Wandelen in Roemenië

Inleiding:

In de herfst van 2006 ging W.A.U. een week naar Roemenië. Zij maakten daar een zelfsamengestelde trekking in het gebied rondom Sinaia en Zarnesti. Hieronder het verslag van die reis.

Anderhalf jaar na Chili ''mag'' W.A.U. eindelijk weer op pad. Om half vijf 's middags de trein van Boekarest naar Sinaia. De reis zit zeker niet tegen. Trein, vliegtuig, bus en metro reden op tijd. Boekarest metro en stationshal voelden niet echt goed. Blij met de trein de stad te verlaten. We komen immers om te wandelen. Nog wel even snel wat gegeten in de stad. Zeer sterke knoflooksaus op de shoarma.
Honderdtwintig kilometer in anderhalf uur. Een echte intercity. De kaarten blijven in de rugzak. Zullen we de 15 potjes Hartenjagen wel weer niet halen deze reis (en dus blijft de wisselbeker dan opnieuw in Best)?
Om zes uur zijn we in Sinaia. Een leuk wintersportdorp zo te zien. Via trappen en later de weg gaan we omhoog. Het is al bijna donker. We vinden zowaar een mooi kampeerplekje. Tijd voor koffie met kruidkoek en belastingvrije whisky met borrelnoten. Geen pap vandaag. W.A.U. is té lang niet met elkaar wezen wandelen. 

Half acht op en een uurtje later hijsen we de rugzakken op. De asfaltweg zigzagt omhoog en wij steken over onverharde paden de meeste bochten af. De route is hier overdreven goed gemarkeerd. Bij het skioord zit horeca. Lekkere koffie. Op onze kaart zien we dat we met de stoeltjeslift een flinke klim kunnen besparen. Dat doen we dan maar ook.
Bovenop lijkt het net Zuid-Engeland: kaal, heuvels, gras en een prima wandelpad. Wel op zo'n 2000 meter hoogte. Dan naar beneden. Steil en door lariks- en sparrenbossen tot een grote hut. We kunnen er een hapje eten en drinken, dus dat doen we dan ook maar. Voor zo'n vier euro per persoon vlees met aardappelpuree, brood, cola en koffie. Van het geld snappen we niets: er zijn oude en nieuwe leis, maar logisch is het wisselgeld niet. Maar goed, zo lang we geld hebben zal het wel goed zijn.

Wandelen op 2000 meter hoogte.

Omhoog over grasheuvels. Bij de splitsing linksaf en dan gaat het al snel mis met de markering. Het uitzicht maakt alles goed, zelfs de koude wind. Het is overigens maar zo'n zes graden dus warm is het ook al niet. Verder wat bewolking, maar prima wandelweer voor half oktober.
Via allerlei paden, die we soms wel en soms niet terug kunnen vinden op de kaart, lopen we verder. Niet echt veel hoogteverschillen meer. Wel twee verdwaalde quads. 
Een vrij breed onverhard pad brengt ons langs water en vrij snel daarna bij een prima kampeerplekje. Kamperen op zo'n 1700 meter hoogte. Koken, tent opzetten en hout sprokkelen voor het donker wordt. Het kampvuur brandt snel en tot een uur of negen zitten we rond dit vuur.

Het lijkt of ook de lucht in brand staat.

's Nachts regen en sneeuw. Als we opstaan is alles wit en sneeuwt het nog steeds. 

's Morgens bij het opstaan sneeuwt het.

Paden zijn nu helemaal niet meer zichtbaar dus lopen we op ons kompas richting noord. De afdaling is steil, maar onderweg komen we op een onverharde weg. De sneeuw is daar verdwenen en gaat soms over in regen. We volgen de weg en komen in Moleciu de Sus. Koffie in een hotel; een lange en welverdiende pauze.
We volgen de weg en bij het gerestaureerde kerkje klimmen we via een onverhard pad naar Fundatica. Een zwerfhond, we noemen hem Bello, loopt heel lang met ons mee. De zon breekt regelmatig door. Veel foto's maken en een prachtige indruk van het Roemeense platteland. Paard en wagen, koeien door het dorp, oude vrouwtjes met een hoofddoek en op kaplaarzen, een herder met z'n kudde schapen, waakhonden en overal grote huizen; al dan niet in aanbouw. Lunchen onder een afdakje bij iemand in de tuin. De meeste mensen spreken amper een woord over de grens, maar zijn erg vriendelijk. De drank slaan we beleefd af.

Fundatica

Een onverharde weg, een bospad en een andere onverharde weg brengen ons in Podu Dambovitei. Veel bossen en het laatste stuk door een kloof. Het is te donker om nog mooie foto's te maken, maar gelukkig wel droog.
In het dorp een snelle kop koffie. De kroeg werd ons aangeraden door de lokale dorpsgek c.q. alcoholist. Onderin de koffie zit drab. Snel verder voor het echt donker wordt. Een brede onverharde weg met veel meer verkeer dan je zou verwachten. Vooral veel ''houtzaagverkeer''.
Net voor het donker een leuk plekje bij het water. Jammer dat het weer gaat regenen. Eten in de tent en dan ook het laatste beetje whisky maar opdrinken voor we gaan slapen.

Een droge nacht en opstaan met mist en ijs op de tent. De eerste keer ontbijt met hartkeks. Binnen een uur lopen we weer langs de weg. Het eerste uur is wat saaier. Te brede weg, te veel huizen, te veel honden en te veel mist. Na de koffiestop in het hotel verandert dat allemaal. Niet alleen komt de zon door, maar ook loopt het gewoon een stuk leuker.
Een uurtje later verlaten we de weg en gaan klimmen. Veel modder; de bosbouwers zijn bezig. Op een gegeven moment mogen we zelfs niet verder: er komen bomen naar beneden. Een stukje dalen en weer omhoog. Eerst langs en door een beek met beuken in herfsttooi. Een mooie plek voor een lange pauze. 
Dan echt steil klimmen. Bovenop de beloning: eerst de wegwijzer, dan een steil massief met besneeuwde toppen en achter je overal besneeuwde bergen. Een hoogtepunt.

Onderweg naar de top.

Eindelijk zitten we op de wit/rood/wit route. Jammer genoeg maar even: we raken de markering kwijt en volgen maar weer een andere route. Een goed pad met regelmatig omgezaagde bomen of resten daarvan.
Bij een verlaten stal zetten we de tent op. Een koud plekje voor de tent. Gelukkig kunnen we in de stal uit de wind zitten. Eerst koffie, dan eten. Tussendoor steken we een vuurtje aan. Droog hout genoeg, dus een prachtig fikkie. Als ook de port op is gaan we vrij snel naar bed. Maar eerst nog het vuur uitpissen.

Opstaan onder een strakblauwe lucht, na een steenkoude nacht. De lange onderbroek is aangeweest. Later blijkt het -13 graden geweest te zijn in de tent. Ontbijten in de stal. Met de hete as van gisteren krijgen we het vuur nog aan. Na nog een tweede kopje koffie gaan we weer wandelen. In de zon is het warm, maar in de schaduw vriest het nog flink. In de pauzes zitten we in ons T-shirt in de zon en vlakbij de voeten ligt nog sneeuw. De eerste pauze houden we vrij snel. Lekker hartkeks en oploskoffie en een halve liter poederlimonade per persoon. We eten deze reis erg veel voor ons doen: in totaal vijf pakjes hartkeks per dag. Meestal komen we niet verder dan drie.

De stal waarbij we kamperen.

Aan het begin van de route concluderen we geen bosbouwroute meer te volgen: die eindigen telkens met struinen. Het brede pad waarop we nu lopen kent vrijwel geen hoogteverschillen, maar wordt wel steeds smaller. Op een gegeven moment houdt het zelfs helemaal op. Door een beukenbos struinen we naar beneden tot een beek. Deze gaan we volgen. Modder, takken, stenen, klauteren, klimmen, watervalletjes: niets houdt ons tegen. Wel pittig, niet gevaarlijk. We zijn blij als we beneden zijn: terug had niet echt meer gegaan.

Geen pad? Dan maar struinen.

Beneden aan de andere kant van de brede beek ligt een onverharde weg. Schoenen uit en lopen maar. Ook die weg loopt al snel dood. Terug en via een andere onverharde weg omhoog naar het stuwmeer.
Tsja, en nu? Overmorgen hebben we een station nodig. In eerste instantie lijkt er maar één optie te zijn: grotendeels over een onverharde weg en dezelfde route terug. Gelukkig ontdek ik toch nog een alternatief op de kaart. Snel omkeren en naar beneden. De onverharde weg langs de beek van een paar dagen geleden volgen tot die steile klim.
Een minder mooi stuk om te lopen: veel kaalslag door bosbouw. Pas laat vinden we een plekje voor de tent. Snel warm aankleden en eten koken. Na een kop koffie duiken we de tent in. Om acht uur slapen we; een nieuw record.

Zo'n twaalf uur slapen later staan we op. Na thee en hartkeks vervolgen we de onverharde weg. Blauwe lucht en koude wind. Na een half uurtje zijn we op het punt waar we weer gaan klimmen. Een paar dagen geleden maakten we die klim ook. Eerst het modderpad, dan de ''beukenbeek'' en tenslotte echt steil omhoog struinen. De beloning is nu minder groot. Niet alleen omdat we weten wat er komt, maar ook omdat de zon nu aan de verkeerde kant van de berg staat en omdat de sneeuw op het steile massief vrijwel helemaal verdwenen is.
Bovenop staat een straffe, gure wind, dus snel verder. Iets te snel: na 20 minuten komt Dave er achter dat we de verkeerde kant oplopen. Goed opgelet!
Terug en dan al snel dalen. Goed gemarkeerd over een breed pad. Veel beuken en het laatste stuk weer wat bosbouw. Onderaan een grasvlakte en een brede onverharde weg. Nog ruim 12 kilometer naar Zarnesti. Na een paar honderd meter eerst horeca. De meest smerige koffie aller tijden. Gelukkig smaken de worstjes beter.

De weg naar Zarnesti.

In T-shirt vervolgen we de weg. Veel foto's gemaakt. Geen wolkje aan de lucht en besneeuwde bergtoppen zijn erg fotogeniek. Een paar kilometer voor het dorp stopt er een auto en biedt ons een lift aan naar Brasov. Ingestapt en met enige spijt Zarnesti doorgereden. Een kleurrijk dorpje met een mooi kerkje.
Brasov lijkt niet bijzonder; dan maar met de trein naar Boekarest. Een kwartiertje wachten en een rit van tweeëneenhalf uur. In de automatenkoffie op het station zit standaard suiker. Heeft René geluk bij.
Na de treinreis gaan we opzoek naar een hotel. Bij de ingang van een hotel worden we aangesproken door een vrouw. Voor 50 euro per nacht krijgen we twee kamers. We lopen mee en komen terecht in een woonkamer. We besluiten met z'n drieën op één kamer te liggen en als we de volle prijs betalen is ook dat geen probleem meer. Oma in joggingpak en op slippers maakt het bed en de slaapbank op.
Verder alle spullen een beetje uithangen en uitleggen. Goed opletten dat we overmorgen niets achterlaten. De douche is prima, maar wel in een bad en zonder een douchegordijn. Eten bij een westers hotel. Lekker.

Onze ''hotelkamer''.

Een nacht met weinig slaap. We zijn alledrie erg uitgerust. De dag brengen we door met horeca, kerken bekijken en kaarten. Boekarest kan ons verder niet echt bekoren. Eigenlijk doen we niets meer of minder dan een dag wachten. Gelukkig is de kwaliteit van het eten en de horeca over het algemeen erg goed.

Half acht op, heerlijk ontbeten en vijf uur doorbrengen op het vliegveld. Veel kaarten. Ook in het vliegtuig doen we dat. Nog tijdens de landing staat de stand gelijk. Op punten gaat de wisselbeker met mij mee naar Rotterdam. Een laatste hoogtepuntje van een mooie reis!

Voor de echt nieuwsgierigen: klik hier voor een overzicht met alle hoogtemeters 

Terug naar hikes in Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.