Een gedeelte van de Don Qixote Route in Spanje

Inleiding:

Eind 2007 hebben Dave, William, Sander en Jan een gedeelte van de Don Qixote Route in Spanje gelopen. Het landschap was wat saai, het weer meer dan lekker en de route zeer goed gemarkeerd. Hieronder volgt het reisverslag van die vakantie.

Bijna een hele dag werken, snel naar huis om om te kleden en de rugzak te pakken. Tram in en naar het station om om half vijf te verzamelen en de trein naar Schiphol te pakken. Sander had een kwartier vertraging, maar we arriveren zeven minuten te vroeg op de luchthaven. Inchecken en eten bij de Burgerking. Niet echt lekker.
Met bijna een half uur vertraging vliegen we naar Madrid. Bagage pakken en met de metro naar de stad. Overstappen, uitstappen en daar horen dat we toch naar een andere halte moeten. Opnieuw de metro in. Kost een euro, dus daarvoor hoef je het niet te laten. In de metro en op de stations is het bloedheet en we zijn blij als we uitstappen. Het is twaalf uur geweest en bussen naar Toledo rijden niet meer. Snel wat drinken en een klein stukje lopen. Bij het planetarium is een park en dus staan even later twee tentjes in dit stadspark van Madrid. Nog een slokje whisky en rond half twee duiken we de slaapzakken in.

Kamperen in een stadspark van Madrid.

Een steenkoude nacht. Vanavond toch maar sokken in de slaapzak aandoen. Zelfs in Finland heb ik het niet zo koud gehad 's nachts. Dat is overigens niet de enige reden om vroeg op te staan. We staan wel heel erg in het zicht. Snel afbreken en inpakken en dan naar het busstation. Elk kwartier gaat er een bus naar Toledo, dus eerst maar ontbijten. Heerlijk verse broodjes en dito espresso voor een prikkie. Ook hier spreekt vrijwel niemand Engels.
Om negen uur nemen we de bus en een uurtje later zijn we er. Toledo is een hoogtepunt. Slenteren door de middeleeuwse straatjes en langs de grote gebouwen in deze onneembare vesting. Bij de VVV worden we goed geholpen en met een kaartje van de Don Qixote Route verlaten we de stad.  (Klik hier om op de site van deze route te kijken en omdat kaartje te downloaden). Nog even een kop koffie en dan de eerste markering. Veel bordjes, paaltjes en informatieborden onder een afdak. Het gaat maar zelden mis, alleen in dorpjes moeten we soms zoeken. 

Overal kom je Don Quichot tegen.

Stralend blauwe lucht en heerlijk wandelen. Weinig hoogtemeters. Don Quichot werd gek door de hoogvlakte schijnt. Tsja... soms is het hier net zo leeg als in het noorden van Groningen.
Voor een benzinepomp moeten we anderhalve kilometer langs een drukke weg omlopen. Het broodje iberico ham en de olijven die we daar eten is de drie kilometer meer dan waard.

Groningen of Spanje?

De route is over het algemeen verhard, maar er is weinig verkeer. In de dorpjes is alles vrijwel uitgestorven. Weinig sfeer. Daarbuiten vooral genieten. De vele oude olijfboomgarden zijn prachtig en later zetten we onze tent daarin op. Olijven aan de boom zijn niet eetbaar volgens Dave en Sander. Ze spugen ze in elk geval direct weer uit. Op ons kampeerplekje gaan de broekspijpen en lange mouwen snel aan. Het koelt sterk af.

Olijfbomen.

Als de tent staat oploskoffie en spaghetteria. Voor we aan de nootjes, worst en whisky gaan eerst nog een kop oploskoffie. Altijd lekker als het koud is. De fles gaat leeg, de sterren stralen en de gesprekken worden steeds mooier. Een mens heeft niet veel nodig om gelukkig te zijn. 

Het was iets minder koud dan de vorige nacht. De stralende zon en strakblauwe lucht blijven tot het einde van de dag en dan wordt het pas wat bewolkter. Lopen in de winter heeft een voordeel: lange nachten; ruim tien uur geslapen. 
Na het ontbijt vervolgen we de route. We lopen richting  Almonacide de Toledo. Het grote fort zien we al heel lang liggen bovenop  een berg. Net als de windmolens overigens. Dit zijn niet dezelfde als Don Quichote zag, maar van die moderne. In het dorpje is geen horeca, maar er is wel een winkel open. 

Pauze in het zonnetje.

Op een zonnig kerkplein met een bankje en daar oploskoffie met koeken zijn toch niet makkelijk te verbeteren, dus erg is dat niet.
Verder maar weer. Min of meer een rondje om de berg en we zien het fort van bijna alle kanten. 

Het fort van Almonacide de Toledo als een eenzame wachter op de berg.

Vlak en olijfbomen. Soms wat druivenvelden, maar echt spannend en afwisselend wordt het niet. Tot Mascaraque blijft de route goed gemarkeerd. Voor we de splitsing van de route volgen drinken we nog een biertje in een café. Vage worst als tapas en ik moet m'n schoenen aan trekken. Zulke zweetvoeten heb ik toch niet? We zitten een paar meter bij de bar vandaan.
Nog een paar kilometer, maar dat zijn niet de mooiste. Een paar snelwegen kruisen en vrij veel troep langs de kant. Ik heb het wel eens eerder geconcludeerd: het lijkt soms of de hoeveelheid afval omgekeerd evenredig is met de afstand tot een snelweg.
Aan een boer vragen en krijgen we toestemming om onze tentjes op te zetten. Het ijs van de afgelopen nacht zit er nog in. Koffie, eten en whisky. Onderweg hebben we een nieuwe fles kunnen kopen. Het kampvuur wil niet branden. Druiventakken zijn blijkbaar niet geschikt als brandstof. Er vallen een paar spatjes regen en daarom maken we om half tien een einde aan deze mooie avond.

Alweer een koude nacht en een zonnige dag. We slapen opnieuw zo'n tien uur voor we aan het ontbijt zitten. In een uurtje zijn we op pad en lopen richting Manzaneque. Er is een mooi pleintje, maar ook het café is open. We kiezen voor dat laatste. Na twee kopjes koffie doen we nog wat boodschappen (alweer whisky en brood) en vervolgen de route. Zowaar een stuk met wat klimmen en dalen. Mooi en afwisselend. Daarna weer lang en recht. Speciaal voor dit pad is er een nieuwe brug gebouwd. Ook als je kijkt naar de markeringen, informatiepunten en zelfs af en toe speciale rustplekken met bankjes, een pomp, rijwielstalling en de mogelijkheid om je paard vast te maken vraag je je af: voor wie is dit wel niet aangelegd? Zoveel buitensporters zijn hier toch niet en 's zomers is het hier bloedverziekend heet. Enfin; de EU sponsort de zaak.

Vriendelijke schaapsherder anno 2007.

Na de ontmoeting met een schaapsherder valt er weinig bijzonders meer te zien. Kilometers rechtdoor. Open vlakten en druivenvelden met soms een enkel schuurtje of boompje. Het is dan nog zo'n 30 kilometer naar Consuegra. Tussendoor willen we de tent opzetten, maar helaas: nergens water. We besluiten de asfaltweg te volgen, maar ook dat helpt niets. In het pikkedonker bereiken we om zeven uur de rand van het dorp. Zo'n veertig kilometer in de benen en nog steeds een stevig tempo.
Op het industrieterrein halen we water. Een klein stukje teruglopen en vlak langs de weg zetten we de tentjes op. Snel eten; we hebben honger. Nog een klein slokje whisky en dan duiken we de tent weer in.

We

Half acht opstaan. De tent is zeiknat van condens en ontdooid ijs. Zowaar is de temperatuur iets boven nul, maar met een beetje wind is het toch heel fris. Voor we lopen ons laatste brood en dan richting de molens. Eerst nog een kop koffie in het dorp en dan de heuvel op. Er staan nog elf witte molens en we zijn vrijwel de enige toeristen. 's Zomers kun je hier waarschijnlijk over de hoofden lopen; terecht. Eén van de molens is omgebouwd tot VVV, maar verder gelukkig geen souvenirshops of dat soort dingen. Veel foto's maken.

Eén van de elf molens van Consuegra.

Terug naar de stad om een broodje te eten. Via een veel te drukke weg verlaten we Consuegra, maar na een kilometer besluiten we terug te gaan om een andere route te proberen. Dan gaat het wel goed en al snel zien we de bekende markeringen weer.

Deze markering kom je overal tegen.

Zeventien kilometer onverhard. Eerst weer druivenvelden en later olijfbomen. Niet alleen velden met hele oude, maar soms ook met hele jonge bomen. Af en toe een stop voor brood of zelfgezette koffie met appeltaart (!), maar de route is toch wat eenzijdig.

Lunchen met vers brood, worst en oploskoffie; kan het lekkerder?

Aan het einde van de dag bereiken we Puerto Lapice. Het eindpunt van onze wandeling. Ook dit dorp heeft drie molens, maar die laten we voor wat ze zijn. In de herberg waar Don Quichot tot ridder is geslagen (toch knap voor iemand die alleen in de verbeelding van de schrijver heeft bestaan) doen we een espresso, maar eten kan er pas vanaf acht uur. Dan maar eerst de tent opzetten aan de rand van het dorp. Eén van de weinige veldjes zonder al te veel stenen en keien vandaag.
Als de tent staat terug naar het dorp voor een biertje. Bij elk (klein) biertje zit een andere tapa, maar na de vierde willen we toch wat meer eten. In het volgende café lukt dit. Varkensoren zijn niet echt lekker, maar de rest wel. Een laatste biertje en dan nog de laatste whisky bij de tent. Met veel minder alcohol op dan het nu lijkt liggen we weer op tijd in bed.

Avondlicht op de molens van Puerto Lapice.

Weer ijs op de tent. Ontbijten met hartkeks en naar de bushalte lopen. Al snel komt de bus naar Madrid. Zo'n twee uur later en onderweg veel mist zijn we er. Een kop koffie, de metro naar het vliegveld en daar verder eten, drinken, slenteren en wachten. Ons vliegtuig gaat om iets over vier. De koffie op de luchthaven is beslist do-able. Het broodje in het vliegtuig toch wat minder. Ruim 20 gulden voor een broodje; maar niet te lang bij stilstaan, want voor we thuis zijn wil ik toch wat gegeten hebben.
Helaas ook nu weer een half uur vertraging. William versiert nog wel twee gratis business-class biertjes bij de stewardess, maar verder gebeurt er niet veel spannends. Trein en tram brengen ons om kwart voor negen weer thuis.
Zoals zo vaak eindig ik dit verslag met de opmerking: vrienden bedankt; ik heb weer genoten!

Terug naar hikes in Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.