via o.a. het Abel Tasman Park en Wellington naar Whakapapa

< klik hier om de inleiding over te slaan >

Inleiding:

Begin november 2004 reisden Hanneke en Jan eerst een week naar Bali. Ze maakten daar een individuele rondreis met een paar korte wandelingen. Vervolgens verbleven ze ruim zes weken in Nieuw Zeeland. Ook daar maakten ze een, maar nu zelf geregelde, individuele rondreis (met het openbaar vervoer) en liepen ze onder andere een drietal meerdaagse trekkings. Tenslotte eindigde hun reis met een paar dagen Singapore. Op deze site kunt u een verslag van die reis lezen.
De reis is in de volgende onderdelen 'geknipt':

terug naar index

Uitgeslapen en een droge tent ingepakt. Het waait hard en de zon schijnt. Bij de busterminal nemen we de bus naar Blenheim. Een ritje van een half uur en bij aankomst boeken we direct een tour voor 's middags. De tent weer op een camping opgezet en lunchen bij Kentucky Fried Chicken. De patat smaakt anders dan in Nederland (met kruidig zout) en veel vrouwelijke gasten zijn (erg veel) te dik. Nog even door het centrum geslenterd, cd van Coldplay gekocht, koffie gedronken en terug naar de camping. Blenheim lijkt niet echt toeristisch te zijn.
Om twee uur worden we opgepikt door een minibus. Samen met tien anderen gaan we wijnproeven op drie verschillende wijnboerderijen. Veel wit, weinig rood en nog minder uitleg. Grappig om een keer te doen, maar ik geloof niet dat ik dit vaker zal doen. Bij de laatste proeverij zit ook een likeurproeverij en of het nu komt omdat we allemaal wat alcohol op hebben of wijn gewoon minder lekker vinden weet ik niet, maar pas hier wordt er echt gekocht. Veel alcohol hebben we overigens niet op: het waren echt maar hele kleine beetjes wijn die we kregen. Ook wij kopen (citroen)likeur: de apfelcorn is bijna op en er gaan maar weinig dingen boven een borrel na een mooie wandeling.
Om kwart over vijf zijn we terug op de camping. Al vrij snel gaan we eten koken. Pasta met tonijn, philadelphia-kaas en komkommer. Na het eten maken we nog een praatje met een oudere Nieuw Zeelandse vrouw. Grappig om te zien hoe ze hier denken over hoe bepaalde zaken in Europa geregeld zijn. Als je oud bent wordt je in een tehuis gestopt om dood te gaan (logisch: in een bejaardenhuis wonen alleen maar (heel erg) oude mensen die vaak niet meer voor zichzelf kunnen zorgen) en pensioenen zijn overbodig. Je lichaam gaat kapot van drank en sigaretten en niet van zwaar lichamelijk werk. Toch benieuwd hoe mijn vader, die nooit gedronken of gerookt heeft, maar wel zwaar lichamelijk werk verricht, hier over denkt... Kortom: een geanimeerd gesprek, waarbij we hopelijk een aantal misverstanden uit de weg hebben kunnen helpen.
Als we later nog een spelletje spelen denken we dat het hagelt of regent. Dat blijkt niet zo te zijn: een ware invasie van insecten (bijen?) ''bekogelt'' eerst het dak en later de keuken. Bah; we gaan maar snel douchen (daar zitten ze ook al) en de tent in.

De tent gaat weer droog de rugzak in. Na het ontbijt lopen we naar het station waar we onze bagage een paar uur achterlaten. Tijd voor heerlijke koffie mét, in waarschijnlijk de beste koffietent van Blenheim, en misschien wel van heel Nieuw Zeeland. Een half uurtje lopen naar een streekmuseum. Veel van alles verzameld. Variërend van munten tot kleding en fietsen tot medailles. Ook draaien ze nog een paar films. Alles bij elkaar zijn we langer binnen dan verwacht. Ook zijn er nog een aantal diverse andere musea (auto's, landbouwwerktuigen enzovoorts) die al dan niet op dit moment geopend zijn. 
We besluiten terug te gaan naar de stad, doen boodschappen, eten een gratis broodje worst (vanwege de Kerst?) en lopen naar het station. De bus komt redelijk snel en via een bergachtige route kronkelen we naar Nelson. Daar een overstap naar Marahau. Een kort ritje met weinig reizigers.
We stappen uit op de camping. Die ligt, vanzelfsprekend hier, aan het strand en al snel staat de tent in de schaduw. Het is vrij warm. Da's mooi overigens, want we gaan een zeekayaktoer boeken voor de volgende dag.
Zowaar een keer rijst als avondeten; lekker. Daarna de spullen herpakken voor de komende dagen. We hebben een tweedaagse toer geboekt: één dag varen en één dag, met bepakking, wandelen op de Abel Tasman Coasttrack. 
Na een overheerlijke appeltaart met een espresso en nog een glas dessertwijn (is de wijnproeverij toch nog nuttig geweest) in de bar gaan we slapen.

De rugzakken ingepakt en meegegeven naar het eindpunt van vandaag. De rest van de bagage achtergelaten en eerst een instructie voor we daadwerkelijk de zee opgaan. Met z'n tweeën in een zeekayak, de spullen waterdicht verpakt, de camera in een waterdichte zak klaar voor het grijpen, spatzeil aan, zwemvest om en een neopreen vest aan. Het is vrij koud en af en toe regent het een heel klein beetje. Pas later in de middag wordt het zonnig en gaat het vest bij de meeste mensen uit.

In de zeekayak

Met een groep van negen gasten en twee gidsen gaan we op pad. Erg leuk om te doen en naar mijn gevoel minder zwaar dan kanoen. Hanneke denkt over dat eerste hetzelfde en over het tweede iets anders. Na een uurtje stoppen we voor de meegenomen koffie met appeltaart en nootjes. De catering is heel erg goed verzorgd vandaag en als je alles bij elkaar optelt is varen met een gids zelfs goedkoper dan varen zonder gids.
We krijgen de slag aardig te pakken. Sturen doe je overigens door met je voeten het roer te bewegen. Golven van een meter hoog trotseren we zonder problemen en zijn eigenlijk het leukst. Bij de lunch maken we een korte wandeling en varen dan nog een uurtje tot we bij Anchorage Bay zijn. Een zandstrand met een wat grotere DOC-camping. Wel water en een toilet, maar geen douche. 
Nog even wat rondgelopen over het strand, in de zon gezeten en eten gekookt. Omdat we onze spullen vandaag toch niet hoefden te sjouwen hebben we voor ieder een eigen maaltijd meegenomen. Hanneke eet pasta en ik chili-con-carne uit blik. Redelijk pittig en eetbaar. De rest van de avond wisselen we ervaringen uit met Zwitsers, Australiërs en Nederlanders. Erg veel mensen lijken hier hun baan opgezegd en alles verkocht te hebben en te zijn gaan reizen. En hoewel wij ook heel graag reizen moet ik zeggen dat ik twee maanden lang genoeg vind en heel blij ben dat we straks weer kunnen terugkeren in ons geweldige huis op de Kop van Zuid en gewoon weer aan de slag kan als beheerder buitenruimte bij Gemeentewerken. Daarnaast: twee maanden zonder vrienden en familie is ook meer dan lang genoeg.

Om kwart over negen lopen we de camping af. We lijken zo'n beetje de eersten te zijn. Vandaag zullen we de Abel Tasman Coasttrack in noordelijke richting vervolgen. Een duidelijk gemarkeerd en onverhard pad met heel veel medewandelaars. De meeste lopen overigens niet het hele pad, maar, net als wij, slechts een stukje. De watertaxi's varen af en aan en stoppen op (vrijwel) alle stranden.

Veel zandstranden

De eerste paar kilometers lopen we om. Hoewel het laagtij is, en je dus over het strand kunt, nemen wij de hoogtijroute om een bepaalde poel te gaan bekijken. Al snel gaan de korte broeken aan: het is ideaal wandelweer. Door typisch Nieuw Zeelands bos, dus met niet al te veel grote bomen en heel veel varens, lopen we naar het volgende strand. Ook daar zit een DOC-camping. We eten wat en lopen weer verder. Het gaat nu redelijk steil omhoog, maar hoger dan 50 meter klimmen hoef je nergens geloof ik. Langzaam kronkelen we naar beneden en als we in totaal zo'n 15 kilometer hebben afgelegd zijn we op het strand waar de watertaxi ons zal oppikken. We hoeven slechts drie kwartier te wachten en varen dan in een uurtje naar de camping terug. Onderweg nog een aantal andere mensen opgepikt en zeehondjes gezien. De boot vaart ongelooflijk hard en stuitert op de golven. We hoeven niet eens in het water uit te stappen: de boot wordt op een trailer gevaren en met een tractor de camping opgereden. Handig.
We krijgen nog een kop koffie van het kayakbedrijf, pakken onze spullen in en na het eten van een ijsje komt onze bus naar Nelson er al aan. In twee uur zijn we daar en iedereen wordt keurig bij zijn of haar hotel afgezet. Volgens de Lonely Planet moeten wij zo'n 50 meter lopen naar een camping, maar dat blijkt twee kilometer te zijn... Enfin; we zijn blij en hongerig als we er zijn. Heel snel de tent opgezet en op advies van de campingeigenaresse lopen we naar een bepaalde hamburgertent. Een heel goed advies!
In een veel rustiger tempo, nu onze honger gestild is, lopen we terug naar de camping. Douchen en slapen. 

Opgestaan, ingepakt en naar het centrum gelopen. Eerst ontbijten en dan opzoek naar een schoenmaker (Hanneke's schoenzolen zijn erg hard gesleten) en een plek om de bagage te stallen. Beide missies slagen in korte tijd. Dan naar de markt. Veel ''huisvlijt''. Best grappig, maar om daarvoor te adverteren in Nederland (wat volgens de campingeigenaresse gebeurd is...) vinden we toch wel wat ver gaan. Verder slenteren door winkelstraten, zitten op een zonnig terrasje, een bezoek aan de kathedraal brengen (met binnen een speciaal hoekje voor de Scouts) en nog een stukje wandelen. De berg op en naar het middelpunt van Nieuw Zeeland. Lunchen bij hetzelfde tentje als waar we ontbeten hebben. Ook deze maaltijd is een volgend bezoek waard.
Om kwart over vijf hebben we een shuttle gereserveerd, maar om half zes is die nog niet gearriveerd. Oeps... over een half uur gaat ons vliegtuig. Snel een taxi genomen en kwart voor zes arriveren we. Ze staan ons al op te wachten en zonder ons te hoeven legitimeren of op wat voor manier dan ook te bewijzen wie we zijn krijgen we onze boardingspassen. Na wat gezoek vinden we de gate. Waarom zoeken? Er zitten maar een paar mensen in de hal en wij denken dus dat iedereen al in het vliegtuig zit. Dat is dus niet zo: er kunnen maar maximaal 33 passagiers in. Om zes uur stijgen we op. Aan boord veel mensen die waarschijnlijk alleen voor de markt heen en weer zijn gegaan. Weinig bagage en veel planten gekocht. Dat zie ik in Nederland toch niet zo snel gebeuren.

Niet alleen op het vliegveld van Wellington leeft The Lord of the ring....

Krap een half uur later landen we op Wellington. Met de pendelbus naar een hostel in het centrum. Ze hebben een stukje gras waar we de tent mogen opzetten. Er staan veel tentjes en erg dicht op elkaar. Snel nog even bodschappen gedaan en koken. Niet bepaald het schoonste hostel. Net als vanmorgen eten we eieren met spek en brood. Enig verschil: nu met champignons en yoghurt als toetje. Na nog een paar spelletjes is het tijd om de slaapzak op te zoeken.

Sint komt blijkbaar niet in Nieuw Zeeland: onze schoenen zijn leeg. Of zouden we soms niet lief genoeg geweest zijn? Als je naar het weer van vandaag kijkt zou je dat bijna wel gaan denken. Heel veel regen en harde wind. Als we na het ontbijt de stad inlopen lijkt het mee te vallen, maar later gaan we snel terug om de teva's te vervangen door schoenen en de regenjas aan te doen. Gelukkig brengen we het grootste gedeelte van de dag door in Te Papa. Dit is het nationale en gratis toegankelijke museum. We brengen er uren door. Veel uitdagende ''knopjes en schermen'' en veel verschillende onderwerpen. Een willekeurige greep: aardbevingen, flora en fauna, een stuk native forest (buiten), Maori's, hedendaagse kunst en schapen. Eigenlijk te veel om op te noemen.
Tussendoor een kop koffie, lunchen in een foodcourt (waarom zijn die er in Nederland nu nog steeds niet???) en nog even terug naar Te Papa voor een, niet gratis, rit naar het jaar 2055. Grappig en ook weer leuk gedaan.
Nog even een ritje met de ''kabeltram'', maar vanwege de regen gaan we op dezelfde wijze terug. Dan maar geen wandeling door de botanische tuinen. Via de supermarkt lopen we terug naar de hostel. De tent is nog aardig droog gebleven.
We besluiten uit eten te gaan bij een Grieks restaurant om de hoek. Een goede keus: zelden zulk lekker vlees en ijs gegeten. We staan wel in een uur weer buiten. Het is dan zulk noodweer geworden (met name harde wind; iets waar Wellington bekend om staat), dat we besluiten een kamer in de hostel te nemen. Diverse tenten zijn al om- of kapot gewaaid en hoewel onze tent het waarschijnlijk wel zal houden, doe je door het klapperen van de wind waarschijnlijk toch geen oog dicht. Niet dat we nu zo lekker slapen: de matras is niet al te best.

Veel in de bus zitten vandaag. Eerst met de gratis pendelbus naar het busstation, dan met de bus naar Turangi en daarvandaan met een minibus naar Whakapapa. De rit vanaf Wellington begint wat saai, maar na de lunch verandert dat heel snel. Niet alleen omdat inmiddels de video van Shrek 2 opstaat, maar vooral door het landschap. Drie  vulkanen liggen slechts een klein beetje in de wolken en zijn heel erg besneeuwd. Daarvoor kale, ruige landschappen.
In Turangi moeten we een uur wachten en lopen daarom even naar de touristinformation. De weersverwachtingen voor de komende dagen, als we een trekking gaan maken, zijn redelijk positief. Het regent hier zo'n 190 dagen per jaar. Er ligt nu wel heel veel sneeuw en daarom kopen we voor de zekerheid handschoenen en een muts.
Na nog een mooie rit van een uur komen we aan op de camping. De tent is drijfnat, dus hangen we de binnentent er nog niet in en zetten onze spullen in de keuken. Tijd om te koken. En omdat het al weer lang geleden is, halen we de bekende witte bonenmaaltijd weer eens van stal. 's Avonds de was gedaan, de spullen een beetje ingepakt en spelletjes gedaan.

terug naar index

Klik hier om te lezen hoe deze reis verder is verlopen.

Terug naar (overige) vakanties.

Terug naar de startpagina.