wandelen op de Ottertrail in Zuid-Afrika

Inleiding:

In de herfst van 2010 hebben Hanneke en Jan de Ottertrail in Zuid-Afrika gelopen. Deze wandeling is een begrip in Zuid-Afrika en volgens veel wandelaars de mooiste tocht in dat land, maar het zal er ongetwijfeld ook mee te maken hebben dat er maximaal 12 wandelaars per dag worden toegelaten én dat je daarom een jaar van te voren je permits moet regelen. Wat ons betreft een mooie tocht, redelijk zwaar (vooral door de rivierdoorsteken) en vrij korte dagafstanden. Oh ja: je snorkelspullen kun je gerust thuis laten; een waterdichte zak voor om de rugzak niet! Hieronder volgt het reisverslag van die vakantie.

We vliegen pas tegen de avond, dus tijd genoeg om 's morgens de rugzakken in te pakken. Na de lunch met de trein naar Schiphol. Supersnel inchecken en door de douane, tijd om nog wat te eten. Zou het restaurant soms een leerbedrijf zijn? De poffertjes zijn niet gaar en zelden hebben we zoiets inefficiënt meegemaakt in Nederland als dit. Het belegde broodje smaakt gelukkig wel lekker.
Naar Istanbul vliegen en overstappen op de vlucht naar Kaapstad.

We vliegen de hele nacht en komen 's morgens vroeg aan in Johannesburg voor een geplande tussenlanding. Goedkope vliegtickets hebben ook hun nadelen ten opzichte van dure rechtstreekse vluchten. Net voor de middag zijn we in Kaapstad. Een taxibusje wacht op ons en brengt ons naar het hotel. Het is erg warm in de stad, dus snel de korte broek en teva's aan. Vanaf het hotel hebben we een prachtig uitzicht over de stad en de tafelberg. De straat naar het hotel toe is extreem steil.

Kunstwerk van colakratten in Waterfront met uitzicht op de Tafelberg

We lopen richting centrum om eerst te lunchen. Kuduburgers smaken heerlijk! Dan langs het busstation om de tickets voor morgen te kopen. Als dat ook gelukt is gaan we naar Waterfront omdat daar een buitensportwinkel moet zitten waar we gastankjes voor onze brander kunnen kopen. Er blijken er zelfs meerdere te zitten, dus ook die missie is geslaagd. Tijd voor een biertje op een zonnig terras.
Waterfront is een zeer geslaagde combinatie van havens en zaken die toeristen leuk vinden, zoals horeca en winkels. Een bruisend gebied waar we de rest van de middag en avond doorbrengen. Ook de enige plaats waar alles op zondag open is trouwens.

Zonsondergang in Waterfront

De friet met garnalen was een minder goede keus. Niet echt lekker. Inmiddels is de temperatuur ook flink gedaald en na nog een afzakkertje op een verwarmd terras nemen we een taxi terug naar het hotel. Men raadt het nog steeds af om in het donker over straat te lopen, maar we hebben geen seconde het idee van onveiligheid gehad.

Geen tijdverschil; één van de voordelen van reizen naar Zuid-Afrika. Verder is er niet alleen een heerlijke douche, maar ook een heel goed bed op de kamer. Ik kan me de tijd tenminste niet heugen dat ik negen uur onafgebroken geslapen heb; deze nacht is het in elk geval wel gelukt.
Na het ontbijt lopen we de stad in. De bagage laten we achter. Onze belangrijkste activiteit vandaag zijn twee stadswandelingen uit onze reisgids. Tussendoor bezoeken we het Districtsixmuseum. Eén van de oorspronkelijke bewoners van deze wijk vertelt over één van de meest bizarre uitwassen van het apartheidsbewind. Een hele woonwijk werd met de grond gelijk gemaakt en alle bewoners uit deze van oorsprong gemêleerde wijk moesten verhuizen naar een wijk van hun eigen ''kleur''. Soms werden man en vrouw daardoor letterlijk van elkaar gescheiden en konden niet eens meer bij elkaar op bezoek. Te bizar voor woorden.
Verder bezoeken we niet echt bijzondere gebouwen, en slenteren vooral door parken, langs (toeristische) winkels en, al dan niet grote en historische, panden. Het kleurrijke Bo-Kaap, vlakbij ons hotel, is een hoogtepunt.

Kleurrijke huisjes in Bo-Kaap

Zonder souvenirs zijn we om een uur of vijf terug bij ons hotel. Bagage oppikken, onderweg een hapje eten en dan naar de bus. Het is een stuk frisser dan gisteren. Om kwart voor zeven hebben we de nachtbus naar Storm River. Al snel gaat er een film op in de bus en moet ik de iPod erg hard zetten om boven de herrie uit te komen. Na twee films wordt het donker en stil in de bus, maar ik doe vrijwel geen oog dicht. Ik heb last van m'n nek en dan is het alles behalve lekker liggen als je wilt slapen in een bus.

Om half vijf 's morgens zet de bus ons of bij Storm River Bridge; eigenlijk alleen een benzinepomp met een winkel en een restaurant. Dat laatste is nog gesloten. We nemen een kop koffie uit de winkel en al snel wordt het licht. Tijd om de, noodgedwongen, acht kilometer langs de snelweg, voorbij Storm River, naar de afslag van Storm Rivermouth te gaan lopen. Wel veilig, niet leuk lopen. Bij die afslag blijkt het nog 10 kilometer naar het startpunt van de Ottertrail te zijn. 

Acht kilometer langs de snelweg

Dan maar de duim omhoog. Binnen een paar seconden stopt er een parkranger die aanbiedt ons bij het restaurant af te zetten en later, we moeten maar aangeven wanneer, ons daarvandaan de twee kilometer terug naar het startpunt te brengen. Het startpunt gaat namelijk pas om tien uur open, dus we hebben nog even. Tijd om koffie te drinken en cheesecake te eten. Merchandise van de Ottertrail is er niet te koop; een goede dag voor de penningmeester.
Als onze chauffeuse ons heeft teruggebracht zijn we al snel op pad. De eerste kilometers gaan door een tropisch regen(?) woud richting kust. Veel vlinders, bloemen en vogels. In Zuid-Afrika is het nu laat in het voorjaar.

Hanneke en Jan op het startpunt van de Ottertrail

Langs de kust stijgen en dalen we vrijwel constant. Ondanks dat we in korte broek lopen en het niet heel warm is zweten we toch flink. Bij de waterval mogen de dagjeswandelaars niet verder en hebben de mensen met een permit voor de Ottertrail het rijk alleen. Hardblauwe zee, blauwe lucht, groene hellingen en soms rode stenen. Een kleurrijk geheel. Wel pittig lopen, want van een vlak stukje of vlakke ondergrond is meestal geen sprake.

Veel bloemen in het voorjaar

Na ruim twee uur staan we vrij onverwacht bij een tweetal hutjes. Verder lopen is niet toegestaan: er zijn totaal immers 12 bedden voor 12 permits per dag beschikbaar bij elke overnachtingplaats. Dan maar eerst lunchen en wassen. Er staat niet voor niets een kraan. Het duurt vrij lang voor er meer wandelaars verschijnen.
De rest van de middag een beetje niks doen, wat lezen, luieren, eten, drinken, plattegronden van ons (mogelijk) nieuwe huis bestuderen en kletsen. We maken het niet laat en als om een uur of acht de vuurvliegjes verschijnen duiken wij de slaapzak in. 

Opnieuw een zonnige en warme dag. Tijdens het ontbijt op de veranda zwemt er in de verte een aantal walvissen voorbij. Jammer dat ze zo ver weg zijn. Om negen uur zijn we als laatste gestart. De overige wandelaars hebben zo stil gedaan dat we zelfs twijfelen of ze niet allemaal in de andere hut hebben gelegen vannacht.

Uitzichtpunt over de oceaan

Geen lange wandeldag, maar wel een redelijk pittige. Veel klimmen en dalen over een lastig bospad. Soms met uitzicht op de kust en soms alleen op het kustwoud. Bij een bredere stroom houdt iedereen pauze. Vanmorgen kwam er geen water meer uit de kraan en hier kan iedereen weer onbeperkt vers en fris rivierwater drinken.
Een stukje verderop ligt een paar honderd meter van de route af zo'n cliché zandstrandje. De meeste van de groep zijn te moe voor dit omlopen, maar wij brengen er een half uurtje door. Vanwege de hoge golven en rotsen lijkt zwemmen te gevaarlijk. De snorkelspullen blijven (nog?) ongebruikt in en aan de rugzak.

Hier is het water nog niet zo heel diep

Dan een pittige klim tot we weer bovenop lopen. Mooi uitzicht over de oceaan. Tot Antarctica ligt er verder niets. Vrij snel daarna weer naar beneden en vanuit het niets staan daar weer twee hutjes met elk zes bedden. Dit aan een beschutte baai, maar wel zo ondiep dat er meer sprake is van pootje baden dan van zwemmen. Onder een koude douche het zoute zeewater afspoelen.

De hutjes waarin we slapen

De rest van de middag verloopt net zoals die van gisteren. Niet al te veel gedaan dus. Wat mij betreft zouden de eerste drie dagen van deze wandeling prima tot twee dagen samengevoegd kunnen worden, maar niet iedereen ziet dat zo. Veel mensen vinden dit een zware tocht. Sommige mensen in Zuid-Afrika zeggen: if you can do the Ottertrail, you can do anything. Een aantal mensen uit onze groep overweegt zelfs morgen niet verder te gaan, maar één van de exitroutes naar de weg te nemen.

Avondlicht op de Ottertrail

Later op de avond gaat er nog een klein kampvuurtje aan en eten we nog een stukje braai mee met de Zuid-Afrikanen. Wij zijn de enige die ergens anders vandaan komen. Wel opletten: in tegenstelling tot de meeste andere landen kunnen ze ons hier wel prima verstaan.
Vanavond zijn wij degenen die het laatste naar bed gaan: om negen uur.

Om een uur of acht is iedereen weg; wij moeten dan nog ontbijten. Tijd genoeg vandaag, zeker omdat we waarschijnlijk vlakbij de hut waar we de komende nacht zullen slapen nog een paar uur moeten wachten op eb. Een hele ploeg schoonmakers komt ondertussen alles opruimen en schoonmaken. Geen idee wat ze met zoveel mensen komen doen.
In eerste instantie is het een warme dag, maar 's middags is het bewolkt geworden. De route lijkt iets makkelijker dan gisteren: wat minder hoogtemeters en minder steil klimmen. Het grootste deel van de tijd kijken we uit over de oceaan en lopen, al dan niet hoog, langs de bergwand. 

Lopen over het grote zandstrand

Lunchen doen we bij een riviertje met een groot zandstrand. Iedereen houdt daar een lange pauze. We vervolgen de Ottertrail en lopen verder richting west. Een paar kilometer verderop op een klein zandstrandje houden we nog een pauze. Overal komt zand.

Typisch beeld van de Ottertrail

Nog een klein stukje klimmen en dan zien we de brede rivier voor ons. Beneden wachten we met de hele groep op elkaar en in eerste instantie overwegen we een paar uur te wachten tot het laag water is. Het is precies vloed als we er zijn. Onze ''groepsoudste'' (77 jaar en nog steeds met een rugzak lopen!) besluit toch over te steken en ik bied aan met hem mee te gaan. We trekken de zwembroek aan en hij stopt z'n rugzak in een grote waterdichte zak (wij zijn de enigen zonder zo'n zak) en ik loop zonder bagage. Het eerste stuk is het diepste en het water komt tot tepelhoogte, maar al snel daarna wordt het minder diep. Da's mooi. Nog twee keer lopen met een rugzak boven m'n hoofd (ook de rugzak van Hanneke moet naar de overkant) en dan zijn onze spullen droog over.

De rugzakken komen droog over

Nog een klein stukje lopen tot de hut en dan tijd voor een koude douche. Het rivierwater was nog zout zo dicht bij de monding en dan wat eten en drinken. Blij dat we toch niet tot eb hebben gewacht. De rivier morgen schijnt overigens nog dieper te zijn.
Zowaar spelen we een paar potjes Schottentotten, want al snel nadat we bij de hut zijn gaat het miezeren. We eindigen weer met een (overdekt) kampvuurtje, maar erg laat wordt het niet. Morgen moeten we heel vroeg op.

Al voor de zon opkomt is iedereen op, alleen wij blijven nog heel even liggen, maar iets over zes hebben ook wij ontbeten, alles ingepakt en zijn op stap. Het is ruim tien kilometer naar de rivier en om kwart over negen is het eb.
Gelukkig is het pad over het algemeen goed begaanbaar. Niet al te veel hoogteverschillen, alleen wat rotsachtige stukjes. Het uitzicht over de oceaan blijft fascineren. Ondanks dat we ook nog een kopje koffie zetten onderweg halen we de meeste wandelaars van de groep in. Wij zijn duidelijk de meest ervaren lopers. Dat zie je niet alleen aan ons tempo, maar ook bijvoorbeeld aan de foerage en uitrusting. Ongelooflijk op wat voor schoeisel mensen de Ottertrail lopen; hoge bergschoenen zijn toch echt meer geschikt!

Daar beneden moeten we straks oversteken...

Aan de overkant van de riviermond zitten drie mannen op ons te wachten. Het is springtij, het water is erg breed, de golven en golfstroom erg heftig  en de uitstroomgeul kun je alleen zwemmend over. Ik zwem heen en weer om een paar grote plastic zakken te lenen, zodat onze rugzakken min of meer droog verpakt kunnen worden en zwem vervolgens nog twee keer heen en weer om de rugzakken aan de overkant te krijgen. Het valt zeker niet tegen, ondanks de sterke stroom. Hanneke vindt het eigenlijk maar niets.

Zwemmend naar de overkant om de zakken op te halen

De rest van de groep arriveert een uurtje later en in tegenstelling tot wat iedereen verwachtte is overzwemmen op dat moment levensgevaarlijk c.q. onmogelijk. Gelukkig is er dan een ''noodroute'' naar de weg en als je daar vandaan belt rijden de parkrangers je een stukje rond tot vlakbij de volgende hut. Vlak voor die hut halen we de rest van de groep dan ook weer in.

Het lastigste stukje klimmen van de hele route

Aan de overkant houden we een lange pauze en breekt de zon ook weer door. Tot nu toe was het vrij bewolkt en klam. De laatste paar kilometer beginnen met een stukje rotsklimmen langs een touw en lopen verder vooral over het strand. Veel ronde stenen en paarse schelpen. Nog een pittige klim en dan de laatste kilometer min of meer vlak bovenop de kliffen. Onderaan staan de twee hutjes.

Schelpen in alle kleuren en maten

Ondanks dat het verreweg de langste wandeldag is zijn we, door de noodgedwongen vroege start van vanmorgen, weer erg vroeg. Vanuit de hut zien we dolfijnen en onderweg zagen we al een otter; ook voor dierenliefhebbers is dit een mooi pad. En een paar minuten nadat ik dit opschreef zien we ook nog een drietal steenbokken (heel anders dan die in Europa) en een aantal ''boskippen''.

steenbok

Omdat het de laatste avond op trail is zitten we vrij lang met vrijwel de hele groep redelijk lang bij het kampvuur. Alleen ''old Ken'' ligt in bed. Maar ja: 77 zijn en de Ottertrail lopen; ik hoop dat als ik zo oud mag worden ik het dan ook nog kan; met of zonder rond het kampvuur te zitten.

De laatste wandeldag is een eitje. Niet alleen omdat de rugzak inmiddels een stuk lichter is (het meeste eten en de whisky is er immers uit), maar ook omdat het een erg makkelijk pad is. Zo rond een uur of acht verlaten we de hut en klimmen 100 meter omhoog. Verder weinig klimmen meer. 

Surfliefhebbers krijgen hier waarschijnlijk de kriebels

Het pad slingert voornamelijk vlak langs de klifrand tussen veel bloemen en bloeiende struiken door. Het is bewolkt en een perfecte wandeltemperatuur. Op ons gemakkie lopen we in drie uurtjes de route, met halverwege een kopje oploskoffie.

Een makkelijke laatste dag

Onderaan de klif wacht een gedeelte van de groep ons op (de rest hebben we inmiddels ingehaald) en gezamenlijk met hen lopen we het laatste stuk over het brede strand. De schoenen moeten nog even uit voor een laatste rivierdoorsteek en Hanneke presteert het om daar haar schoenen nog in het water te laten vallen.

Geen bordje, wel een welkom van de groep op het (bijna) eindpunt

Geen bordje of zo op het eindpunt. Wel een routebordje naar de pub. Twee kilometer over vlak asfalt voor cola en hamburgers. Langzaam druppelt de hele groep binnen.
Tussendoor wijzigen wij onze plannen en gaan niet terug naar de busstop van de heenweg, maar pakken de bus een stukje verderop richting Kaapstad. Elizabeth heeft samen met haar gezelschap een busje naar Plettenburgbay geregeld en daar vandaan komt ze Hanneke, Matt en mij met de auto ophalen om ook naar hun hostel te gaan. Daar is het een stuk aangenamer wachten dan bij een benzinepomp in the middle of nowhere; zeker omdat de bus pas rond middernacht gaat.
We maken nog even een toeristisch rondje door het stadje en Matt koopt ook een busticket voor de nachtbus. In de hostel worden we ontzettend gastvrij ontvangen en zonder een cent te hoeven te betalen krijgen we direct een paar handdoeken om ons te kunnen douchen. Lekker!
Er gaan flessen wijn en bier open en er worden spareribs gehaald. Het wordt een mooie avond en als om een uur of elf iedereen naar bed is lopen we met z'n drieën naar de bushalte om daar tot één uur op de bus te wachten.

De bus is op tijd en erg rustig. Twee stoelen per persoon slaapt, in elk geval wat mij betreft, best redelijk. Iets voor de geplande tijd van kwart voor tien komen we aan in Kaapstad. We laten de rugzakken achter en lopen naar Waterfront. Het is dan nog mooi weer, maar later gaat het gieten. Gelukkig zitten er genoeg winkels in een overdekt -centrum. In de supermarkt en (kook)boekenwinkel slaat Hanneke haar gebruikelijk slag.

Zuid-Afrikaans is voor Nederlanders goed te lezen, maar toch wel anders dan Nederlands

Nog een lekker broodje eten en dan lopen we terug. Het is weer droog geworden. Tegen wat men zegt en schrijft blijkt er wél een (goedkope) shuttlebus naar de luchthaven te gaan. Daar is het erg rustig. Geld terug (!) wisselen en nog een laatste espresso voor we gaan vliegen.
Opnieuw een tussenlanding in Johannesburg en dan richting Istanbul.

Heel veel geslapen. Om een uur of zes zijn we er. Twee uurtjes wachten en dan naar Schiphol. De bagage is er deze keer ongekend snel. Voor we de trein pakken nog snel een broodje rookworst eten. Er zijn wisselstoringen bij Leiden. Voor ons, als enigen, een voordeel: met de Fyra zijn we nóg sneller thuis in ons eigen, mooie, Rotterdam.

Terug naar hikes buiten Europa.

Terug naar (wandel) vakanties.