via o.a. de Catelins, Fox Glacier en de Pancake rocks naar Picton

< klik hier om de inleiding over te slaan >

Inleiding:

Begin november 2004 reisden Hanneke en Jan eerst een week naar Bali. Ze maakten daar een individuele rondreis met een paar korte wandelingen. Vervolgens verbleven ze ruim zes weken in Nieuw Zeeland. Ook daar maakten ze een, maar nu zelf geregelde, individuele rondreis (met het openbaar vervoer) en liepen ze onder andere een drietal meerdaagse trekkings. Tenslotte eindigde hun reis met een paar dagen Singapore. Op deze site kunt u een verslag van die reis lezen.
De reis is in de volgende onderdelen 'geknipt':

terug naar index

Veel regen vannacht, maar Hanneke heeft de tent thuis goed geplakt, dus lekkage hebben we niet meer. Zo tegen een uur of negen staan we op en gaan eerst onze was doen. Tussendoor ontbijten we en als alles schoon en droog is gaan we een espresso in de stad drinken. Dan onze reis verder boeken.  Dit kost wel even wat tijd. We hebben de nodige folders doorgeworsteld, reisgidsen bekeken, andere mensen gesproken en met het meisje van de touristinformation overlegd. Enfin, onze plannen worden nog wat bijgesteld, maar we boeken het ''hele Zuidereiland'' alvast. We gaan met bussen en treinen reizen en walvissen kijken. De treinreizen leggen we ook al vast. Dit beperkt onze flexibiliteit iets, maar we willen zeker de rit door de ''Nieuw Zeelandse alpen'' zeker maken en dan is reserveren noodzakelijk. Gelukkig vallen de kosten erg mee en dus gaan we dan ook maar lekker uit lunchen.
De rest van de middag wat shoppen, boodschappen doen, bij een vogelpark kijken (niet echt bijzonder; wel leuk zijn de takaha's (een bijzondere loopvogel)). Ook nog even bij de forellen wezen kijken. Althans: Hanneke, want we begrijpen de muntautomaat niet helemaal, waardoor we zonder munten komen te zitten en ik dus niet naar binnen kan en buiten moet wachten.
We eten pizza uit de supermarkt. De camping (en naar later zal blijken geldt dat voor vrijwel alle campings) heeft een complete keuken met ovens, kookplaten en een heetwaterapparaat. Makkelijk als je een kop thee wilt. De pizza smaakt erg goed, hoewel de bodem wat te hard gebakken is (tip: haal de pizza uit de doos voor je hem in de oven zet) en lijkt wonderbaarlijk goed op het plaatje op de doos. 
's Avonds de spullen ingepakt, nog wat gedronken, gegeten en gelezen. En ondanks de dronken pubers op de camping slaap ik als een roos.

Vroeg op. We gaan via de Southern Scenic Route naar Invercargill. Samen met een ouder echtpaar en een chauffeur rijden we in drieëneenhalf uur deze route. Onderweg  mooi weer en vergezichten: besneeuwde bergtoppen, blauwe luchten, meren en later de oceaan. Tussendoor een koffiestop in Tuatapere. Dit plaatsje staat bekend als worsthoofdstad van de wereld, dus ook wij eten er een worst. Lamsvlees, lekker, maar niet echt warm.
Net voor de middag arriveren we op de camping. De tent mag opgezet worden in een loods. Vanwege de wind doen we dat ook maar. Later volgen er gigantische buien, dus dan is het helemaal prettig om binnen te staan.
We gaan eerst boodschappen doen en lunchen met brood, makreel en melk op een bankje onder een afdakje. Verder een beetje door het stadje slenteren. Het kan ons niet echt bekoren. Het heeft iets ''Stephan Kingerigs'' over zich; net alsof je er nooit meer uit weg kunt komen. Wel leuk is het informatiecentrum met museum. Beroemd vanwege de zeer zeldzame tuatara's (een soort grote hagedissen, waarvan er één meer dan 100 jaar oud is), maar vooral het museum vinden we leuk. Maori's, vogels, oude beroepen en last, maar zeker niet least, over de eilanden tussen Nieuw Zeeland en Antarctica. Erg leuk ingericht. Wel vraag ik me dan af: er is ooit een schipbreuk geweest waarbij 14 mannen en 1 vrouw (ze was pasgetrouwd met één van die veertien mannen) overleven. Wat gebeurt er dan binnen zo'n groep; wat doet dat met het groepsproces? Fascinerend; kan ik uren over filosoferen.
In de stromende regen lopen we terug naar de camping; het museum gaat dicht. Later, als de zon weer schijnt, nog even terug naar de supermarkt: we zijn vergeten ontbijt te kopen. 
Onze avondmaaltijd bestaat uit pasta (yep; alweer) met tonijn en monchou. Erg lekker. Yammy, zoals ze in Nieuw Zeeland zeggen. 's Avonds nog een spelletje doen. Hanneke wint alweer; het wordt vervelend. 

Uitgeslapen en na het ontbijt lopen we weer naar het informatiecentrum. De bus reserveren via Internet lukt niet. We hebben namelijk een buspas gekocht, maar het is raadzaam om als je een bepaald traject wilt reizen dit van te voren te reserveren. Gelukkig kunnen ze ons bij de balie ook helpen en gebruiken wij de resterende tijd voor een kort mailtje naar Nederland.
Vanaf elf tot acht uur gaan we met een busje vol met andere  toeristen naar Dunedin. We nemen de lange route via de Catlins en maken een flink aantal stops met korte wandelingen. De eerste stop is bij een stel zeeleeuwen. We kunnen ze tot op enkele meters benaderen. Leuk! 

Zeeleeuwen

Verder stoppen we bij een prachtig stukje ''oerbos'' met een meer, kliffen, stranden en een pinguïn in de verte. Kortom: een aanrader deze tocht. Tussendoor ook nog een aantal koffiestops en als avondeten fish and chips in de auto. Erg lekker en (veel te) veel.
Het was vandaag een grauwe dag, maar bleef wel droog. Verder veel foto's gemaakt, maar toch weinig geschreven. Een vreemde combinatie.
In Dunedin slapen we in een hostel. Er zit geen camping in de buurt van het centrum. Het hostel heeft gratis Internet. Kortom: veel mail (lezen) en MSN-en. De site van Spaarbeleg is helaas niet bereikbaar. Hopelijk de volgende keer wel, want anders hebben we binnenkort een pinprobleem.
Nog even een biertje in de stad wezen drinken, maar om half tien wordt het volume van de herrie (muziek wil ik het niet noemen) zo hard gezet dat we toen maar terug naar de hostel zijn gegaan. Marbles van Marillion op de iPod klinkt toch een stuk beter!

De wekker loopt om acht uur af. We hebben besloten niet te vaak uit te slapen: dat bewaren we voor thuis. We geven de bagage af en lopen naar het museum. Helaas: dat is nog niet open en omdat we om half elf een rondleiding door de chocoladefabriek van Cadbury geboekt hebben, drinken we maar een espresso op een zonnig terrasje. Die rondleiding is echt een aanrader. We lopen door de fabriek en krijgen een stuk of vijf candybars. Vreemde smaken soms: chocolade met banaan of marshmallows. Onze gids is in ieder geval erg enthousiast en brengt het leuk.
Een broodje uit de supermarkt op een zonnig bankje, even langs het station vanwege de tegelvloer (die is opgebouwd uit duizenden kleine stukjes tegels) en dan de spullen ophalen om naar het busstation te gaan. Dunedin is een leuke stad en we hadden er op zich nog best wel een dagje kunnen doorbrengen, maar vanwege de treinreizen verderop in onze reis, gaan we toch door naar Queenstown.
Een mooie busrit. Eerst door een groot fruitteeltgebied, langs een stuwmeer en dan heel lang langs een diepe kloof. Die wordt vast veel gebruikt om te raften en/of jetboaten. Queenstown is namelijk dé plaats voor dit soort adreline verhogende activiteiten. We komen er om half zeven aan en lopen naar de camping. Bij het afrekenen (31-26) heeft het meisje achter de balie een rekenmachine nodig. Gelukkig heeft ze cup F, anders zou het nooit iets worden. (Noot: dit is een inside joke; zoek hier verder vooral niets achter).
Als de tent staat lopen we nog even terug naar het centrum. Wel heel erg veel restaurants en souvenirshop. Nog even wat gedronken, nog wat boodschappen gedaan en terug naar de camping om te koken. Ook hier weer een uitgebreide keuken. Op ons menu vandaag tortelini met salami en yoghurt na. Later nog een spelletje en een biertje en dan slapen.

Een nacht met veel regen en erg warm; slecht geslapen. We moeten erg vroeg op: om half acht op het busstation zijn. De rit duurt slechts anderhalf uur en brengt ons naar Wanaka. Een mooie rit, maar door de stromende regen zien we niet echt veel. Nog een tussenstop bij een fruitkraam (ontelbare soorten, al dan niet gedroogd, fruit) en dan zijn we er. Zowel de touristinformation als de campingeigenaar zijn erg verbaasd dat we willen kamperen met dit weer.
Als de tent staat lopen we in een half uurtje naar puzzling world. Een aanrader van jewelste, waar we zo'n vijf uur zoet zijn. Het begint al tijdens de koffie: er liggen allerlei denksportachtige puzzels en voor je het weet is de koffie koud. Verder hologrammen, allerlei gezichtsbedrog en meer van dat soort zaken. Vooral de gezichten die je''volgen'' en de schuine kamer vinden we erg leuk. Na de lunch gaan we het doolhof in. Het kost ons een uur om de vier punten en vervolgens de uitgang te vinden. Dertig tot zestig minuten is overigens normaal. De minimum af te leggen afstand is anderhalve kilometer. Na nog wat meer gepuzzeld te hebben lopen we terug.
Het is droog geworden en de zon breekt door. We besluiten daarom een wandeling van anderhalf uur te maken en worden beloond met uitzichten op besneeuwde bergtoppen en blauwe meren. Erg clichématig, maar als het niet zo heiig zou zijn, hadden we ongetwijfeld een paar foto's voor thuis aan de muur gemaakt.
Nog even een terrasje gepakt, boodschappen gedaan en naar de camping gelopen. Lekker even de klamme spullen luchten en vervolgens eten koken. Pasta met zelfgemaakte saus. Erg lekker, hoewel we de uien vergeten waren. Na nog een spelletje (hé, hé: ik win eindelijk ook een keer) naar bed.

Een strakblauwe lucht als we opstaan. En afgezien van een enkel buitje in de bergen zou dat de hele dag zo blijven. We moeten de vroege bus naar Fox Glacier hebben. In totaal een rit van zo'n zeseneenhalf uur. En wat voor rit! Spiegelende meren, regenwouden, watervallen, besneeuwde bergtoppen en meer van dat soort ''ansichtkaarten in het echt''. Leuke chauffeurs vandaag, die af en toe iets vertellen over de omgeving. Gelukkig ook vrij veel stops, soms zelfs om een korte wandeling te maken.
We komen weer aan de westkust en de camping ligt aan de voet van de bergen. Die liggen overigens helemaal in de wolken, terwijl het vlak daarvoor onbewolkt is. Een vreemd gezicht. Als de tent staat boeken we een heli/gletsjerwandeltocht voor de volgende dag. Net op tijd, want al snel daarna zijn ze uitverkocht. Nog even wat gedronken, boodschappen gedaan en terug naar de camping om noodles te koken. Als die en de yoghurt op zijn spelen we weer een paar spelletjes tot het donker is. Dan lopen we terug naar de glowwormcave. Op veel plaatsen in Nieuw Zeeland kun je glimwormen zien, maar hier kost het slechts twee dollar en het is beslist de moeite waard. Het lijken net kleine kerstboomlampjes, maar als ik er één op mijn vinger zet en we met de zaklamp schijnen zien we een paar millimeter kleine en zeer dunne worm die lichtblauw licht verspreidt, als we de zaklamp weer uit doen. Een leuke excursie. 

Vroeg op: om zeven uur wacht de pendelbus voor een rit naar Lake Matheson. We zijn de enige twee passagiers in de grote bus, maar hebben beslist geen spijt. Hoewel er redelijk wat bewolking is zien we Mount Cook en Mount Tasman prachtig weerspiegelen in het spiegelgladde meer. Heel veel ansichtkaarten en kalanderfoto's die je in Nieuw Zeeland kunt kopen zijn op dit punt gemaakt. Kom je iets later (zoals nu op de terugweg van onze wandeling) dan is het meer niet meer spiegelglad en mis je dus de spiegeling.

Lake Matheson

Als we terug zijn wassen en vooral: naar buiten kijken. Het is redelijk mooi weer, alleen liggen de bergen regelmatig in de (mot)regen. We lunchen in een snackbar en komen Stefan en Dora (de Duitsers waar we tijdens de Milfordtrack regelmatig mee hebben zitten praten en kaarten) tegen. Erg leuk en we spreken af elkaar in februari in Berlijn, waar Stefan woont, weer te ontmoeten. (Yep: voor eind februari hadden we al een paar dagen hotel en vliegreis geboekt). 
Nog een mooie wandeling door het regenwoud, waarbij we flink verkeerd lopen, en dan terug naar de camping voor regenjassen en warme kleding. Dan de deceptie: onze helivlucht gaat niet door. Bovenop de gletsjer regent het. Extra wrang is dat dit de enige vlucht is die vandaag gecanceld is. Nou ja, niets aan te doen en we besluiten dan maar mee te gaan met de gewone gletsjertocht. Tien minuten rijden, anderhalf uur door het regenwoud omhoog lopen en dan de gletsjer op. Veel minder eng en spectaculair dan destijds in Noorwegen. (Klik hier voor een verslag en foto van die tocht). We hoeven niet eens aan een touw en lopen regelmatig over uitgehakte ''traptreden'' van ijs. Maar ondanks de steeds harder stromende regen is de tocht toch de moeite waard. Blauw ijs blijft nu eenmaal altijd erg mooi om te zien. We lopen via een andere route naar de bus en dan snel boodschappen doen en eten. Witte bonen, worstjes en spek. De camping ligt een kilometer bij de bergen vandaan en daar is het (nog) vrijwel droog. In de stad is het wel heel slecht weer. Later komt dat ook onze kant op. We besluiten daarom om alle spullen in de keuken te laten liggen. Je weet maar nooit of de tent niet weer gaat lekken.

Als we opstaan is het zowaar droog. De stroom blijkt uitgevallen te zijn, dus ontbijten we maar in de stad. Het café bij de busstop is al open en zij hebben een aggregaat. Onze bus naar Punakaika gaat om half negen. Tijd genoeg om te eten.
Ook nu weer een mooie rit. Eerst kronkelen door de bergen, dan veel regenwoud en later de kust. Onvoorstelbaar hoeveel tinten groen zo'n regenwoud kent. Vandaag ook weer een aantal busstops, maar geen wandelingen. Het weer is daar overigens ook niet echt naar: de hele dag grijs, met of zonder regen. Honger hebben we niet, dus lunchen we met alleen een broodje. Uit eten gaan is in Nieuw Zeeland overigens bijna net zo duur als zelf koken. Zo spenderen we aan ons avondeten in de supermarkt zo'n 20 dollar... Die bodschappen kopen we in een minuscuul kleine supermarkt in een café bij de Pancake rocks; de reden waarom we naar Punakaika zijn gegaan.
Als de tent staat lopen we terug naar de Pancake rocks. Indrukwekkend. De naam zegt eigenlijk al hoe ze er uitzien en de geluiden die je er hoort zijn bijna angstaanjagend. Het is nu nog laagwater (nee; geen eb), maar bij hoogwater schijnt het nog mooier te zijn. Morgen zullen we dat gaan zien; hopen dat het dan ook mooier weer is. Het is overigens wel droog, dus besluiten we nog een stuk te gaan wandelen. Vlakbij de camping langs een rivier. Door het regenwoud; nooit geweten dat er zoveel tinten groen zijn en nog steeds zien we plantensoorten die we niet eerder hebben waargenomen.

Misschien wel de meest gemaakte foto in Nieuw Zeeland

Terug op de camping weer koken. De supermarkt had zo weinig keus dat we hetzelfde eten als gisteren. Ook deze camping heeft overigens een uitgebreide keuken. Onze benzinebrander zullen we vrijwel niet gebruiken als dat zo blijft.
Natuurlijk spelen we 's avonds weer een paar spelletjes en dan naar bed.

Een nacht met veel noodweer, maar als we opstaan is het droog en halfbewolkt. Da's mooi, want om tien uur is het hoogtij bij de Pancake rocks en onze bus aldaar gaat om half één. Na het ontbijt lopen we die kant op en genieten nog meer dan gisteren. Enerzijds omdat het veel lekkerder weer is (en dus ook mooiere foto's), maar anderzijds omdat met vloed de beelden en geluiden nog veel mooier zijn. Omhoog spuitende fonteinen (vaak heel onverwacht), regenbogen, bizarre geluiden en ook... Stefan en Dora weer. Toch grappig: zij reizen met eigen auto en wij met het openbaar vervoer en toch kom je elkaar telkens weer tegen.

Pancake rocks

In drie kwartier brengt de bus ons naar Greymouth. De trein aldaar zal een uur te laat vertrekken; tijd om wat te eten te halen in de stad. De treinrit, Tranzalpine, wordt gerekend tot één van de mooiste ter wereld. En mooi is tie! Al snel kronkelen we door de bergen, gaan door tunnels, rijden over grote viaducten en dan langs kale heuvels en het vlakke land van Canterbury naar Christchurch. Jammer dat het onderweg vrij veel (mot)regent, want behalve een goedgesorteerde en zeer betaalbare restauratiewagon zit er ook een open wagon in de trein. Die is speciaal om foto's te kunnen maken van bijvoorbeeld de groene smeltwaterrivieren of paarse lupinevelden.
Met anderhalf uur vertraging komen we aan in de buitenrand van Christchurch en lopen in een paar minuten naar de camping. Goedkoop, maar troosteloos. Zelfs het heetwaterapparaat is kapot. Omdat we in de trein al het nodige hebben gegeten (chips, scones) en de supermarkt vrij ver lopen is besluiten we maar niet meer te eten. Met het laatste restje chips en poederlimonade en een spelletje komen we de rest van de avond prima door.

Om kwart voor zeven schrikken we wakker. Oeps... de trein gaat over drie kwartier. Snel alles ingepakt en afgebroken. Gelukkig is de keuken inderdaad om zeven uur opengemaakt: onze oplader van de camera staat daar nog.
Natuurlijk zijn we op tijd voor de trein. Jammer dat de bar pas na een kwartier opengaat, maar als dat gebeurt is kunnen we ontbijten met pannenkoeken en koffie. De thee is mij te sterk hier. Hanneke doet er gewoon melk in, maar dat vind ik niet lekker. De treinrit is bijna net zo mooi als die van gisteren. Vooral het laatste stuk naar Kaikoura is erg mooi. Veel tunnels door de kliffen en net langs de kust. Op de achtergrond besneeuwde bergtoppen en een strakblauwe lucht.
Tegen half elf komen we aan, lopen naar de camping en zetten de tent op. De camping wordt gerund door een Nederlands echtpaar en is onze duurste en mooiste tot nu toe. We hebben tot één uur de tijd, dus eerst lunchen op een zonnig bankje en batterijen kopen.
Bij het whalecentre wacht ons een zeer grote teleurstelling: vanwege hoge golven geen walvissen kijken vandaag. Dat was wel het laatste wat we verwacht hadden. Zulk mooi weer; we dagdroomden al van fantastische foto's voor thuis aan de muur. We mogen op de reservelijst van drie uur, maar ook die afvaart gaat niet door. We overwegen nog een helicoptervlucht, maar dat raden ze ons af: er is die dag nog maar één walvis gezien.
We besluiten maar te gaan wandelen. Bij het informatiecentrum kopen we een kaart. Die informatiecentra  zitten echt overal en zijn erg handig en behulpzaam en er zijn altijd wel wandelkaarten te verkrijgen. In totaal gaan we zo'n drie uur lopen. Langs een zeehondenkolonie, waarbij je de beesten zou kunnen aanraken. Verder omhoog over de kliffen en zo rond. Het is weliswaar grijs weer geworden, maar de wandeling is zeer de moeite waard. Onze stopover is dus gelukkig niet helemaal voor niets geweest.
In het dorp doen we koffie mét en gaan dan naar de camping. Het is al over achten voor we onze pasta met zelfgemaakte saus (nu wel met ui) gaan eten. Als we na twee spelletjes naar bed willen gaan is er een compleet noodweer losgebarsten. Windkracht 10 tot 12 en harde slagregens. Onze tent staat midden op een open vlakte en het buitendoek slaat tegen de binnentent, waardoor alles in de tent nat wordt. Snel pakken we alles op en in en verplaatsen de tent naar binnen. In de keuken is plaats zat en onze tent kan staan zonder haringen. Het geeft wat hilariteit, maar is de enige mogelijkheid om alles een beetje droog te houden. Zulk weer is zelfs onze tent te veel.
Alles bij elkaar slapen we toch niet veel en lekker: het licht blijft de hele nacht branden en al om half zes zijn de eerste mensen weer op om walvissen te gaan kijken. Die tours gaan (natuurlijk) ook niet door.

Hoewel het weer aardig is opgeklaard maken we ook nu geen helivlucht om walvissen te kijken. De kans dat je ze zult zien is opnieuw erg klein vandaag en je krijgt geen geld als dit zo is. Bij de boot krijg je 80% van je geld terug als je ze niet ziet en onder die voorwaarde hadden we het risico wel willen nemen, maar om veel geld te betalen om met een helicopter boven zee te gaan vliegen gaat ons toch te ver. Zeker omdat ik in de Sinai al genoeg in zo'n ding heb gevlogen.
We drinken nog wat en om half elf nemen we de trein naar Picton. Langs de kust, door heuvels en wijngebieden. Wij zijn alleen wat duf. In Picton weer een hele mooi, luxe, schone en dure camping en dan terug naar de stad. Vervoer naar het startpunt van de Queen Charlotte Trail, die we de komende drie dagen gaan lopen, regelen. Ook boeken we vliegtickets van Nelson naar Wellington. Dat is voor ons maar iets duurder dan de ferry, maar scheelt ons volgende week drie en een half uur op een veerboot zitten. 
Nog een kopje koffie gedronken en boodschappen gedaan. Bijna lukt het ons niet om twee blikjes bier te kopen. Je mag hier pas alcohol drinken als je 18 bent en je moet je legitimeren als ze denken dat je jonger dan 25 bent. Da's voor mij toch echt meer dan 10 en voor Hanneke meer dan 5 jaar geleden... Tsja, het heeft niet alleen voordelen als je er (veel) jonger uitziet. We krijgen de caissière er toch van overtuigd dat we in ieder geval ouder dan 18 zijn en krijgen het bier tenslotte toch mee. Gelukkig, want bij een pizza (dezelfde als in Te Anau) smaakt een biertje best lekker.
's Avonds nog wat chips en een biertje en onder een wolkenloze hemel gaan we slapen.

terug naar index

Klik hier om te lezen hoe deze reis verder is verlopen.

Terug naar (overige) vakanties.

Terug naar de startpagina.