Wandelen in Slovenië op de Slovene High Level Route

Inleiding:

In het voorjaar van 2011 hebben Hanneke en Jan een week in Slovenië gewandeld. Dit omdat ze vorig jaar vanwege de hitte na een dag terug naar huis zijn gegaan en toen wel het idee hadden dat je in Slovenië prima kunt wandelen. Een terechte gedachte. Hieronder volgt het reisverslag van die vakantie.

Koninginnedag; altijd een ramp als je met de trein naar Schiphol moet, maar omdat we er om een uur of kwart over acht 's morgens moeten zijn valt het deze keer gelukkig mee.
We vliegen gratis (frequent flyerpassen hebben hun voordeel) en worden ook nog geüpgraded naar businessclass naar Ljubljana. Dat het businessclass is hadden we eerst niet eens door: in zo'n klein toestel zie je amper verschil. Wel extra beenruimte en beter eten.
Met een minibusje naar ons hotel en halverwege de middag lopen we in de stad. Benzine halen, bustickets kopen en koffie mét doen. Allemaal geen probleem.
Het is niet heel warm, maar erg mooi weer en we besluiten daarom vandaag al naar het kasteel te gaan. Het kasteel is mooier dan we vooraf dachten. Vooral de combinatie oud-modern is heel stijlvol.
Terug naar de stad voor drinken, eten en drinken. Koffie, wijn en bier zijn spotgoedkoop. Fris een stuk minder.

Vroeg op, want onze bus naar Idija gaat al om kwart over acht en daarvoor moeten we natuurlijk ook nog ontbijten. Ruim een uur bussen en dan de rugzakken op. Eerst koffie. We volgende de markeringen van de Sloven High Level Route (of Slovenska Planinska Pot, Route 1 of Transverzala (TV) zoals dit pad ook wel wordt genoemd). Het begin herinneren we nog van afgelopen zomer. 

De TV is goed gemarkeerd.

Steil omhoog het dorp uit. Dan wordt de klim minder stijl en gaat door het bos. Heerlijk wandelweer en relaxt lopen. Na ruim een uur een redelijk druk terras bij een hut en koffie voor 80 cent.

Heerlijk wandelen op zo'n pad en met zo'n blauwe lucht en zo'n uitzicht.

Nog een klein stukje klimmen tot de top. Uitzicht op groene grasvelden met gele paardebloemen, bossen en in de verte de besneeuwde toppen van de Alpen. Genieten.
Even een stukje dalen en dan min of meer vlak over een rand en later een onverharde weg door het bos. Het laatste uur naar Vosjko gaat zelfs over een stille asfaltweg. Een dorpje met zo'n typisch Sloveens kerkje en een terrasje.

Zo'n typisch Sloveens kerkje

We besluiten nog een half uurtje verder te lopen tot een paar huizen. Het is pas een uur of vier, half vijf, maar het lijkt erop dat er de uren daarna weinig water te vinden zal zijn. We vragen water en een kampeerplekje en vrijwel direct daarna barst er een onweersbui los. Snel de tent opzetten en dan een uurtje wachten tot het droog is. Dan eten koken en nog wat drinken. Vroeg de tent in: het is koud buiten.

Een bewolkte dag met vrijwel geen zon, maar ook geen regen. Heerlijk wandelweer voor lange broek en T-shirt. Bij het ontbijt krijgen we een doos eieren van de boer mee, maar die gaan toch echt niet ongekookt de rugzak in. De brander heeft er geen zin in vandaag, dus het duurt even voor we starten met lopen. Toch is het dan pas negen uur; da's het voordeel van vroeg naar bed gaan.
De eerste kilometers volgen we de weg. Ook hier aan markeringen geen gebrek. Het boekje kan vrijwel de hele tocht in de rugzak blijven, alleen vanwege water halen en pauzes is het echt noodzakelijk.

Slechts zelden is het pad wat minder goed begaanbaar.

Na de weg een echt wild beukenbos. Geen wonder dat dit Natura 2000 gebied is. Al snel gaan we klimmen. De top blijkt geen top te zijn en pas later zitten we op bijna 1500 meter. Door het grijze weer blijft er van het uitzicht niets over op de foto's. Een stukje afdalen tot bij een hut. Binnen is het warm en de zuurkoolsoep (?) smaakt zeker niet slecht.

Net na de top.

Dan nog een paar uur door het bos naar de volgende hut. Sommige stukken hebben wel wat weg van het Müllertal in Luxemburg. Af en toe klimmen of dalen, maar moeilijk of lastig wordt het nergens.
Bij de tweede hut drinken we wat op het terras en het stuk taart is zo groot dat we straks een pak spaghetteria minder zullen warmen. We vullen de veldflessen en lopen nog een half uurtje tot bij een gammele picknicktafel om daar te stoppen en de tent op te zetten. Wassen vanuit de veldfles en eten koken. Eén pak is toch niet helemaal genoeg, maar daar hadden we al een klein beetje op gerekend: chips smaken ook lekker, zeker met nog een drupje whisky erbij.

Ons kampeerplekje voor deze nacht.

Een vervelende verrassing bij het opstaan: onze brander, die samen met de flessen en pannen, nog bij de picknicktafel stond is verdwenen. Onze tent was daar vandaan niet te zien, dus waarschijnlijk heeft iemand gedacht dat we die vergeten waren. Wat nu? Verschillende opties zijn mogelijk, maar omdat vandaag volgens ons boekje één van de mooiste etappes van het hele pad gepland is willen we die sowieso lopen. We besluiten dan maar verder in hutten te eten of op houtvuur te koken. Jammer: geen thee bij het ontbijt. Gelukkig is het vrij warm en dan is dat wat minder erg.

Uitzicht vanaf de rand.

We dalen een stukje af en bij Grapi klimmen we langs de rand omhoog. We hadden verwacht vrij vlak te lopen, maar dat is niet het geval. Relatief veel klimmen en dalen. Maar mooi is het! Rechts naast ons een diep dal en om ons heen vooral gras en stenen met veel bloemen en vlinders. Nog nooit zoveel gentianen op één dag gezien denk ik. Dit alles onder een halfblauwe lucht; wandelen zoals wandelen bedoeld is. Soms een stukje door een (beuken)bos, maar vooral toch open veld.

Wandelen zoals wandelen bedoeld is.

De laatste kilometers naar Col gaan vooral naar beneden. Jammer dat daarvoor nog een pittig topje zit. In Col zit een kleine supermarkt, waar ze gelukkig ook aanmaakblokjes verkopen.
We besluiten een stukje af te snijden om morgen niet met een watertekort te komen zitten. Over een rustige asfaltweg lopen we naar Kraj. Daar zit een bar en schuilen we even voor een bui. Dan nog een klein stukje lopen tot we een plekje voor de tent en hout voor vuur hebben. 

Koken op houtvuur.

Koffie en spaghetteria op houtvuur maken; is weer eens wat anders. En laten we eerlijk zijn: de lekkerste whisky is die toch bij een kampvuur?!

Ondanks de donkere plek staan we redelijk vroeg op. Vuur maken voor koffie- en theewater.
De hele dag waait er een koude gure wind, maar het is wel zonnig. De fleece gaat vrijwel niet uit. 

Over een onverhard pad.

De eerste kilometers lopen over een onverharde weg. Erg relaxt. Redelijk snel zijn we bij een klein gehucht. Helaas: toevallig net vandaag is de horeca gesloten. Dan maar verder lopen. De route is zo mogelijk nog mooier dan gisteren. Door open land met overal bloemen en om ons heen de heuveltoppen van al dan niet beklommen of nog te beklimmen heuvels. 
En zo bereiken we de tweede hut. Helaas: ook die is dicht. Omdat zelf koffie zetten niet gaat houden we het bij poederlimonade en een minibounty. Ook lekker.

Op het steilste stuk hangen kettingen.

Naar Razdrto kiezen we het verkeerde pad en gaan daardoor heel steil naar beneden. Niet eng, wel pittig. Soms maken de kettingen het wat makkelijker. Het laatste stuk daalt weer makkelijk en dan hebben we ook tijd om naar blauwe druifjes en pioenrozen te kijken.

Bijna in het volgende dorpje.

In het dorpje met, alweer, een wit kerkje zit een bar voor een goede kop espresso en een supermarkt voor nog wat losse boodschappen. Dan nog een klein stukje lopen voor een vlak plekje met voldoende brandhout. Dat lukt. Koffie zetten, eten koken (ook leuk voor de digitale fotolijst thuis zo'n pan op het houtvuur), nog meer koffie zetten en whiskycola met chips voor de rest van de avond.

Ruim elf uur in de tent; ondanks de inspanning rusten we uit tijdens een wandelvakantie. In no-time brandt het vuur voor thee. Na het ontbijt lopen we verder over de TV richting Senozece. Een makkelijk pad, vooral door het bos. In het dorp zelf is de horeca (natuurlijk) gesloten, dus dan maar appeltaart en yoghurtdrank uit de supermarkt.

Ook vandaag weer een makkelijk pad.

Dan een lange klim. De lage mouwen gaan uit: het is erg zonnig en wat winderig, maar klimmen is zweten. Bovenop maken we een vuurtje voor een kop koffie. Lekker bij brood met spek.
De route is letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt. Door grasland met heel veel bloemen (irissen, narcissen en orchideeën) en overal om ons heen heuvels. Die met de TV-mast waar we gisteren waren domineert.

Veel uitzicht.

Een pittige afdaling over een graspad brengt ons in het dal. Bijna kruipend door een tunnel onder een spoorlijn met, zo lijkt het, meer goederentreinen dan op een gemiddelde modelspoorbaan. 

Is het een vogel, is het een vliegtuig, is het Super-Grover of is het toch iets anders?

Langs een klein vliegveld en over een erg warm en onverhard pad komen we bij Matavan. Wereldberoemd vanwege de grotten, maar als we om kwart voor vijf bij het informatiecentrum arriveren zijn ze al dicht. Dan maar wat drinken op een terrasje en een klein stukje verderop de tent opzetten en morgen terug. De grotten mag je niet missen heeft iedereen ons verteld.
De laatste spaghetteria en het laatste kampvuurtje van deze reis. Morgenochtend weliswaar nog een keer thee koken op houtvuur, maar dat is toch iets anders.
De route gaat nog verder (net zoals er voor ons startpunt nog een heel groot deel van de route ligt), maar wij hebben helaas geen tijd meer.

Het is erg zonnig en dat is gunstig, want dan kunnen we de tent laten drogen, zodat tie ingepakt thuis de kast in kan. Achteraf nog een voordeel, want als we om kwart voor tien bij het bezoekerscentrum arriveren blijken er drie rondleidingen per dag te zijn, waarvan één om tien uur.

Aan de rand van de druipsteengrot mag je nog foto's maken.

De bagage laten we achter in een soort kluis en dan de grotten in. De eerste druipsteengrot is de mooiste die we ooit gezien hebben. Het laatste deel lopen we boven een ondergrondse rivier. Het tweede deel van de tour is een stuk minder spectaculair. Een hoge, serene grot zonder druipsteenformaties.
Terug bij het bezoekerscentrum eten we een hapje. Drie gangen voor negen euro per persoon en nog lekker ook. Er gaat een gratis bus naar het station, maar wij besluiten die drie kilometer te lopen. Een goede keuze. Zeker het eerste deel zou zo bij het pad kunnen horen. Sterker nog: de route is zelfs gemarkeerd; waarschijnlijk is het een aanlooproute. 

De laatste drie kilometers.

Na de laatste heuvels en bospaadje arriveren we in de buitenwijk van Divaca en lopen naar het station. Het meest vervallen stuk Slovenië wat we gezien hebben dit station.
Een kwartiertje later komt de trein en brengt ons in anderhalf uur naar Ljubljana. Tip: bestel geen koffie in de trein!
We lopen naar ons hotel. Eerst douchen en schone kleren aan. De kamer ruikt al snel naar zweetsokken.
Een biertje op een terras, stukje lopen, eten (vlees, vlees en brood en dan nog niet alle vlees op krijgen, maar toch baklava na) en dan slapen in een echt bed.

Ljubljana is een leuke, maar erg kleine stad. 's Middags zijn de meeste dingen dicht, dus het centrum bekijken we 's morgens en na de lunch gaan we met een bus naar een groot winkelcentrum. Allemaal grote panden, zonder dat duidelijk is wat waar zit. Niet echt leuk en erg gericht op mensen die met de auto komen. Een beetje een slechte kruising tussen een Amerikaans winkelcentrum, Zuidplein en Alexandrium. We kopen dan ook niets, behalve een blouse voor Hanneke.

De draak is het bekendste symbool van Ljubljana.

Terrasje, avondeten en nog een terrasje. Dan is het een uur of elf. Tijd om naar het hotel te gaan.

De dag begint zonnig en eindigt bewolkt. Uitslapen en naar de dierentuin. Niet heel groot of bijzonder, maar ook niet heel slecht. Verder lopen dan gedacht en geen tijd meer om een locomotief voor op onze nieuwe oprit te kopen in het spoorwegmuseum.
Halverwege de middag naar het vliegveld en begin van de avond de vlucht naar Amsterdam. Met veel rolstoelen en een uur vertraging zijn we om kwart voor tien op Schiphol en een uur later thuis.

Slovenië is ons erg goed bevallen. Een goed gemarkeerd wandelpad door een prachtige omgeving. We sluiten zeker niet uit dat we in de toekomst nog eens terug zullen gaan.

Terug naar hikes in Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.