een paar dagen wandelen op de Appalachian Trail

Inleiding:

In de nazomer van 2008 hebben Hanneke en Jan zeven weken door Canada en de Verenigde Staten gereisd. Het reisverslag van die reis is opgeknipt in een aantal delen. Wil je alleen bepaalde delen lezen kijk dan even in de onderstaande tabel en klik op de link. Daaronder volgt het gedeelte van een paar dagen wandelen op de Appalachian Trail.

• Wandelen op de Chilkoot Trail in Alaska
• (Wandelen in) de Rocky Mountains (inclusief een paar dagen Vancouver)
• Per trein van Jasper naar New York inclusief een tussenstop in Winnipeg en bij de Niagara Falls en een paar dagen New York City
• Een paar dagen wandelen op de Appalachian Trail
• Van New York, na een paar dagen Toronto, naar huis

We hebben bustickets voor 11.15 om naar Bear Mountain Inn op de Appalachiantrail te gaan. Dit ''Pieterpad van Amerika'' is een paar duizend kilometer lang, dus dat zullen wij niet redden in die vijf, zes dagen die we gaan lopen. 
We ontbijten weer bij de bakker om de hoek. Onvoorstelbaar lekkere cheesecake in een zeer goed lopend tentje. De spullen die we niet nodig hebben op de trekking laten we achter in een kluis in de hostel en dan met de metro richting busstation. Na anderhalf uur bussen zijn we bij de Bear Mountain Inn; het beginpunt van onze wandeling. Helaas geen horeca. De Inn wordt gerestaureerd op dit moment. Dan maar een broodje uit de rugzak voor we echt gaan beginnen met wandelen.

En zo zien onze rugzakken er van dichtbij uit.

We beginnen met de steilste klim van deze wandelsessie. Ruim 300 meter omhoog. Bovenop een uitkijktoren. De skyline van New York City is nog zichtbaar in de verte. Weer naar beneden en nog een flinke klim. De route van de Appalachian Trail is wel heel goed gemarkeerd, maar veel minder een pad dan verwacht. Verdwalen lijkt bijna onmogelijk.

In de verte de skyline van New York City.

De bossen zijn nog erg groen, maar hier en daar beginnen de herfstkleuren door te breken. Weinig andere wandelaars en heerlijk wandelweer. Alleen rond een uur of vier valt er een klein buitje. Door het vele klimmen en dalen lopen we veel minder hard dan gepland en komen we pas net voor het donker bij de William Brian Shelter aan. Snel water halen en de volgende morgen blijkt dat dat veel dichterbij had gekund. Er slaapt nog een stel, maar we hadden de tent waarschijnlijk sowieso wel opgezet in plaats van in de open shelter te gaan liggen. Wel een voordeel: er is nu kampvuur. Terwijl we koken en eten maken zij een vuur. Toch liggen we weer vroeg in bed.

De shelter waar we kampeerden.

Het water blijkt veel dichterbij te halen dan gisteravond, maar de kwaliteit is ongeveer vergelijkbaar. Niet echt heel geweldig. Maar goed, we zijn wel wat gewend. We vertrekken pas tegen half tien. Hanneke wil uitslapen. Ook vandaag heeft ze weer wat last van haar buik en rug en dat is één van de redenen dat we niet zo heel veel kilometers afleggen. De belangrijkste reden is overigens de zwaarte van het terrein. Ook vandaag veel klimmen en dalen over stenige paden. Tweehonderd meter asfalt op de hele dag zijn een ongekende luxe op zo'n moment. Wel grappig: er staat daar volkomen in het nergens een telefooncel en die wordt op dat moment nog gebruikt ook.
We zien slechts één huis, steken een paar keer een weg over en ontmoeten ongeveer vijf tegenliggers, maar verder lijkt het alsof we volkomen uit de beschaving weg zijn. Toch is NYC maar zo'n 50 kilometer hier vandaan. We lopen constant door loofbossen. Een enkele boom heeft vuurrode, knalgele of een combinatie hiervan bladeren. De rotsen doen soms wat aan Klein-Zwitserland in Luxemburg denken, zeker als je er niet meer tussendoor past met je rugzak.
De shelters liggen soms zover uit elkaar dat je of heel weinig of (veel) te ver moet lopen. 

Soms best pittig klimmen.

Wildkamperen en kampvuur stoken zijn officieel op andere plaatsen niet toegestaan, maar gebeurt zo te zien toch regelmatig. Ook wij ontkomen er niet aan en om een uur of half zes zijn we bij het meer Little Dam en stoppen daar. Na een kop oploskoffie is het tent opzetten, hout sprokkelen en koken.
Een horloge met lichtgevende wijzers is erg handig kom ik achter. Ik blijk mijn horloge te hebben laten vallen en als ik in het donker zonder zaklamp nog even een rondje over ons kampterrein maak vind ik het zowaar terug.

Een zonnige dag, maar niet al te warm gelukkig. Ondanks dat de route over het algemeen minder zwaar is dan de voorgaande dagen lopen we toch minder kilometers dan gisteren. Geen idee hoe dat komt. Hanneke is ook weer opgeknapt en het tempo ligt redelijk normaal volgens mij. Enfin; maakt allemaal niet uit verder, want we lopen toch maar een gedeelte van de AT en hoeveel maakt ons verder echt niet uit.

's Morgens vlak voor we vertrekken.

Na een paar kilometer komen we bij een weg en volgens ons routeboekje ligt vlakbij een winkel. Die is inmiddels ter ziele merken we. Als we aan een automobilist vragen naar de volgende winkel hebben we een meevaller. Hij gaat een stukje verderop even tanken en daar kunnen we wat boodschappen doen. Omdat hij ook weer teruggaat hoeft hij niet eens om te rijden om ons terug op de route af te zetten. We nemen gelijk een kop koffie en een koek mee, zodat de eerste pauze de rugzak verder dicht blijft.

Ook hier begint de herfst door te zetten.

Makkelijke kilometers over een echt pad. We lopen vandaag vaak naast elkaar en relatief veel over een ''echt'' onverhard pad. De voorgaande dagen was dat wel anders. We passeren een watervalletje van zo'n 8 meter hoog. Hier een redelijk druk bezocht punt. We zien trouwens sowieso veel wandelaars vandaag.
Na de grote weg vrij steil omhoog. Toch een makkelijke klim. Dan kilometers min of meer vlak lopen bovenop de berg- en rotsrand. Soms uitzicht op een groot meer. Ook vandaag veel gele en rode bomen. maar over twee tot drie weken is het hier waarschijnlijk op z'n mooist. Je krijgt dan volgens mij wel pijn aan je ogen van al die felle herfstkleuren.

Bovenop.

Om half vijf vinden we een perfect plekje. Zeker omdat we soms uren lang geen (stromend) water zien is de keuze snel gemaakt. Ook hebben we nu wat langer de tijd om even lekker niets te doen of voor onszelf te zorgen. 's Avonds brandt er een lekker kampvuur.

Later bleek dat we ons verteld hadden en dat we drie mijl meer hadden gelopen dan in eerste instantie gedacht. Toch een respectabele dagafstand dus.

's Nachts begint het volkomen onverwacht hard te regenen. Dat blijft zo tot we opstaan. Het grondzeil van onze tent blijkt helaas flink doorgeslagen te zijn. Na de vakantie maar eens mee terug gaan naar de winkel, want vijf jaar is veel te kort voor deze Haglofs tent.
Gelukkig kunnen we droog inpakken, hoewel we nog wel ontbijten in de tent. Later klaart het steeds meer op en aan het einde van de dag is de lucht onbewolkt. Helaas lopen we zo lang door dat de zon al bijna onder is en de tent dus niet echt meer kan drogen, zeker omdat het dan ook nog windstil is. Ook vandaag is het probleem: geen drinkwater en die ene keer dat het er was, was er nergens een kampeerplekje in de buurt. Enfin, de flessen zijn tenslotte bij een woonhuis gevuld en wassen doen we in een beekje met veel kroos. Soms is kamperen een beetje afzien.

Af en toe zie je een trailregister.

De route van vandaag was gelukkig een stuk makkelijker. Alleen het eerste stuk was wat klimmen en dalen over grote keien. Door de regen waren ze af en toe ook flink glad. De rest van de dag vooral bospaadjes met niet al te veel hoogteverschillen. Heel veel soorten bos en de meeste duidelijk anders dan gisteren.
Tweehonderd meter van het pad zou misschien ijs te koop zijn. Het bleken hotdogs en limonade te zijn; ook lekker. De vader van het verkopertje maakt nog een foto van ons met z'n kinderen. Geen idee wat hij daarmee moet, maar hij haalt er in elk geval wel mijn dagboek mee.
Na een steile en lange afdaling komen we in een vallei aan. Jammer dat we daar zo haasten moeten om voor het donker een plekje te vinden, want het is zeker de moeite waard. Een gedeelte gaat door een koeienwei.

Door een koeienwei.

Enfin, de tent staan aan de rand van een maïsveld en kampvuur gaat helaas niet lukken. Na de noodles dus vroeg naar bed. We horen nog wat dierengerommel, maar het is ook deze keer geen beer, maar waarschijnlijk een wasbeer. Een aantal mensen die we vandaag spraken heeft overigens wel beren gezien op de trail. Ze zitten er dus wel.

Bewolkt als we opstaan en vrijwel de hele dag halfbewolkt en niet al te warm. In meerdere opzichten de mooiste dag van onze Appalachian Trail. Het begint al met de eerste kilometers. Over een boardwalk slingerend door een moeras. Zo zien we het graag. Dan een niet al te lange of moeilijke klim. De meeste hoogtemeters zitten er al op voor ons.

Zaden

Kilometers over een boardwalk.

Bij Wallkill River weer een ander reservaat. Geen slingerende boardwalks, maar rechte dijken er omheen. Veel water en, al dan niet water-, vogels. Na die grasdijken meer asfalt dan we tot nu toe in totaal op de AT hebben afgelegd; zeker wel een paar honderd meter. Daarna gewoon weer onverhard en slingerend. De makers van de AT lijken voorkeur te hebben voor het smalste pad.

Reservaat

Bij Unionville zetten we nog een kopje koffie en dan lopen we nog een uurtje door. We eindigen op een onverwacht hoogtepunt. Hidden Shelter staat (nog?) niet op de kaart. Weliswaar is de hut afgesloten, maar de pomp en het grote grasveld er omheen maken het tot een ideale kampeerplek. Het is nog niet zo heel laat, dus zowaar kan de tent even drogen voor we die opzetten. Na het slapen van afgelopen nacht is tie weliswaar minder nat dan de vorige ochtend, maar nog steeds kan het geen kwaad hem te laten drogen.
Wassen bij de pomp is koud, maar frist wel lekker op. Het is duidelijk einde trekking: de laatste spaghetteria, koekjes en whiskey gaan op vanavond. Ook is de mok van Hanneke en mijn rugzak ''overleden''. Dat laatste is wel heel erg jammer; hij beviel erg goed.

's Nachts heeft het weer gevroren.

Een witte tent (vanwege de vorst) en herten in onze ''voortuin''. Een mooi begin van onze laatste wandeldag. Veel kilometer hoeven we overigens niet meer. Het zijn wel weer mooie en afwisselende kilometers. Het gebied is duidelijk wat bewoonder en we zien af en toe wat huizen en kruisen ook wat meer wegen. Verder lopen we wat stukken over, al dan niet in gebruik zijnde, weilanden. Natuurlijk ook nog bossen met verkleurende blaadjes.

Nog een paar kilometer voor onze wandeling er op zit.

Voor half elf staan we bij een brede weg om te liften. Veel en veel minder verkeer dan verwacht. Na meer dan een half uur en nog geen 10 auto's later stopt er iemand die voor 5 dollar benzinegeld ons wel naar het station van Port Jervis wil brengen. Klinkt goed. Helaas is daar de trein net weg en moeten we tweeëneenhalf uur wachten op de volgende. Tijd genoeg om ergens een hamburger en freedom fries te eten en een kop koffie te halen.
Om half twee gaat de bus. Op het eerste stuk vindt namelijk vervangend vervoer plaats. Twee treinen, een metro en ruim twee uur later zijn we weer terug in ons hotel. Spullen uitpakken, douchen en richting centrum. Nog even wat rondkijken, even naar de kapper en lekker eten. Het blijft opvallend: sirenes hoor je, in tegenstelling tot 20 jaar geleden, nog nauwelijks in Manhattan.

Klik hier om te lezen hoe deze reis verder is verlopen.

Terug naar hikes buiten Europa.

Terug naar (overige) vakanties.

Terug naar de startpagina.