Wandelen in Schotland op de Cowalway

Inleiding:

Eind augustus 2016 vertrokken Sven en Jan een weekje naar Schotland om daar de Cowalway te gaan wandelen. Hieronder volgt het reisverslag van die zeer afwisselende en vrij pittige wandeling, waarin ze geen noemenswaardige regen hadden.

Slecht geslapen, het was té warm. Om tien voor vijf een taxi besteld en die is er meer dan ruim van te voren. Sven komt precies op tijd, dus gelijk instappen en wegwezen richting station. Daar is de koffietent gelukkig al open, dus toch ontbijt in de trein naar Schiphol. De meeste veiligheidsmaatregelen lijken daar over. We zijn in elk geval snel door de douane. Nog even een broodje en dan het vliegtuig naar Glasgow. Daar hebben we ruim een uur voor de bus gaat en ik weet nog waar daar in de buurt een benzinepomp zit, zodat we de fles van onze benzinebrander mooi nog even kunnen vullen voor we instappen.
Een keertje overstappen bij een halte in the-middle-of-nowhere langs de snelweg, nog een lange busrit langs onder andere Loch Lomond en dan Tarbert. Tijdens onze fietsvakantie in Schotland vorig jaar was ik hier ook en ik herinner me dit leuke vissersplaatsje nog heel goed. Koffie met een scone en dan een half uurtje in het zonnetje op het pontje naar Portavadie. Daar is de start van de Cowal-way.

Aan het begin van de Cowalway.

Direct starten in korte broek. Het is heerlijk wandelweer en half bewolkt. Al heel snel over een smalle onverharde weg en snel daarna onverhard. Min of meer vlak, tussen schapen en soms door bos of wat heide. Om ons heen de zee, meertjes en heuvels. Schotland. We zien geen mens. Mooi wandelen.
In de enkele mini-dorpjes staan overal verklede poppen in de voortuin. Lijkt wel iets van dit deel van het schiereiland te zijn, want we zien ze vandaag overal. (Later op de reis niet meer). In Tighnabruaich horeca voor koffie met cake en boodschappen doen. Het is inmiddels al vier uur, maar Nederlandse tijd vijf uur. We zijn dus al meer dan twaalf uur in touw en best moe.

Langs de zee-arm.

Ons plan is net buiten het dorp te kamperen, maar we moeten nog een kilometer of drie door. Langs een zee-arm en een heuvelrug zijn geen vlakke plekjes. Dan toch een mooi stukje vlak gras, maar helaas wel wat midges. We besluiten na het opzetten van de tent direct te gaan koken. Helaas: de brander, die vorige week nog gewoon z'n diensten bewees, weigert dienst. Alles uit elkaar halen en schoonmaken helpt ook al niet. Er rest maar één oplossing: koken op houtvuur. Gelukkig krijgen we het vuur, ondanks het toch vooral vochtige hout, aan en even later zitten we aan de warme bonen met worstjes en yoghurt en koffie na.
We zijn allebei doodmoe en na nog één whisky-cola en een klein beetje chips liggen we om tien uur in de slaapzak en al heel snel daarna onder zeil.

Om acht uur zijn we wakker en het is volkomen windstil en lichtbewolkt. De slakken zijn weg, de midges nog niet allemaal. Gisteren bij het kampvuur hadden we er, door de rook, helemaal geen last van. Vanwege de midges ontbijten we in de binnentent. Water en brood: thee zetten gaat niet.
Inpakken en op pad. We zien de zon nauwelijks vandaag, maar het is weer heerlijk wandelweer. Hooguit iets klammig. We lopen verder langs de zee-arm. Eerst nog een stukje over de halfverharde weg, maar al snel onverhard. Een pittig klimmetje, maar wel met wat hulpmiddelen (een touw om je aan beet te houden, traptreden, vlonders enzovoorts).

Een pittig stukje, maar wel zeer goed begaanbaar

De route wordt bijzonder goed onderhouden. Na een paar mooie en langzame kilometers weer de weg. Die is hier een stuk drukker, maar volgen we gelukkig maar een half uurtje. Dan weer klimmen over een halfverharde, en later zeer rustige asfalt-, weg. Nauwelijks hoogtemeters, maar om ons heen heuvels. Alweer een plaatje.
Lunchen doen we bij een picknicktafel op een camping. Die camping staat niet aangegeven en is ook niet echt zichtbaar vanaf de weg waarover we heen lopen en in eerste instantie missen we het kleine paadje er naartoe. Toch maar even terug, want er zit een klein winkeltje. Helaas (en ook wel verwacht): ze verkopen er geen brandertjes. De erg vriendelijke eigenaresse van de camping kookt wel water voor ons, zodat we in elk geval cup-a-soup en oploskoffie kunnen drinken.

Relatief veel (half)verharde paden

Dan weer een uurtje verder. Inmiddels zitten we op etappe drie uit het boekje, maar dat is voor ons logistiek wel prettig. We volgen de weg nog een paar kilometer en daarna gaan we weer halfverhard klimmen tussen koeien en schapen. Nog een paar kilometer verder zoeken en vinden we een prima plekje voor de tent. Met water en voldoende stookhout, maar zonder midges en bankje. We willen snel vuur maken voor een kopje koffie, maar het vuur wil maar niet goed branden. Het smeult wel, maar alleen met continue blazen krijg je vlammen. Terwijl Sven terugloopt naar de dichtsbijzijnde boerderij om te kijken of ze daar droog hout hebben blijf ik maar blazen. Hij komt terug zonder hout, maar eindelijk dan toch vlammen. We zijn dan al meer dan een uur bezig. Eerst maar eten. Lekker en warm.

Ons kampeerplekje

Nog even wassen in de beek voor we koffie en een chocoladetoetje doen. Het vuur brandt nu zoals het hoort, dus gewoon verder de hele avond een kampvuur. Mooie gesprekken, lekkere whisky en borrelnoten en rond middernacht naar bed. Sven heeft meer last van de whisky dan verwacht.

Ook vandaag om acht uur op. De lucht wat grijzer dan gisteren. De regenjas gaat een enkele keer aan, maar het had heel goed zonder gekund. Later op de dag relatief veel zon. Wel weer volkomen windstil. Heel vreemd zo stil als het hier kan zijn.
Na ontbijt met hartkeks en kersenlimonade zijn we al snel weer op weg. Voorlopig kilometers lang over een halfverharde weg, zonder ook maar een mens te zien. Wel de nodige keren een hert. Door een sparrenbos omhoog en weer omlaag. Waar we de "weg" afgaan het bos in al snel een stukje met watervallen en de bijbehorende begroeiing.

Stukje met watervallen

Mooi en afwisselend, maar ook redelijk wat mensen hier. Een klein stukje verderop een onverwachte meevaller: koffie. Een oudere dame verkoopt sinds een paar jaar koffie en thee omdat er zo vaak werd aangebeld door mensen die vroegen waar de dichtsbijzijnde tea-room (vier kilometer verderop) was. Ze heeft verder niks bij de koffie en weet wel goed te rekenen (twee pond voor een matig kopje koffie), maar goed, na de volkomen uitgeefloze dag van gisteren kan dat wel een keertje lijden ;-)).
Door weer een ander landschap, met onder andere larixen van zo'n 150 jaar oud en een heuvelachtig gebied met veel weilanden komen we aan in Strachur. Langer dan gedacht, en daardoor ook wat zwaarder. Even van de route af voor horeca annex winkel. Om half drie zitten we aan onze lunch: hamburger, friet en cola en voor Sven nog een scone als toetje. Bij mij past dat helaas niet meer. Jammer, want de scone smaakt erg lekker.

Zeer stille asfaltweg

Via een stille asfaltweg lopen we richting oost. Waarom asfalt? Er lijkt hier zelden een auto te komen. Na een paar kilometer slaan we af, een halfverharde weg op. Uitzicht om te zoenen: van die Schotse heuvels met gras, water, varens en hier en daar wat bossen. Dat alles onder een blauwe lucht. Zo rond een uur of vijf stoppen we: het omgehakte bos (lees: brandhout) lijkt op te raken en we moeten echt stoken. Althans: als we warm eten willen.

Eten koken op houtvuur

In no-time vuur, dus eerst koffie en dan pas wassen en eten. Lekker weer bonen met worstjes en na de yoghurt zetten we nog een kopje oploskoffie om daarna een mega-fik te stoken. We hebben onbeperkt brandhout. Met een borreltje en wat chips erbij houden we het uit tot een uur of negen en gaan dan lekker slapen. Ontelbaar veel sterren, dus we rekenen op een koude nacht, maar dat blijkt heel erg mee te vallen.

Veel zon en blauwe lucht als we opstaan. Het vuur brandt zonder een lucifer nodig te hebben en het water kookt waarschijnlijk nog sneller dan op een benzinebrander. Toch lekker ontbijten met koffie, thee en broodjes. Vijf kwartier later lopen we weer over de halfverharde weg, maar slaan al snel linksaf een onverhard pad op. Dat wordt steeds smaller en al snel gaan we, langzaam klimmend, door een erg nat grasland. Veel biezen, veenpluis en modder. Sven schept z'n schoen vol. Ik heb geluk. Wel een erg mooi stuk overigens!

Langs het meer

We lopen langs een meertje en vrij snel daarna gaan we weer dalen. Eerst nog door het natte gras, maar na een paar watervallen al snel bos en een halfverharde weg.
Die laatste brengt ons bij de weg langs Loch Gail, een zee-arm, naar Lochgailhead. Een dorpje met een pub voor een hamburger met cola en friet als lunch. Nog even een paar laatste boodschappen en dan klimmen. Voor die tijd lopen we in het dorp nog een stukje verkeerd, maar als we eenmaal weer op de route zijn gaat het over een smal en onverhard pad steil omhoog. Eerst bos, dan een nat stuk grasland door het bos en tenslotten boven de boomgrens. Klimmen tot zo'n 500 meter hoogte. Struinen door hoog en soms wat nat gras tussen de schapen en o wat een mooi stuk! Waarschijnlijk het mooiste deel van de route. Zo'n kale vlakte met om ons heen kale toppen. Komt het omdat er geen bomen staan dat dit me aan IJsland doet denken?

Misschien wel het mooiste deel van de route

Geen pad of route, wel palen die de route aangeven. Gelukkig is het mooi weer (bewolkt met af en toe zon), want in de mist is dit een erg lastig stuk om te navigeren. In het boekje staan zelfs de kompasrichtingen en afstanden die je dan moet aanhouden.
Net na de pas weer even een korte pauze en dan verder. Vrij steil dalen, al snel weer een sparrenbos en na een tijdje een onverharde weg. Ons tempo ligt gelijk een stuk hoger. Dalen tot zee-arm Loch Long en langs het water naar Ardgartan. Het hotel heeft niks bij de koffie, de lodges een stuk verderop wel, dus gaan we daar maar heen. Het is inmiddels al over vijven en het miezert licht. We besluiten na de koffie met cake daar dan ook maar een hapje te eten, want het is niet echt ideaal weer om op houtvuur te moeten koken én we weten niet of we sowieso een plekje met stookhout zullen vinden.
Na het eten nog een klein stukje lopen en dan op een groot grasveld bij een parkeerplaats zetten we de tent op. Vanwege de miezer (beter gezegd: de laaghangende wolk) kruipen we gelijk de tent in. We kletsen nog lang door, maar de zak met borrelnoten blijft dicht en zelfs de whisky gaat niet op.

Ondanks dat het 's nachts helemaal helder is is het toch bloedheet in de slaapzak, Daardoor niet heel lekker geslapen. Maar goed, om een uur of acht staan we weer op en pakken alles in om terug te lopen naar de horeca van gisterenavond, om daar nu te gaan ontbijten. Dan terug naar de Cowalway. We passeren twee groepjes andere kampeerders in het bos. Wildkamperen in Schotland is vrijwel overal legaal en zo te zien ook ingeburgerd. We kruisen de drukke weg en gaan het bos in. Langs en tussen de varens en naaldbomen door en na een paar kilometer min of meer boven en evenwijdig aan de weg te hebben gelopen dalen we af naar Succoth. Een populaire plek om een beklimming vandaan te doen, vandaar dat we veel andere wandelaars zien.

Alleen op de wereld

Bij de camping een kopje koffie en een stukje cake en dan de laatste etappe van de route. Eerst langzaam stijgend door een open vallei en later vrij steil klimmen over een smal paadje door het bos. Bovenop lopen we tussen heuvels en bossen en lijken we weer alleen op de wereld. Dat is natuurlijk niet zo en al snel kruisen we een riviertje en steken we schuin terug. Nog even een laatste korte stop voor een slokje limonade en dan via een halfverharde weg langzaam naar beneden. Al snel uitzicht op Loch Lomond; ons eindpunt. We zijn sneller beneden dan verwacht en na nog een paar honderd meter het officiële eindpunt: Inveruglas. Tijd voor koffie en een pasteitje. Niet heel geweldig van smaak. We maken de balans van onze wandeling op: een zeer afwisselende, maar toch wel pittige route, met vrij weinig onverharde paden, maar wel erg mooi weer. Een aanrader dit pad!

Sven en Jan in de uitkijktoren op het eindpunt van de route

We moeten een uur wachten op de bus en liften is helaas geen succes. Enfin, zo in het zonnetje wachten is geen straf. Na nog een uurtje bussen en een stukje lopen zijn we bij ons hotel. Eerst koffie, dan douchen. De stad in om wat te eten. Erg lekkere ananas''milk''shakes. Dan naar een hele mooie whiskybar, maar na twee drankjes gaan we weer naar buiten. Binnen is het erg warm. Nog een afzakkertje vlakbij het hotel, maar ver voor middernacht liggen we in bed en slaap ik.

In de whiskybar

Uitgeslapen, uitgebreid Engels ontbijt in het hotel en dan de stad in. In eerste instantie wat saai, maar na de koffie met scones een wat leuker (winkel)deel van de stad. Toch zal Glasgow ons hart niet stelen. De creditcards komen nauwelijks uit de portomonee. Hoogtepunt van de ochtend: een geldwagen bij een geldautomaat die onder begeleiding van de politie wordt opengebroken. Moet toch een vreemd telefoontje van die chauffeur naar z'n baas zijn geweest...

Hoogtepunt van Glasgow: onder politiebegeleiding een geldauto openbreken ;-)

Met de bus naar het vliegveld en daar blijkt onze vlucht een uur vertraging te hebben. Enfin, dan maar wat rustiger eten. Tenslotte dan toch vliegen en met de trein en metro naar huis. In recordtijd komt de bagage en onze rugzakken zijn de eerste twee stukken bagage op de band en omdat we een perfecte aansluiting hebben kus ik dan om tien uur Hanneke, Eljer en Jilke. Fijn om weer thuis te zijn na zo'n heerlijke week wandelen!

Terug naar hikes in Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.