(Wandelen in) de Rocky Mountains (inclusief een paar dagen Vancouver)

Inleiding:

In de nazomer van 2008 hebben Hanneke en Jan zeven weken door Canada en de Verenigde Staten gereisd. Het reisverslag van die reis is opgeknipt in een aantal delen. Wil je alleen bepaalde delen lezen kijk dan even in de onderstaande tabel en klik op de link. Daaronder volgt het gedeelte van (Wandelen in) de Rocky Mountains (inclusief een paar dagen Vancouver).

• Wandelen op de Chilkoot Trail in Alaska
• (Wandelen in) de Rocky Mountains (inclusief een paar dagen Vancouver)
• Per trein van Jasper naar New York inclusief een tussenstop in Winnipeg en bij de Niagara Falls en een paar dagen New York City
• Een paar dagen wandelen op de Appalachian Trail
• Van New York, na een paar dagen Toronto, naar huis

Alweer uitgeslapen. Na ontbijt in de zon wachten we nog even op de bus naar het vliegveld. We hebben nog een paar uur voor we vliegen, maar naast het vliegveld zit een leuk museum. Helaas: dat is net dicht vandaag. Dan maar op de luchthaven zitten, drinken, eten en lezen.
Een rustige vlucht en aan het einde van de middag landen we in Vancouver. Twee stadsbussen brengen ons naar de hostel. Maar goed dat we gereserveerd hebben want ze zitten vol. Wij besluiten een nachtje langer te blijven dan oorspronkelijk gepland, maar dat wordt de laatste nacht niet slapen op een double, maar op een slaapzaal. Het is niet anders.
We lopen nog even de stad in. Vancouver voelt goed en doet Australisch aan. Wel veel bedelaars en zwervers op straat. Eten doen we in een Aziatisch tentje. Mogelijkheden genoeg. Verder nog een espresso bij de Starbucks en terug naar de hostel. De was doen.

Een zonnige dag. Da's mooi want 's middags gaan we varen. Voor die tijd een goed ontbijt in de hostel, een paar uur door het centrum slenteren, lunchen en dan per pendelbus naar de boot om orka's te kijken. Voor we aan boord gaan, op advies van Jolanda, een frozen yoghurt eten. Goed idee!
Ruim twee uur varen met zo'n vijftig kilometer per uur. Het was het waard. We zien volop orka's en van zeer dichtbij. Eén daarvan is een jonkie van ongeveer een maand oud. Ook zien we de staart boven water zoals je dat altijd op een ansichtkaart ziet. Díe foto maken is niet gelukt. Jammer dat we na drie kwartier weer terug varen.

orka's

Terug in de stad is het donker. Eten op een verwarmd terras vlakbij de hostel. Onvoorstelbaar dat je in een westers land voor zo weinig geld zo lekker kunt eten.

Een dagje Vancouver. Veel in de zon zitten en lopen. Ook zitten we regelmatig in een klein bootje. We hebben een dagkaart voor de ferry's die af en aan varen. Het is net de Berenboot om te zien. Vancouver vanaf het water is de moeite waard.

Net de Berenboot in de haven van Vancouver.

Het modeltreinenmuseum bestaat helaas sinds kort niet meer. Dan houden we in elk geval wel genoeg tijd over voor het wetenschapsmuseum. Veel proefjes en apparaten om alles uit te proberen. Vast bedoeld voor kinderen, maar ook wij brengen er uren door.
Verder een beetje shoppen, door Chinatown lopen en daar lunchen en sfeer in de stad proeven. Opnieuw opvallend hoeveel zwervers en bedelaars er zijn. Toch voelt Vancouver als een hele prettige stad.
In een ''echt'' restaurant aan de overkant dineren we op een terrasje en varen dan voor de laatste keer terug.
In de hostel zijn we nog de enige op de vierpersoonskamer. Dat blijft de hele nacht zo.

Een reisdag. Met 11 personen en een chauffeur leggen we 600 kilometer af. Over de helft richting Banff. Regelmatig een stop. Soms alleen om wat te eten of drinken, soms om een foto te maken en twee keer voor iets meer dan dat. De ene keer bij een waterval en de tweede keer bij een prachtig gelegen meer.

Bride Falls

De rit zelf valt ook beslist niet tegen. Mooie landschappen en onze iPod wordt aan de autoradio gekoppeld. Met wat slimme playlists blijkt vrijwel iedereen de muziek te waarderen (Dare en Porcupine Tree gaan waarschijnlijk zelfs extra cd's verkopen).
Tegen dinertijd zijn we bij de hostel in Shuswaplake. Een hostel uit het boekje. Mooie grote kamer, sfeervol en een sympathieke eigenaar..
Na patat en hamburger lopen we met de hele groep naar het strand voor een groot kampvuur. Bier, raadsels en griezelverhalen maken dit tot een memorabele avond.

We vertrekken later dan gepland; zal wel iets met de hoeveelheid alcohol van gisteren te maken hebben bij een aantal mensen. Opnieuw een lange autorit met stops. Steeds meer bergen en passen. Veel dennen zijn bruin. De gevolgen van de pinebeetle zijn op sommige plaatsen desastreus.
Besneeuwde toppen in de Rocky Mountains. Ziet er goed uit; beter dan het weer. Veel buien onderweg. We lunchen onder een afdakje en wandelen weinig. Bij natural bridge is het gelukkig wel droog.

Niet alleen natuur, maar ook cultuur.

Tegen zeven uur rijden we Banff binnen. Het ziet er uit als een Zwitsers bergdorpje. Netjes en sfeervol. De groep slaapt op verschillende plaatsen; wij op de camping. Vanaf morgen gaan wij niet verder mee. We blijven een paar dagen om te wandelen. Toch handig zo'n hop-on-hop-off-bus.
Als de tent staat lopen we in een half uurtje terug naar het centrum. Aziatisch eten bij de foodcourt en weer een espresso bij de Starbucks. Om tien uur liggen we in onze slaapzak.

Een droge nacht en een koude ochtend. Overdag vallen er een paar, al dan niet pittige, buien, maar wij lopen ze aardig mis. Op de één of andere manier zitten we dan in de horeca, terwijl we de meeste tijd toch echt lopend doorbrengen. Allereerst een half uur naar het centrum voor ontbijt en een bezoek aan de toeristinformation. Daar krijgen we perfecte informatie over (meerdaagse) wandelingen. Het gebied waar ik verwacht had te gaan wandelen is afgesloten, maar gelukkig krijgen we een prima alternatief voor een vijfdaagse tocht.

Uitzicht vanaf de top.

Vandaag eerst nog een dagtocht. Er gaat een kabelbaan naar de top, maar wij gaan lopend. Zevenhonderd meter zigzaggend omhoog. Het uitzicht bovenop is de moeite waard. Overal om ons heen besneeuwde toppen. De koffie aldaar is lekker en betaalbaar. Twee meevallers. Verder lopen er nog wat berggeiten en (grond)eekhoorns. Ook zien we nog van heel dichtbij een hert, diverse vogels en vissen. Die laatste pas in het dal. Daar zijn warmwaterbronnen en groeien en leven bijzondere dieren en planten. Een leuke extra rondwandeling van een halve kilometer. Voor die tijd nog een afdaling over een voormalige onverharde weg. We zijn de enige wandelaars op dat stuk. Over een stille asfaltweg door het dal heen. Een absoluut hoogtepunt. Blauw gletsjerwater, besneeuwde bergtoppen, moerassen en tenslotte dat gebied met de bronnen.

Toch nog wild gezien.

Terug in het centrum is het tijd voor koffie mét, shoppen en eten. Terug op de camping is het donker. In de shelter brandt genoeg licht om dagboek te schrijven en een biertje te drinken. De zo juist gekochte boodschappen herpakken we morgen wel. Eerst nog maar even douchen; de komende dagen komt daar niets meer van.

We laten de wekker aflopen. Om negen uur gaat de touristinformation open om onze kampeerplaatsen te reserveren. Dat kon gisteren ook al, maar dan moesten we een stuk meer betalen. In het hoogseizoen is ruim van te voren reserveren overigens onontbeerlijk. Verder nog even pindakaas kopen; voor pasta op brood is het te koud en in de slaapzak bewaren mag niet. We gaan immers in berengebied lopen.
Het belooft een mooie dag te worden. Wat sluierbewolking, maar geen nattigheid. De tent is wel heel vochtig. Niet van de regen, maar van de condens. Misschien maar stoppen met uitademen?
Na een laatste espresso lopen we het dorp uit. De slingerweg naar het skigebied leggen we gedeeltelijk liftend af. Daar begint de ''echte'' wandeling. Vijf dagen hiken en slechts zelden mensen zien. Vandaag alleen vlak voor en op de kampeerplaats één medewandelaar. We lopen ons rondje met de klok mee op aanraden van de mevrouw achter de balie bij de touristinformation. Het stuk van vandaag lopen we overigens grotendeels dubbel. Makkelijke kilometers. Vanzelfsprekend onverhard, maar vaak is het pad zo breed dat we naast elkaar kunnen lopen. Sommige stukken zijn kapot gelopen door de paarden. Modderig daardoor.

Hier wandelen is geen straf.

De meeste tijd lopen we naast een heldere beek. Scheelt weer water sjouwen. Door het naaldbos en om ons heen bergtoppen van bijna 3000 meter. Op de meeste ligt sneeuw. Het laatste stukje naar het kampterrein gaat met meer hoogteverschillen en is vrij smal. De kookplek blijkt, zoals het hoort, een flink stuk bij de tentplekken vandaan. Logistiek dus goed opletten wat je doet.
Onze kampeergenoot blijkt in z'n eentje, samen met een heel klein hondje, een tocht van 15 dagen te lopen. Wij zijn de eerste mensen in een week die hij ziet. Daarnaast ontwijkt hij de beschaving. Je moet er maar zin in hebben.
Na de boerenkool met Canadese worst (rookworst invoeren mag niet, maar smaakt wel een stuk lekkerder) steken we het kampvuur aan. Een warm vuurtje en een whiskey voor de smaak.

Net nadat we vertrokken zijn moet het regenpak aan. De hele dag valt er regelmatig nattigheid. Gelukkig nog droog ingepakt en ontbeten. We lopen Mystic Pass op en bovenop is het mystic. Het sneeuwt en op zo'n moment weet je waarom je dit doet. Als je dan twee uur later schuilend onder een grote boom zit te lunchen in je volledige regenpak vraag je je overigens wél af waarom je dit doet; zo eerlijk wil ik wel zijn.

Bovenop Mystic Pass

Aan de andere kant van de pas volgen we een beek en dat blijft eigenlijk de hele dag verder zo. Modder en boomwortels maken het toch tot een vrij pittige tocht. We lopen van kwart voor tien tot kwart over vijf met amper pauzes.
Ons kampeerplekje ligt een kilometer van de hoofdroute af, maar het is het omlopen waard. Kamperen aan een groen gletsjermeer. We zijn koud en vochtig; net als het hout. Kampvuur stoken lukt niet. Zelfs de door ons meegebrachte krant wil niet branden. En net als ik dit opschrijf blijkt het vuur toch aan te gaan. We blijven dus lang buiten zitten. Tussendoor oploskoffie, chips en whiskey.

Op de kampplaats bij Luellen Lake

IJs op de tent en een blauwe lucht. Altijd goed, zeker als de blauwe lucht de hele dag blijft. Het wordt mede daardoor zo'n wandeldag om nooit te vergeten. Een lange dag: van kwart voor tien tot half zes lopen, maar o wat mooi! De eerste paar kilometers min of meer door een vallei tussen hoge bergen. Een korte lunch en dan de pas op. De klim is niet steil.

Een wandeldag uit duizenden.

Boven de boomgrens ligt hier en daar wat gisteren gevallen sneeuw. Des te hoger we komen des te meer er ligt. Een grizzlybeerspoor van minstens schoenmaat 52 gaat de andere kant op dan wij.

Grizzlybeerspoor van minstens schoenmaat 52

 We moeten elkaar ergens gekruist hebben lijkt het, maar grotere beesten dan eekhoorns zien we niet. Wel spinnen op de sneeuw. Des te hoger des te mooier het uitzicht lijkt het. Bovenop de pas overal, de meeste besneeuwd, toppen om ons heen. Veel foto's maken.

Wat een uitzicht; wat een wandeling!

De afdaling gaat vrij snel en steil. Al snel volgen we weer een beek. Regelmatig een watervalletje. Beneden blijven we de beek min of meer volgen terwijl rechts van ons steile rotsen omhoog komen.
We lopen door tot Block Lakes Junction Camping CR37. Eerst de tent en slaapzak te drogen hangen. De tent, met alle ijs erin, woog zeker vijf kilo. M'n schouders vinden het prettig dat de rugzak af mag.  Dan eerst wassen in het smeltwater uit de snelstromende beek. Heel koud, maar erg lekker om even op te frissen. Dan de tent opzetten. Er staat wat wind en de zon is nog niet onder, dus die is lekker snel droog. Dan kampvuur stoken en eten koken. Lekker: noodles. Er ligt een hoop dik hout en ondanks dat het vrij nat is brandt het goed genoeg om niet te vroeg naar bed te gaan.

Het laatste avondlicht op de berg.

Het voelde vannacht een stuk minder koud, maar was het waarschijnlijk niet. Omdat de tent droog was opgezet zat er veel minder ijs op en aan het doek. Een zonnige dag met pas later in de middag wat wolken. Perfect weer voor de Indian Summer en die lijkt aan te breken. Is het schijn of zit er vandaag echt veel meer geel en rood in het landschap? Maakt niet uit: het resultaat is hetzelfde. Genieten en veel foto's maken.

En het blijft mooi.

Eerst een paar kilometer vallei met veel uitzicht. Snelstromend beekje naast ons, hoge bergen om ons heen en daartussen de verkleurende lage begroeiing. Dan een iets minder mooi stuk. Over een breed pad (wel lekker naast elkaar lopen) omhoog door een naaldbomenbos. Een beetje saai, want wat weinig variatie.
Na een korte pauze volgt de beloning: één van de mooiste stukken van deze trekking. Bovenop de pas bij Forty Mile Summit. Een hoogvlakte van een paar honderd meter breed, geen echte hoogteverschillen, de blauwe lucht, overal besneeuwde bergtoppen en op de vlakte de vele geel-, groen-, bruin- en roodtinten van de intredende Indian Summer. Ik weet weer waarom wandelen m'n grootste hobby is.

Bovenop de vlakte

Langzaam dalend door een gevarieerd bos lopen we richting camping. Gelukkig volgen de paarden hier een andere route. Onvoorstelbaar wat die beesten kapot lopen.
Op de campsite hangen we alles te drogen. Uitademen levert nu eenmaal condens in binnentent en slaapzak op. Dan even wassen voor de andere kampeerders komen. In je blote kont ongegeneerd in de beek staan doe je nu eenmaal niet zo snel als er vreemden bij zijn. De voorzorgsmaatregelen zijn achteraf overbodig: we blijven ook deze nacht alleen. Verder hetzelfde ritueel als de andere avonden: oploskoffie, kampvuur, eten, oploskoffie, chips, whiskey, spullen in de berenhang hijsen, teruglopen naar de tent en slapen.

Minder koud dan de afgelopen nacht. Het is bewolkt als we opstaan en dat is het waarschijnlijk 's nachts ook geweest. De eerste uren blijft het nog droog (sterker nog: de zon schijnt volop), maar 's middags gaat het veel en hard regenen. Het zijn buien, dus ook dan is het soms droog.
We staan vroeg op, want we willen op tijd terug zijn in Banff. Enerzijds om onze paspoorten op te halen (tot zeven uur is de touristinformation open en als we ze dan niet hebben opgehaald starten ze een zoekactie) en anderzijds willen we de was doen vandaag. De schone kleren zijn weer op. Het is in principe een makkelijke en bekende route vandaag, dus dat moet allemaal wel gaan lukken.
Een breed, soms modderig, pad langs de beek met weinig hoogteverschillen. Vanaf deze kant is het uitzicht toch weer anders dan op de heenweg en met het licht op de steile pieken zeker niet minder mooi. Een korte koffiestop op één van de andere wilderniscampings en daar zien we voor het eerst in dagen weer mensen. Twee wandelaars die veel meer meesjouwen dan wij doen.

De bergen zijn hier steiler.

We lopen voor het skigebied een iets ander pad dan de vorige keer. Korter, maar met meer modder en hoogteverschillen en minder mooi. Tip voor de rest van de wereld: volg ook hier het pad langs de beek. Bij het skicentrum nemen we een wandelpad naar Banff. Daar begint de lange afdaling en de regen. Tot onze stomme verbazing eindigt het pad bij de snelweg. Die moeten we een paar honderd meter volgen en dan oversteken. In het midden van de weg een vrij hoge afscheiding. Wonder boven wonder komt er op dat moment geen auto aan, maar dat het een slecht einde van een wandelpad is staat buiten kijf. Hier je wandeling beginnen lijkt helemaal onlogisch.
We volgen het bordje camping en ook op de stadskaart lijkt dat slim. Helaas: als we even goed op onze wandelkaart hadden gekeken waren we de andere kant opgegaan. In de stromende regen een uur over een (gelukkig erg rustige) asfaltweg lopen is niet het leukste deel van de wandelhobby. Zeker niet als later blijkt dat het een stuk korter had gekund.
We gaan snel warm douchen, hangen wat natte spullen, waaronder de tent, in een shelter, leggen de overige spullen in de berenkluis en gaan dan snel naar de stad. Eerst koffie met cheesecake doen en dan naar de wasserette. Lekker: straks is zelfs de ''slaaphoes'' van de slaapzak weer schoon en fris.
Steak en Ceasersalade met appelcrumble met ijs en slagroom als toetje. Zeker na een meerdaagse trekking smaakt zoiets extra lekker. Een dubbele espresso bij de Starbucks rondt het echt af.
In de stromende regen lopen we terug naar de camping. Gelukkig is er een shelter zodat we onze spullen droog kunnen uitzoeken.

's Nachts houdt het redelijk snel op met regenen en als we opstaan is het mistig, maar belooft het weer een mooie dag te worden. Een belofte die wordt nagekomen: al snel schijnt de zon en is vrijwel de hele hemel onbewolkt.
Met Moosetravel gaan we naar Lake Louise. De minibus zit niet helemaal vol en wij zijn de enigen die tussendoor uitstappen. Voor we er zijn een korte wandeling bij Johnston Creek. Ruim een miljoen bezoekers per jaar lopen de korte trail naar de waterval. Terecht. Glashelder, bijna blauw, water door een smalle canyon. 

Johnston Creek

Tijdens de autorit bijna een beer gezien (het bleek toch een struik te zijn), maar wel een hert. Om iets over elf zijn we in Lake Louise. Naar de camping, de natte spullen uithangen en terug naar het dorp. Eerst een hamburger en dan de rest. We kopen een wandelkaart en overleggen op de touristinformation en maken later onze (wandel)plannen definitief. Tussendoor bekijken we het hele winkelcentrum. Niet echt moeilijk: er zijn een stuk of tien winkels. Nog even boodschappen doen, koffie drinken en via het oude station (nu een restaurant) lopen we weer terug naar de camping. Kampvuur stoken kost bijna negen (!) dollar, maar het is zo koud dat we het toch maar doen. We stoken ons geld er wel uit geloof ik. Er gaat veel hout doorheen. Tussendoor onze bekende bonenmaaltijd en een biertje voor het lekker.

Een strakblauwe lucht als we om half acht opstaan. Lekker geslapen, ondanks de goederentreinen van meer dan een kilometer (!) lengte die vlak langs de camping rijden. Op ons programma vandaag een vrij lange eendaagse wandeling. Na de boterhammen met pasta en een kop thee pakken we snel één dagtas en lopen richting het meer. Vanaf het dorp, en dus ook de camping, is dat ruim drie kilometer. Gelukkig ook hier al een wandelpad, want op de weg naar boven is het heel erg druk.
Bij het meer ligt eigenlijk alleen een heel groot hotel en heel veel parkeerplaatsen. De tocht naar de Plain of the six Glaciers is echt een klassieker en als je de makkelijke route langs het meer neemt zo'n 13 kilometer lang heen en weer. Wij nemen die alleen terug en gaan via de lange, zwaarste en vooral ook mooiste heen.

Het theehuis bij Lake Agnes

Allereerst over de Lake Agnestrail omhoog naar het theehuis aldaar. Langs een aantal spiegelende gletsjermeren naar de pauzeplek midden in het niets. Ze verkopen alleen warme dranken en zelfgebakken koeken. Later op de dag ook zelfgebakken brood en soep. Vanwege de lastige aanvoer van spullen verkopen ze geen limonade of iets dergelijk. De vogels zijn zo brutaal dat ze letterlijk de koek onder je handen vandaan stelen. Jammer, want hij was erg lekker. 
Langs het meer verder en bij Big Beeheeve omhoog. De naam Beeheeve is erg voor de hand liggend als je deze berg ziet. Omhoog gaat in de schaduwkant en daar is het door sneeuw en ijs en de vele wandelaars eerder de afgelopen tijd erg glad. Bovenop een fantastisch uitzicht en aan de andere kant naar beneden lopen we weer in de zon.
Eerst komt de ene trail en later ook de onderlangs trail bij ons pad. Veel wandelaars en niet allemaal even ervaren. Zo'n 1,3 kilometer voor het einde zit nog een theehuis. Lekkere broodjes tonijn en ook hier wordt alles zelf gebakken. Aan het begin van het seizoen vliegt men met een heli alle houdbare spullen in en verder verkopen ze eigenlijk niets. Het personeel blijft hier telkens vijf dagen (ook slapen) en loopt dan net als wij heen en terug.

Uitzicht op de gletsjer.

Voor het voor ons zover is lopen we nog het laatste stukje naar het uitzichtpunt. Het licht staat voor foto's eigenlijk aan de verkeerde kant, maar je snapt wel direct waarom dit een populaire wandeling is als je er bent. De drie hard hijgende Amerikaanse mannen uit het restaurant volgen toch ook maar.
Langzaam dalend over het makkelijke pad tot het meer en dan nog zo'n twee kilometer vlak over een wandelpad waar zelfs kinderwagens komen. Ook het uitzicht de andere kant op is de moeite. 

Lake Louise

Nog een paar kilometer naar het dorp voor boodschappen en dan richting camping. Spullen uitzoeken voor de komende dagen, douchen, een groot kampvuur stoken en eten. Pasta met spek, kaas en champignons. Uit eten gaan is goedkoper, maar het is gewoon lekker om weer een wat ''anders'' te eten.

Tentstokken zijn lastig uit elkaar te krijgen als ze aan elkaar zitten vastgevroren, maar verder is alles snel ingepakt. Ontbijten doen we bij de bakker met koffie en een broodje. Daarvandaan bellen we een taxi om ons naar het startpunt van de wandeling te brengen. Aan het begin van een onverharde weg naar het skicentrum mag hij niet verder rijden en dus hijsen we onze rugzakken op. De eerste paar kilometer gaan over een lelijke onverharde weg met bouwverkeer. Ze zijn nog een nieuwe skilift aan het bouwen en een helikopter vliegt af en aan naar boven, waar geen auto's kunnen komen.

Hanneke geniet van het uitzicht en de zon.

Gelukkig begint daar het echte wandelpad. Weer veel modder door paarden. Opvallend: we komen diverse hikers tegen, terwijl we verwacht hadden de enige te zijn. Na Halfwayhut buigen we af naar rechts en lopen via Ptarmigan en Bakerlake. Wandelen in een ansichtkaart. Een groot cliché: Indian Summer, strakblauwe lucht, dito meertjes en als finishing touch besneeuwde bergtoppen. Ongetwijfeld één van onze mooiste wandeldagen ooit.

Wat een genot om hier te mogen wandelen!

Lang pauze houden. Het is heerlijk weer en we hebben alle tijd. De korte broek is aan, maar op sommige plaatsen in de schaduw ligt nog sneeuw. Volgens het oorspronkelijke plan zouden we kamperen bij SK11, maar we besluiten door te lopen naar SK19. Het is vandaag minder ver dan verwacht, het is nog erg vroeg en bij 11 mag je geen kampvuur stoken, terwijl dat bij 19 wel mag. Nog een paar kilometer verder. Op de pas is de Indian Summer al over z'n hoogtepunt heen en maakt geel plaats voor bruin.

De herfst loopt alweer op z'n einde.

Rond half vijf bereiken we de kampeerplaats. Behalve het eerste stuk een makkelijke en vooral mooie dag. De kampplek ligt misschien iets minder mooi, maar met een vlak plekje onder de bomen (minder koud), een snelstromende beek om te wassen en heel veel hout bij de kampeerplaats hoor je ons niet mopperen.
Na de pastamaaltijd en het blik ananas als toetje loop ik al snel een stuk terug voor droog hout. Het hout wat er bij de stookplaats lag is zo nat dat het vooral rookt en smeult, maar niet brandt.

's Nachts huilen de wolven rondom de tent. Althans: we horen ze; zien doen we ze niet. Later zien we inderdaad de verse sporen in de modder staan. De tent onder de bomen zetten was een goed idee. Het heeft stevig gevroren, maar niet waar wij stonden. Maar mede dakzij de vorst genieten we wel de hele dag van de gele lariksen.
Via een makkelijk pad lopen we over een pas richting Skoki Lodge. Op zo'n pas wandelen is eigenlijk een beetje onze favoriet. Bij de lodge laten we de rugzakken achter en lopen zonder bepakking een stuk van de Merlin Lake Trail. Als we terug zijn zien we op de kaart dat we het laatste stukje niet gelopen hebben. Ons hoogtepunt waren de marmotten die je soms wel tot op één meter kon naderen. Verder veel steenlawinevelden lopen en weinig hoogteverschillen om weer te eindigen bij zo'n blauw meertje.

Marmot

Terug bij de lodge kunnen we wat eten en drinken. Koffie met een appelmuffin en een plak cheesecake voor vijf dollar. Geen geld en erg lekker. Veel dagbezoekers zullen er overigens niet komen, want het is bijna 30 kilometer heen en weer naar de parkeerplaats. Wel een prachtige plek om een paar dagen te blijven! De ligging, de sfeer, de dagwandeling mogelijkheden: alles lijkt te kloppen.
Via de hoogste pas van deze trekking lopen we verder. Ruim 2400 meter hoog. Boven de boomgrens en een echt alpine gebied om te zien. Voor die tijd een ''More-Than-Just-A-Hike-geel'' lariksenbos. Onderaan de pas komen we uit bij het meer waar we gisteren ook liepen. Vanaf nu is het bekend terrein, maar zeker omdat we nu de andere kant oplopen zou je dat niet zeggen.

Lariksen

Rond half vijf komen we aan bij camping SK5. Helaas: geen kampvuur en ook nog een stel andere wandelaars. Je kunt niet alles hebben. Snel wassen, want voor je het weet zit de zon achter de bergen en wordt het koud.
Warme choco, eten koken en zowaar een toetje: speciale outdoor cheesecake. Eigenlijk lekkerder dan verwacht. Snel nog wat nootjes en whiskey voor we de tent induiken. Waarom dat niet in de tent doen? Omdat je nu eenmaal niet mag eten of drinken bij je tent. Alles wat geurt moet minstens vier meter op worden gehesen. Nog voor het echt donker is spelen we een paar potjes labyrint, maar we slapen weer vroeg.

's Nachts vriest het.

Ook vannacht heeft het gevroren, maar het ijs lijkt wat minder hard dan gisteren. Na het ontbijt hijsen we de rugzakken nog even in de bearpole om een korte wandeling naar Hidden Lake te maken. Qua ligging één van de mooiste meertjes tot nu toe. Er omheen ligt aan drie kanten een berg(je). De paar honderd meter lopen vanaf de kampeerplaats zeker waard.

Bijna aan het einde van deze trekking.

Inpakken (de tent is helaas nog niet condensvrij), een kop koffie drinken en dan de laatste kilometers teruglopen. Tot het skicentrum een smal pad door, alweer, groen en geel, met voor ons witte toppen en boven ons een blauwe lucht. Het verveelt nooit. Dan de onverharde weg. Gelukkig al snel een lift tot beneden, want dat is toch een minder mooi stuk om te lopen. Ook op de asfaltweg hebben we al snel een lift naar het dorp en zo zitten we rond de middag weer aan de cola, friet en een broodje kipfilet. Lekker.
Terug naar de camping, waar we ons ''eigen'' plekje weer krijgen. Spullen die achtergebleven zijn uit de ''berenkluis'' halen en douchen maar. Op de teva's terug naar de stad voor koffie mét, boodschappen, mailen en kampeerplaatsen voor de volgende trail reserveren.
We eten in het oude station en de kwaliteit van het eten is erg hoog. Daarnaast een toetjeskaart om van te kwijlen, espresso zoals je die thuis ook zou kunnen drinken en zeer redelijke prijzen. Kortom: een aanrader dus!
Terug op de camping nog even in de shelter wat zitten lezen en vroeg naar bed.

Een reisdag. Het busje van Moosetravel vertrekt uit Banff en is rond half elf in Lake Louise, dus tijd genoeg om in te pakken en bij de bakker te ontbijten. Met een redelijk volle minibus rijden we richting Jasper over, volgens velen, één van de mooiste autowegen ter wereld. Ik kan niet anders dan dat onderschrijven. Het is wat heiig, dus de foto's zijn niet zo heel mooi, maar de route was dat zeker wel.

Zo'n plekje is de moeite waard om even te stoppen.

We stoppen regelmatig voor een korte wandeling of fotostop en ook tussendoor genieten we van de Rocky Mountains. Ook hier voegt de Indian Summer natuurlijk wat toe. Overal om ons heen hoge toppen, regelmatig gletsjermeertjes en soms echte gletsjers. Vanzelfsprekend stoppen we ook bij het Columbia Icefield; naar men daar zei de grootste gletsjer ten zuiden van de poolcirkel. (Hoewel dit volgens mij niet klopt; volgens mij is de Vatnajokull in IJsland nóg groter).

Een uitgesleten canyon.

Aan het einde van de middag komen we aan in Jasper en na even boodschappen te hebben gedaan brengen we twee mensen naar een wildernishostel vlakbij het beginpunt van onze trail. De plek spreekt ons zo aan en het scheelt zo veel heen en weer reizen (de camping ligt aan de andere kant van Jasper, zo'n zeven kilometer uit het centrum) dat we besluiten ook te blijven. Eén voorwaarde: er moet zondag ook plaats zijn en dat is zo. Oké: het is een hostel zonder douche, met een wildernistoilet (lees: een gat in de grond) en er zijn alleen dorms, maar wel een plek om verliefd op te worden. Midden in het bos aan een snelstromende beek. Ook kunnen we bagage achterlaten tijdens de trekking, dus wat zouden we ons verder druk maken.
De temperatuur is zeer aangenaam, dus we zitten nog even lekker buiten voor we macaroni gaan koken. De keuken is niet zo groot en er zijn vrij veel mensen en daardoor wordt het erg warm. Dat is het in de slaapzaal overigens ook, maar met het raam open koelt het 's nachts toch nog lekker af.

Een relatief korte wandeldag, dus voor we beginnen met de Skylinetrail lopen we nog een stukje bij de Maligne Canyon rond. Op sommige plaatsen meer dan 50 meter uitgesleten. De structuur lijkt sterk op die bij onze wandeling in Utah afgelopen mei.
Na nog een kop koffie, we zijn de enige gasten om tien uur, en dan beginnen we écht aan onze driedaagse wandeling. Naar het schijnt een zeer bekende en veel belopen route in de Rocky Mountains. Hoewel we slechts één paar tegenliggers zien vandaag lijkt dat wel te kloppen met de overige informatie.
Eerst drie uur non-stop klimmen over een onverharde weg. De donkere rugzak van Hanneke steekt mooi af tegen de gele bomen. Net als gisteren is het erg heiig, maar heerlijk wandelweer. Vrijwel de hele dag lopen we in T-shirt en korte broek.

De donkere rugzak van Hanneke steekt mooi af tegen de gele bomen.

Bovenop begint het alpine gebied. In totaal zijn zo'n 25 van de 45 kilometer zo. Geen bomen, alleen struiken. Het landschap waar wij heel erg van houden. Veel uitzicht. De struikjes, en dan met name de Notofagus, verkleuren rood en oranje. Ook hier zijn we op het hoogtepunt van de Indian Summer. Als de weerberichten kloppen zal het overmorgen gaan sneeuwen.

De Indian Summer op z'n mooist.

Weinig hoogteverschillen verder en rustig aan. Lunchen op z'n Amerikaans: met een zak chips. We hebben allebei geen trek in brood met pindakaas. De laatste paar kilometer richting kampterrein gaan licht dalend en al snel lopen we weer tussen sparren. De tent staat daardoor redelijk beschut, terwijl de picknicktafel bij de berenhang nog redelijk in de zon staat. Even later volgt er nog een wandelaar die hier ook zal kamperen, maar veel behoefte aan contact heeft hij blijkbaar niet.

Nog meer kleuren in het landschap.

Het gebruikelijke ritueel: eerst de tent opzetten, dan koffie drinken en dan wassen in de smeltwaterbeek. Lekker om het zweet van je te kunnen afspoelen. Nog wat oploskoffie, chips en whiskey voor we de tent in duiken. Het is hier erg vroeg donker.

Een zwoele wind en een warme nacht op de campsite Tekarra. Ondanks dat we ruim boven de 2000 meter zitten gaat de slaapzak niet helemaal dicht en Hanneke slaapt zelfs zonder haar a-sexy lichtblauwe lange onderbroek.
We ontbijten met warme pap. Onvoorstelbaar hoeveel smaken ze daarvan hebben in dit land. 

Ook Jan gaat wel eens op de foto.

Rond half tien lopen we weer verder op de Skyline Trail. Vrijwel de hele dag lopen we boven de boom- en zelfs beplantingsgrens. De hoogste pas ligt op ruim 2500 meter, maar het is een makkelijke klim. Sowieso is de route vandaag weer erg makkelijk. De opnieuw zonnige, maar wel heiige lucht heeft daar ongetwijfeld ook mee te maken.

Bovenop is het kaal.

Het kale landschap lijkt in niets wat we tot nu toe hebben gezien in de Rocky Mountains. Een goede keuze dus om deze en niet de wandeling bij Moraine Lake te maken. Die was toch meer van hetzelfde geweest; ook geen straf overigens! De kale, ruige leegte hier kan ons heel erg bekoren. Soms zie je het pad kilometers lopen. Water is er wat minder onderweg, maar dat hadden we op de kaart al gezien en leidt daarom niet tot problemen. Pauzes genoeg; we hoeven ons ook vandaag niet te haasten.

Zelfs in een kaal landschap zit soms veel afwisseling.

Met slechts één paar tegenliggers gezien te hebben bereiken we campsite Snowbowl; net voor de zon achter de bergen verdwijnt en het gaat afkoelen. Je moet hier wat verder lopen voor drink- en waswater. Enfin, dat mag de pret ook niet drukken.

Grijs als we opstaan, regen als we zitten te ontbijten, droog als we lopen, regen als we na een paar kilometer koffie zitten te drinken en dan wordt het niet meer droog. Jammer, want het is een prachtige laatste trekkingdag. Eerst nog een paar kilometer over een pas. Natuurlijk weer kaal en leeg. Het zijn de laatste 200 meter klimmen van vandaag. In totaal gaan we er dan nog zo'n 500 dalen tot Maligne Lake. Door een naaldbomenbos, maar wel over een mooi paadje. Later wordt het wat breder en kunnen we weer naast elkaar lopen. De onderbegroeiing heeft weer alle denkbare herfstkleuren.

Net voor het echt gaat regenen.

Bij het meer zit gelukkig een horecatent. Koffie met het nodige erbij. In de regen steken we onze duim omhoog en binnen een paar minuten hebben we een lift naar de hostel. De keuken is open en er is nog een gast. De beheerder zal pas om een uur of vijf komen.
Omdat het restaurant bij de canyon het enige op loopafstand is en om zes uur dicht gaat gaan we daar om vijf uur heen. Een beetje een trieste bedoening. Vanwege de regen zijn er amper toeristen en wij zijn de enige twee gasten in het restaurant. De kok speelt rummicub met één van de andere personeelsleden en lijkt niet veel zin te hebben in z'n werk op dat moment. Wonder boven wonder smaken de patat en hamburgers erg lekker.
Terug in de hostel wordt het al snel drukker en beleven we een erg gezellige avond met een Canadese vader en z'n zoon en later ook nog met een Australische jongedame en een wat wazige Finse student. De blikjes Heineken die we van de Canadezen krijgen smaken er niet minder om.

Klik hier om te lezen hoe deze reis verder is verlopen.

Terug naar hikes buiten Europa.

Terug naar (overige) vakanties.

Terug naar de startpagina.