Landmannalaugar in IJsland winter 2017

Inleiding:

In februari zijn Hanneke en Jan, samen met hun toen vierjarige tweelingzoons Eljer en Jilke, naar IJsland gereisd om daar een week in een afgelegen hut op de Landmannalaugar in IJsland door te brengen. Eén groot hoogtepunt. Van de heenreis met de superjeep tot het zwemmen in de natuurlijke hete bron bij negentien graden onder nul, van een sneeuwschoenwandeltocht van vier uur door een ongerept gebied tot uren sleeën en van een ritje op de sneeuwscooter tot het meest bizarre noorderlicht.
Hieronder volgt het reisverslag van die week, die ongetwijfeld tot één van onze mooiste reizen ooit behoort (en dat wil in ons geval best wat zeggen ;-)).

Voor mij de 10e keer IJsland, voor Eljer en Jilke de eerste. En dan nog gelijk in de winter ook. We vliegen pas rond de middag, dus hoeven ons niet te haasten. De taxi naar het station is te klein voor ons alle vier en al onze bagage, dus moet er een bestelwagen komen. Een slee en vier paar sneeuwschoenen nemen veel ruimte in.
Op Schiphol is het erg druk, maar we hebben tijd genoeg en al snel zitten we in de lucht om drie uur later op Keflavik te landen. Vanuit het vliegtuig zagen we al veel sneeuw, maar hier bij de kust ligt nauwelijks iets. Met de bus naar de Blue Lagoon. Goed geregeld: je kunt al je bagage (tegen een vergoeding) achterlaten. Dan naar binnen. Ondanks dat het geen hoogseizoen is is het vrij druk, maar door de manier van kluisjes koppelen aan het aantal gasten kan het nooit té druk worden. Wel jammer dat er geen familiekleedkamers zijn, waardoor het toch wat langer duurt voor ik de mannen uit- en later aangekleed heb. Het is overigens wel de moeite waard: het blijft bijzonder zo'n natuurlijk verwarmd bronnenbad. Zeker als je daar dan ook nog een (soort van) cocktail in kunt drinken. We blijven langer dan verwacht en hebben de bus van kwart over zeven naar de stad. Het begint ondertussen te sneeuwen.

Borrelen in de Blue Lagoon

Op het busstation even wachten op een klein busje. Eljer en Jilke zijn bijna niet wakker te krijgen. We worden afgezet aan de verkeerde kant van het hostel, maar met een sneeuwbal tegen het raam weten we de aandacht te trekken en komen toch binnen. Chips als avondeten en de mannen snel in bed gelegd. Het is al negen uur geweest (in Nederland tien). Hanneke en ik drinken nog wat en gaan dan ook naar bed. Eljer heeft misschien toch iets te veel chips gegeten en moet 's nachts een keer overgeven; iets wat hij de laatste tijd overigens wel vaker heeft gedaan zónder chips te eten.

's Nachts is er een halve meter sneeuw gevallen. Een record in Reykjavik, het heeft in Nederland zelfs het journaal gehaald horen we later. Alles is wit, de auto's op de parkeerplaats zijn nog amper te zien. De superjeep zou ons om acht uur oppikken, maar de chauffeur komt met de mededeling dat we nog niet weg mogen: de politie heeft de wegen afgesloten tot ze sneeuwvrij zijn. Om negen uur mogen we toch weg. Aan de rand van de stad nog een laatste stop bij de benzinepomp annex kleine supermarkt voor de laatste boodschappen en broodjes voor onderweg.
Het eerste stuk over de 1, de rondweg op IJsland, is nog redelijk berijdbaar, maar op een gegeven moment verlaten we de hoofdweg en al snel daarna is ook een gewone vierwielaandrijving niet meer genoeg. De grote banden worden een heel stuk leeggelopen om meer draagvlak te krijgen. De bewolking is inmiddels helemaal opgelost en de lucht strakblauw. Iets onder nul en een besneeuwd landschap. Genieten dus!
Kilometers later houdt ook de weg op en volgen we een jeeptrack door de sneeuw. We zijn de tweede of derde auto die het binnenland inrijden over de verse sneeuw. In een kleine colonne rijden we verder en dat is maar goed ook. We komen namelijk een paar keer vast te staan en met veel moeite en graven worden we door één van de andere superjeeps los getrokken.

Als je vastzit trekt een ander je weer los.

Het tempo ligt vanzelfsprekend niet echt hoog. Niet alleen wij, maar ook de andere auto's zitten soms vast. Door het mooie weer is het overigens absoluut geen straf, zeker niet in dit landschap. Alleen de laatste twee keer in het zicht van de hut van de Landmannalaugar vastzitten is wat frustrerend. Eljer en Jilke mogen ook nog een stuk sturen en vinden zichzelf een betere chauffeur dan Stefan: zij hebben immers geen vier keer vastgezeten....

Déze chauffeur komt niet vast te zitten ;-)

Nog een paar rivierdoorsteken en dan zijn we er toch tegen half zes. De zon is al achter de bergen aan het gaan, maar o wat is het mooi hier! Er lijkt even nog wat verwarring rondom onze reservering (er komt 's winters blijkbaar zelden iemand zonder gids, en zeker geen gezin met kleine kinderen), maar dat is al snel opgelost.
Eerst wat warms drinken en dan spullen uitpakken op onze grote kamer met twaalf bedden, een spelletje doen (morgen gaan we wel buiten spelen) en eten. Na de spagheteria en chocolademousse is het tijd om de mannen in bed te stoppen. Net als zij in bed liggen komt er een groep van 20 personen binnen. Gelukkig is er ruimte genoeg voor iedereen en heeft elke groep, ook wij, z'n eigen slaapzaal. Nog even een chipje en whisky-cola en dan lekker de warme slaapzakken in. Die worden overigens open geritst: het is vrij warm op de kamer.

Iets voor half acht staan we op. Het is hier en daar bewolkt, maar ziet er goed uit. Sterker nog: de lucht wordt steeds blauwer tot tenslotte alle wolken verdwenen zijn. Na het ontbijt van warme pap kleden we ons warm aan en gaan eerst maar eens een stukje lopen. Eerste bestemming is de warme bron die vlakbij de hut ligt en dan nog een stukje omhoog over het lavaveld. Niet dat je daar nu veel van ziet: alles is wit. Tot onze verbazing is het vooral Jilke die als een jonge hond tekeer gaat. Meestal is hij niet zo van de kou, maar nu is hij niet naar binnen te krijgen. Na twee uurtjes vinden wij het even tijd om op te warmen met een warme choco of thee. Dan snel weer naar buiten. Wie weet moeten we de komende dagen, vanwege het slechte weer, nog wel genoeg binnen zitten?! De sneeuwschoenen gaan aan (beter gezegd: onder) en we lopen een flink stuk met de mannen. Het is hun eerste keer en we hebben nu al geen spijt dat we ze via Marktplaats ook voor Eljer en Jilke gekocht hebben. Eljer heeft de slag direct te pakken en gaat als een speer. Al snel geldt dat ook voor Jilke. Ook de kleine sleetjes worden direct goed gebruikt.

Lekker spelen in de sneeuw

Na de lunch met hartkeks mogen Eljer en Jilke een rondje mee op de sneeuwscooter. Alweer een hoogtepunt voor ze.

Eljer achterop de sneeuwscooter

Dan nog een tijdje sleeën op de grote slee en een vrachtwagenbinnenband. Wie vindt dat leuker: mama of de kinderen? Sneeuwpret kent geen grenzen, maar als om een uur of vier de wind iets begint op te steken besluiten we dat het mooi genoeg is geweest voor vandaag. We hebben nog ruim drie dagen en hebben niet echt de behoefte aan verkleumde kinderen. Binnen even lekker bijkomen met wat te eten, drinken en een kleurboek of de krant van zaterdag.

Mama vindt dit ook leuk!

De spagheteria smaakt weer heerlijk na zo'n dag buitenspelen en snel daarna leggen we de mannen weer in bed. Terwijl ik daar nog mee bezig ben klinkt het sein: noorderlicht! Bizar, wat een schouwspel. Minder groen dan op de foto's, maar dat wisten we al. Sowieso maakt onze camera niet zulke mooie foto's van het noorderlicht, maar in ruil voor het gebruik van onze sneeuwschoenen vanavond belooft iemand ons er een paar op te zullen sturen. Ondertussen genieten wij gewoon van al die bizarre banen, beweging, ''gordijnen'' en patronen. Wat een schouwspel. Ik had het noorderlicht eerder gezien, maar nooit zo mooi. De volgende dag horen we van de warden dat ze het deze winter nog niet zo mooi had gezien.
Tussendoor nog wat chips en whiskey, maar toch af en toe naar buiten om nog een keer te kijken.

Zoals voorspeld een strakblauwe lucht en geen wind als we tegen acht uur opstaan. Ontbijten met warme pap en snel aankleden en de sneeuwschoenen onder. Ondanks dat het tien graden onder nul is is het heerlijk buiten. Eigenlijk bepaalt vooral de wind hoe koud het is blijkt maar weer eens. Het eerste stukje is steil omhoog en even lijkt Jilke het dan niet zo leuk te vinden, maar als we na een paar minuten boven zijn heeft hij in no-time weer praatjes voor tien en is al snel de vraag: wie geniet er het meest? Je zou verwachten: papa, maar áls dat al zo is is het een fotofinish. En over foto's gesproken: de camera maakt overuren.

Iets mooier dan dit kan ik me eigenlijk  niet voorstellen...

Bovenop de ongerepte sneeuw (alleen het eerste stukje zien we nog sporen van sneeuwscooters) en zijn alleen de afdrukken van onze eigen sneeuwschoenen het bewijs dat er hier ooit mensen zijn geweest. Om ons heen vulkanen, lava en in de verte ook ''rookpotjes''. We besluiten daarheen te gaan lopen en via een zeer geleidelijke klim komen we er na een paar uur lopen én genieten aan. Tijd voor een pauze met hartkeks en thee uit de meegenomen thermoskan. Natuurlijk met sneeuw in de mokken voor de mannen om het water wat af te koelen.

Tijd voor een pauze

De terugweg gaat een stuk sneller. Eigenlijk tegen de verwachting in, want Eljer en Jilke zijn best moe na de pittige inspanning, maar het iets dalende terrein loopt blijkbaar veel lichter. Half twee, na een tocht van vier uur (wie zei dat kinderen van vier geen lange tochten kunnen maken?), zijn we bij de hut. Eerst maar een lunchen en pauzeren. De volgende groep arriveert ondertussen ook bij de hut. Rustig zal het niet worden: een grote groep en veel alcohol.
We laten Eljer en Jilke eerst nog een half uurtje sleeën en gaan dan omkleden om de hete bron in te gaan. Helaas zijn we niet de enigen: een groot deel van de groep zit ook in het warme water. Toch minder idylisch. Des ondanks: het blijft bizar om in de sneeuw in een warmwaterbad te zitten. Alleen eruit gaan en teruglopen naar de hut is koud, zeker voor Eljer. Maar ja: als je handdoek en je muts bevroren zijn heb je ook wel recht van spreken dat je het koud vindt.

Met je muts op in de hete bron

Snel warm aankleden en wat warms drinken. Behalve de grote groep Indiërs arriveert er ook nog een groep Belgen en Nederlanders. Alle groepen blijven overigens maar één nacht. Zij eten uitgebreider dan wij, maar spagheteria met salami en chocolademousse na is toch echt ook lekker. Na nog een spelletje stoppen we de mannen in bed. Opnieuw is er noorderlicht. De ''sessie'' van negen uur is aardig, die van elf uur waarschijnlijk de mooiste die we ooit zullen zien. Grote, groene dansende ''gordijnen'' van noorderlicht overal om ons heen. In één woord: bizar! Tussendoor nog wat borrelnootjes en een drankje en leuke gesprekken met de Belgen en hun IJslandse gids. De alcohol heeft z'n werk bij de grote groep goed gedaan: vanaf een uur of acht zijn ze stil en eerlijk is eerlijk: ze hebben nauwelijks rommel achtergelaten.

Acht uur opstaan en het is mistig: icefog. Die ontstaat door de extreem lage temperatuur (-19), absoluut geen wind en de rivier die hier stroomt. Na het ontbijt gaan we vrij snel naar buiten, maar ontdekken al snel dat het door de icefog eigenlijk te koud is om naar buiten te gaan. We sleeën wat bij de hut, maar zeker Jilke wil vanwege de kou al vrij snel naar binnen.

Ook de grote slee wordt af en toe gebruikt

Inmiddels is iedereen weer vertrokken en zijn alleen de warden en wij met z'n viertjes nog op de Landmannalaugar. Tussendoor nog wat dagbezoekers met een superjeep of sneeuwscooter, maar over het algemeen is het oorverdovend stil. De warden Brigit is erg blij zoals wij in deze vakantie staan: lekker genieten van de sneeuw, de natuur en elkaar. Ze wijst ons zelfs het enige, en geheime, stopcontact in de hut waar we eventueel de accu van onze camera of telefoon kunnen opladen. Normaal moet je betalen voor stroom, maar ze vindt het zo leuk dat wij nu eens niet, zoals volgens haar alle gasten doen, al na vijf minuten hebben gevraagd om telefoons of iPads op te laden (we hebben onze telefoon wel meegenomen maar die staat uit deze week; we komen immers voor het landschap) dat ze ons dus de niet te vinden stopcontact aanwijst.

Jilke geniet van de sneeuw

We drinken wat, spelen spelletjes en lunchen met hartkeks en achtergelaten bananen en skyr (IJslandse yoghurt, ook in Nederland erg populair tegenwoordig). Daarna gaan we weer naar buiten. De zon heeft toch gewonnen van de mist en ondanks de kou is het best aangenaam buiten. De vlag hangt bevroren tegen de vlaggenmast. We binden de sneeuwschoenen weer onder en lopen een flink stuk de vallei in. Ons verste punt is ook nu weer zo'n typisch IJslands ''veld'' met kokende en pruttelende stoompotjes en stinkende zwavel. Terug naar de hut. Toch weer lekker een paar uur buiten gespeeld.

De mannen hebben de slag goed te pakken

Het is half vijf. Tijd voor warme choco en voor de mannen nog wat te kleuren en spelen en voor ons een boekje of, nog steeds, een stukje krant te lezen. Vanavond hebben we de hut voor onszelf en omdat er minder mensen binnen zijn en er ook veel minder gekookt wordt in de hut steken we nog wat kaarsjes aan voor iets meer warmte. Na spagheteria en toetje doen we nog een spelletje uno met de mannen en stoppen ze daarna weer in hun slaapzak. Onze slaapkamer is erg warm: de dikke winterslaapzakken waren achteraf beslist niet nodig. Wij eten, drinken en lezen nog wat en als we om half tien naar bed gaan zien we vanuit de slaapzak door het zolderraam het noorderlicht weer dansen. Toch nog maar weer even kijken, ook al is het minder spectaculair dan gisteren.

Alweer een strakblauwe lucht. Vrij bijzonder voor IJsland: zowel stabiel weer, als mooi weer, laat staan deze combinatie. We hebben de afgelopen periode de webcam en het weerbericht van de Landmannalauger regelmatig gevolgd, maar de periode hiervoor was het vrijwel constant bewolkt of sneeuwde het. Kortom: we hebben echt de goede week uitgekozen om te gaan. Wel wisten we dat de noorderlichtvoorspelling, ook omdat er geen maan is, heel goed waren.

Als het te koud is is het tijd voor een spelletje

Na het papontbijt blijven we nog een uurtje in de hut spelletjes doen. Gisteren was het 's morgens eigenlijk te koud om naar buiten gaan en dat is ook nu weer het geval. Na de ochtendkoffie kleden we ons allemaal warm aan en gaan Eljer en Jilke heel lang sleeën, terwijl Hanneke en ik vooral toekijken. Ze gebruiken hoofdzakelijk de kleine sleetjes en die kunnen ze prima zelf omhoog sjouwen.
Lunchen met hartkeks en cup-a-soup en na nog een kopje koffie de spullen gepakt en de sneeuwschoenen weer onder.

Lekker weer de sneeuwschoenen onder binden

We besluiten op een iets andere plek dan eergisteren omhoog te gaan en bovenop het lavaveld weer rond te struinen over volkomen ongerepte sneeuw. Het is en blijft een feest om daar te lopen en ook nu maak ik weer heel veel foto's.  We hebben ook vandaag weer een thermoskan heet water, theezakje en zitlappen meegenomen, zodat we bovenop een korte pauze kunnen houden.

Tijd voor een groepsfoto en een pauze, van links naar rechts: Jilke, Eljer, Jan en Hanneke

We slingeren wat rond, lopen soms over een wat verijsde vlakte en soms door diepe sneeuw. De sneeuw plakt helemaal niet: sneeuwpoppen bouwen of sneeuwballen gooien is onmogelijk. Na twee uur het laatste stukje dalen en dan zijn we weer terug bij de hut. Eljer en Jilke willen nog even sleeën, maar na een half uurtje staan papa en mama zo te verkleumen dat we besluiten naar binnen te gaan. Lekker opwarmen met choco of oploskoffie. Het resterende uurtje voor het eten is weer om te lezen, kleuren of spelletjes te doen.

Onze hut

Na de spagheteria, wel weer een andere smaak, en skyr nog een kopje oploskoffie en een spelletje en dan de mannen naar bed. Vrij snel daarna arriveren er twee IJslandse mannen in een superjeep die ook in de hut zullen blijven slapen, samen met nog twee anderen, maar die laatste arriveren zo laat dat wij dan al slapen. Het zijn twee erg leuke mensen die ons niet alleen bier en vlees geven, maar met wie we ook heel lang kletsen tot we om een uur of elf naar bed gaan. Wel helder, geen noorderlicht vannacht.

Ook vandaag weer een strakblauwe lucht en de zon lijkt nog iets krachtiger te zijn. Het voelt in elk geval iets minder koud. Na het ontbijt gaan we eerst alles inpakken. De warden laat weten dat onze superjeep waarschijnlijk rond één uur komt, dus tijd genoeg om nog te sleeën en lunchen. De chauffeur is alleen veel sneller dan verwacht en is er al rond elven. Nog een laatste keer van de helling, kekjes eten en alles inladen, zodat we om twaalf uur wegrijden.

Nog een laatste keer sleeën

Een paar rivierdoorsteken, maar verder is de route veel beter berijdbaar dan vorige week. Maar ja: toen lag er verse sneeuw en waren we immers de tweede of derde auto die er reed, nu zijn er al veel meer overheen gereden en is het pad heel duidelijk. Het landschap is mooi genoeg om nog een paar keer te stoppen en wat foto's te maken, maar na anderhalf uur dan toch het asfalt. Een paar kilometer verderop een snelle koffiestop en dan richting Reykjavik. Het avontuur zit er nu echt op. De wegen worden steeds breder en tenslotte rijden we weer op de 1.

Niet alle wegen zijn berijdbaar zonder superjeep

Tegen vieren zijn we bij de hostel. De bagage op de kamer gebracht en de stad in voor koffie met een wafel. Een sfeerloos tentje, maar de wafel is bijna perfect. Nog wat shoppen en eten. Friet met de beste hamburger in tijden. IJsland is nog steeds onbetaalbaar: bijna 100 euro voor drie borden eten en wat drinken. Enfin, we hoeven er gelukkig geen boterham minder om te eten en de afgelopen vier dagen hebben we geen cent (kunnen) uitgeven.
Terug naar de hostel en weer eens uitgebreid douchen en dan de mannen naar bed. Wij doen nog een drankje op onze kamer. Eljer en Jilke slapen op dezelfde kamer, maar wel eentje met een tussendeur, zodat ze geen last van het licht hebben. En anders waren ze waarschijnlijk toch wel moe genoeg om snel in slaap te vallen.

Vandaag een dagje stad. Vanwege mogelijke onzekerheden qua weer en bereikbaarheid van de Landmannalaugar hebben we vanzelfsprekend een dag speling ingebouwd voor onze terugreis. Om zeven uur is Eljer wakker en Jilke volgt om half acht. Dan maar hartkeks en uno voor we tegen tienen de stad ingaan. Daarvoor is toch alles gesloten. Een beetje winkel, nog even bij Harpa, het prachtige moderne operagebouw naar binnen en dan koffie met.

Harpa

Nog meer winkelen. De jongens een souvenir en wij ook. Een mooie fleece van North66 voor mij en Hanneke een nieuwe wollen muts. Lunch in een veel te dure broodjeszaak en dan naar het walviscentrum. Alle walvissen hangen daar op ware grootte, maar verder stelt het niet zoveel voor. Tot we op het einde een paar oculus rifts (VR-brillen) in handen krijgen: dát is wel leuk. Voor ons de eerste keer dat we ze op hebben en vooral Eljer krijgt er geen genoeg van. Oh ja: de koffie en thee zijn er ook gratis.

Eljer vindt de VR-bril fantastisch

Nog een enkele winkel, langs het stadhuis (waar de grote landkaart binnen is verdwenen) en daar het bevroren meer op. Het wordt zo langzamerhand tijd om naar het hardrock-café te gaan, waar we een tafeltje hebben gereserveerd. Zaterdag uit eten zonder te reserveren blijkt ook in Reykjavik niet handig te zijn. Na een redelijke maaltijd lopen we, via de grote kerk bovenop de heuvel, terug naar ons hostel. Tijd om naar bed te gaan: vannacht moeten we om vier uur op en Eljer en Jilke liggen om om half acht in bed. Wij een paar uur later, maar maken het ook niet echt laat.

Vier uur op. Eljer en Jilke klagen geen seconde en zijn snel aangekleed. Even wachten op de minibus die ons naar het busstation brengt. Met de grote bus naar het vliegveld. Inchecken, ontbijten en drie uur later landen we op Schiphol. Daar nog even snel een broodje halen en dan met de intercity direct en taxi lekker naar huis. Eén van de mooiste vakanties uit ons leven zit erop.

Terug naar (overige) vakanties.

Terug naar de startpagina.