Sneeuwschoenwandelen met tent en rugzak in de Vercors in Frankrijk

Inleiding:

De eerste week van januari 2018 gingen David en Jan naar Frankrijk om daar een paar dagen te gaan sneeuwschoenwandelen in de Vercors. Natuurlijk ging de rugzak op en de tent mee, maar helaas werden die niet alle dagen gebruikt. Des ondanks een tocht die voor herhaling vatbaar is! Hieronder volgt het reisverslag van die vakantie.

Net terug van een weekje wandelen in Marokko met ons gezin en nu alweer tijd om de oliebollen er af te gaan lopen. Samen met David vlieg ik naar Lyon om een paar dagen mijn favoriete hobby te gaan beöefenen: sneeuwschoen wandelen met rugzak en tent. Zes uur op en iets over half zeven de metro om op Rotterdam centraal de trein naar Schiphol te pakken. Sven zou ook meegaan was het plan, maar die is helaas zo ernstig geblesseerd dat hij niet mee is. De formaliteiten op de luchthaven gaan snel. We hebben zelfs ruim de tijd om te ontbijten voor we het, iets vertraagde, vliegtuig instappen.

Wachten op de TGV naar Grenoble

Anderhalf uur later landen we, nog eens anderhalf uur wachten op de TGV naar Grenoble en dan weer twee uur wachten op de bus naar Lans-de-Vercors. Tijd om benzine voor de brander te tanken en koffie mét te doen.
Gelukkig klimt de bus nog zo'n 1.000 meter, zodat we daar toch nog in de sneeuw eindigen. Niet heel veel overigens, dus de sneeuwschoenen blijven nog even aan de rugzak. Dorp uitlopen, een frietje op de verlichte ski-piste eten en dan nog een klein stukje door het donker het pad op. Na een paar honderd meter een vlak stukje voor de tent. Het is rond het vriespunt, dus helemaal niet koud. Fijn, want in het donker voor de eerste keer in lange tijd de meegenomen tent opzetten kost altijd wat meer moeite.

Ons tentje in de sneeuw.

Tijd voor koffie. Het begint dan ook nog even wat te regenen, maar houdt gelukkig snel weer op. Het zal dus wel niet koud worden vannacht. Na nog een klein drupje whiskey en een paar borrelnoten gaan we lekker slapen.

We hebben allebei geen horloge meegenomen, maar als David z'n telefoon even aanzet blijkt het tien voor acht te zijn. Een lange nacht. We hoeven geen sneeuw te smelten: er stroomt een beekje vlakbij de tent. Relatief snel warme pap en thee voor ontbijt dus. Als ook de thermoskannen (rookworst erin!) gevuld zijn is het een kwestie van alles inpakken, tent afbreken, sneeuwschoenen onder binden en de meer dan 20 kilo zware rugzak ophijsen.

Jawel: we zijn echt onderweg!

We volgen zowel de GRV als een gemarkeerde sneeuwschoenroute. Het eerste stukje ligt er soms weinig sneeuw op het pad, maar omdat we steeds hoger klimmen wordt het al snel witter. We lopen door het bos en gaan bovenlangs de piste. Later op de dag zien we enkele andere wandelaars, maar over het algemeen lijken we de enige mensen buiten te zijn. Het is een grauwe dag en helaas een temperatuur van boven nul. Papperige sneeuw. Gelukkig lopen we een vaker belopen route, waardoor we niet al te diep wegzakken.
Al kort na de pauze met oploskofffie en heet water uit de thermoskannen komen we langs een horeca. Tijd voor nog meer koffie, maar nu met gebak. Het stuk er naartoe was overigens wel pittig klimmen en met een harde tegenwind.

De route is over het algemeen erg goed gemarkeerd.

Dan weer verder slingeren door het bos met bovenop kilometers uitzicht. Naar beneden gaat makkelijk, maar helaas gaat het dan ook regenen en als we nog lager komen is de sneeuw vrijwel helemaal verdwenen en gaan de sneeuwschoenen het grootste deel van de tijd zelfs af en in de hand. We overwegen nog even in een berghut te slapen, maar die zijn in de winter allemaal dicht.
Verderop gelukkig weer sneeuw en bij een beek vinden we een vlak plekje voor de tent. In de stromende regen zetten we die op en dan maar hopen dat de sneeuw niet te hard wegdooit. Eten koken, koffie zetten en al snel daarna weer borrelnoten en een drupje port. We maken het weer niet laat.

De hele nacht regent het en als het licht wordt doet het dat nog steeds. We besluiten gewoon nog maar wat langer in de donzen slaapzakken te blijven liggen. Als het om een uur of negen eindelijk droog wordt haal ik een klein stukje verder op water uit een heldere beek. De beek voor de tent is veranderd in een kolkende modderstroom. We vrezen dan ook het ergste voor de hoeveelheid sneeuw vandaag.

Door de vele regen is het pad erg verijst.

Na het warme ontbijt pakken we de natte spullen in en gaan weer op stap. Gelukkig blijft het verder de hele dag droog, maar ondanks de grijze lucht blijft het wel flink dooien. Toch kunnen de sneeuwschoenen tot de pauze aan blijven, maar zijn ook dan niet altijd even noodzakelijk. We zien regelmatig wandelaars zonder, maar voor ons geldt: dragen aan je voeten is makkelijker dan sjouwen in je hand of aan je rugzak.
We beginnen met klimmen en later gaan we weer dalen. David heeft het zwaar en last van z'n darmen. Nog later zelfs diaree en overgeven. Geen idee waarvan, maar misschien het gekookte beekwater? Ik heb overigens helemaal nergens last van.
In een dorpje koffie mét bij de skilift. Als we weer naar buiten gaan gooit David het er alleen al heel snel weer uit. We lopen weer naar beneden. Steeds minder sneeuw, ook op het pad, dus gaan de sneeuwschoenen steeds minder aan. We besluiten in het dorpje Correncon-en-Vercors een hotelletje te pakken. David voelt zich alles behalve lekker.

De hoeveelheid sneeuw neemt steeds verder af.

Spullen uithangen en douchen. Buiten regent het weer denken we, maar achteraf blijkt het de hard smeltende sneeuw op het dak te zijn. Na een kop koffie gaat David een uurtje slapen, terwijl ik in de TV-kamer muziek zit ga luisteren en foto's kijken.
Avondeten in het hotel. Redelijk van smaak. David gaat daarna, het is dan nog geen half negen, slapen en ik neem nog maar een afzakkertje op de kamer.

David voelt zich nog steeds heel beroerd, dus we besluiten nog een nacht in het hotel te blijven. Hij slaapt het grootste deel van de dag, ik loop vooral wat rondjes door de omgeving. Hier en daar een kop koffie drinken, potentële routes voor morgen bekijken (waar ligt het meeste sneeuw?), maar vooral niks doen eigenlijk.

Het wachten is soms wat aangenamer.

Eten doen we telkens samen en gelukkig gaat David zich in de loop van de dag steeds beter voelen. Aan het einde van de middag drinken we zelfs samen een biertje. Het avondeten in het hotel valt erg tegen vandaag, maar goed: spagheteria pesto was ook niet alles geweest. Sowieso kon de kok toch al niet aardiger zijn dan het meisje wat in het hotel werkt. Echt een werkneemster zoals elk hotel zich wenst.

Zo'n brievenbus zie je niet in Nederland waarschijnlijk.

Na nog een afzakkertje gaan we maar weer slapen.

Eindelijk een echt zonnige dag. We staan kwart voor acht op. Het ontbijt is vanaf acht uur en na het afrekenen pakken we onze rugzakken weer op. Net buiten het hotel gaan de sneeuwschoenen onder en dat blijven ze tot het einde van de middag. Afgezien van het eerste stukje door het dorp hebben we echt alleen maar sneeuw vandaag.
David voelt zich helemaal goed, dus besluiten we de lange route naar de andere kant van het massief te nemen. Veel stukken over uitgezette sneeuwschoenroutes, maar soms zijn we de eerste wandelaars. Op die plekken zak je ook met sneeuwschoenen heel ver weg en zeker heuvelopwaarts is dat zwaar. Maar wel gaaf!

Als we de eerste zijn zakken we diep weg.

Zowaar na een kleine anderhalf uur lopen weer horeca. Zo'n houten boshut, waar de open haard brandt en de appeltaart ter plaatse gebakken is.
De route slingert wat om en soms zelfs over crosscountry-skiroutes, dus we zien relatief veel mensen. De sneeuw wordt wel wat papperig. Het dooit weer flink en er staat een warme wind.

Ook lopen we regelmatig over de crosscountry-piste.

Bovenop nog een pauze met iets te drinken uit onze thermoskannen en dan eigenlijk alleen nog maar omlaag. Eerst blijven we nog wat op hoogte, maar klimmen doen we sowieso niet meer.

Groepsfoto bovenop een picknicktafel met van links naar rechts: David en Jan.

Als we echt lager komen houdt de sneeuw heel abrupt op en kunnen de sneeuwschoenen het laatste stukje aan de rugzak. Heel steil dalen tot we al snel op een asfaltweg komen. We lopen richting St-Julien-en-Vercors en de eerste auto geeft ons een lift naar het dorp. Daar staan we heel even te liften en al snel hebben we een lift die ons door een prachtige kloof geeft naar de grote weg en daar scheiden onze wegen zich. De liftgever blijkt ook de marathon van Rotterdam te hebben gelopen.

De laatste meters van onze route.

Zoals gisteren al voorspeld door de touristinformation hoeven we ook nu weer niet lang te wachten op een lift (en dus niet op de bus). We krijgen een lift tot de voordeur van ons hotel in Grenoble. Deze keer van een echtpaar wat aan rugzaklopen (met tent) en fietskamperen doet. Mooie liften dus!
In het hotel snel de spullen gedumpt en eerst even koffie mét doen. Het is al vijf uur en behalve ontbijt hebben we eigenlijk nog nauwelijks iets gegeten vandaag. Het smaakt nog net zo lekker als een paar dagen geleden.
Terug om te douchen en even later wat te gaan eten. Zaterdagavond, dus erg druk in de restaurants, maar bij de Vietnamees is gelukkig nog wel plaats. Met stip de beste maaltijd van deze vakantie en ook de fles wijn smaakt erg lekker. Dan weer terug naar de kamer en lekker slapen.

Kwart voor zeven op. Ontbijt in het hotel en met de bus naar het vliegveld. De bus kost net zoveel en doet er net zo lang over als de TGV. Bijna drie uur wachten voor we vliegen. Een prima vlucht: eerder geland dan verwacht en plaatsen bij de nooduitgang. De bagage is er ook al redelijk snel en dan lekker weer naar huis.
David bedankt: volgend jaar hopen we zeker weer te gaan! We zijn nog niet klaar met de Vercors.

Terug naar hikes in Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.