Een reis door Jordanie.

Toen Hanneke in het voorjaar van 1997 afstudeerde meende Jan haar te moeten verrassen. Hanneke had al jaren als wens om eens een woestijn te zien. Jan legde iedere maand stiekem wat geld opzij en kon haar de tickets voor een (groeps)reis naar Jordanië overhandigen. Een cadeau waar ze, op z'n zachts gezegd, erg blij mee was. Hieronder volgt het verslag van die reis. 

Na ruim een halve dag werken bij Gemeentewerken Rotterdam (je moet dit soort reizen toch ergens van kunnen betalen), was ik om kwart over twee thuis en na een snelle kop koffie en de laatste spullen te hebben ingepakt zeiden we Sander gedag (hij zou onze huisdieren verzorgen gedurende onze afwezigheid) en liepen richting station. Via Rotterdam reisden we naar Schiphol en daar waren we snel door de douane heen. We liepen nog wat heen en weer, kochten een fles wodka en toen was het tijd om naar het vliegtuig te gaan. Dat vertrok keurig op tijd en onder het genot van de nodige (alcoholrijke) drank, een matige maaltijd, een boek en een walkman arriveerden we na een zeer rustige vlucht in Damascus. 
Daar hielden we een korte tussenstop en vlogen snel door naar Amman, de hoofdstad van Jordanië. We vlogen zelfs zo snel dat we een half uur vroeger dan gepland landden. Snel door de douane heen. Bagage en 'gedoe met paspoorten' werden geregeld; het heeft z'n voordelen om georganiseerd op reis te gaan.
Met de bus naar Hotel Crown en daar arriveerden we tegen één uur. Na het nuttigen van een welkomstdrankje zochten we onze kamer op. Een mooie ruime kamer in een prima hotel. In no-time lagen we in bed en vielen, ieder in ons eigen bed, snel in slaap.

Na een vrij korte nachtrust gingen we ontbijten; een redelijk uitgebreid ontbijtbuffet. Daarna was het tijd om met de bus naar de Dode Zee te gaan. We zaten voorin zodat we in ieder geval konden genieten van de prachtige (woestijn) vergzichten. In de Dode Zee namen de meeste mensen een 'bad' (zelf had ik dit een paar jaar geleden al gedaan en zag er nu maar vanaf). Een vreemde gewaarwording: blijven drijven in het water... Na nog een kop koffie te hebben gedronken gingen we naar ons volgende reisdoel: de berg Nebo. Volgens de overlevering zou Mozes hier het beloofde land hebben gezien en daarna zijn gestorven. Bovenop de berg staan nu de resten van een oude kerk met een paar prachtige mozaïekvloeren.
Na een lunch in Madaba gingen we daar de Grieks-orthodoxe kerk bekijken met een mozaïekvloer, met daarop de oudste landkaart van dit gebied ooit gemaakt. De kaart was nog niet op schaal, maar allerlei plaatsen waren wel heel herkenbaar. Gelukkig hield onze gids een niet al te lange speech, maar met de groep voor ons kregen we bijna medelijden: aan dat verhaal kwam geen einde, leek het.
Met de bus terug naar het hotel gegaan en daar liggen bijkomen van deze dag, een dutje gedaan, gedoucht en dagboek zitten schrijven aan de rand van het zwembad; het enige zwembad van Jordanië van olympische afmetingen. Na dit gebeuren werd het tijd voor het dinerbuffet. Uitgebreid en lekker. Na het eten nog even met z'n vieren per taxi naar het centrum gegaan en daar een flink stuk gelopen. Op een terrasje een colaatje gedronken en toen merkten we weer dat toerisme hier nog echt in de kinderschoenen staat: we kregen alle vier een flesje cola en Hanneke vindt cola niet zo lekker. Met handen en voeten (men sprak geen Engels, Frans of Duits) geprobeerd dit om flesje om te ruilen. En dat lukt nog ook.... voor een blikje cola!
Tenslotte weer in een taxi gestapt en snel naar bed.

Na het ontbijt gingen we met de bus echt de woestijn in: de wens van Hanneke vervuld. Onze eerste bestemming was een woestijnkasteel. Vooral de grootte en de bouwwijze waren imponerend. Het gebouw was namelijk zo ontworpen dat het altijd tochtte binnen. Geen overbodige luxe in de hitte van dit land. Na nog een klein stukje rijden kwamen we bij een volgend woestijnkasteel. Daar waren binnen allerlei schilderingen te zien, waaronder zelfs mensfiguren. Dat laatste is vrij bijzonder, want mensfiguren mochten van de Moslims niet afgebeeld worden en werden in het verleden vaak vernietigd.
De volgende stop was bij het fort van Lawrence of Arabia, wat vooral voor de mensen die de film gezien hadden heel leuk was. En het oude mannetje wat in onze reisgids stond, liep er ook nog steeds rond.
Na nog een kop koffie reden we terug naar Amman voor de lunch. De meeste mensen van de groep gingen hetzelfde restaurant binnen, maar wij waagden ons aan de broodjes en baklava op straat. Een goede keuze: erg lekker, goedkoop en we zijn er niet ziek van geworden.
Het volgende programmaonderdeel was een stadsrondrit, waarbij we eerst door de rijke wijk reden. Vervolgens brachten we een bezoek aan de grote moskee (inclusief het koninklijke gastenverblijf). Via de Romeinse muur naar het Griekse amfitheater (waar ook de enige drie souvenirwinkels van Amman zijn) gereden, waar we ook het bedouinen-museum bezochten.
In het donker reden we terug naar het hotel, waar we een lange pauze voor het eten hadden. Lekker douchen, wat liggen lezen en na het natafelen weer lekker naar bed.

Om half negen opgestaan en een uur later waren we weer onderweg. Ditmaal naar het noorden: naar Jerash. Daar was het ontzettend warm, maar het was het waard. Jerash bevat namelijk de best bewaarde Romeinse opgravingen en onze gidsen (we hadden deze reis een Nederlandse en een, verplichte, maar erg sympathieke, Jordaanse gids) gaven de nodige achtergrondinformatie. We waren vooral onder de indruk van het amfitheater (waar onze Nederlandse gids nog een liedje zong, tot stomme verbazing van de aanwezige Jordaniërs), de grote poorten en vooral het vernuft waarmee een hoop dingen gemaakt waren. Voorbeelden? Een perfect rioleringssysteem, de aanleg van de wegen en het gebruik maken van optisch bedrog.
Na lange tijd rond gelopen te hebben en nog wat gedronken te hebben reden we aan het einde van de middag terug naar het hotel, waar we wat aten en van het zwembad gebruik maakten. Tot een uur of vier kletsten we nog wat met een aantal andere gasten en gingen daarna nog even per taxi naar Amman. We dwaalden wat rond, kochten een paar kleine souvenirs en om een uur of zes gingen we weer terug naar het hotel.
's Avonds weer een heerlijk buffet en na nog een kop koffie maar weer slapen.

Om zes uur waren we wakker (gelukkig maar, want men was vergeten ons te wekken) en een uur later zaten we in de bus naar Petra. De tocht, door voornamelijk woestijnen, duurde zo'n drieëneenhalf uur en tussendoor hielden we alleen een korte koffiestop.
In Petra stapten we uit de bus en al heel snel liepen we door de kloof. Heel veel schitterende (roze) tinten en zeer steile wanden. Het was weliswaar wat bewolkt, waardoor de kleuren niet altijd even mooi uitkwamen, maar daardoor gelukkig niet al te warm.
Na een paar honderd meter kwamen we aan het einde van de kloof: ongelooflijk die aanblik op dat eerste gebouw wat je dan ziet... Niet te beschrijven zo mooi en zelfs een foto kan niet laten zien, wat je dan ziet. We hebben in de loop van de jaren al heel wat plekjes op de aarde gezien, maar dit was toch echt één van de mooiste dingen die we ooit gezien hebben.
We liepen in eerste instantie met de gehele groep samen door de oude stad, maar na een tijdje zijn we met z'n vijven een pittige tocht wezen maken. De vele kleurige rots- en zandsteen waren prachtig en we namen ons voor hier beslist nog eens terug te komen.
Bij de lunch troffen we de rest van de groep weer aan en na nog wat rondgelopen te hebben, werd het helaas weer tijd de kloof te verlaten. 
De terugreis brachten de meeste mensen slapend door (iedereen was erg moe en onder de indruk van de vele opgedane indrukken deze dag) en na weer een koffiestop, op hetzelfde adres als tijdens de heenreis, kwamen we bij het hotel aan. Eerst maar eens het stof afspoelen onder de douche. Daarna weer eten en na een kop koffie en nog wat gelezen te hebben, gingen we slapen.

Een groot gedeelte van de groep ging vandaag mee met een facultatieve excursie, maar wij hadden daar niet zo'n zin in. Daarom lekker uitgeslapen en aansluitend per taxi naar Amman. De taxichauffeur wist ons op te lichten (stom) en we hadden geen idee waar we waren; dan maar met een andere taxi naar het echte centrum. Daar slenterden we wat rond, keken wat rond in winkeltjes en op de markt, maar om een uur of één begon het erg warm te worden in de stad. Dan maar terug naar het hotel, om daar wat te eten en lekker te zwemmen.
Al snel was de groep ook terug en na nog wat hebben zitten kletsen gingen we om een uur of vier weer met z'n vieren terug naar de stad. In een groot warenhuis kochten we zowaar een Arabisch monopolyspel. 
Rond zes uur namen we een taxi terug, waarbij Paul op schoot mocht bij de oma (?) van de taxichauffeur. Ook dat liep allemaal weer goed af en na nog wat gelezen te hebben werd het tijd voor het diner.  Na afloop ging Hanneke nog wat Scrabbelen met een paar andere mensen (en waterpijp proberen) en ging ik, onder het genot van een biertje en later wodka, samen met een stel andere naar een saaie voetbalwedstrijd op TV kijken.

Eigenlijk zouden we een dag eerder naar huis gaan, maar omdat de vliegtuigen vol zaten, was deze reis een dag langer dan van oorsprong gepland. Dat was een mooie kans om nog wat meer van Jordanië te zien. 
We gingen eerst richting noorden, om daar een Romeinse opgraving te bekijken. Minder indrukwekkend dan Jerash, maar wel de moeite waard. Zwarte zuilen, stenen (!) draaideuren en cactussen. Omdat het wat heiig was konden we het meer van Tiberias niet echt goed zien vandaag.
Na een korte pauze reden we, langs de Jordaan (de grens met Israël) naar het huis van Fayez; onze gids. (Tussendoor zagen we nog de krokodillenfarm liggen, waar ik een paar jaar terug al was geweest; en omdat ik het kon bevestigen werd de gids geloofd, maar anders had iedereen gedacht dat dat een grapje was).
In het huis van Fayez maakten we kennis met z'n vrouw en dochter en dronken we thee. Hier kon je heel mooi zien dat Jordanië echt op de grens zit van de Arabische en de westerse wereld: het huis en z'n vrouw 'echt' Arabisch en de dochter in spijkerbroek. Vervolgens namen we afscheid van hen en reden naar Irbitz; de universiteitstad.
We aten daar een waanzinnig lekkere shoarma en reden vervolgens in twee uur naar het hotel, waar we de spullen inpakten en nog een boek lazen.
Bij het diner Statsjo, onze Nederlandse gids, bedankt en na nog een kop koffie met de bus naar het vliegveld gegaan. Daar moesten we zo'n drie uur wachten... Lang leve het net aangeschafte monopolyspel! De bankdirecteur had zelfs een sigaar; het leek net echt!
Om half drie stegen we op en de vliegreis was erg saai: niet geslapen, vies ontbijt, maar gelukkig wel op tijd geland. Met de bus naar Leiden en na een kop echte Nederlandse koffie met de trein naar huis. Zo tegen negen uur waren we daar. We konden terug zien op een erg leuke vakantie met als absoluut hoogtepunt: Petra.

Terug naar (overige) vakanties.

Terug naar (wandel) vakanties.