De Wicklow Way in Ierland

Inleiding:

In de zomer van 2012 hebben Sven, René en Jan de Wicklowway in Ierland gelopen. Hieronder volgt het reisverslag van die vakantie. Meest opvallend: zo dichtbij Dublin en zo weinig pubs; iets wat je waarschijnlijk niet zou verwachten in dit land.

Een bijzondere wandelvakantie: voor de eerste keer als vader. Hanneke, met in de kinderwagen onze twee maanden oude tweelingzoons Eljer en Jilke, brengt me naar station Schiedam; onze tijdelijk woonplaats. Na voldoende kusjes voor een week neem ik de trein naar Schiphol. In Den Haag pak ik dezelfde trein als Sven en op de luchthaven ontmoeten we René. Het is het drukste weekend van het jaar op Schiphol, maar het lijkt helemaal niet druk en nergens zijn rijen. Nog even wat eten en dan vliegen naar Dublin. Ook daar gaat alles zeer voorspoedig en we halen precies de bus die 20 minuten na onze aankomst gaat. Scheelt mooi drie uur wachten.
Bijna vier uur in de bus met één overstap. Af en toe slaap ik. We zijn dan nog steeds niet op het beginpunt van de Wicklow Way en moeten eerst nog vier kilometer lopen over een stille asfaltweg. Plakkerig weer. In drie kwartier bereiken we Clonegal. Tot onze positieve verrassing zit er een kleine benzinepomp, zodat ook dat probleem van niet kunnen koken weer is opgelost.

Groepsfoto bij het startpunt (van links naar rechts: Sven, Jan en René).

Een leuk dorpje met oude huizen. In de pub hebben ze geen eten, maar je mag bij de Fish & Chips eten halen en in de pub opeten. Super gastvrij! En natuurlijk onze eerste halve pint. Geen Guiness, maar Irish Red.
Na twee biertjes pakken we in en lopen nog een klein half uurtje verder tot we een plekje voor de tent zien. We vragen én krijgen toestemming om hem neer te zetten. Na nog een kopje oploskoffie drinken we nog een klein drupje whisky voor we vroeg de tent in duiken. Voor het eerst in tijden een lange nacht slapen.

Om half acht staan we op. De zon schijnt en het is en halfbewolkt. Er zal vandaag slechts een enkel buitje vallen en de regenpakken blijven in de rugzak. Wel wordt het vrij warm en zweten.
Volgens het boekje zouden we voornamelijk verhard lopen, maar meestal is het halfverhard in onze ogen. Auto's zien we dan ook maar zelden. We beginnen al snel met een paar honderd meter klimmen. Mooi uitzicht over het heuvellandschap van Ierland. Zo waar een paar tegenliggers. De Wicklowway is toch het Pieterpad van Ierland.
We lopen in redelijk hoog tempo en houden voldoende pauzes. Meestal gaat de brander even aan, maar de poederlimonade gaat helemaal hard.

Af en toe over een hekje klimmen.

Halverwege de middag komen we bij één van de slechts vier (!) pubs tijdens de route. De eerste was gisteren al bij het startpunt. De Dying Cow is nog dicht als we aankomen, maar als we aan de oploskoffie zitten komt de eigenaar en gaat tie toch open. Ze zijn al bijna 50 jaar eigenaar. Binnen is het klein maar heel sfeervol. Jammer dat de barvrouw geen interesse in haar klanten lijkt te hebben. Enfin, we drinken twee biertjes en gaan dan weer op pad voor de laatste klim en kilometers van vandaag.

In de kroeg.

Erg warm en mooi en het laatste stuk echt onverhard over de berghelling. Veel vingerhoedskruid. Bij een huis vragen we om water en een kampeerplek. Beiden lukken. Na een kop warme choco eerst lekker wassen onder de koude kraan.
Na de spaghetteria duiken we al snel de tent in. Het is best fris. Het duurt nog wel even voor we slapen. En hoewel we niet heel veel drinken gaar er toch iets meer whisky uit de fles dan gisteren.

We staan weer vroeg op. Het is zelfs nog iets mooier weer dan gisteren en behalve één stevige bui halverwege de middag houden we het droog. Na ruim een uur lopen we. Leek het landschap gisteren erg op de Ardennen: vandaag is het soms net Wales, met toch ook soms wel net alsof je weer in de Ardennen loopt.

Soms lijkt het wel wat op de Wales.

Volgens het boekje lopen we een stuk minder verhard dan gisteren, maar dat voelt niet zo. Ook qua hoogtemeters moeten we vandaag harder aan de slag dan gisteren, maar omdat het relatief veel vlakke kilometers zijn voelt ook dat anders. Over het algemeen loopt het prima en maar zelden is het pad modderig.

De route is over het algemeen goed gemarkeerd.

Regelmatig stoppen we om wat te eten en drinken te maken. Weinig beschaving en af en toe een tegenligger. Op ons eindpunt Drumgoff zit een pub en stoppen we. We mogen er de tent opzetten en kunnen er zelfs douchen.
Een biertje en eten in de pub. Nog een kaartje leggen en een afzakkertje en dan richting de tent om redelijk bijtijds te gaan slapen.

Op het kampeerveld stikt het van de kleine zwarte vliegen, dus pakken we alles snel in en ontbijten op het gesloten terras van de pub. Het is dan nog min of meer droog, maar al snel gaan de regenpakken aan. Afgerond wordt het niet meer droog deze dag.

Ontbijten op het gesloten terras.

We beginnen met klimmen. De klim is makkelijker dan gedacht. De enige uitzondering is een stukje omleiding: daar is het steil omhoog en voel ik m'n blaar nogal.
Bovenop is het kaal met heide en varens. Door de mist en wolken zien we alleen bijna niets. Jammer, want het uitzicht is waarschijnlijk prachtig. Over de meeste modderige stukken liggen gelukkig boardwalks.

Veel regen onderweg.

Naar beneden gaat het makkelijk en redelijk snel zijn we in Glendalough. Een bekende toeristische attractie: de overblijfselen van een dorpje van rond 1150. Na drie uur lopen in de regen hebben wij er niet veel aandacht voor en willen maar één ding: de natte spullen uit en zitten met een kop koffie mét. En dat lukt. We maken er een lange pauze van en pas na een paar uur pakken we weer in en op. Het is wel wat helderder, maar de regenjassen moeten weer aan.

Glendalough.

We klimmen weer en al snel lopen we tussen heide en varens. Mooi. Op een gegeven moment komen we bij een open hut/shelter en gaan een kopje koffie zetten. Het gaat dan steeds harder regenen en we besluiten dat het mooi is geweest voor vandaag en dat we in de shelter blijven slapen.
We hangen de buitentent voor de ingang, zodat het een stuk minder koud wordt in de shelter. En dan maar kaarten, eten en drinken. Het moest er een keer van komen: we drinken de fles whisky leeg en het wordt half drie.

De shelter met daarvoor de tent om inregenen te voorkomen.

We staan een uurtje later op dan gebruikelijk en dat is achteraf heel goed. Om half negen is het nog heel slecht weer, maar een uur later is het droog. Dat blijft weliswaar maar een uur of twee zo, maar zonder regenpak starten is toch een stuk fijner.
Vandaag de hoogste top en waarschijnlijk ook de meeste hoogtemeters van de reis. Veel mooie, desolate stukken over boardwalks. Dat het na de koffiepauze gaat regenen voegt misschien zelfs wel iets toe in dit landschap. Varens, heide en schapen. Het pad is makkelijker dan op basis van het aantal te klimmen meters was te verwachten.   

Deslolate stukken over de boardwalks; mooi!

Lunchen doen we in de (mot)regen zittend op de rugzak. Toch een beetje armoe. Dan na een korte steile klim naar beneden met uitzicht op een waterval. De regen trekt op en later breekt zelfs de zon nog door. Langs een riviertje prachtige kampeerplekjes, maar kamperen is daar verboden. Lang liggen in het gras gelukkig niet.
We lopen nog een half uurtje verder en na water te hebben gehaald vinden we al snel een plekje voor de tent. Met bankje deze keer.
We genieten nog even van de zon, maar na de laatste spaghetteria van deze reis rukken al snel de midges weer op en gaan we snel de tent in. Zonder drank duiken we om een uur of tien de slaapzak in.

Heerlijke kampeerplek.

Onze laatste wandeldag op de Wicklow Way en de enige dag dat we de hele dag in korte broek lopen. Zoals de meeste ochtenden starten we voor negen uur en gaan daarna eerst een stukje vooral vlak lopen. Eerst onverhard en daarna asfalt. Door het bos, maar wel iets vriendelijker om te zien dan de meeste bossen tot nu toe.
Nog één laatste pauze en dan de laatste etappe. Zeker niet de minste van de route!

De laatste etappe is één van de mooiste.

Bovenop een kale vlakte met vooral, nog net niet bloeiende, heide. Genieten.
Tot slot een eenvoudige afdaling over een stille asfaltweg naar het eindpunt in Marlay Park. Voor het park langs de snelweg, maar het park zelf is best mooi met veel natuurlijk groen. Toch doet dit stukje route wat geforceerd aan. Tussendoor nog een ijsje en op het eindpunt koffie mét. Het eindpunt van alles bij elkaar een mooie wandeling.

We hebben het eindpunt gehaald.

Zonder kleingeld kun je niet met de bus mee, maar gelukkig rijdt tie elke tien minuten, dus als je moet gaan wisselen kost het niet heel veel tijd. Op zoek naar een hostel. We hebben de laatste twee kamers en om half vijf zijn we uitgepakt en gedoucht. Tijd om te eten en drinken. De Porterhouse is een kroeg met heel veel verschillende bieren en een prima sfeer.

Lang geslapen en dan de stad in voor ontbijt. De rugzakken letterlijk de straat overgestoken: het hostel dat we van te voren hadden gereserveerd blijkt aan de overkant te zitten.

Dublin

De dag brengen we door met shoppen, eten en drinken. Zowel Temple Bar als The Church zijn goede adresjes. De laatste is een pub in een voormalige kerk. Zelfs het orgel staat er nog. Toch maken we het niet echt laat.

Half zeven op en de bus naar de luchthaven. Tijd zat en wachten maar. Nog een Iers ontbijt en kaarten. Op tijd vliegen en op Schiphol staan mijn drie grootste schatten op me te wachten. We drinken gezamenlijk nog een kopje koffie en nemen dan afscheid van René en op Schiedam van Sven en Sophie.
Vrienden bedankt! Het was een mooie zomervakantie (of tussendoortje ;-)).

Terug naar hikes in Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.