Tip voor de volgende keer. 
We gaan even langs het station om uit te vissen hoe laat de treinen naar Faro gaan en na nog een kopje espresso slenteren we nog wat rond, doen boodschappen, drinken nog een espresso en gaan dan op de camping eten koken. Zowaar geen pasta, maar cassulet deze keer.
De koffie na drinken we weer in de stad en na nog een biertje te hebben gedronken gaan we terug naar de tent. We zijn blijkbaar niet meer gewend om het laat te maken.

Uitgeslapen tot over half negen. Na ontbijt naar de stad gelopen en omdat het zondag was waren vrijwel alle winkels gesloten. We hebben daarom wat door de haven geslenterd, een rondje door de stad gelopen, langs het strand gewandeld, af en toe wat gegeten of gedronken, hebben een tijdje in een grote supermarkt doorgebracht en meer van dat soort dingen om een dag door te brengen zonder ons echt te vervelen. Wel een beetje een saaie laatste vakantiedag zo.
's Avonds gaan we uiteten in een soort ''kantine'' vlakbij de camping. We dachten dat er vooral locals zouden eten, maar dat viel dus tegen: er aten alleen maar toeristen en de Portugezen kwamen niet verder dan de bar. Het eten was overigens niet echt slecht, maar aanraden zullen we het restaurant ook niet. Wel ook hier: erg goedkope en waanzinnig lekkere espresso.

In de stromende regen ontbeten onder een afdakje op de camping, maar daarna werd het droog en dat zou het verder ook blijven. De receptie van de camping zou om negen uur open gaan, maar het werd bijna half tien waardoor we geen tijd voor koffie in de stad meer hadden. Wel haalden we gelukkig onze trein nog wel.
In zo'n anderhalf uur bracht die ons naar Faro, waar we ons laatste tonijnsandwich van deze vakantie nuttigden en na nog even wat rond slenteren door de stad namen we de bus (veel te vroeg) naar het vliegveld. Het wachten begon. 
Alles bij elkaar viel de terugreis toch best mee en na twee vluchten, een trein- en een tramrit (vanaf de bagageband stonden we binnen een uur thuis; een absoluut record) kwamen we vlak voor middernacht weer lekker thuis in ons ''eigen'' Rotterdam. Op naar oud en nieuw!

En zo kwam er ook aan onze laatste vakantie van 2002 een eind. Wij vonden de Algarve prachtig en een aanrader om in de winter te gaan wandelen, ondanks het feit dat er geen kant en klare uitgezette route door ons gevonden is.

Terug naar hikes in Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.