Een safari in Zuidelijk Afrika.

Onze zomervakantie 2000 brachten we door door op safari te gaan in Zuidelijk Afrika. Met reisorganisatie Djoser maakten we een prachtige tocht door Zuid-Afrika, Namibië, Botswana en Zambia.
De 20 deelnemers aan deze reis hielden een gezamenlijk dagboek bij. Het is nu nog een beetje een 'ruwe' versie; ook daar hoop ik binnenkort verandering in te brengen.

Zondagavond 23 juli 2000

Onder een mooie heldere hemel zitten we hier te wachten op ons eerste officiële kampmaal en op het ontbranden van het kampvuur, want het is toch wel wat fris. De eerste dag in de bus zit erop, niet slecht. De bus maakte wel erg veel lawaai, maar deed het zowel heuvel op als af, dus wel betrouwbaar. Het wordt helaas te donker, de kop is er af, wie doet Adrian de lol om de volgende keer te schrijven???

Martine

Maandag 24 juli 2000

Douches genoeg ontdekten we na de camping te hebben verlaten. Helaas iets te laat ontdekt. Dag Clan William.

Een half uur ”extra” mogen uitslapen van Adrian, toch vindt iedereen het opstaan erg vroeg. De tenten zijn voor de eerste keer afgebroken en iedereen heeft nu een “eigen” tentnummer. Aangekomen in Springbok kan er eindelijk drank worden gekocht. Niet iedereen slaagt daarin.

Ik probeer dit te compenseren met een zak chips van 1 meter en 1 kilo, voor de hele groep. Helaas, het smaakt naar een hap lucht met bijsmaak. Het eten van Bronwyn was gelukkig heerlijk. Een enkele gelukkige geniet daarbij van een beker heerlijke Zuid-Afrikaanse wijn.

Kampvuur, een bar met Australiërs, Engelsen en Duitsers en … een koude nacht met uitzicht op de Oranjerivier en Namibië volgen. 

Martijn

Dinsdag 25 juli 2000

De wekker gaat om 6.30 uur, wat een koude nacht was dit, gelukkig trekken we naar de evenaar toe. Het douchen warmt me op, zeker met het uitzicht vanuit de bamboe-douche over de Oranjerivier.

We ontbijten tussen 7.30 uur en 8.00 uur, waarbij Bronwyn om 8.00 uur resoluut de ontbijtspullen weghaalt. Een zestal uitslapers zal dus vandaag niet ontbijten. Ondanks dat het vakantie is, worden we weer met strakke schema’s geconfronteerd. Ik heb vandaag met Bianca de corvee-dienst, dus afwassen.

Vanochtend gaat een achttal kanoën op de Oranjerivier terwijl wij met z’n tienen gaan wandelen in de omgeving. Plots stuiten we op een militaire patrouille die het oversteken van de grens via de Oranjerivier door vooral illegale Angolezen moet verhinderen. Terwijl de mannen hun aardappels aan het koken zijn, praten we even met ze en mogen we ook foto’s nemen.

Na de lunch en de afwas, de tenten afbreken, de truck inladen, gaan we op weg naar Namibië. Het passeren van de beide grensposten verloopt soepel. Alleen moeten we in het vervolg van Bronwyn onze petten en zonnebrillen afzetten bij het passeren van een grens.

Totaal rijden we vandaag ongeveer 200 km waarbij het laatste stuk op onverhard is. De bus schrikt dan ook wakker op het moment dat we de verharde weg verlaten en er door Eric “struisvogel” geroepen wordt. En ja hoor, daar staat hij: ons eerste wild.

Om 17.00 uur arriveren we op de camp site Hobas. Nadat de tenten zijn opgezet rijden we snel naar een uitzichtpunt van de Fish River Canyon om de zonsondergang te aanschouwen.

Een ieder staat klaar met foto- of filmcamera. Bronwyn heeft een snack klaargemaakt, chips en mosselen met dipsaus. De zon gaat snel onder, maar het was wel erg mooi om te zien. Bianca, Bronwyn en ik gaan beginnen aan het avondeten. En ja hoor, ik zet de traditie voort. Ik rasp met de wortelrasp mijn vinger open. De twee avonden hiervoor hadden Hanneke en Menno al in hun vingers gesneden, wie zal de volgende worden?

De groep zit rondom het vuur genieten van een biertje of wijn, terwijl Robert de kippenpoten aan het grillen is. Na het eten gaan Bianca en ik afwassen met koud water, dus veel afwasmiddel gebruiken. Theo haalt nog een pan warm water uit de douche. Als we terugkomen van het afwassen zitten alleen Iris en Snoek nog bij het vuur, de rest is al de tenten ingedoken.

Nadat ik bij de dames nog een biertje heb gedronken, zoek ik Bianca in de tent op. Hopelijk wordt dit niet zo’n koude nacht, maar voor de zekerheid, houd ik mijn trainingsbroek maar aan. 22.00 uur slapen, hoewel er weer heel wat bomen omgezaagd worden door Seine. 

Erwin

Woensdag 26 juli 2000

Vanmorgen om 6.30 uur opgestaan, om een uurtje later weg te rijden naar de fish river canyon. Iedereen is nog vol enthousiasme en fris. Dat zal over een paar uur wel anders zijn, maar gelukkig weten we dat nu nog niet.

Vandaag gaan we afdalen in de canyon. Van bovenaf vraag je je af hoe dat in hemelsnaam mogelijk is, maar we beginnen vol goede moed. Het gaat aardig stijl naar beneden en alle knieën en bovenbenen krijgen het zwaar te verduren. Robert rent zowat naar beneden, niemand kan hem bijhouden en hij wil dat we een beetje meer tempo maken. Alsmet al doen we er zo’n 2 uur over om beneden te komen.

Maar het is zeker de moeite waard. Het is geweldig om deze canyon van “binnen” te zien. Beneden aangekomen zijn er een paar die de duik durven te nemen in de ijskoude fish river, maar dat is dan ook een heerlijke verfrissing.

Op de tocht naar boven krijgen we het weer erg zwaar. Het zonnetje schijnt flink terwijl we weer stijl omhoog gaan. Veel rusten, veel drinken en steeds weer een stukje omhoog. Zelfs als het einde in zicht is, is het nog een flinke klim. Maar als we dan eindelijk de overwinning hebben behaald, is het zeker tijd voor een koud pilsje!

Als we terug zijn op de camping is het een kwestie van tenten opruimen, lunchen en vertrekken.

We kunnen hier namelijk niet nog een nacht blijven. Dat was wel de planning, maar Hobas is volgeboekt. Dus op naar Bethanie, daar in de buurt zullen we overnachten, zodat de reis naar Sesriem morgen niet zolang meer is. 

Annet

Donderdag 27 juli 2000

Om 6 uur gewekt om de rotspainting te gaan zien. Jammer, helaas ging dat niet door, voor niets uit de vroege veren. “Lachen”, wij dus niet, konden nog lekker uitslapen. Na het ontbijt weer een lange tocht voor de boeg door een prachtig landschap, onderweg gestopt bij een groot nest van wevervogeltjes.

Aangekomen op de camp site kregen we weer een heerlijke lunch van ons lachebekje Bronwyn. Na de lunch gingen we naar de canyon. Gelukkig was die niet zo groot, maar wel erg mooi. De dag ging alweer snel voorbij, het is hier ook zo donker. Lekker genieten bij het kampvuur en dan vroeg naar bed. Iedereen lag er voor 10 uur in, want morgen moeten we er om 5 uur uit. En ja hoor, het was vannacht stereo-snurken.

 Oma Greet en Theo

Vrijdag 28 juli 2000

Om ongeveer 4 uur en 45 minuten zijn we door Adrian gewekt op zijn traditionele manier (met deksel en lepel). Deze ochtend gaan we naar de Sossusvlei om de zonsopgang mee te maken, sommigen van ons beklimmen de ongeveer 300 meter hoge duinen. Dit kost velen veel moeite. Ondergetekende niet, want die blijft beneden om ze te kunnen filmen. Aansluitend zijn we met de Bosman naar nog meer duinen gaan kijken en tevens de dieren en de mensen. ’s Middags zijn we vertrokken met onze truck richting Walvisbaai.

Het was weer een geweldige dag mensen. Het kampvuurhout wordt door mij persoonlijk elke avond op maat gezaagd.

 Groetjes Seine

Zaterdag 29 juli 2000

Eigenlijk een dag “uitslapen”: zo rond half 8 uit bed. Ook het bekende ochtendritueel wordt niet helemaal volbracht, want we blijven een dag over in Swakopmund. Dus geen tent afbreken, wel ontbijten en afwassen. Zo rond half 9 rijden we naar de stad, want om 9 uur gaat een 3-tal mensen sandboarden. Dat is met zo’n 80 km per uur op een plank de zandduinen afglijden. En soms breekt dan het plankje. ‘t Kost wat, maar je hebt er wel wat voor.

De rest van de groep vermaakt zich ondertussen met de mooie dingen van de beschaving: e-mailen, koffie met gebak in de konditorei en fun-shopping. Tussendoor cultureel doen in het plaatselijke museum en het aquarium. En verder vooral veel op een terrasje zitten, slenteren en eten.

Als we om 17.00 uur weer bij de truck verzamelen hebben een aantal tochtgenoten een giraf van 2 meter gekocht. Lastig te vervoeren. ‘s Avonds weer bier en hamburgers van de braai en als verrassing een toetje: gebak. En dat omdat we het bier van Iris en Mariam hebben opgedronken. Spontaan bieden we aan om dat te blijven doen. Jammer, maar de bierpot voorkomt dat dat kan. En verder brengen we de avond door met wat bij het kampvuur zitten, kletsen, drinken en vroeg naar bed gaan.

De volgende morgen moeten we immers vroeg op, maar dan wel in frisgewassen kleding!! En voor de echte Hollanders onder ons: de wasmachine was nog gratis ook!

 Jan

Zondag 30 juli 2000

We starten weer vroeg om ongeveer 5.30 uur worden we op de al vertrouwde manier door onze “lijder” gewekt. En zowaar na een week zijn we al genoeg getraind. We lopen voor op schema. We vertrekken (na ontbijt, inpakken en ons weer okselfris te hebben gemaakt), om ongeveer 7.00 uur i.p.v. 7.30 uur. Dus een applaus voor onszelf! Al hobbelend rijden we naar Etosha. De eerste stop is na 2,5 uur, bij een luxe shellpompstation en de eerst pillenslikkers laten van zich horen. De omgeving is veelzijdig, vlak, zand, struikjes (palm)boompjes, heuvels en bergen en soms zie je ook huizen/kleine dorpen (de bewoonde wereld) en een spoorwegbaantje.

Rond 11.30 uur “onrust”in de zó rustig slapende truck. Allerlei wild wordt gesignaleerd en Robbert remt spontaan om het een en ander beter te kunnen bekijken.

De tweede stop is in de middle of nowhere, bij een klein benzinepompje, plassen, roken … en ja, eindelijk om 13.00 uur LUNCH

De truck “op de kop”! Allemaal dieren!!! Links, rechts, links, kijk, zie je het, nee, kijk daar, mag ik erbij etc. (Bij deze verwijs ik nu naar het “dierenboek”, als het allemaal in het dagboek zou worden opgeschreven, dan blijven we steken bij deze “dierendag”.)

We zijn nu in de fase: stoppen, remmen piepen, rijden, oh kijk … Om 16.30 uur gearriveerd op de camp-site en toen … OLIFANTUUU! Boem, de truck staat stil. ‘s Avonds een lekkere hap, vuurtje en naar het water, dieren kijken.

Marian (alias Snoek) 

P.S.: Het mooiste uitzicht volgens mij, zijn 40 lege bierflesjes op een rij. (aai, aai, aai).

Maandag 31 juli en Dinsdag 1 augustus 2000

Na twee dagen (3 nachten) Etosha rijden we nu langzaam het park uit. In deze twee dagen Etosha hebben we de naam van de truck “lucky” eer aangedaan. Het begon met 37 olifanten (3 groepen) die we zagen in de waterhole van de camp site toen we aan kwamen. In de drie game drives en uren aan de waterhole, zagen we veel bijzonders en indrukwekkends, naast het gangbare van zebra’s en springbokken (welke zeer goed door Eric geïmiteerd kunnen worden). We zagen minimaal 8 verschillende neushoorns (6 volwassenen en 2 jonkies), vele olifanten, hartebeesten, struisvogels, blackfaced impala’s, 10 leeuwen (echt een treffer), giraffen, eland antilopen (door Marc en Sofie), stokstaartjes, koedoes, allerlei vogels (o.a. secretarisvogels, uilen, neushoornvogels, grote roofvogels en prachtig blauw gekleurde rollers), jakhalzen en grondeekhoorns, wildebeesten, oryxen (volgens mij door vele van ons uitgeroepen tot de mooiste van allen), steenbokken, knobbelzwijnen. Ik heb zelf 's nachts een luipaard gezien, helaas was het maar voor twee seconden, maar wel gezien.

Op dinsdagavond hadden vier van ons echt geluk. Menno, Annet, Jan en ik stonden bij de waterhole te kijken (2 olifanten, neushoorn en baby) toen volkomen onverwacht een van de twee olifanten de neushoorn aanviel. Dit gebeurde zo’n 5 meter voor mijn neus en ik dacht werkelijk dat die olifant door de muur heen zou komen. Heel indrukwekkend en eng. De neushoorn wilde er vandoor gaan, maar de baby kon niet zo snel, dus de moederneushoorn moest haar baby beschermen en viel de olifant aan. De olifant trok zich daar niks van aan, liep de neushoorn omver, nam haar op zijn slagtanden en gooide de neushoorn een paar meter door de lucht, probeert de neushoorn te pletten en laat hem vervolgens gaan.

De neushoorn neemt de benen en de olifant gaat heel nonchalant wat drinken. Het was heel indrukwekkend, maar angstaanjagend om hier zo dichtbij te staan (je kon de agressie voelen en de grond voelen trillen).

Helaas bleek hier dat zien van veel dieren ook nadelen heeft. Menno vond (terecht) 2 olifanten en 2 neushoorns te weinig om z’n videocamera te starten, hierdoor was hij te laat om het gevecht op te nemen. Dus geen video of foto’s van deze gebeurtenissen.

Voor de mensen die straks in Nederland heimwee krijgen: bij de waterhole hangen webcams en alles is via internet te volgen: http://www.africam.com 

Etosha is echt geweldig, we’re so lucky.

 Groetjes Hanneke

Woensdag 2 augustus 2000

Culinaire beschouwingen

Vanaf de eerste dag is iedereen razend enthousiast over de culinaire creaties van onze chef de cuisine, Bronwyn. Hoe het heet, of wat het precies is, weet niemand en als je het haar vraagt, weet ze het niet (I don’t know Sweetie). Na wat doorvragen tovert ze een of andere Afrikaanse/bushman naam tevoorschijn wat het gerecht alleen nog maar exotischer maakt.

 Petit  déjeuner:

Zelfs het ontbijt kent enkele variaties: wit, bruin of Duits “zeepsop” brood, wel of geen yoghurt, muesli, koffie of thee en voor de echte bikkels is er een of ander prutje uit een zakje dat je met water mengt. Niet teveel, dan heb je drinkontbijt (het lijkt  op iets anders …)

Als er weinig tijd is, zoals toen we naar de duinen in de Sossusvlei gingen, is er de “breek je tanden” variant: brokken gedroogd brood, wat het beste eetbaar is door het te dopen in koffie en thee en dan slurpen maar. De ontbrekende vitaminen, proteïnen en koolhydraten worden door de snel geëvolueerde bushmen/women aangevuld met CHIPS!, koekjes, nootjes, billtong, cola, appels, water enz. Dat er nog niemand misselijk is geworden cq over heeft gegeven is mij een raadsel.

De meest uitgebreide versie van het weight watchers ontbijt is: gedroogd brood en maar liefst twee soorten koekjes! Op die manier worden de overvloedige diners gecompenseerd (in totaal zitten we al ver boven de 2000 cal. p/d).

 Le déjeuner:

De lunch bestaat vaak uit salade (met pasta, tonijn en aardappel variaties), tomaat, soms een ei, brood (ook van wentelteefjes en poffertjes hebben we reeds mogen genieten!). Als beleg jam, pindakaas, smeerworst en -kaas, en voor de liefhebbers marmite (Eric?). Soms is er een chemisch soort worst, qua samenstelling zoiets  als de Nederlandse frikadel? Helaas was er tot voor kort niets bij te drinken, dus nam men melk (die eigenlijk alleen voor koffie en thee was), maar ook Bronwyn past zich snel aan. We mogen nu melk drinken in een mok, suiker op brood en koffie en thee bij de lunch. Helaas betekent dit een aanslag op het (te krappe) budget voor het eten. Djoser is blijkbaar niet op de hoogte van de sterk gestegen voedselprijzen in Namibië en Botswana; de bijdrage aan de maaltijdpot is al enkele jaren gelijk, maar de kwantiteit (en kwaliteit) is dus minder.

Als we na de lunch weer verder rijden begint iedereen zich weer vrolijk vol te storten met de eerder genoemde snacks, aangevuld met o.a. ijs, apfelküche etc. (c’est vraiment incroyable, ce faim des Hollandais!) Maar goed, een duik in het zwembad onthulde bij de meesten dat ook een gezond (bier)buikje, op enkele lange latten na … (A,M,E).

N.b. Volgens Afrikaanse begrippen is een gezette derrière zéér aantrekkelijk! 

Sommigen onder ons hebben de billtong ontdekt, dé Zuid-Afrikaanse snack! Het is een soort gedroogd (rund-)vlees, verkrijgbaar in snippers en als worstjes (doet mij persoonlijk denken aan de kattendrollen in onze tuin…).

En laten we de heerlijke Duitse küchen niet vergeten, te koop bij de Konditorei of Bäckerei (correct me if I’m wrong Martijn).

 Le diner!

Vanaf de eerste avond verraste Bronwyn ons met een overheerlijk Z.Afrikaans potje. Bronwyn beschikt over uitmuntend keukenmateriaal. Superscherpe messen (toch Hanneke), een futuristische schaaf (hè Erwin), zware gietijzeren pannen, twee waterketels (voor een heel weeshuis zo groot) enz.

Beroemd is haar kruidenverzameling, die bestaat uit een 20-tal potjes met god mag weten wat, maar ze fabriceert er de heerlijkste gerechten mee.

Soms wordt het vlees of vis op de braai geroosterd, of pruttelt het in zo’n 2 uur tussen de uitjes en worteltjes en kruiden gaar. De potjes worden vergezeld door o.a. rijst, pasta, (zoete) aardappels, salade of groenten, en we hadden zelfs 1x ijs toe! Snoek en Iris trakteerden ons op taart als dessert, om een voor mij nog steeds onduidelijke reden.

Lieve reisgenoten en medesmulpapen, wellicht iets te ver uitgewijd over ons culinaire leven. Vergeving daarvoor. (Geeft niet hoor, ik typ het allemaal wel uit, Annet)

Misschien kan één van de vaste barklanten of bierinkopers ons iets vertellen over de verschillende biersoorten en hun kwaliteit!?

 A bientôt, Martine

Woensdag 2 augustus 2000

Wederom een lekkere lunch, ergens op een recreatieplekje langs de snelweg; iedereen viel of kwam kreunend en steunend de bus uit, want na de middag daalt het moreel. Halverwege zijn we nog gestopt bij een markt waar allerlei souvenirs werden verkocht. Verder weg zag je hoe kinderen de beelden maakten, terwijl voorin de hele handel werd verkocht.

Veel nieuwe vrienden gemaakt, tenminste, ze zeiden allemaal dat ik hun vriend was, en nog een heel speciale ook! Nou, mijn dag kon niet meer stuk, ha ha. Ondanks onze voornemens konden wij ons toch niet inhouden en hebben we twee mooie Afrikaanse koppen gekocht en ik een kettinkje met tand. Martijn en Ingrid hadden de grootste buit: twee maskers en 1 gratis! (lekker voordelig!), Menno en Annet 2 super originele slakommen (was 1 niet genoeg?) voor hun toekomstige liefdesnestje.

Adrian kreeg het in de bus op z’n heupen en zong heel aardig de hele CD “Graceland” van Paul Simon, bij gestaan door onze eigen Pavarotti, Advokaatje Martijn. Meligheid ten top. Het eerste bier werd ook al opengetrokken, chips erbij, stelletje zuipschuiten!

Politiecontrole goed doorgekomen, zelfs Eric mocht door met z’n criminele look (ongeschoren).

 ‘s Avonds uiteten in Joe’s Beer House, geweldige tent, helaas buiten. Goed eten, bijna iedereen had nr. 122: spies met o.a. zebra en krokodil. Ook de gemsbok was niet aan te slepen, vergezeld door een halve liter bier. Na het (ondertussen standaard geworden) gemiezemuis over de rekening, visa’s en andere ellende, konden we met de taxi terug, waar ons een zéér koude nacht wachtte (-1 C°?). IJs in de tent, handdoeken bevroren! Brrrrr. 

Martine

Donderdag 3 augustus 2000

Niet alleen de handdoeken zijn bevroren, maar ook bijna mijn voeten. Het is de koudste nacht tot nu toe. Greet rent meteen naar een warm bad om flink op te warmen. Bibberend proberen we te ontbijten. Ik heb geen honger, toch neem ik een malariapilletje in. Ai, fout, fout. Beetje ziek geweest, maar dat maakt niks uit.

De weg vandaag is vooral recht, het landschap is vlak. Bij de grensovergang staat een groot gebouw. Dit hebben de Namibische douanebeambten dus niet nodig. Ze zitten voor het gebouw aan een tafeltje. Beter nog, ze slapen (druk, druk, druk). Als wij komen schrikken ze wakker en grijpen ze naar de stempeltjes. Alles gaat soepel. Aan de Botswaanse kant mogen we wel het gebouw in. Wat stempeltjes en we gaan weer op weg. De hele meute legt de reis als slapend af. Aan het einde van de rit zien we een bord met Camp en een hutje ernaast. Robbert stopt de truck voor het gammele hek. We zijn er, in "the middle of nowhere". Door het hek gereden zien we een smal pad. Iedereen grapt wat over een moderne camping achter de bomen. Na een kilometer blijkt dit toch echt een droom. Nou ja, als het maar niet koud is vannacht dan vind ik alles best.

 Marc

Vrijdag 4 augustus 2000

Na een minder koude nacht zijn we om 8 uur vertrokken naar Maun. Tijdens de rit hebben we een tussenstop gemaakt in D'kar. Hier hebben we kunstwerken van de bosjesmannen bekeken en sommigen hebben kettinkjes gekocht. Vanaf Ganzi tot bijna aan Maun is de weg erg hobbelig en stoffig. Rond half 1 zijn we aan de lunch begonnen en om 10 voor 1 weer vertrokken richting Maun. Diegene die geld moesten halen of wisselen moesten lang tot zeerlang wachten en wisselen van rijen. Seine heeft wegens de kou nog een deken gekocht en hoopt hiermee de laagste temperaturen te kunnen trotseren. Rond 16.30 uur kwamen we in ons kamp voor deze nacht aan. Het was een lange reisdag. Lekker vroeg naar bed.

Zaterdag 5 augustus 2000

Het verhaal van de muis en de potvis!

Zaterdagochtend om 6.30 uur opstaan, want rond 8 uur vertrekken we naar de delta. De instructies zijn duidelijk: de delta is een gevaarlijk en zeer mooi natuurgebied, dus … luister naar de polars als je wilde dieren tegenkomt (zij weten wat te doen!) en niets achterlaten in de delta. Geen sigarettenpeuken, geen w.c. papier en ook niet afwassen met afwasmiddel.

Iedereen is druk in de weer met vuilniszakken en flessen water. Wat nemen we mee en hoeveel. (Vooral de pillen niet vergeten!) Zeker op dorpsstraat 52 loopt alles wat stroefjes en is er weinig sprake van een goede organisatie. Gelukkig lukt het toch om om 8 uur netjes klaar te staan als de truck ons komt halen. Maar dan … om de spanning nog een beetje op te voeren, moeten we nog een identiteitsformulier invullen. (Voor als een leeuw je te grazen neemt of zo).

Dan kunnen we de truck in en een lekker uurtje hobbelen! (maar hopen dat er geen zwangere vrouwen aan boord zijn) Als we bij het water aankomen, staan de Polars al klaar met hun bootjes. Gretig stormen ze op alle kleine lichte vrouwen af, met als gevolg dat Alex en Seine als een van de laatste ook in hun bootje kunnen stappen.

Snoek en ik zaten bij Jumbojet (alias speedy conzales) in de boot. Zonder al te veel gewiebel en met hoge snelheid manoeuvreerde hij zijn bootje langs alle andere boten en tegenliggers (alweer Nederlanders, het lijkt Giethoorn wel). Halverwege de rit moest de helft van de mensen uit de boten om water te lozen en wat Polars een beetje uit te laten rusten. Ondertussen kreeg ik een spoedcursus "Botswana's" voor beginners van Jumbojet:

Giraffe: totoi

Kudu: polo

Zebra: pietzie

Wildebeest: koko. En misschien wel het belangrijkst van allemaal:

Hakuna matatta: No problem

Zodat we de rest van de reis bij elk bosje waar we iets te dicht onder doorvoeren hakuna matatta konden roepen. Heerlijk gedobberd in ons bootje en toen we als eerste bij de campsite aan kwamen, moesten we in ons bootje blijven zitten, terwijl Jumbojet de omgeving even ging verkennen. Het duurde nog wel een minuut of 10 voordat de rest van de groep ook met of zonder natte broeken de campsite bereikten. Al die tijd lagen wij met z'n tweeën een beetje te hopen dat onze Polar niet een verkeerde afslag had genomen en ons zomaar ergens gedropped had.

Nadat de tenten opgezet waren (haringen waren geen overbodige luxe geweest), was er een heerlijke lunch en daarna hadden we tot half 4 vrij. Samen met Hanneke de afwas gedaan. Gezellig kletsen in twee bootjes op het water met wat modder het hele zooitje schuren en daarna nog effe naspoelen. De rest van de middag lekker een beetje in zo'n bootje blijven luieren. Heerlijk! Om half 4 de eerste game-walk. Mooi gezicht om te zien hoe een lange slinger mensen (met om de paar mensen een ervaren Polar) door het landschap slingerde. Na een uur kwamen we bij de hippo-pool, waar inderdaad een flink aantal hippo's (=kuwu's) waren en ook twee krokodillen (=guena's) en een heleboel vogels waarvan ik alleen de slangenhals(?) heb kunnen onthouden (Sorry mensen, maar vogelen is niet mijn specialiteit.)

Gelukkig allemaal weer heelhuids terug op de campsite, waar alweer heerlijk werd gegeten, met marshmellows als toetje, een heerlijk kampvuurtje en gebabbel. Ik was erg moe dus ben lekker vroeg gaan slapen. Heerlijk als je in je tentje ligt met in de verte pratende, lachende en zingende mensen.

Het einde van een mooie dag zou je denken … Totdat ik om half 11 ruw in mijn slaap werd gestoord doordat ik werd aangevallen door een wild Afrikaans beest. Net vandaag was onze rits natuurlijk kapot gegaan … en ja hoor het werd mij meteen duidelijk dat die rits toch best belangrijk is. Het viel allemaal best mee, alleen schrok ik me kapot toen een muis na een flinke sprong boven op mijn voeten landde. Gelukkig waren er genoeg stoere mannen om de muis uit de tent te jagen. (was niet eens zo makkelijk, eerst alles uit de tent en daarna de muis). Inmiddels was ik zo wakker dat ik nog maar effe bij het vuur ben gaan zitten en zingen. Na een half uur ben ik weer naar mijn tent gegaan. Volgens Jan was de muis zo geschrokken dat die toch niet meer terug durfde te komen. Maar toen ik goed en wel weer in mijn slaapzak lag, had ik alweer bezoek! … De muis! Daar had ik geen zin in, matje en slaapzak opgepakt en verhuisd. Lekker tussen onze chauffeur en de tourlijder in gaan liggen. Heerlijk een tent met een rits.

Welterusten, Iris

Zondag 6 augustus 2000

Mensenlief wat vroeg. Na een heerlijke nacht met twee bijzondere dames naast me (Annet en Martine) er toch maar snel uit. Op voor de vroege wandeling met de Polars. Iets waar ik lang naar uitgekeken heb. Niet wij zitten in een bak/truck of zij, de dieren, in een kooi, nee een met de natuur en alles wat daarmee samengaat. Daar loop je dan met z'n zessen en twee polars, een voor en een achter. Je ruikt de frisse dampen, hoort alleen je voetstappen op het riet/klei. Bijzonder… Het gevoel, een zijn met alles om je heen. Ook de kleuren in dit landschap zijn ervaringen voor mij die gigantische indrukken hebben achtergelaten. Gele,oker, oranje, rode, bruine, blauwe kleuren die zoveel warmte en harmonie uitstralen. Eenheid.

Muisstil in de hoop dat je een glimp mag opvangen van moeder aarde, loop je door. Je ziet allemaal sporen van verschillende dieren achtergelaten in het zand. En je voelde de spanning stijgen. We kregen al snel in de gaten dat het erg rustig was. Grote vlaktes met schitterende gouden gloed, maar geen dieren.

't Was de leeuw die in de buurt was. De sporen waren duidelijk aanwezig. Maar zelfs ook het gevoel van aanwezigheid en de geur. Oog in oog met dit gigantische schepsel is het die morgen niet van gekomen. Misschien maar goed ook.

We lopen door, de zon begint al goed te branden. Gelukkig zijn we vanmorgen vroeg begonnen, want overdag is dit bijna niet te doen. Dan horen we plotseling de achterste polar, Tri. Hij wijst naar een bosje waar we net langs gelopen zijn.We schieten ernaar toe en kijken vol spanning. Wat is er eigenlijk te zijn! Ik zie niets. Na zeggen van de polar en Annet en Menno, zou er een python in zitten. Een gigantische grote die zelfs kudu's kan verslinden. Maar helaas hij liet zich niet meer aan ons zien. Erg jammer. Beetje teleurgesteld loop ik met de rest verder. Nog steeds geen dieren gezien. Wel vogels, maar de bijzondere vlaktes blijven leeg.

Met pittig doorlopen en goed om me heen kijkend zie ik zo nu en dan springbokjes weg vliegen. En dan, ja, ons eerste contact. We stonden oog in oog met zebra's die rustig stonden te grazen. Na weer doorgelopen te zijn staan we voor een grote vlakte die je adem weer doet wegnemen. Maar niets, dacht ik. Totdat Tri mij ergens naar toe wees. Daar aan de overkant van het veld, ik zag niets, pas met de verrekijker, kon ik zien dat daar 3 giraffen stonden. Ik was verrast dat deze man dit zo met het blote oog kon zien. En dan had hij zelfs nog maar één oog ook. Knap. John, de voorste polar, wenkte ons en we liepen snel achter hem aan. Ik had het gevoel dat het tempo van lopen nog hoger kwam te liggen. En sommigen van ons hadden het er ook moeilijk mee. Maar toen we een donkere vorm achter de struiken zagen, waren we dit gevoel alweer snel vergeten. Een olifant, en niet zo'n kleintje ook. Wat mooi. John wenkte weer en we liepen achter hem aan. We moesten natuurlijk ook met de wind rekening houden. En daar stonden ze in een keer voor onze neus. Zeven giraffen. Toen ze ons door hadden gingen ze er met een draf van door. 't Leek net alsof ze dansten. Onbeschrijflijk, zo mooi.

Ja en dan de olifant. John en Tri keken elkaar aan en spraken wat. John vertelde dat we dichterbij de olifant gingen staan, maar dan wel met hele duidelijke instructies. Daar stond hij dan. Mijn hele hart begon harder te kloppen en mijn hand voor het nemen van een foto bleef niet stil. Zo'n gigantisch oersterk dier staat daar voor je. Geen hekken, geen bescherming, niets… Je merkte dat de olifant ons wat door begon te krijgen, dus snel wegwezen.

De tijd, mensen, wat ging die snel voorbij. Terug naar het kamp. In een razend tempo, zo hoog tempo dat de tongen van Annet, Martine en mij bijna op de grond hingen. Terug bij het kamp snel spullen inpakken, eten en op weg naar de boomstambootjes. Martine en ik kropen erin en hadden tijdens de tocht al snel in de gaten dat de boot erg onstabiel lag. Dus best wel wat geforceerd van houding en ik wat misselijk, kwamen we droog aan. De truck in en op naar de camping. Als een milkshake op de camping aangekomen, zagen we ons zonnetje Bronwyn die ons lief opwachtte en het stelletje vieze stoffige wilde beesten ontving en alle stoere en mooie verhalen aanhoorde. De dag eindigde in een heerlijke douche en een lekker potje koud bier. 't Was een onvergetelijke dag waarin wij een mochten zijn met moeder aarde.

Willanda

Maandag 7 augustus 2000

Dit keer werden we om 5 uur, nog muzikaler dan anders, n.l. met een mondharmonica, gewekt door Adrian. Omdat om 15.30 uur de Sunset-cruise begint op de rivier de Chobe, geldt vandaag weer een strakke tijdsplanning. Uiterlijk om 6 uur verlaten we camping "Crocodile Camp Maun" en we ontbijten in de bus (voorgesneden wit brood, de bekende smeerseltjes jam, kaas, met Yoghi). Onderweg wordt het vlees weer een keertje verstopt na een seintje van Bronwyn dat er een controlepost is. Echter blijkt dit loos alarm te zijn. Rond 8.30 uur even tijd voor roken, plassen en observeren van de bekende Baobab-boom. Even later nog een stop, dit keer om te tanken en eventueel drankjes en snoep te kopen. Hanneke valt wat ongelukkig uit de bus, maar met wat ijsblokjes op haar enkel lijkt het mee te vallen. Om 10 uur weer op weg. Alsnog een stop bij een controlepost. De truck wordt niet doorzocht. De lijst met onze namen en paspoortgegevens blijkt voldoende te zijn. Onderweg zien we een grote groep bavianen en olifanten. Om 13.00 uur een "quick lunch". Om 13.30 uur zitten we weer in de truck om de laatste 70 km van vandaag af te leggen. Het landschap bestaat uit grasvlakten en bossen. We arriveren op tijd bij Chobe National Park. Na in sneltreinvaart de tenten te hebben opgezet, lopen we naar de boot. De sunsetcruise blijkt spectaculair te zijn. Over de Chobe varen we gedurende 3 uren door een deel van Chobe National Park en zien we van zeer dichtbij olifanten, nijlpaarden, diverse vogels, buffels, krokodillen, poekoes, grote hagedissen. Werkelijk schitterend! Het overtreft elke verwachting.

's Avonds eten we weer heerlijk. Pompoenpannekoeken, broodjes, braadworsten, aardappelpuree, mosterdsaus en rauwkost. Het douchen is voor de meesten minder heerlijk. De keuze staat voor kokend heet water of ijskoud water! Vlak voordat we gaan slapen, signaleren we nog twee olifanten voor het hek van de camping vlakbij onze tenten. Als dat maar goed gaat.

Welterusten, Bianca

Maandag 8 augustus 2000

Vanochtend zijn we om 7 uur gewekt. Na het ontbijt zetten we koers richting de Victoria Falls. Nadat we de Botswaanse grens zijn gepasseerd, gaan we met de pont de Zambezi over richting Zambia. We varen nu bijna op het 4-landenpunt. Voor ons ligt Zambia, achter ons Botswana, links achter ons Namibië en rechts achter ons Zimbabwe. Midden op de Zambezi draait de pont, zodat Robert de truck achteruit eraf moet rijden. We zijn nu meteen bij de Zambiase grens. Na ongeveer een half uurtje hebben Robbert en Bronwyn voor ons een gratis visum geregeld. De weg in Zambia is slecht, af en toe zelfs gaten in het asfalt. Langs de weg zijn we veel hutjes met vrolijk zwaaiende kinderen. Tegen 11.15 uur komen we bij een schitterende campsite aan. Een riviertje met kleine watervalletjes stroomt over de site. De tentjes staan zelf op gras en onder de bomen. De douches zijn bloedheet! Wat willen we nog meer! Na de lunch gaan Eric, Marc, Martine en ik met een taxi naar Livingstone, naar de Immigration, om daar een goedkope "double entry" voor Zimbabwe te bemachtigen. De dames van de immigration zijn lunchen. Na een half uur proberen we het nog een keer. De dames zijn nog niet terug, maar een man wijst ons op een bankje waar we kunnen wachten. Wanneer de dames terugzijn, is onze "double entry" binnen een paar minuten geregeld voor maar 1,5 US dollar. Ondertussen is onze taxi-chauffeur de immigration binnengelopen. We hadden immers met hem afgesproken dat hij ons weer zou oppikken. Hij brengt ons naar de Vic. Falls. Bij de eerste stap die ik uit de taxi zet, vang ik al meteen een glimp op van de watervallen. Gaaf! We lopen meteen naar het eerste uitkijkpunt. Het is hier echt schitterend. We lopen een stukje en bij elk uitkijkpunt stoppen we even om te genieten. We zien de watervallen aan deze kant (Zambia) van heel dichtbij. Aan het einde van het pad kunnen we een stukje van het Zimbabwe deel van het park zien liggen. Ondanks het negatieve reisadvies is het druk aan de Zimbabwe-kant. Morgen zullen wij er ook staan! 

Sofie

Dinsdag 9 augustus 2000

Samen met Robert, Adrian, Marian, Iris en Hanneke begon ik de dag met uitslapen en relaxen. Vervolgens ging Hanneke aan de slag en bakte pannenkoeken. Ze smaakten zo goed dat de helft al op was voor we op weg waren. Na bakken en afwas en taxi naar de waterval genomen. En voor we naar de poel gingen het restant van de pannenkoeken genuttigd.

Een "gids" wees ons de weg en na het eerste lastige stuk ging het vrij makkelijk. Zelfs de olifanten kwamen niet te dichtbij. De beloning van deze tocht was fantastisch. Een pool bovenaan de waterval. Heerlijk zwemmen of onder een kleine waterval zitten. En dat fantastische uitzicht. Echt een hoogtepunt, wat ik jammer genoeg niet onder woorden kan brengen.

Op de terugweg deed Snoek bijna haar naam nog eer aan, door te proberen richting waterval te zwemmen, maar onze koene redder Adrian wist dat te voorkomen. Daarbij liep hij zelf de nodige verwondingen op, terwijl Marian niets mankeerde.

Na een pauze nog een stuk gewandeld door onder andere een stukje tropisch regenwoud en toen per taxi naar het kampterrein. Eerst maar eens lekker douchen. (Een meevaller van deze reis: je kunt iedere dag douchen en vrijwel altijd nog lekker warm ook.) Vervolgens weer per taxi naar een restaurant om te gaan eten. Niet goed en niet slecht. Met precies genoeg geld en een fooi in dollars betalen we de rekening en alweer per taxi naar de tent om te gaan slapen. Alweer een mooie dag voorbij.

 Jan

Dinsdag 9 augustus 2000: Raften op de Zambezi

Om 7 uur opstaan. Vandaag belooft een spannende dag te worden. Ingrid en ik gaan raften en Erwin, Annet, Menno, Martijn en Gerard doen de combo: rafting en boarding.

We verzamelen om 8 uur bij het videoscherm op de camping voor het ontbijt: een ei/bacon roll met thee of koffie. Zodra de groep van 22 deelnemers compleet is, volgt de introductie. Er wordt lacherig verteld wat er zoal mis kan gaan, welke grote gevaren verbonden zijn aan rafting en op welke wijze je wel niet moet handelen. Een serieuzere introductie was beter op zijn plaats geweest. Met gespannen gezichten stappen de deelnemers dan ook in de open truck om op weg te gaan naar de Zambezi. Ik zelf was op dat moment ook in staat af te haken. Onderweg rijden we een aap aan. Eén van de instructeurs valt daarbij zowat van de truck. We rijden door. Uit de auto achter ons rent een vrouw naar de aap toe om deze te verzorgen. Na aankomst bij Vic. Falls kiezen we een reddingsvest, helm en voor de boarders ook nog een wetsuite en flippers. We dalen af in de kloof naar de rivier. Daar worden we over de boten verdeeld. Ingrid en ik gaan met twee Ierse meisjes en twee Engelse jongens in een raft. Onze begeleider heet BJ. De vijf boarders zitten bij elkaar in een raft. Dan volgt een uitgebreide instructie en uitleg van de diverse commando's: get down, fall left/right, peddle forward/back. Nog even zwaaien naar de camera en daar gaan we. Bij rapid number 1 hebben we al gezien hoe het niet moet. Als je niet hard genoeg peddelt gaat de raft tegen een rots aan waarna een flip-over volgt. Gelukkig gaat het bij ons goed. Rapid 2 t/m 6 gaan ook goed. Met de raft duiken we de golven in en veel water komt in de raft. Spectaculair. Dan komt rapid 7, de zwaarste met graad 5. Ik val er als enige uit. Ik meegesleept door het water en ben lange tijd de weg kwijt. Wanneer ik uiteindelijk weer in rustiger water kom, zie ik een kajak die naar me toekomt en me naar de boot sleept. De twee Ieren en Engelsen in onze raft willen graag opzettelijk flippen. Ingrid en ik zitten daar niet op te wachten. We besluiten om tijdens de lunch van raft te wisselen. Na de tiende rapid is die lunch: 2 broodjes en juice. De boarders vertellen enthousiast over hun ervaringen. Zij hebben de rappids 1-3 en 5 en 6 met het board gedaan. Zij moeten zich ongeveer hebben gevoeld als ik na mijn val in het water bij rapid 7. Niet weten waar je bent, je mee laten sleuren met het wild stromende water. Na de lunch stap ik in bij de boarders. Martijn en Ingrid gaan in een andere raft bij de "patser" instructeur (van de instructie vanochtend). Bij rapid 13 "The Mother" val ik opnieuw in het water, samen met Petros, de leerling-instructeur. Dit keer blijf ik dichtbij de raft en kan ik in korte tijd weer in de raft worden getrokken. Bij rapid 17, de onvoorspelbare "double trouble", slaat onze raft om, de zogenaamde flip-over. Voor Annet, Menno, Erwin en Gerard die nog niet in het water waren gevallen leuk, maar wil ligt er onder de boot? Moi. Nadat ik ook dit spektakel overleefd heb, ben ik aardig uitgeblust. We moeten nog een paar rapids. Gelukkig komen we daar goed doorheen. Ingrid en Martijn zijn alle rapids "droog" doorgekomen. Na deze spannende tocht, die overigens minder gevaarlijk bleek te zijn dan op voorhand verwacht, nog een steile klim naar boven over keien en een trap gemaakt van takken (een tak is een trede). De boarders starten de klim zonder schoenen. Halverwege worden gelukkig de schoenen gebracht. Boven aangekomen worden we getrakteerd op een heerlijk koud flesje frisdrank/bier. Per truck rijden we vervolgens weer terug naar de camping langs diverse leuke, afgelegen dorpjes over onverharde wegen. Er volgt een diner (steak of kippenpoot met aardappelsalade en brood). En de vertoning van de videofilm. Die wordt natuurlijk besteld met een paar foto's.  

Na een heerlijke douche nog een drankje in de bar. Petros en Doc(tor), onze twee instructeurs nog een biertje aangeboden. Immers was ik als eerste uit de boot gevallen. Rond half 11 duiken Erwin en ik onze slaapzakken in. Wat zullen wij slapen! 

Bianca

Dindsdag 9 augustus 2000: Riverboarden

Met Menno, Annet, Gerard, Martijn en ikzelf zijn we gaan riverboarden (en daarna raften). Nadat we de truck zijn uitgestapt, krijgen we een wetsuite, reddingsvest en een helm. Het reddingsvest wordt zo strak aangetrokken dat je bijna geen lucht meer krijgt. Met de flippers en het board lopen we naar beneden. Hier krijgen we van Petros nog wat instructies. Hij zal ons vandaag met Melvin vergezellen bij het waterboarden.

Dan het water inspringen, nog wat laatste instructies en we trappelen in de richting van rapid 1. Hiervan nemen we alleen de laatste stroming, en ja hoor, ik krijg het eerste water al binnen. Op naar rapid 2. Melvin doet het eerst voor en wij gaan er achteraan. Het is een fantastisch gevoel om zo aan je board hangend meegenomen te worden door het water. Een enkele maal heb ik wel moeite om uit de stroming te komen. Maar Petros of Melvin zijn dan zo bij je om je te helpen. In elk rustig stuk tussen de rapids vertelt Petros dan hoe je de volgende rapid moet boarden. Rapid 3 doen we achterste voren met je board in de “snelwaterstand. Voor rapid 4 moeten we het water uit en voor het eerst in de raft. De vierde rapid is te zwaar voor ons. Als stuurman hebben we Doc. Hij is de eerste 3 rapids met de raft achter ons aan gevaren. Een korte instructie in de raft en de golven in. Omdat ik vooraan zit, krijg ik goed te zien wat er op je afkomt. Al peddelend de golven ingaand, krijg je het idee of je de golven aanvalt. We komen de eerste rapid mooi door. Petros deed de vierde rapid wel op zijn board.

Met de vijfde en zesde rapid in aantocht duiken we nog met z’n vieren het water weer in. Gerard heeft besloten dat het waterboarden niets voor hem is en blijft bij Doc in de raft. De vijfde rapid heet “stairway to heaven” of “highway to hell”. In deze rapid val je zo’n 10 feet (3 ½ meter) naar beneden. Gegroepeerd boarden we er naartoe. En dan begint het. Je wordt meegezogen in de stroming, duikt naar beneden en je ziet of weet niet waar je bent. Soms hap je lucht, soms niet en het lijkt minuten te duren terwijl het misschien maar 30 sec. is. Een barre ervaring en met je board in je handen en een reddingsvest blijf je goed drijven. En als je goed in het midden blijft, hoef je ook niet bang te zijn voor rotsen. De zesde rapid gebruiken we om te freewheelen in de golven. Hierna  gaan we terug in de raft. De boards en de flippers worden aan de kant gebracht samen met Melvin, zijn waterdag zit erop. Petros gaat mee in de raft. In de raft kregen we gelijk rapid 7: “Gullivers Travel”, de enige rapid met graad 5.  Wij gingen als eerste raft er doorheen en dan voel je hoe een raft als een speelbal door de waterstroming gaat. Bianca haar raft komt als tweede. Er valt iemand uit de raft en dan zie je als de raft uit de golven komt, dat de plek waar zij zat leeg is. En ze was al angstig, hoe zal ze dit ervaren (dat hebben we ondertussen gelezen)?? Al snel is er een kajak bij haar om haar weer terug bij de raft te brengen. Als ze ons in de raft passeren geeft ze aan dat het oké met haar is, een lekker gevoel want ze moet er nog 14. We gaan verder door rapid 8 t/m10 zonder problemen, het  blijft prachtig. Na rapid 10 gaan we aan de kant lunchen. Na de lunch gaat Martijn met Ingrid in een andere raft en komt Bianca bij ons zitten. Zij valt samen met Petros bij rapid 13 “the mother”uit de raft en onze gehele raft slaat om bij rapid 17: “Double trouble” voor ons een leuke gebeurtenis om het mee te maken, maar voor Bianca was het na de derde keer wel genoeg. De overige rapids gaan zonder problemen. Bij het eindpunt aangekomen, moeten we nog zo’n 25 minuten omhoog klimmen. Gelukkig staat boven het bier te wachten. We kunnen terugkijken op een schitterende dag en een mooie ervaring. ’s Middags zien we alles nog terug op de video, mooi om terug te zien en nog spectaculairder.

Erwin

Woensdag 10 augustus 2000

’s Ochtends foto’s ophalen en tevergeefs gepoogd dollars in te wisselen. De receptioniste doet alsof ze allemaal naar de bank zijn gebracht. Dan … het vertrek naar Livingstone waar iedereen in een recordtempo de overgebleven kwacha’s  opmaakt. Naderhand blijkt dat wie 5 minuten geduld zou hebben de kwacha’s in pula’s in kon wisselen bij een van de straathandelaren die op de bus afkwam. Met een extra lading chips gaat de bus door naar de grens. Snel stempelen en dan wachten. Wachten op de ferry en een mogelijkheid voor Robert om de truck door de werkzaamheden te loodsen. Na de grens met de ferry stempelen en voeten vegen, ook de truck moet door een plas water. Dit om de verspreiding van hand en klauwzeer tegen te gaan. De melk (die als afleidingsmanoeuvre in de ijskast stond) mag niet verder mee. Die wordt ter plekke opgedronken door Theo en Martijn. Onderweg naar Nata Lodge komen we nog een voetenveeg tegen. Bij de aankomst gaan de belangstellenden met een jeep naar de zoutvlakte om van een soort bushman te horen over het daar bestaande leven. De achterblijvers horen later dat er heel wat meer te zien viel dan een paar insecten, maar aan het einde was het wel steenkoud. De achterblijvers strandden na het opzetten van de tenten, tot hun eigen tevredenheid, bij de bar.

Martijn en Ingrid

Nawoord
Tot slot van dit dagboek nog een woordje van jullie tour"lijder". Ik zal me beperken tot enkele hoogtepunten van de reis. Om te beginnen de eerste dag. Daarover is niks geschreven, maar ik hoop niet dat hij aan jullie herinnering voorbij zal gaan. We hebben toen immers Robbeneiland bezocht, en de boodschap die dat eiland uitdraagt, is misschien wel het belangrijkste van deze reis geweest. Schuldvragen en wraak lossen niks op; blank en zwart, rood en geel, bruin en paars, we zullen er samen wat van moeten maken.
Samen zijn we ook in de Fish River Canyon afgedaald. Dit indrukwekkende natuurverschijnsel heeft de meesten nog dagen geheugd, niet alleen vanwege de mooie uitzichten, maar vooral vanwege de spierpijn die de klim naar boven opleverde.
Een nacht later zaten we gezellig in Konkliep Lapa. Als jullie dat niks meer zegt, misschien dat de volgende zin jullie geheugen opfrist: "Fuck, it's fuckin' deserted here." De alleraardigste eigenaar had de volgende ochtend een tour naar bushmen-tekeningen beloofd, maar de kater in z'n hoofd belette dat. Fuck. (Voor de duidelijkheid: deze nacht beschouw ik niet als een hoogtepunt. Ook Robert was die mening toegedaan, wat hij fijntjes liet blijken door het hek aan gort te rijden).
Gelukkig ging de wandeling met Busman in Sossusvlei wel door.

Deze barrevoets rennende man vertelde ons in het Afrikaans uitgebreid dat de natuur baie goed in elkaar steekt.

Alsof we in de duinen van Sossusvlei nog niet genoeg zand gehapt hadden, besloten drie deelnemers in Swakopmund te gaan sandboarden. Vooral Martijn kwam als een echt zandmannetje terug van deze onderneming. Tot dan toe was dit zandmannetje het wildste wat we hadden gezien. Hier en daar hadden we wel een verdwaalde oryx of springbok gespot, maar dat verbleekte in de witte schittering van Etosha. Hoe snel de groep echter wende aan de overdosis wild, bleek wel uit de opmerking die gepaard ging met onze ontmoeting met een groep van 10 leeuwen: "Oh, er zijn geen jonkies bij." Desalniettemin kon de sundown cruise op de Chobe rivier iedereen bekoren.

Bij de Victoria Falls kon iedereen zijn eigen gang gaan. Het raften leverde weer enkele geradbraakte figuren op, anderen deden het rustiger aan door de watervallen vanaf de Zimbabwaanse kant te bezichtigen, of het plaatsje Livingstone te verkennen. Ikzelf was bijna met de watervallen naar beneden gesleurd, omdat Marian zo nodig haar naam eer moest aandoen en met een snoekduik in de Zambezi dreigde te verdwijnen. Ik had zelf nog nooit snoek gedoken, maar spannend was het wel.
Veel rustiger was het in Jan se gat, tenminste . . . voordat wij kwamen. Het was de laatste kampeeravond en dat sloten we af met punch en een feestje.

De reis werd uiteindelijk afgesloten met dezelfde boodschap als waarmee ze begon. Het bezoek aan Soweto en het huis van Nelson Mandela heeft aan iedereen een glimp laten zien van de positieve energie die geput kan worden uit ellende. In plaats van af te rekenen met de schuldigen, wordt gezocht naar manieren om er samen wat van te maken.

Ik wil jullie allemaal nogmaals bedanken voor de fijne tijd die we samen hebben gehad. Jullie waren een heel leuke groep. Als er een reünie komt, tot ziens, en anders misschien ook.
Groeten Adrian

 

Tot hier het verslag van een geweldige reis. Een leuke herinnering van alles dat we mee gemaakt hebben en wie weet wel een verhaal om nog eens met elkaar over na te praten?!

Groetjes Annet

 

 

Ooit zal er ook een aantal foto's geplaatst worden op deze pagina..... Tot die tijd zult u even geduld moeten hebben... 

 

Terug naar (overige) vakanties.

Terug naar (wandel) vakanties.